Vísir - 17.06.1919, Síða 3

& 5 S 4 A
\
V. B. K.
3V ýkomið:
Dömuklæði, Cheviot, Morgunkjólatau, Last-
ingnr, Millifóðnr, Ermafóður, Vatt sv. og
hv., Kvenskyrtur, Náttkjólar, Kvensvuntur
lastinge, Millnmpils lastings, Kvensokkar,
Vasakiútar, hv. og misl., Lakaléreft þribr.,
Lérept óbl. fiðurhelt Rekkjuvoðir. — — —,
Regnhlifar — — Regnkápur.
Réttar vörur. Rétt verð.
Lögregluþi óusstaðan
í Siglufjarðarkaupstað er laus, laun 2000 krónur; umsóknir sendist
iögrpglustjóra Siglufjarðar ínnan 25 þ. m.
Aðstoðarlögregluþjónsstaðaulaus. Starfað er í Jáll,Ágúst og Septem-
ber. Launin eftir samkomulagi við lögreglnstjóra. Umsóknir send-
ist innan 25. þ. m.
Lögreglustjóri Siglufjarðar 16. Júní 1919.
Gaðmnndnr Hannesson.
Seglaverkstæði Gnðjóns Ólafssonar, Bröttngötn 3 B
skaffar ný segl af öllum stærðum og gjörir við gamalt, skaffar
fiskpreseningar, tjöld, vatnsslöngur, driíafckeri, sólsegl o. fl. Segldúk-
ur úr bómull og hör, er selóur mikla ódýrari eu aiment geiist.
Reynslan hefir sýnt nð vandaðri og ódýrari vinna er hvergi fdanleg
Simi 667. Simi 667.
Matsvein
vantar á mótorbátinn „Leó“
Finnið skipstjðrann.
-------*.... ......... ' ..... ■ . «
Hjálparstöð Hjnkrunariélagsins ,Líkn‘
fyrir berklaveika
Kirkjnstræti 12. Opin þriðjndaga kl. 5-7.
þurkaður, fæst bjá
Jóni Hjartarsyni & Co.
Skrifstoíumaður
sem talar og skrifar ensku til fullnustu og er þaulvanur bókfærslu
og fljótur vólritari, óskar eftir atvinuu frá 1. júlí til 1. október.
Nokkra menn
varitar til sjóróðra til Austfjarða, einnig k venfóík
til landvinnu.
Góð kjör, írí ferð, er fellur eptir viku. Uppl. hjá
Jóni Hjartarsyni
332
fréttir höfcSu valdið honuni og koinið til
sjálfs sin; og haiin stóð á fætur og gekk
út með Quilton eins og i draumi. Báðir
þögðu þeir uns þeir voru komnir heim á
herbergi Clives. þá lét Cilve fallast á stól
og grúfði andlitið í höndum sér. — Quil-
ton kveikti í pípunni sinni og starði á hor-
að andlitið á Clive eins og úti á þekju.
„Undarleg saga, er ekki svo?“ sagði
hann þurlega. „Og enn þá undarlegri en
þú veisl enn þá. J?ú ert hissa á því, hvern-
ig eg veit um alt þetta mál, já, engin l'urða
þó að þú sé'rt liissa. Bg elskaði hana,
sjáðu, og var rétt kominn að þvi að gift-
ast henni, en hún tók Chesterleigh lávarð
fram yfir mig á siðustu stundu. Ó, eg ber
engan kala til hans fyrir það. Eg slap])
vafalausl vel út lir þvi öllu saman. Eg
geri ráð fyrir, að eg liafi aldrei losnað
alveg undan töfraáhrifum þeim, sem lnin
hafði á mig, aldrei til fulls hætt að eiska
hana, -— ég var mikið yngri eu hún
og mig tók sárt til hennar, eftir áð liún
skildi við Chesterleigh“.
Clive greip fram i fyrir honum:
Fyrri konan hans, - og á lífi. — En
— en seinna hjónabandið? Ungfrú Edith
er — er þá ekki réttur erfingi Chester-
leighs lávarðar?“ Svitinn draup af cnni
333
hans og liann lcit undan augnaráði Quil-
tons.
„Nei“, sagði Quilton.
„Guð minn góður“, stundi Clive. „Hvað
hvað á eg að gera ? Hún veit eklci —?“
Quilton ypti öxlum. „Ekki enn þá. J?að
er undir þér komið hvört hún fæé nokkurn
tima að vita um þáð“.
„Undir mér komið!“
„.Iá,“ svaraði Quiiton, „það eru að eins
þrír menn sem vita sannleikann og af
þehn þremur er einn að deyja eða dauð-
ur. Viljirðu birta hann, — þá gott og vel.
Eg mundi samt ekki gera það. En þú yrðir
að sanna það sem þú segðir, og það yrði
erfitl“. Haún þagnaði og hugsaði sig um.
„í raun og veru cr alveg ómögulegt að
sanna nokkuð“.
Clivc strauk hendinni um ennið.
„En en konan talaði um barn“, sagði
hann, „barnið sitl og — lians, — Chester-
leiglis lávaóðar. Drottinn minn góður.
sérðu ekki Quilton hvílíkt himinhrópandi
ranglæti Jmð væri gagnvarl því barni að
þegja!“
„Nei, eg sé það ekki“, sagði Quilton.
„pað kann að vera að þér, sem erl tigin-
borinn maður, komi J^að Iiræðilega fvrir
sjónir. að stiilka skuli rænd hefðartilli
sínum og auðæfum föður síus. En eg lít
334
öðru vísi á málið. Stúlkunni líður vel eins
og hún er, hún hefir starf á hendi, sem
að mínum dómi er göfugra en það eitt
að lifa sem lávarðsdóttir; — hún hefir
aldrei saknað föður sins“.
Clive stóð upp og var sýnilega búinn
til að andmæla þvi, sem Quilton sagði. —
„það er rétturinn, — réttiætið. sem verð-
ur að ráða hér“, sagði hann.
„Hm, já, frá þinu sjónarmiði skoðað;
en hún ætti þó að ráða því sjálf. Eigum
við ekki að láta hana gera það?“
„þú veisl hvar hún er?“ sagði Clive.
Quilton leit einkennilega á liann. „Já,
eg rakst á hana alveg nýlega. Að visu ber
hún ekki nafn föður síns og veit ekkert
tim skyldleika sinn við Ghesterleigh
varð. Hvað er þetta maður, geturðu ekki
giskað á hver hún er? Hvar hefurðu haft
augun?“
Clive starði á hann.
„Eg skil þig ekki,“ sagði hann stein-
liissa. „Hvernig á eg að þekkja hana? —
Hvar er hún og hver er lnin?“
Quilton kveikli sér aftur i pipunni, sem
hafði dáið í, og horfði stöðugt á Clive.
„Hún cr kölluð Mina Burrell," sagði
hann mcð hægð.
Clive lét fallast aftur á bak í stólinn,
þrumulostinn.