Vísir - 02.12.1919, Blaðsíða 3

VÍSIR
Télritnn
t*k eg að mér á bréfum, skjöl'
um o. fl.
Sigr.Þorstelnsdóttir
Ingólfsstr. 4. Heima kl. 4—8 slðd.
rannsakaö og dænit í Lóndon og
keisarinn fluttur þanga‘8, og segir
svo í ,,Daily Mail“, aö stjórn Hol-
lands muni áreiöanlega framselja
keisarann, þegar þess verði kraf-
ist, en uin þa'ð hafa þó margir ef-
ast, jafnvel meöal bandamanna.
Hitt og þetta.
Danzig.
Ameríkufréttir hertna, að Fralck-
ar ætli sér ekki að leyfa Bretutn
aö hafa neitt eftirlit með Danzig.
Sjóhemaður framtíðarinnar.
Fisher lávarður ritar í 1 imes
..... Það er skýrt eins og dags-
birtan, að í framtíöarhernaði er ó-
mögulegt að nota þau herskip,
sem ekki kunna að kafa, vegna
þess að loftförin muni reka þau
niður fyrir sjávarflötinn. — Því
i dauðanum ‘á þá að halda i það
rusl, sem nú er til? — Ekki væri
samt nóg að lóga því. Það verð-
ttr líka að reka frá alla aðmírála
og hærri foringja, vegna þess að
þeir munu vera einskis virði und-
ir nýjum kringumstæðum. — Það
væri best að láta þá á eitthvert
íorngripasafnið t. d. Greenwich-
spítalann og halda enga fnenn
nema á kafbátunum og Co.
Alt sem með þarf er loftfloti
sá sem nú er til. -— Það er flotí
framtíðarinnar. — Og hann kost-
ar að eins fáar ntiljónir.
En hvað á við því aö segja, að
útgjöldin til hersins á árinu eftir
að eitthvert hið argvítugasta
vopnahlé sem sögur fara af, nema
méiru eu 400 miljónum sterlings-
punda ? — Erttm vér enn t ófriði ?
Við hvern? Flotaútgjöldin
| námu árið sent vér bygðum dread-
noughtana beint með ófriði við
Þýskaland fyrir augum, 35 mili
sterlingspunda! Nú eru útgjöldin
til hersins 405 miljónir á ári, en
þá 35 tnilj. til flotans. Hvílíkt ó
satnræmi. Er þá öll þjóðin blind“.
Óeirðir i Cairo.
11 menn skotnir.
Undanfarin ár heíir bólað all-
mikið á uppreisnaranda gegn Bret-
um í Egiftalandi og hafa þeir
stundum orðið að grípa til vopna
til að halda uppi friði og aga.
Sunnudaginn 16. f. m. urðu
tniklar róstur í Cairo og stóðu
lengi dags. Fjöldi rnanna hafði
safnast þar saman á torgi í borg-
inni og voru lögreglumenn send-
ir til að dreifa þeim. Þeir höföu
allir barefli. En tnannfjöldinn
réðst á þá með grjótkasti. Þá var
sent eftir lterliði og beitti það
vopnum öðrtt hverju um daginn,
þegar annað dugði eigi.
Uni 500 stúdentar ráðust og á
lögregluna og allar stöðvar lög-
reglumanna voru barðar grjóti. Á
þessum skæruni gekk mikinn
hluta dags og voru 11 Egiftar
skotnir, en fjöldamargir særðust.
Lík Árna Jónssonar,
kaupmanns frá ísafirði verður
ílutt vestur á Lagarfossi á fimtu-
daginn. Sorgarathöfn verður hald-
in á Landakotsspitala þann dag,
áður en kistan verður hafin á
skipsfjöl. Nánara tilkynt á morg-
un.
Skjöldur
fór til Borgarness í tnorgun með
norðan og vestan póst.
Belgaum
kom í nótt frá ErígTandi.^
Geysir
fór til Hafnarfjarðar í gær, til
að taka fisk til viðbótar við þann
farrn, sem hanp hafði tekið hér.
Rán
kom frá Englandi í morgun.
Landsyfirréttardómur
var upp kveðinn í gær í ntáli
því, sem réttvísin lét höfða gegn
Ásgeir Ásmundssyni frá Seli. t
undirrétti hafði skipaður rann-
, sóknardómari Björn Þórðarson,
skrifstofustjóri, sýknað ákærða og
staðfesti yfirréttur þann dóm.
Húsbruni.
Aðfaranótt laugardagsins í fyrri
viku brann í ólafsvík eitt af versl-
unarhúsum Garðars Gíslasonar
stórkaupmanns. Hús þetta stóð
fjarri öðrum húsum og' var í því
sölubúðin. Það bTann til kaldra
kola, var lágt vátrygt og bíður
eigandinn talsvert tjón af brun-
anum. Ókunnugt er um upptök
eldsins.
Tilboð ðskast
í snoturt hús í austur-
bœnum.
Stdr lóð fylgir.
A. v. á.
Húsgluggar
m«ð körmum, notaðir, eru til
aölu með tækifærisverði hjá Sig-
geir Torfatyni.
S. R. F. I.
Fundur í Sálarrannaóknafélagi
íslands, flmtudaginn 4. nóv.
næstk. kl. 8l/, í ISnaðarmanna-
húsinu.
Frú Marta Jóusdóttir segír
I írá dularfullum fyrírbrigðum,
er fyrir hana hafa horið-
Fyrirspurnum frá síðasta
fundi svarað.
S t j ó r n i n.
F ullveldisdagsins
var minst í gær með því að
draga fána á stengur víðsvegar unt
bæ. Sum skip voru og fánun*
skreytt. Lúðrafélagið „Harpa“ lét:
nokkur lög framan við stjórnarráðs-
húsið, — byrjaði á: ,,Ó, guð vors
iands“ og endaði á „Eldgamla ísa-
íold“. Ræðuhöld urðu engin. Flest-
um búðum var lokað um hádegi.
Lagarfoss
fer ekki héðan fyr en á fimtu-
daginn, kl. 4 síðd.
24
fræður um, að það væri drengur. — Eg
man enn þá glögt hvað hann sagði, er
eg sagði honum hvemig ástatt væri.
Eótt undarlegt megi vii*ðast, þá lagðist
það einhvern veginn í mig þegar í upp-
hafi, að það værí telpa, sem eg gengi með.
Og eg var alt af hnuggin og mér fanst eg
vera einhver söltudólgur í hvert sinn er
Max mintist á barnið.
Læknarnir álitu varhugavert fyrir mig
að fara yfir sjó, þar eð svona stóð á, og
því ákváðum við að dvelja í Frakklandi
þar til alt væri um garð gengið. Við fór-
um á öll listasöfnin — vegna drengsins.
Og þegar þjóðlistasafnið var opnað, þá
fórum við þangað. par sá eg málverk, sem
eg aldrei skyldi scð hafa. pað var eftir
ungán listamann og hét „Bella Donna“.
^að var að eins höfuð og herðar ungrar
stúlku. — Max, „Bella Donna“ þessi var
ekki óáþekk mér, en liún var hræðileg.
Hún var svipljót og vansköpuð. ]?að var
óinögulegt að segja, í hverju vanskapnað-
urinn lá. Menn fundu hann án þess bein-
línis að geta gert sér grein fyrir honum.
Auk þess að stúlkan líktist mér, þá svip-
-aði henni mjög til gaupu.
Jack hló dátt að svipnum með mér og
„Bella Donna“, og sagðist nú hafa feng-
ið óræka sönnun þess, hverjir væru for-
25
leður mínir. Samt sem áður reyndi hann
að leiða mig frá myndinni — það var,
því miður, of seint. Eg hafði orðið fyrir
þeim áhrifum, sem eigi urðu afmáð.
pcssir gaupukendu drættir, gul augun
og rauðleitt hárið — alt þetta ásótti mig
hvert sem eg fór og hvar sem eg var. Að
lokum var eg farin að telja sjálfri mér
trú um, að eg myndi eignast telpu —
telpu. vanskapaða á hinn sama dularfulla
bátt og „Bella Donna“ — með öðrum
örðurn: Eg var sannfærð um, að eg myndi
eignast eitthvert afskræmi. Eg lá andvaka
nótt eftir nótt, varð skinin og aumingja-
leg, og' það endaði með því að læknirinn
ráðlagði mér að fara upp í sveit.
Við fréttum að höllin „De la Tour“ væri
lil leigu. Hún var eign gamallar. aðals-
ætlar — „de la Tour“ seni var i inestu
niðurlægingu, og það varð úr, að við
leigðum höllina.
Skömmu eftir að við vorum sest þar að
féklt Jaek símskeyti frá málafærslumanni
sínum, Edwin Reeves, um að koma taf'-
arlaust tU Lundúna. Jaek vildi fyrst i stað
ekki fara frá mér, en eg eggjaði liann á
það eins og eg gat, og að lokum lét hann
tilleiðasl. Hann bjóst við að vera burtu
um mánaöartínia eða svo. Eg sagði hon-
um, að hann skyldi ekki hafa neinar á-
26
hyggjur af mér; Anna gamla Wickham
— þú manst eftir henni — væri hjá mér
og þá væri mér borgið.
Max mundi vel eftir Önnu. Hann hafðí
sem barn alt af verið hræddur við hana,
sumpart af því að stúlkan, sem gætti hans,
hafði verið hrædd við liana, og sumpart
af þvi að hún hafði ávalt liorft á hann
svo undarlega rannsakandi augum. Hún
hafði aldi-ei brosað til hans, alt af sett of-
an i við hann. Nú skyldi Max, hvemig
á þvi stóð. x
Rósa Doran lá hreyfingarlaus irndir
slæðu sinni. Hún virtist hvorki óska né
vænta svars. Hún hélt áfram og fór t'ljótt
jd'ir sögu. Hún þagnaði einstöku sinnum
og stundi.
— Við höfðum ráðið okkur kekni og
hjúkrunarkonu frá Paris, hélt hún áfram,
þau áttu að vera hjá mér í fjarveru Jacks.
Eg bjóst ekki við barninu fyr en eftir
mánuð, og mn það leyti bjóst .Tack við
að verða kominn aftur.
En svo vildi til einn dag, að mér varð
fótaskortur og eg datt. Eg lét senda eftir
liéraðslækn inum, og Anna hjúkraði mér.
Barnið kom fyrir tímann —- það var telpa.
Hún var lík mér — en þó líkari „Bella
Donna“ málverkinu, sem eg' hafði séð í
Paris. það var þessi sami dularfulli van-