Vísir - 25.10.1920, Blaðsíða 3

?
VÍSIR
anpmenn og laupfélög
tt 'bföstca.n og Ibríóstsyliur' fi'áíliiim.i al-
þektu ialensku ▼erksmiðju’;
Magn. Blönðahl fLækjargöta 6 B, Reykjavik
Btmi 31. [Simneíni „Candy“
VeðriÖ í morgurt.
Hiti í Vestmannaeyjum 9,4 st.,
Reykjavík 9,9, Stykkishólmi 10,6,
IsafirSi 8,5, Akureyri 11,5, Rauf-
arhöfn 7,1, GrímsstöSum 7,5, SeyS-
isfirSi ,6. — í pórshörn í Færeyj-
tim 3,5 st. — Loftvog lægst fyrir
vestan land; fallandi fyrir norðan
og vestan en stígandi annarstaðar.
Stormur á Vesturlandi. Utlit fyrir
suðlæga átt á Vesturlandi en hæga
á Austurlandi.
Ni saga,
eftir Charles Garvice, sem les-
endum Vísis er að góðu kunnur,
byrjar að koma út í Vísi í dag.
Sfyúli Slfúlason,
blaSamaður, var meðal farþega
á Botniu í gær. Vísir hitti hann
að máli, og spurði, hvort verkfalls-
ins hefði gætt mjög í Leith og Ed-
inborg. Hann sagði alt þar með
ícyrrum kjörum, þó hefði virst all-
EnikiS af vinnulausum mönnum á
götunum og ræðumenn verið talandi
á strætum og gatnamótum, eins og
altítt er þar í kosningum, eða þeg-
ar einhver stórmál eru á dagskrá.
En alt fór þar fram með friði og
spekt.
Hálfi blað
kom út af „Tímanum“ á laugar-
daginn, og lætur hann þess getið,
að framvegis muni hann öðru hverju
koma út í því sniði. Blaðið hefir
gripið til þessa ráðs vegna síhækk-
andi pappírsverðs og prentkostnað-
ar og sumpart vegna yfirvofandi
pappírseklu. — Úti um heim hafa
fjölda mörg blöð orðið að minka
og ekki ósennilegt, að sum íslensku
blöðin verði að fara að dæmi Tím-
ans, að minsta kosti í svip.
I
F ermingardrengjahátícj
ætlar U-D í K. F. U. M. að
halda á miðvikudagskveldið kem-
ur, og eru boðnir ekki að eins þeir
drengir, sem nú fermdust, heldur
og allir þeir, sem fermdust í vor
sem leið. par að auki eru allir pilt-
ar 14—18 ára velkomnir. Karla-
kór K. F. U. M. syngur og fleira
verður til skemtunar. (Sjá auglýs-
ingarnar í dag og á morgun).
Kíghóstinn.
pess var getið til hér í blaðinu,
að kíghósti sá, sem vart hefir orð-
ið í haust, mundi hafa borist hing-
að utan af landi. Héraðslæknir hef-
ir sagt Vísi, að sú getgáta þurfi ekki
að vera rétt, því að kíghóstinn muni
aldrei hafa horfið með öllu úr bæn-
um síðan hann barst hingað í fyrra-
vetur, þó að lítið bæri á honum í
sumar.
Kolaverkjallió.
Margir útgerðarmenn hér í bæ
fengu skeyti þess efnis frá Bret-
landi, á laugardaginn, að stjórnin
vildi ekki leyfa kolasölu handa
botnvörpungum til heimferðar fyrst
um sinn. ísl. botnvörpungar, sem
kolalausir kunna að vera í Bret-
landi, verða að liggja þar, sem þeir
eru komnir.
Botnía
kom síðdegis í gær og voru þess-
ir farþegar: Klemens Jónsson fyrv,
landritari, kona hans og sonur,
Fenger stórkaupmaður, Sigurður
Sigurösson, forseti Búnaðarfélags-
ins, Sigfús Björnson (Iandlæknis)
og unnusta hans frá Vesturheimi.
Steini Helgason, verslunarmaður,
Guðmundur Jósefsson gullsmiður,
ungfrú Soffía Thorsteinsson, eftir
tveggjr ára" dvöl í Noregi, Knud-
sen, sendimaður Ratin-felagsins, og
nokkrir fleiri.
Es. Island
fór frá Kaupmannahöfn í gær,
árdegis.
'Um stórborgalíf
ætlar Ólafía Jóhannsdóttir að
tala í Iðnaðarmannahúsinu á mið-
vikudagskvöldið kemur, eins og
auglýst er hér í blaðinu. — peir
‘sem þekkja hana, eða hafa lesið
bók hennar „De ulykkeligste“, vitá
að hún segir vel frá, mun aðsókr*
verða vafalaust-mikil. En þar sem
hún hefir starfað mörg ár í Kristj-
aníu að björgun „hinna ógæfu-
sömustu", er hún vel kunnug svört-
um og björtum hliðum stórborg-
anna og því líklegt að efnið endist
henni í fleiri en eitt erindi. og því
mun ástæða til að tryggja sér að-
göngumiða í tíma fyrir þá, sem vilja
kynnast þessu máli verulega. —
Reykjavík er engin stórborg enn, en
margt getum við þó lært, ýmislegt
til varnaðar eða eftirbreytni af
reynslu stórborganna.
S. G.
pessa árs bœlfur
Bókmentaíélagsins eru nýskeð
komnar til kaupenda hér í bænum
og eru þær þessar: Skírnir (94. ár,
IV. hefti), Bréfabók Guðbrands
biskups (II. hefti). kemur í stað
Fornbréfasafnsins, íslendinga saga
Boga Th. Melsteðs (III. b. IV.
h.) og tvö hefti af Lýsing íslands
eftir porvald Thoroddsen (III. b.
IV.vh. og IV. b. I. h.). Segir I
þessum heftum frá búskap íslend-
inga og er þar saman kominn stór-
mikill fróðleikur um það efni. Verð-
ur sú bók kærkomin mörgum manni.
Alp.bl. og koiaverkfallið.
Alþýðublaðið ræðst' af mikilli
grimd á Bretastjörn, fyrir fram-
komu hennar í kolaverkfallsmálinu
frá fyrstu byrjun. Segir blaðið, 'aS
stjórnin hafi „fyrirlitið“ réttmæta
launakröfu verkamanna og engum
EINÞYKKA STÚLKAN
Skáldsaga eftir CHARLES GARVICE. .
1. kapítuli.
Vorið var að nálgast mjúkum
skrefum, samstiltum ómi lofts og
lagar. pað mátti heyra hægan,
blýjan þyt þess í brumi trjágrein-
anna; fuglarnir, hinir trúu vorboð-
ar, sungu bí, bí, bí hér og þar, til
I>ess að boða komu þess; villiblóm-
ín, sem áttu sér skjól undir lim-
görðum, og leitað höfðu sér hælis
fyrir grimmum vetri, heyrðu gyðju
sína — vorgyðjuna — í fjarska,
Siertu upp hugann, lyftu kollunum
og hvísluðu: „Hún er að koma, —
er komin hingað!" Öll náttúran
virtist bíða vorgyðjunnar og búast
til að fagna henni.
Til eru þeir menn, sem segjast
lana vetrinum, — telja ekkert kom-
ist. í hálfkvisti við vel búið herbergi
<ag snarkandi arin. En þeir eru fáir
®g fjarlægir hverir öðrum og ann-
aShvort geggjaðir eða sérvitrir, —
sem verra er. En flestum er vorið
eins og engill friðar og gleði, und-
anfari sumarsins blíða, — og því er
tekið með fagnaðarhug.
pennan árvors-morgun sátu
stúlkur tvær í fordyri húss, sem á-
þekt var litlu viðhafnarhúsi, en var
raunar bændabýli. pað var rismik-
ið, með stórum upsum, grinda-
gluggum, vöfðum vafningsviði,
skrautlegum göflum og fáguðum
reykháfshöfðum. — í fám orðum
sagt, hús eins og þreyttir Lundúna-
búar sjá í draumum sínum og þrá
að eignast.
Nálægt húsinu var hlaða og
gripagirðing. par stóðu nautgripir
upp í hné í strái hjá ánægðum,
rýtandi svínum og hönum og hæn-
um, sem „sungu hvert. með sínu
nefi“. Bak við hlöð'una var mjólk-
urskáli, snjóhvítur, svalur og snot-
ur. Ágætur knattleikabali var ör-
skamt þaðan og stór og vel hirtur
garður. petta var í raun og veru
fyrirmyndar búgarður, vegna þess
eins, að sá, sem þar bjó, kunni skil
á öllu, sem laut að búskap og þótti
gaman að honum, — átti húsiS
sjálfur og var hreykinn af því.
Hann hét Harrington en jörðin
var kölluð „Howells", en stúlkurn-
ar fyrrnefndu voru dætur hans.
pað var svo að orði kveðið áð-
ur, að þær hefðu „seti'ð", en rétt-
ara sagt: — það sat ekki nema
önnur þeirra; — hún var önnum
kafin við að greina sundur fræ, en
hin hallaðist upp að dyrastafnum,
líka önnum kafin við að hjálpa
hinni, — með, því að horfa á hana.
Stúlkan, sem sat, og laut athug-
ul yfir starf sitt, var ungfrú Phil-
ipþa Harrington; hún var þeirra
eldri. Náttúran, sem hefir einhvern
veginn lag á því að hætta stundum
vi'ð hálfunnið verk og láta staðar
numið, þegar hún ætti að reka
smiðshöggið á, hafði gætt Philippu
ástúðlegu viðmóti, jafnaðargeði og
fádæma þolinmæði, en hafði ann-
aðhvort gleymt eða látið undir höf-
uð leggjast að fullkomna verk sitt
og gera hana fagra. Philippa var
ófríð, og þó ekki til lýta, en svo
bersýnilega, að henni duldist þaS
ekki, en lét sér það lynda og sýndi
í því, svo að ekki varð um vilst,
að hún var ástúðleg og geðgóð.
En á hinn bóginn hafði náttúr-
an ekki talið eftir sér að gæða sysí-
ur hennar hinni mestu töfrafegurð,
sem nokkru sinni hefir heillað og
kvalið mannleg hjörtu. Hún var
meðallagi há, íturvaxin, tigngrleg
á yfirbrag'ð og hraustleg; hún var
bjartleit og toginleit, augun dökk og
þeim lét vel að fara í felur bak við
langar, dökkar brárnar; munnurinn
var í stærra lagi en þó hinn feg-
ursti, og hakan með svo djúpu og
tælandi „pétursspori", að það var
engu líkara en það kallaði upphátt:
„Komdu og kystu mig!“ Leiftur
fyndni og gamans léku altaf í þess-
um dökku augum og gátu, þegar
minst var'ði, látið lýsa úr þeim.
Roðinn var fljótur að færast í kinn-
arnar, brosið fljótt að leika um var-
irnar, sem sögðu frá öllum skap-
brigðum hennar, en þau voru mörg
og tíð, og þurfti ekki æfinlega mik-
ið til áð vekja þau.
pessa stundina var ró yfir hinu
fagra töfra-andliti og úr því skein