Vísir - 25.04.1919, Side 3

Verslnn
Odds Guðmundssoiiar
HTerfisgötu 71
Selnr eítirtaldar vörur frá hinum íslenskn eínatilbánings-
verksmiðinm i Reykjavík:
Þvottadaít Böknnardaft
Rottneitar
Fiaggsápa, sem er ágæt á ómálnð gólf og öll ómálnð ílát.
Nýkomiö með e.s. Geysir:
i ^y-ÆSwmxMfniiHfá&BSÆiSiti i ■iiMiiwmiinii "■nii'i m
allar stærðír
Virmariilla l»/i” 2” ay." 3”
og Matiillo allar stoerðir.
Handsápnr frá0,15 Sören Kampmann. Sðsnlitnr og Soya Sören Kampmann.
V Brenslnspiritns ódýrastur í etór- og smásölu hjá Sören Kampniaun Terpinoltðftnr Sören Kampmann.
skrá vfir þær bækur, sem það
íetíar að gefa út, segjnm fyrstu
tvö til fimm árin, og:
2. Bækurnár verða að koma
út á því timabiti, sem þcim er
upphafloga lofað, svo að kaup-
enrlur verði þar ekki fyrir nei'n-
um voribrigðum.
Alt þetta krefur uniliugsunar
og undirbúnings og þess vegna
þari’ að vindá bráðan bug að þvi
að koma félaginu á fót. Eg vil
vona að próf. Sigurður Nordal
boði nienn bráðlegá á fund lil
skral's og ráðagerða um- þetla
nrerka mál.
Og hafi hann þölck fyrir góða
ritgerð!
Stuðningsmaður.
Uir .A..A .Ur \U %U .ilt >1» jét jA
Bæjarfrétti?.
Edda 59194256 — 2
flE
Andreas Ziska,
formaður Éimskipaíél. Fær-
Fanel og gólftoorö
beíi eg nú fengið aftur með „Kongedybet“
Einnig befi. eg fyrir’iggjandi mikið af
trjám, plönBium
og allskonar óunnuin við.
Nic. Bjaraasoo.
eyinga, hélt heimleiðis á Botníu
á þriðjudaginn.
j Vísir fékk frá lionum svo-
bljóðandi slceyti á íslensku i gær:
: „Botnía farin frá péirshöfn. —
Ferðin gekk ágætavel. Gleðilegt
sumar.“
Skjöldur
kom úr Borgarnesi i gær ineð
I fjölda farþega, þar á meðal voru
sira ólafur Ólafsson í Hjarðar-
, holti i Dölum, Bogi kaupm. Sig-
urðsson i Búðardal, Benedikt
j Magnússon i Tjaldanesi og Jón
i Ólafsson i Króksfjarðarnesi. —-
20(1
reiknaði út verðið; svo hristi liún höfuðið
ilskulega, lél skeytið i vasa sinn og taut-
aði:
„Auðvitað, við hverju yar svo sem öðru
að búast af honum og hans líkum! Hann
j'ykist setla að skrifa, kempan ! Og henni,
sem var farið að þykja svo vænt um hann,
eg sé það nú hún má hrósa happi,
að liún á þó mig að, til þess að vernda
hana.“
Pennan dag leið Mína allar þær þjáning-
nr, sem sviknar vonir valda, og lienni lá
við örvílnun. Að vísn gat skeð, að hann
hefði ekki getað koiuið, en en því hafði
hann þá ekki skrifað, að eins eina linu,
til þess að láta hana vita hvers vegna hann
hefði ekki getað komið og til að fullvissa
hana um. að lionuin hefði elcki snúist hug-
ur nú, þegar hann var aftur orðinn heil-
brigður. — Síðar meir, þegar Mína leit
yfir liðna tímann, gat hiin aldrei minst
þessa dags svo, að eklci færi hrollur um
hana um leið.
Sorgarskýin virlust ekki eingöngu að
grúfa sig yfir Mími þennan dag, heldur
lílca yfir hinum tveimur. Tibbv virtist al-
veg hafa mist hæfileikann til jæss að jagasl
og vai: næstum cins þögul eins og Mína,
sem hún af og til leil á meðaumkunaraug-
207
um, og að kvöldi þriðja dags sagði hún alt
í einu upp úr þurru:
„Hvað sagðirðu, að þessi ferð lil Margit
mundi lcosta, pabbi?“
Svo vildi til, að Mina var eklci viðstödd
þvi annars mundi Elisha hafa deplað iil
henpar augunum sigii hrósandi; en hann
flýtti sér að gefa Tibby yfirlit yfir kostn-
aðinn í smaatriðum, og var mjög mjúkur
á manninn.
„Jæja, þctta er auðvitað vitleýsa,“ sagði
Tibby grcmjulega, ,,en úr þvi þú hefir uú
fengið þessa i'lugu i höfuðið, þá býst eg við,
að við verðufti að neyðasl til að fara; þú
hættir hvort sem er ekki að nauða á því
fyr en þú færð þínuin vilja l'ramgengt.
()g ef við eigum að fara á annað borð, þá
er best að við förum undir eins.‘k
„Ef lil vill lcærir Mina sig elcki uin að
fara nú,“ sagðiyElisha Iiikandi.
„Jú, því slcyldi liún ekki vilja það,
viltu það ekki, Mína ?“ sagfði Tibby þegar
Míua, föl og veikluleg, kom inn i stofuna.
„Pahbi er enn þá með þessa heimskulegu
ferðaáætlun i höfðinu; hvað segirðu um,
að við látum þá verða af því að fara?“
Mína roðnaði og hitasóltarkendur ákafi
skein út úr augum liennar. „Jú. við slculum
fara, ó, við skulum fara undir eins, elsku
Tibby ! Eg — eg er veik; eg er að lcafna.
208
það er svo loftlaust hér inni. Eg þarf að
fara burt, langt burt.“
Tibby spratt á fætur og greij) utan um
hana mátulega lil þess að varna því, að
bún dytti.
XVIII. KAPITULI.
Rafborough jarl.
Clive kom heim i þvi slcyni, sem hver
sá getur gcrt sér í hugarlund, sem hefii’
elskað, og verið svo hamingjusamur, að
vei:a elskaður aftur. prátt fyrir ein-
stæðingsskapinn og viðskilnað við fjöl-
skyldu sína, þá hafði hann þó átt sínar
hamingjuslundir. svo sem þá, er hann
hafði lialdið tíina frægu ræðu sina i þing-
inu eða þegar hann var að veiðum með
félögum sinuni úti i skógunum eða að
draga tuttugu-punda laxa í fljótinu i sveit-
inni, sem tíann hafði dvalið i um tíma á
suinrin, hamingjustúndir, sem hverjum
ungum og liraustum manni falla i skaut.
En hann hafði aldrei orðið slíkrar ham-
ingju aðnjótandi, sem nú, þvi honúm fanst
sæludraumur líða um. hverja sína taug
og öll tilveran einn yndislegur söngur um
unað og gleði.