Vísir - 30.07.1919, Blaðsíða 3

yisiR
Fundur
veröur na^dLlnn i
Kaspmannalélagi Raykjavíkar
annað kvöld kl. 8 í Iðnó (uppi).
Stjórnin.
2-3 beykira
vana og: dnglega vantar mig nú þegar.
L. Loftsson
Halnarstræti 15.
Dpp i Tatnaskóg fer Terslnnarmanna-
félagið Merknr 2. ágúst.
í'arið verður á e.s. S k i 1 d i, m.a. Skaftfelling og m.s. U 1 f i
Uðrafélagið Harpa verðnr með. Veitingar á staðnnm.
f'arseðla selur Sigurgísli Guðaason, hjá Jes
Zimsen, til kl. 13 á íösttulasr.
Stúlka
dugleg og áreiðanleg, vel að sér i skríft og reikning, getur fengið
atvinnu Við vefnaðarvöruverslun nú þegar. Skrifleg umsókn
merkt 101 sendÍ9t afgreiðslu þ. bl. fyrir 31 þ. m.
Toppstykki
af 10 hesta Alfamótor (eldri tegnnd)
ósls.ast k.eypt.
Sigurjón Olafsson
*
skipstjóri.
± lieiiciversiun
Garðars Gíslasonar
mikið úrval af:
olíu.lömpu.m,
Stúlkn til ritstarfa Bíll
ca 3 stuadir á dag, vantar um
nokkuru tíma
Eiginhandartilboð með kauphröfu miðað við klukkustund, sendist fer til Þingvalla á fö9tudagskvöld 3 menn geta fengið far.
á afgreiðslu þessa blaðs fyrir
næstu helgi, merkt „687“. A. v. á.
is
19
20
hræringu. Hann var nú einn í lnisinu -
aleinn hjá móður sinni liðinni.
,.Vesalings móðir min,“ sagði hann vi<S
sjálfan sig. „Hefurðu þá verið að gera svo
lítið úr þér að betla mín vegna? En hvað
get eg nú gert til þess að anðsýna þér ást
mina?“
II. KAPÍTULI.
Á barmi glötunarinnar.
Fösludagskvöldið 19. mars dundi óvenju
ofsalegt þrumúveður yfir London. Hafði
það svo mikil álirif á borgarbúa. að öll
úmferð stöðvaðist, og þegar því loksins
dotaði klukkan átta um kvöldið stigu fleiri
Þukkarandvörp til liæða frá höfuðborg-
hini, en venja hafði verið lil iiin langt
•skeið. En þó var það versta eftir. Að svo
koinnu höfðu heiðgular eldingarnar ekl->
mein uiinið, en uni klukkan liu skall
veðrið á aftur og fylgdi því þá ekkcrt úr-
telli. Eldingarnar voru eklci eins ægilegar
sjá, en áhrif þeirra þeim niun skelfi-
legri og morguninn eftir kunnu hlöðin að
segja frá fjölda helsærðra manna, elds-
voðum og alls konar tjóni á lifi og eign-
om. þ>egar þessu seinna þrumuveðri lauk
^om áköf og langvarandi hellirigning.
Klukkan var tæplega átta þegar fyrri
liryðjan slóð sem hæst. Var þá vagni ekið
eftir einu Iielsta svæðinu i West-End og
að einu stórhýsinu þar. Hestarnir höfðu
fælsl i illviðrinu, en lil allrar haniingju
voru þeir vel kunnugir á þessum slóðum,
því að annars hefði ökumaðurinn aldrei
getað stöðvað þá. þeir voru orðnir hálf-
tryltir og löðrandi af svita og þjónninn
kallaði til fyrirfólksins inni í vagninuni.
að liann gæti ekki sinl því að opna vagn-
hurðina, en hringdi dyrabjöllunni og hljóp
_því næst til hestanna aftur og þreif i laúni-
ana á þeim.
Drengur nokkur hár og grapnvaxinn og
illa klæddur í öðru. eins veðri, hafði leit-
að sér skjóls í aðalhliðinu. Hljóp liann nú
fram og bauðst lil að ojuia vagnhurðina.
í vinstri hendi liélt liaiui á kvöldhlaða-
böggli, vöfðimi innau i striga, en i liægri
hendinni á brauðsneið, sem hailn var ný-
farinn að smakka á
Áður en hann var húinn að snúa hurð-
arsnerlinum. var vagnhurðin opnuð inn-
an frá og slökk maður úl úr vagniiiuni.
„Farðu hurlu,“ sagði hann liöstuglega
og lilýddi drengurinn þvi. Var liann feg-
inn því að hafa ekki fleygt frá sér hrauð-
sneiðinni eins og honiun datt tyrst í hug.
fældust hestarnir þá enn á ný og jusu og
prjónuðu.
„Gættu að þér, Ellie,“ hrópaði niaður-
inn. „Taktu yfirhöfnina þína og stöktu út
úr vágninuni. petta veður. gerir hestana
vitlausa, svo að þeir “ ■
En nú reið að þórdiuia svo ákafleg, að
gluggarúðurnar skröllu og skulfu. Hest-
arnir prjónuðu og gengu aftur á bak, en.
maðurinn, seni í tauniana liélt, lókst á
loft og slcngdist i vagnstöngina. \ arð liann
þá að sleppa táumununi, skjögraði fáein
skref frá vagninum og hné þar niður.
Leit helsl út fyrir, að vagninn nnindi þá
og þegar veltast uiu, en maðurinn, sem
stokkið liafði út úr liomuii, skelti nú
vagnhurðinni aftur og forðaði sér undan,
en í fátinu rakst hann á blaðadrciiginn og
skall kylliflatur. Dreiiguriun hafði fljótt
tekið eftir þvi, að vagnstöngin liafði hrotn-
að, þegar þjóiiiiinn slengdisl á hana, og
það dró úr hæltunni. Hljóp liann mi fram
og fleýgði hrauðsiieiðinni, þ<> að dýrmæt
væri, og blaðahögglinuni, sem var honum
enn dýrmætari.
Hann rykti hjnni vagnhurðinni opinni
og kallaði: /
„Komið þér liérna, frú - og fljótt nú!“
„Friiin“ lét ekki á scr ' standa. Hún
slökk heinl i fangið á honuiu, og sásl þá,