Vísir - 24.12.1919, Blaðsíða 1

Ritstjóri og dgandi
JAKOB HÖLLER
Sitzá 1x7,
IR
AfgreitJsla 1
AÐALSTRÆTI 9B
Simi 400.
9. ár
MiðvikudaglB* 24. deseinber 1919
347. tbl.
KA UPFJELA G
VERKAM.ANNA
J ólin.
Undanfarin ár hefir varla veriS
hægt aö hugsa um jólin öSru vísi
en svo, aö styrjöldin mikla hafi
komiS i hugann samtímis. og svo
er enn.
ViS erum enn þá stödd i skugg 1
hins mikla ófriöarbákns.
Það eru andstæðurnar. sem.
minna hvor á aöra: ÓfriSurinn og
friSarboÖskapur jólanna.
irlann hefir nú um nokkur ár
oröiö aö láta sér nægja, aö koma
eins og undarlega hjáróma rödcl
einti sinni á ári.
Sæöi friöarins heíir falliö á blóöi
Vstokkna vhgvelli og hjörtu, bólgin
af heift og bræöi.
Reiöarslög tallbyssanna og
treyöandi ólga blaðarógburöarins
hefir verið þaö hljóö, sem jólin
hafa fengiö. þegar þau hafa viljað
lýsa:
Dýrð í upphæðum guöi
og friö á jöröu meðal mannanna.
Þaö er eðlileg náttúrunnar rás.
aö liver vinnur úr efninu kring um
sig, þaö sein eöli hans krefur. Eit-
urplöntunni verður alt aö eitri. Þótt
hún væri fædd og fóstruö á mjólk
og mjúkum jarðvegi, og stæöi við
hliö heilnæmustu matjurta, þá vrö:
henni samt alt aö eitri.
Og mennirnir, kristnar þjóðir
hafa ttú íelt yfir sig hinn þyngsta
dóm og lýst eðli sínu átakanlega
með því aö sttúa jafnvel sjálfri
gleðihátíðinni. jólunttm, í refsi-
vönd.
Jólin haía komiö á ári hverju
eins og áður, og þau hafa ekkert
breyst sjálf. Þeirra boöskapur er
hinn sami dýröar og friðarboð-
skapur eins og áður.
En samt er þetta alt svo breytt.
Fátt hefir verið sagt frá lífinu á
vígvöllununt, sem er jafn átakan-
fegt. eins og jólasögurnar þaöan.
Þessar magnlausn tilraunir aö lifa
„gömiit- jólitt í þessu nýja um-
hverfi, finna barnslega jólafögnuö-
; tnn innan um blóösúthellingarnar,
heyra jólaboöskapinn innan um
tallbyssudunumar.
Nei, jólin hafa oröið aö konta
eins og refsivöndur yfir rangsnú-
mn heim. Jólin Itafa leitt í ljós, bert
og nakið, hve fjarri kristnir rnenn
eru nú Kristi.
Manni hefir fundist næst um
því eins og það væri haröýögi, aö
senda jól í þennan heim.
Svo átakanlega hefir mönnununt
tekist að vinna sér eitur úr sjálfri
k o m u g u ö s s o n a r.
Er ekki þetta alt vottur um, að
vér. eigunt aö vænta annars?
Þaö er tnargur ntt, að mundi
vilja spyrja eins og Jóhannes : Ert
þú sá. sem koma á. eða eigum vér
a'Ö vænta annars ? Og þeir eru
margir, sem 'svara þessu játandi:
Vér eigúm að vænta annars. Heim-
urinn. undir leiðsögu Krists, er
kominn i mát. kominn í strand,
Jesús á ekki lengur það, sem bjarg:-
ar. Vér.væntum annars.
Þetta er oft sagt af ftillri alvöru
og með dýpstu lotning-u fyrir Jesú.
Hann hefir borið mannkynið hing-
að. Nú á annar aö taka við því
aí örmunt hans og bera það lengra
a.leiðis. Við erunt ekki munaðar-
laus hörn, heldur borin af mátt-
uguni örtnum eins eftir annan.
Þetta er fögur hugsun að vísU.
en eg er viss um, að hún er ekki
rétt, eða að minsta kosti óþörf.
Eg er viss um, aö ntannkynið
hefir ekki þörf á nýjum leiðtoga.
Það er ekki leiðtoginn, sem brugð-
ist hefir, heldttr þeir, sem áttu að
fylgja honttm.
Herinn, sem bíður ósigur fyrir
eigin illa framgöngu, getur að vísu
svalað sér á því. að reka foringj-
ann frá og taka annan. En það er
ekki rétt, og ekki fagurt.
Það var ekki barist á jólunum
undanfarin ár, og verður aldrei
gert eftir boði eöa með leyfi Jesú
Krists.
Það veröur ekki hrúgað heift á
heift otan milli þjóða og einstak-
linga með hans leyfi.
Það verður ekki rænt og stolið
enginn meiddur og enginn grætt-
ur með hans leyfi.
Mannkyn, sem fylgdi Jesú. væri
iullkomið mannkyn.
Þar væru sannleiki og kærleiki
i hásæti. Þar væri miskunnsemit;
alstaðar á ferð, enginn kimi skilinn
.eftir dimmur og kaldur með vilj'a
Þá væri lífið ein jólahátíð nieð
dýrSaróð til guös i upphæöttm og
allar tilraunir aö efla friö og sælu
meðal mannanna.
Svotta væri það, ef leiötoginn að
eins t’engi aö. ráöa,. ef ekki vantaði
eftirfylgdina.
Vill nokkur neita því ?
En þurfum viö þá nýjan leiö-
toga ? Þurfuni við ekki miklu held-
ur aö fylkja okkur undir merkiö
sem nú þegar er reist?
Nú um tíma hefir ófriðarbálið
einkunt þjakað þennan heim.
HvaSa jólaboðskap eigum viðiþá
aö finna, er ltæfi meinið betur ?
hjartastaö en gamla lofsönginn
englanna:
F r i ð u r á j ö r S u.
Guðs miskunn er ofar okkai
bænum og okkar skilningi.
Og hver veit, tiema hann láti
nú jafnvel eitrið. sem vonska
mannanna hefir safnað sér, snúast
til lækningar sjálfum þeim í staö
dauöa?
Svo er sagl, aö Spartvérjar hin-
ir íornu. hafi kent utiglingunum
bindindissemi meö því, aö láta þá
horfa á athæf? dauðadrukkinna
þræla.
Ef til vi'll heíir guö veriö aö
kenna mönnunum friSsemi með
þvt, aö láta þá sjá enn einu sinni
verulega geigvænlega mynd • af
ógnunt ófriöarbálsins.
Víst er um það, aö nú þráir
hvert .mannsbarn frið. Nú þráir
hvert tnannsbarn jól í friði á heim
iiinu við jólaljós og litlar jólagjaf •
ir. jól með barnsaugum. horfandi
á ljósadýrðina.
Nú þrá menn hátíð i stað tnjúk-
sárrar svipu á jólunum.
Og þá stendur hann tramundan.
jólabarniö sjálft. og býður það.
sent vtð þráum.
Hann á enn til það, sefn við þrá
um friðinn og kærleikann, út
breiddan voldugan faðrn móti öll
unt.
Viljum við ekki langhelst halda
jólin í þeim faðmi. við og börn okk
ar og barnabörn, eins langt og við
getum horft; fram?
Ó, virstu góði guö þann frið,
sem gleðin heims ei jafnast við
i allra sálir senda.
Guð gefi okkur öllunt gleðileg
jól!
M. J.