Vísir - 19.09.1920, Qupperneq 3

*U . ** ■ ■«»* -** ■-***
# ^we,a*********^^ ;
Bæiarfréttir,
Rafveitan.
Víöa er Veí'i'ð að g'rafa fyrir
rafmagnsþráðum hér í bænum og
■ €r þaS seinlegt verk, þar sem grunt
'er.a ldappir. Verður a'S gæta mik-
illar varkárni við sprengingar,
sem sv.rr.staöar þarf að gera rétt
undir húsveggjum. Utan viS bæ-
inn verSa þræSirnir festir á stóra
‘Staura, sem nú er veriS aS setja
upp i holtinu, kippkorn fyrir sunn-
an vatnsveituna.
Mikið hey
hefir veriS hirt undanfarna
daga. Þó mun æSimikiö úti enn,
því aS mikiS hafði safnast fyrir
i hinum langvinnu óþurkum.
Byggingarfélag Rvíkur
hefir nú lcomiS upp þrem timb-
urhúsum og þrem steinhúsum,
•samföstum. íbúSirriar hafa allar
veriS leigSar og i gær biauS for-
maSur Byggingafélagsins, Jón
Baldvinsson, þeim atvinnumála-
ráSherra, boi-garstjóra og banka-
stjórum aS lita á húsin. Þeim leitst
liiS besta á íbúSirnar. Þeim er hag-
anlega fyrir komiS, meS mörgum
þægindum og allar hinar vistleg-
ustu.
Frú Valgeröur Jónsdóttir
frá Múla, var tneSa! farþega á
‘Gullfossi frá SeySisfirSi á dögun-
tim. Hún hefir lengi veriS veik og
er hingaS komin til aS leita sér
læktiinga.
KÍSIÍ
Litlir verkfræðingar.
ViS ofurlitla lækjarsytru ofan
við Sunnuhvol hafa einhverir
drengir hlaSiS stiflugarSa og kom-
iS fyrir þrem smáhjólum á ásum,
og snúast þau fyrir „vatnsafli“.
Liklega á þetta aS vera „raf-
magnsstöS" og ber vott um áhuga
drengjanna og hyggjuvit.
Til skemtana
verSa híjómleikar Bernburgs í
ISnaSarmannahúsinu i kvöld.
Eiríkur Einarsson,
bankastjóri frá Selfossi, er ner
staddur.
til min óskast sendir á skrifstofuaa Austurstræti 7, 01S.3S.1
síQar en 22. p, m
Sveinn Bjðrassoi.
H.f. Sjóváíryggingarfélag Islands
AuBturstræti 16 (Nathan & Olsens hÚBÍ, fyrstu hæð)
tryggir skip og farma fyrir sjó og stríðshættu. Einasta alíslenska
sjóvátryggingarfélagið á íslandi. Hvergi betra að tryggja. —
Foreldrar
eru bjeðnir að gefa gaum að
auglýsingu um próf í bamaskóla
Reykjavíkur, sem auglýst eru á
öörum stað í blaSinu.
Kjötverð
hefir læklcaS nokkuð, vegna
hinnar nýju samkeppni kaupfélag-
anna viö Sláturfélagið. Þó er búist
við, aS ]),að muni enn lækka til
muna, þegar sláturtíð hefst upp úr
réttunum.
Samkomur.
Erik Aasbö talar í Bárunni kl.
8% í kvöld. Páll Jónsson talar
við steinbryggjuna kl. 6.
„Patent" !
** „Tíminn vill ráða bót á pen-
ingakreppunni me8 því a8 láta
landiS kaupa „íslandsbanka". —•
Og hvar eru þá peningarnir til þess?
Kaifi og MalsðlaMsið
Fjallkonan
tilkynnir hér með heiðruðum viðskiftavinum, að heitur og kald-
ur matur fæst frá kl. 10 f. h. til kl. 12 m. n.
Buff með lauk og eggjum. — Buff-karbonade með eggjum.
Lambasteik. lamba-fricase. Skinke með spejleggjum, labskavs,
smurt brauð o. m. fl. s
F æ 3 i fyrir lengri og skemri tima. Sérstakar máltíðir frá
kl. 12—3 og 6—8 e. h. Tekið á móti stórum og smáum pöntun-
um. Matur sendur út í bæinn, ef óskað er.
NY PILSNER og fjölda margar öltegundir. Verð á öllu sann-
gjamt og afgreiðsla fljót og góð.'
Tveir stórir veitingasalir, bjartir, loftgóðir og sk,emtilegir.
Hljóðf ærasveit 8 manna á hverju laugardags- og
sunnudagskveldi. .. . y
Alt gert til að fullnægja kröfum gestanna.
yirðingarfylst. v l
Dahlsted,
286
Hann stóð í miðjuni bátnum, með fæturna
"út í súðunum, og með jöfnu millibili, rak hann
upp samskonar öskur.
Ef til vill væri eitthvert íiskiskip þar á
leið, sem heyrði hljóð hans.
Guð minn góður! Að lutgsa sér að vera
tullvakinn og vanur ferðamaður, og geta þó
<ekki stjórnað vélinni.
Það er altaf óholt og kemur sér illa, að
'þurfa að kaupa aðstoð annara til allra smá-
vika. Það eyðileggur framtakssemi og dug
manna, og gerir þá að voluðum aumingjum.
— Galatliea. hallo! — Galathea, hallo!
Það var harla einkennilegt, sent nú var að
gerast, ltugsaði Beatrix.
Þau voru eins og tvö börn, sem vilst höfðu
i skóginum. Einmitt þau tvö, sem aldrei höfðu
þurft að neita sér urn nokkuð, höfðu svo að segja
getað keypt allan heintinn, með húð og hári,
þau urðu nú fyrir þeirri kynlegu gletni ör-
laganna, áð vera í nauðunt stödd, hjálparvana,
og þeirra eina von til undankomu var að ein-
hver rækist á þau og sæi auntur á þeim. Þau
þurftu beinlhtís að grátbjðja unt hjálp. Þess-
ar tvær mikillátu, ungit og fáfengilegu ntatin-
verur, sem áð tengst Itöfðu santan af bandi
•lyganna og blekkinganna, voru nú einangr-
uð af hinni voldugu og ósveigjanlegu nátt-
úru, og þar hjálpaði þeim hvorki auður. æska
tté metorð. Og ef til vill nttutdu nú dutlungar
örlaganna, láta þau leiðast hönd við hönd,
inn á landið ntikla og óþekta,, þar sem að
287
peningaeignin var einskis virði, og ættgöfgin
hjálpaði ekkert.
— Galathea, hallo! — Galathea, hallo!
Hún rak upp lágt vein af hræðslu og undr-
uit.
í sama bili bevgði hann sig niður yfir
hana.
— Hvað get eg gert?
— Ekkert annað, sagði hún og brosti blíð-
lega til ltans.
— Þér er kalt! i
— O-nei. Mér er að eins dálítið hrollkalt
Það er alt og súrnt.
Hann opnaði kistuna. Þar var ekkert ann'-
að en baðklæði að finna. Hann hafði skilið
eftir stórt og þykt baðhandklæði á eyjunni.
Svo virtist helst, að hann hefði skilið alt
þar eftir, sem að einhverju liði mætti koma,
þar á meðal vit sitt og -ráðsnilli. Það fanst
ekkert, er skýlt gæti.
— Galatnea, hallo! — Galathea, liallo!
Hann skrafaði við Beatrix eins og sniá-
liarn, sagði henni skrítlur og smásögur, til
þess að liita henni i skapi. Hún reyndi að
bera sig sem hetja, og lét ekkert á þvi bera,
þó henni væri sárkalt, og bræðslan ætlaði
að yfirbuga hana. Og stundum tók hún undir
hróp hans, sér til hita.
En til lengdar gat hún ekki barist á móti
kuldanum og hræðslunni. Hún skalf eins og
hrísla, og tárin streymdu niður kinnarnar.
Franklin var ekki lengi að átta sig. Hann
288 ■
settist niður, tók hana i fang sér, vafði hana
örmum, og lagði kinn hennar við kinn sína.
Hún varð að fá allan þann hita, er liann gat
í té látið. Hann bar ábyrgðina á þessari ó--
heillaför. Hin vesæla hreyfivél liaföi orðið
honum ofurefli.
Hann fanrí ekki til neinnar ástríðu. Hún var
að eins lítið barn, sem ekki mátti gráta, ekki
verða kalt, og sem honum þár skvlda til þess
að varðveita og vernda í lengstu lög. Það voru
að eins föðurlegar tilfinnigar. sem bærðust í
brjósti liarís.
Hann var þreyttur og óttasléginn. með barn
sitt við brjóst sér.
Honum fanst hann eiga sökjna alla og ó-
skifta á því, að jjessu fagra Warni leið nú illa,
að því var kalt. og að það var lirætt. Og
ef til vill, yrði hann orsök i dauða hennar.
A hverju augnabliki mátti búast við því
að liggja á hafsbotyi. að eittlivert skipið
myndi sigla þau i kaf, i þessu sótsvarta
myrkri. Og hann vafði hana þéttar önnum.
tó\< að núa andlit hennar og axlir, til |iess að
örfa l)lóðrásina og auka hitann. Og ti! þess
að stilla grát hennar. hvtslaði hann þvi í eyru
liennar, sem móðir er vön að gera, er hún
huggar barn sitt, ]>egar það grætur af ein-
hverjum óhöppum, sem komiö hafa fyrir leik-
föngiri —<- einföld, barnsleg orðatiltæki, upp
aftur og aftur.