Vísir - 28.06.1919, Side 4

28. júni' 1919.]
yisir
alskonar, bestar og ódýrastar hjá
iigurjóni féiurssgni.
lásetafelag leykjavíkur
heldur fund sunnudagiim 29. þ. m. kl. 2 síðdegis í Bárubáð.
Félagsmenn eru beðnir að fjölmenna.
^tjórnin.
Drengja og noglinga regnkápnr
margar sortir nýkomnar, einnig mikið úrval af
karlmanns regnfrökknm og kvenkápnm.
Marteinn Einarsson & Co.
Ný Orgel-Harmonium
til sýnis á Smiðjustig 11.
Þeir sem hafa talað við mig og óskað eftir að sitja fyrir kaup-
um á Harmonium frá Östlund & Almquist í Svíþjóð, eru vinsam-
lega beðnir að koma eða síma tíl mín tstrnx, að öðrum kosti sel
eg þau öðrum.
örgel- Harmonium þessi hafa ekki hækkað i
verði síðan í nóv. 1918, og eru enn ekki hækkuð eins og dönsk
HarmoDÍnm.
Loftnr Gruðmnndsson
Sími 190.
Þingmálafundur
veröur haldinn hér í bænum sunnu-
daginn 29. júní 1919 I barnaskólagarö-
inum, og hefst kl. 4 síðd.
ImgmGnn ^eykjavikur.
▼
- KELYIN -
\
£isls.ib^ta mótorar.
Einfaldir
ðruggir
sparsamir
3—50 h. a.
fyrir
steinolíu
Þúsundnm saman í notkun í breskum fiskibátum.
Skrifið eftir fullkomnum upplýsingum til verksmiðjutmar.
The Bergius Launch & Engiue Co. Ltd.
254 Dobbie’s Loan, Glasgow, SCOTLAND.
alskonar, þar á meðal sólsegl, tjöld, preseningar
og annað þar aö iútandi. Hvergi betra verð
né vinna. — Vinnustofa Vesturg 6. Sími 474.
E. K. Schram.
353
hún fengið livorutveggja,. þó værum við
gift fyrir longu.“
Hún staðnæmdist og lcit á hann.
„Gift,“ endurtók hún. — „Eigið þér
við — ?“
Glive starði á hana stoini lostinn og' það
var eitlhvað það í svip hans sem sannfærði
hana og gerði hana jafnframt óttaslegna.
„Eg — eg vissi það ekki,“ stamaði hún.
„Eg hclt að þér væruð bara að leika yður
með Mínu, einkum þegar eg frétti hve
háttsettur maður þér væruð. Gift! En þér
sem ætlið að fara að giftast einhverri, lia?
Nei, eg trúi yður ekki.“
„pað er alt satt,“ svaraði hann, „en það
\ er of löng saga til að segja hana hér,
Tibby. En fáumst ekki um mínar sakir.
En eg vil fá að vita hvers vcgna þið cruð
komin hingað til Lundúna aftur, eins og
gæfan hafi brugðisl ykkur. Eg vil fá að
vita hvernig Mínu líður, og þér verðið að
segja mér það Tibby. Látið mig bera körf-
una og komið svo.“
Hún fékk honum körfuna hálfhikandi
og vandræðaleg. En svo jafnaði hún sig
og sagði:
„J>að sem eg gerði, var gert hennar
vegna. Mína er mér kærari en nokkur
önnur manneskja, og eg gat ckki staðið
hjá og liorft á að hún væri höfð að íeik-
354
soppi, en það hélt cg væri meiningin, en
hvað gerir þetta? J>ér ætlið að fara að
gifta yður, og hvað cruð þér þá að vinstr-
ast hér, og hvað kemur yður þá Mína eig-
inlega við?“
„Ef þér gætuð lesið í hjarta mitt, Tibby,
þá munduð þér ekki lala svona. Eg hefi
mist hana fyrir fult og alt, og það er yð-
ur og forlögunum að kenna. En haldið þér,
að mér standi á sama hvernig fer um
hana? Eg hefi lieyrt að hún liafi verið
veik. Eg vil fá að sjá liana — í síðasta
sinn.“
„í síðasta sinn,“ tók hún upp eflir hon-
um. Jæja, hafi eg verið hörð við yður og
það hefi cg kannske verið, þá skal eg lofa
yður að sjá liana, en það verður að vera
í síðasta sinn, takið el'tiiv í siðasla sinn.
Svo erum við skilin að' skiftum. pér liittið
hana heima. Eg skal gefa yður eitt kortér
til þess að tala við liana, en þér verðið að
vera góður við hana, því hún hefir verið
veik.“
Clive beið ekki boðanna, en geklc hratt
heim í Bensons-sund. Á leiðinni var hann
nærri búinn að reka sig á mann, sem hon-
um fanst hann hálfpartinn kannast við.
En hann gaf því engan frekari gaum, held-
ur hljóp upp stigann í húsi Elisha og
barði að dyrum. Hjartað barðisj. í brjósli
355
honum þegar hann lieyrði Mínu segja:
„Kom inn!“
Hún lilaut að liafa þekt fótatak lians,
því að hún luifði staðið upp og starði með
eftirvætingarsvip til dyranna, hélt annari
hendi um stólbak til að styðja sig, en hinni
þrýsti hún að hjarta sér. pað var þögn um
stund og þau störðu hvort á annað. Hann
tók eftir fölvanum í andliti hennar og
þunglyndissvipnum, sem hvíldi yfir svip
hennar. Svo gekk liann til hennar og tók í
hönd lienni.
„Mína,“ sagði hann, „þú hefir verið veik
og ert komin hingað aftur. Eg hitti Tibby
áðan, hún sagði ekkert, cn leyfði mér að
hitta þig í síðasta sinn.“
„Mér — mér þykir vænt um, að það er
í síðasta sinn,“ sagði hún og lét um leið
fallast í stól. Hann hallaðist upp að arin-
hillunni og horfði á hana með alla ást
sína og örvænting útmálaða á andlitinu.
„Já, eg hefi verið veik,“ sagði hún í lág-
um liljóðum. „Eg misti söngröddina;
læknirinn segir, að eg verði að hvilast, en
stundum er eg svo óttalega hrædd um
að eg fái röddina aldrei aftur. Við eigum
dálítið af peningum og Tibby er samheld-
in, eins og þú veist. Hún áleit réttara fyr-
ir okkur að flytja aftur hingað, en við
urðum að bíða í nokkrar vikur uns her-