Vísir - 31.12.1919, Síða 5

VlSIR
31. des. 1919.
Reikningsfærsiu-
bækur
fyrir tvöfaida bókfærslu og einnig dálkabækur
selur
P. Þ. J. Gunnarsson.
Allskooar „Fyrværkeri"
kaupa meun ódýrast í
versluu Hjálmars Þorsteinssonar, Skólavörðnstíg 4.
Komið í tíma.
Fráogmeðl.jan.
er tarajn d með sk pum vorum milli írslatids og Leitb.
eða Knupmaanahafoar og gagnkvæmt:
kr. 160 á fyrsta farrými
— ftO á öðru —
H.i. E m Mpafé'ag I landi.
)et tgL oatr. Söissu-a c > i
bekur að *ér aliskonar ösXÍbiVÍt tl’2F@Í lUgar
Aðalnmboðsmaðnr íyrir tsíand:
Rggert Claessen, yfi réttarmálHfldtningsn).
3 he b t gí og eldhús
o í? \ i: 1 *ig í miyr K ilv.greiðsla
N nari uppl. á atgr. blaðsins.
Þtír vélbátar
til söltl
í ágíEtu standi. Einn ca. 20 tonn br., einn ca. 16 tonn
br., einn ca. 4% tonn. Tækifæriskaup, ef samið er strax.
Uppl. gefur G. Benth, Hverfisgötu 76. Heima kl. 6 til 8 síðd.
Guðmnadur A^björnsson. .
Laugavég 1. Sími 555.
Landsins besta úrval af rammalistum. Myndir innrammaðar
iljótt og vel. Hvergi eins ódýrt.
„Heiliadi"
Al]?ýðublaðíö er ekki liætt að
voma út. — pvi mun vera ætl-
að að halda áfram að minsta
costi þangað til bæjarstjórnar-
■vosningarnar eru um garð
gengnar, þo að alþýðuflokknum
sé fátt meinlegra, heldur en að
eiga það blað yfir höfði sér, eins
og alþingiskosningarnar síðustu
sýndu. En menn þeir, sem fyrir
útgáfunni standa, hafa fengið
styrk lil hennar frá Danmörku,
og immu ekki vilja hætta við
lana, fyr en sá styrkur er upp-
ctinn að mirista kosti. En hót
er það í'máli fyrir alþýðuflokk-
inn, hvað fáir sjá blaðið og lesa.
Hve fáir menn það eru, má
marka af því, að það hefir ver-
ið altalað í bænum undanfarið,
að blaðið væri liælt að koma
lit! — En það er nú ekki, eins
og áður er sagt.
Eg rakst af tilviljun á Alþbl.
frá 29. þ. m. í gær. Og af því
veit jeg, að það kemur lit enn
og í sama anda og áður. Fyrsta
greinin — leiðarinn — er um
óheilindi þeirra Bjarna Jónsson-
ar frá Vogi og Jakobs Möller i
fossamálinu!
pessum óheilindabrigslum er
víst alveg óþarft að svara. Og
nær hefði blaðinu verið, að
gera einliverja grein fyrir því,
livernig afstaða ritstjóra þess
værí til þessa máls. pó að öll-
um megi nú raunar á sama
slanda um hann og lians skoð-
anir, þá væri þó eðlilegt, að
blaðið reyndi með einhverju
móti að réttlæta hringsnúninga
hans í þessu máli.
Blaðið segir, að Bjarni Jóns-
son hafi greitt Jóni Magnússyni
atkvæði við þingkosningarnar
síðustu, en stutt Jakob Möller
á fundum. í því, segir blaðið,
að óheilindi Bjarna komi fram.
Ritstjóri Alþbl. liefir eftir þessu
horft yfir öxl Bjarna, þegar
hann var að kjósa! — En óheil-
indi Jakobs eru í því fólgin, að
hann studdi Svein Björnsson,
lögfræðiráðunaut fossafélagsins
„ísland“!!
Alþbl. lýkur máli sínu með
því, að fullvissa menn um það.
að Jakob Möller skuli bráðlega
fá að kenna á því, hve óheill
hann hafi verið í þessu máli. Af
]ní má ráða, að sá orðrómur
sé sannur, að sumir forlcólfar
alþýðuflokksins, og þá sérstak-
lega ritstjóri Alþbl., séu ekki ó-
tilleiðanlegir til þess að ganga í
bandalag við stuðningsmenn
Jóns Magnússonar í fél. „Sjálf-
stjórn“ um það, að reyna að
fella Jakob Möller, ef svo skyldi
fara, að kosning lians yrði ó-
nýtt og kosning yrði látin fara
fram á ný. — petta er það, sem
kallað er stjórnmála-heilindi í
herbúðum Alþýðublaðsins! —
peir Bjarni frá Vogi og Jakob
Möller þurfa ekki að óttast sam-
anburðinn. Og sama er að segja
um þetta fyrirhugaða bandalag
þeirra Jóns Magnússonar og
Ólafs Friðrikssonar. pað þarf
enginn að óttast, nema þá þeir
sjálfir.
Kjósandi.
Af þvi að eg heyri sagt, að
ýmsir gamlir kunningjar séu
mér reiðir af því að eg kem
ekki að heimsækja þá, og af
því að eg heyri um aðra ógifta
menn að þeir þyki latir til heim-
sókna, þá dettur mér í hug. að
tími sé kominn til að skýra mál-
ið, og sanna að sökin et ekki
okkar megin.
Hér i bænum ríkir enn gamli
sveitasiðurinta mjög víða, að
bjóða mönnum í heimsókn án
þess að taka til nokkurn tíma.
— „Líttu inn til mín við tæki-
færi“, eða „mér er einlægt á-
nægja, að sjá þig heima hjá
mér“ — þessi orðtæki eru mjög
almenn. — En ylckur að segja,
gestrisnu heimbjóðendur, —
þetta tek eg fyrir mitt leyti að
eins sem tóma kurteisi. Og mér
finst ekki, að eg hafa rétt til
annars, þvi að um allan ment-
aðan heim eru ótímabundin boð
'að eins skoðuð gerð í þágu þess,
scm boðið er, en ekki í þágu
heimbjóðandans.
Jafnvel þótt mig langi til að
heimsækja gamlan góðkunn-
ingja, sem t. d. er nú giftur og
hefir eignast heimili, og jafn-
vel, þótt eg viti, að hann hefði
gamali af þvi eg kæmi, þá á
eg mjög bágt með að fá mig
til að fara, nema því að eins
að hann hafi gert mér aðvart
um tíma, svo að eg komi ekki
til óþæginda, cða þurfi að minsta
kosti ekki að ásaka mig sjálfan
um það.
Eg veit það vel, að sumir
halda, að ef þeir bjóði manni
til sín á tilteknum tíma, þá
þurfi að liafa miklu meira um-
stang. En þetta er mesti mis-
skilningur. Ef þið ætlið að hæna
vel mentaðan mann að heimili
ykkar, þá megið þið ekki láta
hann sjá, að heimilið fari neitt
út fyrir sínar venjulegu skorð-
ur, er hann kemur, því að það
verkar meira fælandi en að-
laðandi.
í bæjum hlýtur að ríkja
annað kurteisislögmál en í
sveitum, vegna staðháttanna, og
enn vantar mikið á, að mönn-
um sé farið að skiljast það hér
í þessum unga bæ. — pað verð-
ur ófrávíkjanleg regla að heim-
ilin í bæjunum ráði því sjálf,
hverjir venja þangað komur
sínar. pau geta ekki beðið eftir
því, hverjir kunni að rekast að
eins og í sveitum og smáþorp-
um. Gamlir kminingjar koma