Vísir - 02.07.1920, Blaðsíða 3

fölSlK

laupmenn og kaupfelög
M bestan og ódýrastan brióstsyliur frá hinni al-
þektu íalensku verksmiðju
Magn. Blöndahl Lœkjargötu 6J5, Reykjavik
Sími 31. Símneíni „Oandy“
Uatin
nýkomið.
Signrður Skúlason.
Lenin
og breskir verkamenn.
Sendiriefnd breskra verkanianna
-«r nýkomin heim frá Rússlandi.
Hún átti aö kynna sér stjórnar-
iariö hjá bolshviking-um og gefa
skýrslu um förina, þegar lieim
kaemi. í símskeyti var nýlega sagt,
aS breskir verkamenn hef'Su lýst
sig. andvíga stefnu bolshvíkinga,
■og hefir sú yfirlýsing veriö bygS
á skýrslu nefndarinnar. í blööum
segir svo frá aöalefni skýrslunnar:
Nefndin hefir enga samúS meö
ííefnu bolshvíkinga, eins og hún
'CT framkvæmd i Rússlandi, Eu hún
leggur til, aö Rússar veröi látnir
sjálfráöir um stjórnarfyrirkomu-
lag sitt. En því er eindregiö hald-
aö fram, að viðskiftabannið viö
Rússa beri að upphefja og sömu-
leiðis eigi Bretar að viðurkenna
xússnesku stjórnina.
Nefndin haföi meðferðis bréf
frá Lenin „til breskra stéttar-
bræðra“, og hefir það verið birt i
blöðunum. í því þykir koma fram
fádæma barnalegt skilningsleysi
og vanþekking á breskum högum,
og segja nefndarmenn að augljóst
hafi verið, að Lenin hafi gert sér
algerlega rangar hugmyndir um
ástandið þar. T. d. hafði hann lát-
ið undrun sína í Ijósi yfir því, að
ekki skyldi vera stjórnarbylting
fyrir dyrum -í Bretlandi, og að
Bretar jafnvel alls ekki æsktu bylt-
ingar. í bréfi sínu skorar Lenin á
breska verkamenri, að ná skrif-
stofum utanríkisráðaneytisins á
sitt vald með ofbeldi, til þess að
l:omast þar yfir skjöl, er sanni, að
enska stjórnin hafi stutt hernað
Pólverja og Wrangels hershöfð-
ingja á hendur bolshvíkingum.
Nefndarmennirnir höfðu ráðlagt
honum að afla sér slíkra sannana
sjálfur, og hafði hann heitið því.
Sammála voru nefridarmenn um
það, að Lenin væri merkilegur
maður. Lýsir einn þeirra honnm á
þá leið, að hann sé mjög einbeitt-
ur og fari sínu frant hvað sem á
dynji, hann sé einstrengingslegur
og kreddufastur með afbrigðum.
Hann er lieldur ekki í neinum vafa
um það, að skoðanir sínar séu þær
cinu réttu, en telur það fullkomlega
sannað. Iíarin hafi ekki að eins lát-
ið blindast af þvi, hvað honum hef-
EndnrskoOnn reiknmgsskila.
BókiærslnaOferðir.
Reiknlngsskekkjnr lagfærðar.
Lelfnr Signrðsson
Hverfisgötu 94.
ir tekist að koma lmgmyndum sín-
um einstrengingslega fram, heldur
sé hann furðulega ófróður um á-
Etandið í heiminum.
Brotar og Frakkar
Samkomulagið rnilli Breta og
Frakka er ekki b'etra en í meðallagi
og ný og ný deiluefni eru altaf að
rísa upp. Eitt síðasta þrætueplið
eru olíulindir nokkrar i Mesopota-
míu, sem kendar ertt við Mosul.
Iíalda Frakkar því fram. að sam-
kværnt santningi, sent gerður hafi
verið 1916, hafi þeir átt að fá um-
ráðin yfir þessum oliulindum, en
síðar hafi Lloyd George leikið á
þá, og fengið Clemenceau til þess
að afsala öllu tilkalli til þeirra, og
það án nokkurs endurgjalds. —
Segja sum frönsku blöðin, að það
sé altaf að koma betur í ljós, að
undir stjórn Clemenceaus hafi
Frakkland verið orðið lítið annað
en bresk hjálenda. Segir sagan, að
þeg-ar Cl. hafi komið til London
haustið 1918, hafi hann beðið Ll.
George að segja sér, „hvað hann
vildi fá i Asíu“, til þess að koma í
veg fyrir misskilning eftir á, en L.
G. hefði þá viljað fá Mosul-hérað-
ið. Varð CI. þá fúsleg-a við því,
þrátt fyrir andmæli franska utan-
ríkisráðaneytisins.
Nú hafa Bretar til samkomulags
fallist á, að Jeyfa Frökkum að nota
olíulindir þessar að en lítt hef-
ir það bætt úr óánægjunni.
SteindórEinarss,
Bifrsiðaafgreiðsla
Veltusundi 2.
(hornið á Hafnarstræti og
yeltusxmdi).
Opin 9 f. h/ tií 11 e. li.
Afgreiðslúsímar:
581 (A-stöð), 838 (B-stöð)
Afgreiðsla í Hafnarfirði í
Strandgötu 25. Simi 10.
Hinar föstu áætlunarfex*ðir
alla sunnud. eru þannig:
Til Hafnarfjarðar:
11 f. h„ 1, 3, 5, 7, 9 síðd.
Frá Hafnarfirði:
12 á h„ \ 4, 6, 8, 10 síðd.
Til Vífilssl. 11 f. h., 1 e. h.
Frá Vífilsst. iy2 og 4 e. h.
Farmiðar i'yi-ir aðra eða
báðar leiðir fást á afgr.
Fólki er ráðlagt að tryggja
sér fanniða í tiina og
koma stundvíslega.
.. ÁBYGGILEGUSTU
ÁÆTLUNARFERÐIRNAR
REFORM og
CENTRAL MALTEXTRAKT
nýkoinið í versl.
SÍMONAR JÓNSSONAR
Laugav. 12. Simn 221.
95
"þjóðfélaginu, eins og hún væri borin og: barn-
fædd til þess.
Hún kyntist mörgum af aðalsmönnum
Englands og lifði ríkulega og höfðinglega á
alla lund. Og henni stóð á sama, þó skuldir
eiginmanns hennar yxu að sama skapi og
skrautið og' óhófið safnaðist í kringum hana.
Claude Larpent sá ekki sólina fyrir fögru
-en eyðslusömu konunni sinni. Hann lét hana
algerlega ráða hvernig hún hegðaði sér. og
undi vel hag sínum á meðan hún endurgalt
ást hans, þótt hún samtímis væri í talsvert
nánu kynni við ýmsa aðra karlmenn. Hann
treysti henni í blindni. Hann var jafn glaður
og hamingjusamur |>ó gjaldþrotiö stæði ó-
hjákvæmilega fyrir dyrum.
Jín af tilviljun komst harin að því, að hún
hafði selt unað sinn fyrir gimsteina. ITanti
gaf sig upp sem gjaldþrota. Síðan sagði hann
upp stöðu sinni við herinn og hvarf — hvarf
fyrir fult og alt.
Réttum þremur árum eftir að Lundúna-
blöðin höföu tilkynt giftingu Claude Larpent,
skýrðu þau frá að jtessi sami maður væri
horfinn' úr, tölu lifenda. Hann var sagður
hafa dáið úr slagi. En sannleikann vissu sum-
ir. Whisky varð hans bani.
Þá var ekkjan ein eftir, í blórna lifsins,
peningalaus en meö gnægtir gimsteina. Eftir
þvi sem tímar liðu, komust rnenn að raun urn
96
að eigi þurfti að giftast henni til þess að
njóta blíðu hennar. Þannig komst hún undir
verndarvæng eins jámbrautarkonungsins.
ICn nú sneru eldri og ráðsettari aðalsmenn-
irnir haki við henni. En yngi'i synir hefðar-
fólksins, og leikfólkið söfnuðust í kringum
hana og nutu margrar glaðrar stundar í ná-
vist hennar. Járnhrautarkonungurinn fékk
hrátt nóg aí skemtunum liennar og gestum.
En hún liafði séð, að vel gæti að þessu rek-
ið, og komið undari talsverðri upphæð af
peningum. Og ])á fanst henni ráðlegast að
skifta um loftslag og halda til Ameríku.
Þegar Franklín hitti hana fyrsta sinni í
New York, bjó hún á dýru gistihúsi, og hélt
sig rikulega mjög.
Hún hafði ferðast til Bandaríkjanna til
þess að ná i eiginmann. Reynslan hafði kent
henni að eiginmaðurinn er altaf öruggari en
„lausamaðurinn". Hún vav fastákveðin í því
að giftast til fjá;. Peningarnir — og helst
meira en litið af þeim — var nauðsynlegt
skilyrði fyrir hana til þess að lifa lífinu að
vild.
Til þess að ná þessu áformi sínu, lifði hún
um stund af fé því, er hún hafði skotið und-
aft, og leit helst út fyrir að hún væri allvel
efnuð. Öðruhvoru gafst henni tækifæri á að
ná i sæmilega stönduga unga menn. En hún
var mjög vandlát. Ekki samt svo mjög með
* 97 f
mennina sjálfa, heldur með bankainneign
þeirra. Hun ætlaði ekki að gera sig seka í
annari glópsku.
Þá hitti hún Pelham Franklín i samsæti
einu. Hún varð hrifin af honum, áður en hún
vissi um hagi hans, og af því hvað hann var
frjálslegur og snar i öllum hreyfingum, en
ekki hvað síst af því, að hann virtist ekki
vera vanur samkvæmismaður. Það réði hún
af því, að hann hafði ekki látiö eitt orð falla
um fegurð hennar. Hún var orðin leið á öllu
smjaðrinu, á öllu vanalegp, innantóma skraf-
inu.
Franklín var öðruvísi en fólk er flest.
Þrótturinn og karlmenskan voru höfuðein-
kenni hans. Fyrsta sinni á æfinni varð henni
dálítið órótt innanbrjósts. og tapaði rólyndi
sinu um stund.
Áður en kvöldið var liðið, fékk hún að vita
nafn hans, og þakkaði guði fyrir að hafa
komið þessum manni á veg sinn. H;jnn kom
einmitt á siðustu stundu. Það var að verða
tómahljóð í peningakassa hennar, og iáns-
traustið að bila. Þann hálfsmánaðartíma sem
Franklin dvaldi í bænum, reyndi hún á alla
lund að vinna aðdáun hans.
Malcolm Fraser var þá ekki i bænum, og'
ekki neinn af félögium þeim, er Franklín var
kunnugur. Hann var því dálítið einmanaleg-
ur, og dvaldi því tiðar og lengur með Mrs.