Vísir - 13.11.1919, Blaðsíða 4

VÍSÍSS
13. nóv. 1919).
Kolaeiuoknnin.
Jakob Möller hélt þvi fram á
fundinum í Báruhúsinu i íyrra-
kvöld, a<S Jón Magnússon mundi
vera frumkvööull kolaeinokunar-
innar. Hún heföi veriö lögleidd af
stjórninni gegn tillögum forstjórn-
ar landsverslunarinnar, og einn af
tlokksmönnum forsætisráöherrans
á þingi heföi veriö látinn bera
frarn tillögu um, aö henni skyldi
haldiö áfram „meöan henta þætti“.
Jón Þorláksson, sem á fundinum
stóö fyrir svörum af hendi Jóns
Magnússonar, véfengdi þetta, og
sagði aö Jón Magnússon væri kola-
einokuninni andvígur. Alveg vafa-
laust taldi hann, aö einokun þessi
yröi bráðlega afnumin, og því til
sönnunar taldi hann það fram, aö
hf. „Kol og Salt“ hefði tekið á
leigu lóö viö höfnina til kola-
geymslu!
Þessi furðulega röksemdafærsla
hr. J. Þ. kom mörgum á óvart. Hf.
„Kol og Salt“ ræöur væntanlega
litlu um þaö, hvort kolaeinokuniu
veröur afnumin eöa ekki. Bn samn-
ingur þess um lóðarleiguna viö
höfnina mun vera til kominn litlu
eftir að kolaeinokunin var lögleidd
og löngu áöur en hún var endur-
samþykt á þingi.
Þaö er alkunnugt, að það er
„Tíma“-flokkurinn og jafnaöar-
menn, sem vilja halda kolaeinok-
un áfram. Jón Magnússon mun
hafa látiö „Tíma“-flokkinn hafa
sig til þess aö fylgja henni fram
i'fyrstu, en enginn efast um þaö,
að hann muni veröa ekki óleiði-
tamari viö þann flokk eftirleiðis en
hingaö til.
En ef til vill heldur hr. Jón Þor-
láksson, aö hagsmunir hf. „Kol og
Salt“ ráði meiru hjá forsætisráö-
herranum? Eða hvers vegna held-
ur hann það svo veigamikla sönn-i
un fyrir því, aö forsætisráðherr-
ann muni nú snúast öflugt á móti
einokunarstefnunni, að einmitt hí.
„Kol og Salt“ hefir tekið lóö viö
höfnina á leigu til kolageymslu? -
ókimnugur.
HAsakaop .Títans'.
„Lögrétta“ fullyröir nú, aö ekki
komi til mála, að „Titan“ ætli sér
aö hafa aðalbækistöð sina á suð-
urströnd landsins og gera þar
höfn, ef hann skyldi fá leyfi til
að virkja Þjórsá til stóriðjurekst-
urs. Þessu til sönnunar færir blaö-
ið þaö, að félagiö hafi keypt hús-
eign (Héðinshöfða) meö tilheyr-
andi lóö hér i bænum.
Blaðinu er vafalaust eins kunn-
ugt um þaö, eins og „Vísi“, að
kaupin á Héðinshöfða eru af al-
veg sérstökum ástæöum til komin,
og af þeim verður ekkert ráöiö um
fyrirætlanir félagsins. Ilitt er blað-
inu vafalaust líka kunnugt, aö í
•skýrslum Sætersmoens, verkfræð-
ings, er einmitt ráðlegast taliö, að
hafa aðalbækistöð félagsins á suö-
urströhdinni. Félagið gæti vel haft
full not af „Héðinshöfða“ fyrir
því. Þaö mundi vafalaust telja það
hagkvæmt, aö hafa hér í seli i nánd
viö stjórn og þing, þó aö atvinnu-
reksturinn yrði austan fjalls. —-
Og „Héöinshöföi" mun vera vel til
þess fallinn, aö halda þar veislur
fyrir þingmenn og aöra áhrifa-
menn landsins.
2 Stúlkur
sem sbrifa og reikna vel geta fengið atvinnu við veralun hálfan
daginn kl. 1 —7. Skrifleg umsókn merkt „Sápa“ ásamt meðmœl-
um sendist afgreiðslu þ. bl. fyrir 15, þ. m.
Hnrðarlamir smiar og stórar,
GUuggalamir, Hurðarhúna, Útidyrahúna, Hurðarskrár, Kamersskrár,
Stormkróka og allskonar s a u m o. m. fl. byggingarefni er og
verður ódýrast að kaupa í
Verslnn Jóns Zoéga.
0. J. Havsteen
Heildverslnn - Reykjavik.
Fyrir Kaupmenn
os Kaupfé l Og.
Nœstu daga veröa seldir
50 kassar ai óskemdnm
lauk
með sérlega lágn verði.
Simar 268 og 684 Pósthólf 379 Simnefni Havsteen.
5
sögð voru þó af góðunt hug. En vegna
sona sinni reyndi hann að vinna bug á
þessu sálarstríði og honunt tókst það á
yfirborðinu.
pegar vagninn nam staðar úti fyrir
stóru húsi, sagði iiann glottandi við Jón:
„Mér þykir leiðinlegt að þurfa að vera
ykkur vond fyrirmynd. En það er ekki
nýtt. Eg þarf að fá dálitið áfengi, sterkt
áfengi, til þess að bera barr mitt.“
„Jæja þá, pabbi! pví ekki það? pað er
alt eins gott eins og meðöl. Farðu yfir
götuna og fáðu dálítið viský, Willy, með-
an eg hjálpa pabba upp stigann.“
íbúð þeirra var á annari hæð. Hún var
5 herbergi, vel búin að húsgögnum og raf-
lýst.
Jón talaði um lieima og geima þangað
til Willy kom með flöskuna.
peir gutu báðir hornauga til föður
síns meðan hanii var að hvolfa' í sig vín-
inu, en báðir þögðu. Faðir þeirra kveikti
sér í pípu og settist svo að ljósið féll ekki
framan í hann.
Hann sagði við þá:
„Segið mér alt, sem þið vitið um Fiiip-
pus Anson. Eg hefi gaman af því. Eg get
ekki talað sjálfur, en eg skal hlusta. Guð
fyrirgefi mér; eg skal hlusta.“
Hann þjáðist það kvöld, eins og mönn-
296
um er framast unt að þjásl. Margir
morðgingjar hafa þjást af samvisku-
bili, en sjaldan hafa þeir»heyrl sonu sína
lofa þann, sem þeir hafa myrt, lofa hann
fyrir velgerðir við sig og dána móður
sína.
Hann hafði nægilegt vald yfir tilfinn-
ingum sinum til þess að stilla málróm
sinn. Hann hlýddi frásögn sona sinna
með athygli og skaut við og við orðum
inn i, til merkis um að hann tæki eftir.
Hann spurði þá um hagi þeírra með mikl-
um áhuga.
En á meðan var hann að velta hinum
og þessum ráðagerðum í huga sér. Fyrst
liafði hann hugann á Grenier, sem var
noröur í landi, að búa sig undir að slela
eigum dáins manns, og stofna ungri og
saklausri stúlku í glötun. Hann þurfti að
jafna sakir við hann.
pví næst varð hann, morðinginn, sjálfur
að látá lífið, fyrirfara sér. Hann vildi lilífa
sonum sinum, eins og hann gæli.
Hann ætlaði sér ekki að liverfa. Nei,
þcir áttu að vita, að hann væri dáinn, —
að hann hefði dáið af slysum, en ekki fyr-
irfarið sér. Hann vissi að þeir mundu
syrgja sig. En það var betra, cn að hafa
þann hryllilega glæp á samviskunni, að
liafa myrt Filippus Anson.
297
Willy, yngrí sonurinn, var með bolla-
leggingar um framtíð þeirra, og þá gafst
Mason færi á að undirbúa skilnað þeiira,
sem var í vændum.
„pið skuluð engu breyta minna vegna,“
sagði hann stillilega. „pað er fjarri mér,
að vilja setjasl hér að, svo að allir vinir
ykkar sjái, að þið eigið föður, se mer und-
ir eftirliti lögreglunnar. Já, eg veit, að
þið eruð góðir synir, og það verður mér
ekki skemtilegra að vera fjarvistum við
ykkur, en ykkur að vera fjarvistum við
mig, cf öðru visi stæði á. En — þetta er
nú alvara mín. Eg verð hér í nótt, til þess
aö verða einu sinni enn undir sama þaki
pins og þið. petta cr ykkar heimkynni, en
ekki mitt. pað er langt síðan eg glataði
möguleika minum til þess að sjá fyrir
ykkur. Á morgun fer ég héðan. Eg þarf
að gera nokkuð, — mjög mikilsvarðandi
verk. Eg ætla að ljúka þvi af. Auðvitað
sjáUmst við oft. Við getum fundist á kveld-
in, gengið saman, en — eg get ekki búið
hér hjá yklcur.“
Synir hans höfðu enga hugmynd um,
livað þessi orð lians fengu honum rnikils
liarms. Hann talaði svo hægt, að Willy
gat alt af getið sér til fyrirfram, hvað
liann ætlaði að s^gja, og hann leit til bróð-