Vísir - 14.08.1919, Blaðsíða 3

VlSIR
* s. í.
Munið eftir kappleiknum í kvöid!
Síðasta tækifærið að sjá A. B. keppa!
Hvor sigrar?
hungratJir, a'ð hcir fá nær enou af-
kasta«.
!-kkert eftirlit er haft meövélum
1 verkstæöurn, og sumstaöar er
ekki nema einn læknir í átta verk-
Stniðjum, og frá slysum er aldrei
skýrt opinberlega. Þaö er nv’i svo
k°mi'ð, aö ekki eru til neina um
12 þúsund vanir verkanfenn í allri
k°rginni.
Kosningar t verkamanriaráöin
er° sama sem afnumdar. Stjórnin
úlriefnir umsækjendurna og lýsir
svo kosna, án allfar íhlutunar
kjósenda.
k-inkanlega er meöferö manna
a^skapleg i hinum stóru mótor-
Verksmiðjum. Þeir eru látnir vinria
e'ns 0g þræiar 0g stundum teknir
^astir og skotnir, ef þeir koma of
S(:’nt eða hníga niöur örmagna a.
^reytu.
iiagur sveitafólks er litlu betri,
Vegna algers læknaskorts og með-
alaleysis.
1 sumum þorpum hefir hvert
^mtnsbarn dáiö, svo að þar sést
ekki kvik skepna, nema hundar
°rsóttir hafa geistvö víða, eink-
'Vnlega taúgaveiki. f vetur dó fjö'Idi
*s á jámbrautarlestunum. og1
ar rikunum varpað út og ekkerl
Utl1 þau hirt.
j. ' °gúmaður minn segir, að von
afi verið á þrem viðskiftanefnd-
unr frá Þýskalandi, þegar hann
var að fara, og hafi þær í orði
kveðnu átt að koma á fót vöru-
skiftum milli landanna, en erindið
hafi í raun og veru verið að ræða
um hið svo kallaða „Norður-sam-
band", milli Þýskalands og I-túss-
lands, sem ætlað er að færa út kví-
arnar yfir Finnland og Svíþjóð ;
jiegar færi gefst.
„Ef Pétursborg verður ekki unn- j
in áöur en öll mótspyrna gegn
stjórninni er þrotin, þá held eg,
jiessi félagsskapur komist á. Hinir
fáu mentamenn, sem enn hjara, og
ásaka bandamenn um afskiftaleysi.
munu fagna aðstoð og yfirráöum
Þjóðverja," sagði flóttamaðurinn
Hann telur óhugsandi, að Deni-
kin geti náð Moskva og Péturs-
borg, án þess að honum komi hjálp
að noröan. cn aðstaða Koltchaks
að austan hefir versnað stórum síð-
an stjórnin sendi 250 miljónir ster-
lingspunda í bréfpeningum til þess
að greiða fyrir sínum málstað, og
láta myrða herforingja’ þá, sent
eru henni andvígir.
Síðustu fregnir frá Petursnofg
segja allmarga linglendinga hafa
verið mvrta þat\ og. sendiherrabú-
staðinn brotinn.
Bréf jietta hefir vakið afarmikla
eftirtekl á Bretlandi, og einkum
liaía bjöð Northcliffs lávarðar lagt
fast að stjórninni að sýna nú dug
og ganga lafarlaust i málið.
Tefja þavt þaö skyldu allra
bandamanna, að . veita Rússuni
skjóta hjálp og það því fremur sem
Wilson forseti h&fi kallað það
„prófsteininn" á hugarfari banda-
manna, hvernig þeim færist við
Rússa.
En breska stjórnin viröist mjög
áhugalaus um þetta mál, enn sem
komiö er, og þykist éngu fá unt
þokað, en hefir nýskeð lofað að
ná heim ölltt því liði, sent nú hefst
við norður við Hvítahaf.
Er ekki annað sjáanlegt, en að
hún ætli að lofa þessutu sínurn
fyrverandi bandamönnum að deyja
drotni sínum.
|| Bnjftríi'éttir. |v
Botnia
kom í gærkvöldi með aljmargt
farþega. Þar á meöal: Jóhannes lí.
Böggild. sendiherra Dana, lands-
höfðingjafrú E. Stephensen, frú
Tnga Wright, L. H. Múller kaupm.
og fjölskylda hans, síra Meulen-
berg, J. Vetlesen verslunarstjóri
cg fjölskylda hans, Carlquist kaup-
maður o. fl.
Botnia lagðist utan að Lagar-
fossi, og vildu menn að vanda troð-
ast fram í skipið, en því var af-
stýrt, sem betur fór. Þessi skipa-
troðningur er mjög óviðeigandi og
skrílslegur, og ættu menn af sjálfs-
dáðum að leggja hann niður. Skip-
stjórum mun litið um það gefið.
að múgur manns hlaupi að óþörftt
utn skip þeirra, allra síst þegar
rnjög er blautt um i landi.
Þakkir á sá, sem þessu hefir ráð-
iö, hver sem það er.
Ragnar Lundborg
býr í herbergjum frímúrara i
húsi Nathan & Olsen, meöan hann
dvelst hér.'Þeir Bjarni jónsson frá
Vogi og Gunnl. Claessen læknir
tóku á móti þeim hjónum á skips-
fjöl í gærkvöldi.
Cementsfarm
hefir Jón Þorláksson. verkfræð,
ingur, fengið frá Danmörku.
Refimir á þingi.
Frv. ttm refaræklarbanniö kom
enn til umræðu í n. d. í'gær, og
urðu umræður svo langar um það,
að taka varð málið út af dagskrá
að lokum.
57
58
59
hans tneð háði og spotti og kösluði
'lÚ þeini ókvæðisorðtun.
Lolcsins komust þeir á Farringdonstræl
^ót’ti framhjá matsöluhúsinu, þar sen
ilippus hafði borðað miðdegisverðini
ar þar lítið um að vera, svo að sköllótl
lúatsatinn kom auga á þá og hljóp þega
U1 á götuna. Matjurtasalinn kom einni
Ut ar búð sinni og var jafn hissa og ná
b'fanni hans á þvi, hvernig komið var fvi
I'ilippusi, en jafnframt var matsalin
'foðugur yfir því að grunur sinn háf?
Þest.
^••Bansettur þjófurinn!“ lirópaði han
I Urral herra lögregluþjónn! Fleygið þi
°ÚUU> bara í svartholið hann á san
‘rle8a fyrir því!“
o;^Um við!“ sagði lögregluþjónnin
n<Un staðar. ,,J?ekkið J>ér hann?“
iyr/ * IU1 ^ann kom hingt
að k Stíemslu’ át hér nægju sína án þe
norSa nokkurn eyri og
ini’ n'nú’ .gamli vin,“ grenjaði jurlast
hei!, aU1 ú ”J?etta shúidur nú ekki alvi
x,ði,Ia' 1Iann bað yður um lán og þér ne
no bonum um það.“
úf 'si' ,r° ^að Væri 1U1svaraði islrubei
peja íei ltltaejandi. ^„Eg þekki nú á svoi
3iCr ’ 111 llann lék heldur en ekki á vði
rra Júdd.“
„pað er nú hvorttveggjti lil um það, og
að minsta kosti fer eg varla á hausinn fyr-
ir þessar tvær krónur, en mér þvkir þetta
leitt drengsins vegna. „Hvað hefir hann
gert i'yrir sér, herra lögregluþjónn ?“
spurði Júdd gremjulega, en vildi þó ekki
kannast við, að hann hefði látið glepjasl
af drengnum.
„Hann hefir stotið feiknamörgum dem-
öntum. þekkir annarhvor vkkar hann?“
„Eg sá hann í morgun i fyrsta sinn.“
„Hann hefir aldrei komið inn í mi’tt
hús áður.“
„Jæja, komdu þá.“ sagði lögregluþjónn-
inn og dró Filippus með sér, en samt hafði
hann ráðriim til að segja:
„pakka yður enn á ný, herra Júdd, og
eg skal vissúlega standa við orð min. —
Veriðrþér óhræddur um það.“
„Kýrir hvað ertu að þakka honum?“
spurði lögregluþjónninn.
„Fyrir það, að hann treysti mér,“ svai”
aði Filippus stutllega.
Loksins endaði þessi píslarganga Filip-
pusar við Bridewell-lögreglustöðina. Var
hann þegar færður fyrir lögreglustjórann,
en hann opnaði gríðarstóra þingbók, og
spurði stuttlega:
„Hvað hcitirðu?“
l'anginn svaraði engu. ítrekuðu þeir þá
spurninguna, bæði lögreglustjóri og lög-
regluþjónninn og bætli hiiín fymefndi
þvi við, að það eitt lit af fyrir sig væri
að misbjóða lögunuúi. að vilja ékki ségja
nafn sitt og heimilisfang.
Nú þurfti Filippus.á allri stillingu sinni
að halda. Hafði það tekið mjög á iiann að
vera dreginn þannig um götur og stræti
borgarinnar i augsýn alls fjöldans og þótt-
ist hann nú sjá, að liann yrði að beita
brögðum, ef hann ætti að geta leynt nafni
sínu.
„Filippus Morlaud,“ svaraði hann
þrjóskulega, þegar lögreglustjórinn
spurði hann nafns í seinasta sinn.
Honum fanst sjálfum, að þetta nafn léti
sér kunnuglega í eyriun. Morland var ætt-
arnafn móður hans, en ekki liafði hann
hugsað úl i það fyr cn nú, að hann hlyti
að heita eftir þessum sama Sir Filippusi
Morland, sem nefndur var í bréfuin móð-
ur haris.
„Hvar áttil heima?“
„í Park Lane.“
Lögreglustjórinn fór að skrifa svörin,
en liætti því alt í einu, því að þá datt hon-
um í hug, hvað þetta seinasta svar lilyti
að vera fjarri öllum sanni.
„Er móðir þin þar í \ ist, cða faðir þinn
hestasvcinn ?“
•4