Vísir - 27.12.1919, Blaðsíða 3

VÍSIR
Su'ilka þessi er bæöi íriö og
glæsileg og' orölögö fyrir dug'naö
og ’iæfileika'. Hfin liaföi veriö
gialdkeri hjá stóru verslunarfélagi
og haft ógrynni fjár undir hönd-
um. Hún var mjög metoröagjörn
og langaöi til aö komast í kynni
viö,.tígiö fólk og auöugt, og freist-
söist til aö taka traustataki á fé
því. sem henni var /trfiaö fyrir.
Taliö er, aö hún liafi dregiö sér
rnn 22 þúsund sterlingspund, og
þegár fariö var aö rannsaka eigur
hennar, kom í ljós, aö hún áttj
'sköpin öll af dýrindis fatnaöi. alls
jkonar dýrgripi, góö \hn og rnargt
íjeira. Þaö var alt selt á ttppboöi
íyrir 8400 sterlingspund. Því sem
v skorti haföi hún tapaö í fjár-
hættugpilum.
Bresk blöö segja aö stúlkan haí;
veriö heimulega trúlofuö herfor-
ingja, og ætli hantt aö ganga aö
eíga hana. þegar hún losni úr fang-
elsinu.
Þegjandalegt hjónaband
Hjónaskilnaðarmál kom fyrir
dómstólana á Englandi seint i
fyrra mánitöi, sent vakiö hefir stór-
miki'S umtal og taliö er eins dæmi.
Þaö var svo vaxiö, aö hjón höföu
búiö saman i þrjú ár, án þess aö
talast viö eitt einasta orö, en ntaö-
í'.rinn haföi sent komtnni skrifleg'-
ar orösendingar í hundraöatali. í
júlímánuöi 1916, skýröi maöurinn
konnni frá því skriflega, aö hann
'vildi ckkerl hafa samatt við hana
a'ö sælda. Og upp frá þeim degi
ialaöi hún aldrei orö viö hann.
'En engtt aö siSur hélt hún áfram
aö matreiSa handa lionitm og búa
tm rúm hans. í janúar i fyrravetur
varS hún veik og þá sendi rnaSur-
inn eftir lækni, og kom tneS hon-
um inu i herbergi hennar, en hún
vísaSi þeirn báSurn á dyr.
t MaSurinn hafSi þegjandi skiliS
eítir peninga handa konunni i
h.verri viku, svo aö hana skorti
aldrei neitt, og ekki fékk hún skiln-
aöinn, og var'ð aö liverfá heim aft-
ttr. MaSurinn ráögerir helst aS
selja hús sitt og leigja sér tvö her-
l’ergi, „Eg ætla a'ö bjóSa henni
aö búa þar meS mér, en hún ræSiir
hvort hún þig'gur jtaö," sagSi hann
viS bIaSr\menn, Jregar máli'S var
útkljáS fyrir rétti.
Róstur á ítalíu.
Þess er getiS í nýkomnttm hlöS-
um frá Englandi, aö talsverSar
skærttr hafi orSiS viSsvegar um
ítalíu fyrstu daga jiessa mánaSar
og vortt nokkrir menn drepnir, en
margir særSust. Verkfall var gert
i Rómaborg, en stóS stutf.
í' jtingimi var rætt 'um jtessar
I óeirSir 3. desember og hófu jafn-
! aSarmenn óp og köll aö klerkavin-
ttm og stjórnarsinnum og kölluðu
há' öllum illurn nöfnum.
Þegar signor Orlando fór aS
tala og mintist á hina „dýrlegu
sfcyrjöld“, jtá hrópuStt jafnaSar-
menn: „NiSur meS styrjaldir!
Lengi lifi jafnaSarmenskan ! Lengi
Hfi Lenin-stjórnin!“
Vátryggingarfélögi
Skandinavia -- Baltica -- Naiiona!
Hlotafé samtals 43 miljónir króna.
IslancLs-deildin
Trolle & Rothe h. f.. Reykjavík
Allskonar sjó- og stríðsvátryggingar á skipum og*
vörum, gegn lægstu iðgjöldum.
Ofannefnd félög hafa afhent íslandsbanka i
Reykjavík til geymslu:
hálfa miljón króna,
sem tryggingarfé fyrir skaðabótagreiðslum. Fljót og góð skaða-
bótagreiðsla. Öll tjón verða gevð upp hér á staðnum og félög
þessi hafa varnarþing hér. Bankameðmæli: IsIandsbankL
Jaröarför míns kæra eiginmanns, Guðmundar Guðmundssonar,
fer fram á mánudaginn 29. þ. m. og hefst með húskveðju kl. 12
á hádegi.
Bræðraborgarstíg 3
Margrét ólafsdóttir.
GnðmudirlAsbjðnissoB.
Laugaveg 1. Sími 555.
Landsins besta úrval af rammalistmn. Myndir innrammaðar
1 fljótt og vel. Hvergi eins ódýrt.
Kjólatau, smekklegust og ódýrust. Nýja verslunin, Hverfisgötu 34.
63
64
65
Skyndilega kom hann auga á liana. —
Hún sat rétt hjá einni mannarasúlunni og
sneri baki í hann. En — lnin vai* ekki
ein. Gagnvart henni sal karlmaður. ]?au
lntu hvorl að öðm og virtust vera i fjör-
ugri samræðu.
Max þekti strax manninn, sumpart af
myndum, sem hann hafði séð al' honum
t hlöðumun, sunipart al' ljósmyndinni i
liandtösku Söndu.
Maðurinn var Richard Stanton, hinn
hyerflyndi æfintýramaður, eins pg óvinir
hans nefndu hann, háll'nai'ni og arftaki
Richards Burton. Fyrsti livíli maðurinn.
sem komist hafði til niuna inn i Tíbet,
maðuriun, sent hafði uj>j>götvað vilta
l';.tllabúa í Suður-Atncríku, og maðurinU
Sv hafði verið átrúnaðprgoð Söndu de.
1 ‘Þ' .
'S hafði alt af hugsað sér Stanton sem
'ginn mann. En það var hann nú
ra ekki. Að mijista kosti leit hann
t. ;iega út. Andlitið var svipmikið, enn-
ið hátt og augun glampandii, Ijósblá, augu,
sem bentii á æfintýralöngun og glcðiþrá.
Hann var (tökkhærður og ínjög sólbrend-
ur. Að eitts sá hluti ennisins var hvítur,
sem svarti, liðaði hártoppurinn skýldi.
Stanton var svo niðursokkinn í sarnræð-
urnar við Söndu, að Ma\ gat virt hann
fýrir sér í næði. Max varð starsýnt á hina
skýru, grófgerðu andlitsdrætti, á stælta,
aflmikla likamann, breiðu herðarnar og
vöðvamikla hálsinn. Richard Stanton var
ekki fagur maður, frekar ólaglegur, sýrid-
ist Max, en bi’osið, sem stundmn lýsti upj>
alt sólhrenda andlitið i eina sekúndu, það
var töfrandi. Að minsta kosti Itafði hann
samt eitthvað það við sig, er menn hlutu
að taka eftir, eitthvað ómófstæðilegt seið-
magn. það hlutu jafnvel ctvinir hans að
viðurkenna. Hann líktist æfintýrahetju,
og virtist vera eftirlæti hamingjunnar.
Meðan Max virti hann fýrir sér, kom
yfir hann einhver einveru tilfinning um
það. hvað hann sjálftn- væri aimiiu’ og
vesæll. Hann hafði í'lýtl sér til gistihúss-
ins, ákafur eftir að skýra Söndu frá.
hvers vegna liann kæmi svo seint. En nú
varð hann þess vár eða það ímyndaði
liann sér ;tð hún myndi nú algerlega
hafa gleymt þvi, að ltann væri til. Jafnvel
þó að liann hefði komið enn þá seinna,
mvndi hún varlá hafa tekið eftir því. eða
hugsað um það. Ef til vill Viefði henni
þótt hesþ að hann kænii alls ekki.
Max hafði hingað til hugsað, að hann
væri virtur og mikils metinn af mörguni.
í æsku hafði hann verið eftirlæti og yndi
allra, og sem liðsforingi hafði hann verið
viríur og tilbcðinn því hann var bæði
lagur og féríkur.
En nú stóð hann augliti lil auglitis við
þann veruleiak,, að harin i rauu réltri væri
einskis virði, og hefði ekkert til síns á-
gætis. Hann var skoðaður, sem óboðinn
gestur meðal manna. eins og mill, sem
enginn hugsaði um. sem ölluni slóð á
sama, livar lá. Á þessu augnabliki mvndi
hann hafa heðst i burlu í laumi. ef hann
liefði ekki talið það ókurteisi gagnvart
Söndu. Ef til vill hafði lnin ekki gleymt,
að liún hafði hoðið lionum. Máske beið
hún eftir að hann kæmi.
Hann ákvað að blanda sér ekki inn í
samræður þeirra, heldur biða og vita
hvort Sanda kæmi ekki nuga á hann. 1
sama bili teit Sanda við, eins og hún
hefði fengið hugskeyti frá Max. Eitt
augnablik horfði hún á hann, og virtist
hálf-rugluð, rétt eins og hún væri undr-
andi að sjá hann þar. Lnga stúlkan virtist
allmjög breytl. Hún var kafrjóð i kinmim
og augun tindruðu.
Mr. Doran, mælti hún og hreyfði sig
litið eitl i sætinu. Hér er Mr. Stanton.
]?að er undarlegt, að hann skvldi búa á
þessu veitingahúsi, svo að við hittumst
hér af tilviljun. Hann kom hingað út í
laufskálann, þegar jeg var þar á gangi.
Hann þekti mig ekki — við höfum ekki
sést í áratíma en eg þekti hann samt.
I