Vísir - 20.11.1920, Qupperneq 3

: hagnaSarinál aö ræöa, lieldur lifs-
nau'ösynlegt bjargráöamál þjóíS-
arheildarinnar, sem allir ættu aö
finna skyldu sína í aö ljá sitt litla
-liö, til sem allra farsællegnstr'a
%kta og íramkvæmda a'ö kostur
er á, þannig, að allra rétti og allra
velferö sé borgiö. Skora- eg þvi
tiér meö á forráÖa- og valdamenn
Xslands, þing ]>ess og stjórn, a'S
tidka þessar bjargráöatillögtir til
shugunar í fullri alvörti og með
■ samviskusemi, og þar næst a'ö
koma jreim tit framkvæmda sem
.allra fyrst, svo sem slíkurn hæfir,
'og þeim er ábyrgöartilfinnirigu
hafa, eins og,þcim er til alls góðs
trúað af þjóðinni. Nema þá að
þeir hafi í þeirra stað, önnur svo
góö og örugg bjargráö aö bjóðá,
Sem Jressi. er framkvæmd verði í
tíma. —■ — —- En þau efa eg. að
.séu til.
%ð svo stöddu ætti ekki að
þurfa aö rökræða mikið meira
þessar bjargráðati’lögur mínar.
Því það er hverjum1 manni aug-
ljóst, af íramanrituðu yfirliti. jafn-
>vel svo stutt sem það þó nær, að
ávinningurinn muni alstaðar fara
langt fram ur j tilkostnaðinum.
fcæði fyrir hag eiristaklingsins og
heildarinnar. þó.að þar setlar töl-
ur imiði ]jað ekki nákvæmt, setn
liggur nieöal annars í því, að nauð-
■ symjaváran að eins er ódýr, en ó-
jjarfari varan frá útl. verður |>á of
dýr til þess að neyta hennar í ó-
hóíi. þegar launin verða meira
.miðuð við sannar þarfir, eu hóf-
iausa heirntufrekju.
Þeir einu. sem í fljótu bragði
-mætti ætla að liefðu, ástæðu til að
ver;i hér á móti. hagsmuna sinna
vegna. — ef ]>eir mettu gróða sinn
■meira en velferð Jrjóðarinhar. —
-sem mér finBt'skvlt að efa. — eru
'þeir metm, senr eftir tillögutu mín-
;'im bér. er ætlað að bera htn auknu
útgjöld aðallega, setn sé ríktt og
ríkustu tnennirnir. En þegar betur
er ’að gáð, ]>á ltafa. þeir einnig á-
stæðu til að vera samþykkir og
ánægðir ckki síðttr en.aðrir, með
]>vi. að með svona ráðstöfunum
eru þeir af þeim er ‘nokkuð fram-
kvæma. trygðir bæði gegn rekst-
1 urstapi og því, að verða að leggja
! árar- í bát vegna of mikils rekst-
j urskostnaðar, er jafnfra’mt færir
I þeim máske nteiri atikatekjur en
[ hifuitii aúkriu útgjöldmn ]>eirra
' nemur, og hvetuý þá til að stækka
; framkvæmdastilinn enti meira til
j enn meiri gróða. Þeir ríku menn
| setn altaf safna og ekkert fratn-
i kvæma með peningum sínum, örf-
ast og tueð þessu, til að ávaxta fé
sitt á ffamkvæmdasviðintt ]>ar sem
í méiri arður er í boði o. s. frv. Eg
i játa fúslega, að aúðugá fram-
kvæmdamanninum má elcki í-
þyngja um of. freniur en öðrttrn,
tneð of ]>tiugtitn álögttm, — og þá
síst þeim. cr frainleiðir atrðinn öll-
tim til gagns. úr skauíi náttúrunn-
ar. Því að hann þarf að standa á
styrkum fótum, sent fjárhagsleg-
ttr máttarstólpi heildarinnar. Sem
slíkur á hann lika að njóta þess
traústs. sæmdar og hciðurs, sem
hann vcrðskttldar. er hann gegnir
sínum borgaralegtt skyldum tneð
sónia. Og ber möglunarlaust og
íúslega sínar réttlátlegu álögðu og
| þúrrgu gjaldabyrðar, ' og viður-
; kennir í orði og verki, að attðttr
! bans'og gróði, sé ekki að eins á-
! vöxtur af vínnu sinni, forsjálni.viti
i og dttgnaði. heldur og vinntt þeirra
er með honum Itafa unnið, svo og
aðstöðu ]>eirri pg réttindum, setn
lög og venjttr umhverfisins eða
heildarinnar veita honum. Sé hann
af því tagi, ]>á nuin meðvitund
lians ttm ]>á haming'ju að vera fær
Margar ágætar tegundir af sápum, með lágu verði, fáið þið hjá
KAliPFÉLAGl REYKVIKIKGA
Langaveg 22 A. Sími 728.
utn að fullnægja svo veglegunt
skyldum, færa honttm meiri og
varanlegri lífsunaö en attðlegö
hans útgjaldafrí gæti aflaö hon-
um. En svo fara þessar tillögur er
héf ræðir ttm, ekki lengra en það.
að leggja gjöldin (af ölluin hans
miklu tékjum) á að eins allra
hæstn árstekjurnar. er ná 6000 kr.
og þar yfir, að öllum ]>ar iilheyr-
andi kostnaði frádregnum, — og
þó með nokkrum fyrirvara. —r
Svo á og að ntega vænta ]>ess, aö
landssjóðnum muni sparast rnikil
útgjöld í öðrum greinum við
svona ráðstafanir, í lækkttn dýr-
tíðarupþbótar til móts við lægra
vörttverö. við fækkttn og samein-
ing opinb. sýslana o. f 1., sbr. iSy.
tölúbl. þar að lðtandi hér áð fram-
an.
Lækkttn vinnttlaunanna og
vöruverðsins og óháð viðskiítalíf
útávið, eru sem sagt liöfuðatriði
]>essa máls. Þó eru hin ntinni at-
riðin eihnig' mjög þýðingarmikil
öll og hvért fyrir sig. til þess að
tilgang'inum verði náð: Að fjölga
vinnufólkinu við þarflegtt störfin.
snekka dagsverkið, nteð mati vinn-
tuinar eftir gildi í stað tínia, attka
ihúlendti framleiðsluna, draga úr
iðjttleysi, óþarfri og skaðlcgri
eyðsltt. ]>ó „fin“ ]>yki, o. s. frv,. —
eru alt atriði. er margt gott mttndi
af leiða. Þar á meðal nteiri auð,
hcilbrigðara, sjálfstæðara, ntenni-
legra og farsælla líf. nieiri virð-
ing. fyrir þvi sem er íagurt, satt,
réttjátt, vandað og sómasamlegt,
og minna af allskonar andlegnm
og líkamlegtim aumingjaskap. —
Það mttndi létta fátækari framleiö-
enduiuim lífsstriðið og útgjöldin.
og með þyí afstýra tortíming
landbúnaðarins. og hjáípa honum
til að rétta við. Það mundi og
trvggja fátæka verkamanninum
vissari og stöðugti atvinnu (og
| öllutn þó).vog þannig létta undir
■ með honum til að bjargast af sín-
! um tnáske lágu — en réttlátlegu
miðttðu — vinnulaunum, er þá
veitir honum rétt til þeirrar upp-
bófar á launum sínunt af almanna-
fé, er þörf hans kann að krefja.
eða íttlls lífeyris þá þess er þörf,
sog ]>aö með sæmd, smánar- og af-
fallalatist, hafi harin fullnægt
skyldtt sinni.eftir megni, og unnið
nteðan dagurinn entist. — Það
mundi og örfa táp og hollan metn-
að, og hvetja alla til þess að vera.
í stað þess að sýnast, og til þess
að verðskulda í stað þess að
heinita.
Rvik. 18. nóv. 1920.
Stefán B. Jónsson,
Einþ\)l(l(a stúllfan 25
lávarður tök við úr ltendi Carric
®g íór með til herbergja sinna:
„Zenóbía er gersamleg'a horfin.“
Góðar fréttir. háfði hann sagt,
og óísaleg, skuggablandin ánægja
fór um hatm allan við þá tilhugs-
tm, að nú væri síðasti hlekkttrinn
'brostinn, sem batt hug hans við
j>essa kontt, sem dregið hafði ltanri
á tálar. I'.n ]>að er spánverskur
í.alsháttur. að liendur verði seint
hreinþvegnár af tjöru, og ]>að átli
■ekki að verða hlutskifti Nevilles
lávarðar aft veta skilinn að skiflum
t<'ið Zenóbítt.
SÍ'.TTi KAPITULI:
Neville lávarður sat einn i lter-
ífeergi ]>vi. sent Philiþpa ltafði búið
, hoiuitn, og hélt á biiglttðii sím-
skeytiiui fyrir framan sig. Hann
va.r aö hugsa um ]>á óstjórn, sem
hefði gripið ltánn. hverjum tálum
hún hcfði tælt lianij. hverjum ó-
^b'engskap hún ltcfði brugðist hon-
t1rn- Hann hugsaði svo fast tttn það,
hann gleymdi með öllu, hvar
úattn var og hvað fyrir hann hafði
bomjg sköntmu áður. Bann hafði
.
gleymt liáu, grönntt stúlkunni,
dökkeygðu, setn liaföi rétt lionum'
símskeytið, rjóð í kinntim. stork-
andi og meira að segja ó í y r i r-
1 e i t i n. Hann stundi og fastréð
meö sjálfum sér að flýja frá Ho-
wells uæsta ínorgun.
Hann haföi verið angraðúr og
ónáðaður. VissTilega hafði hann
aldrei itndirgengist að dveljast
undir satna ]>aki eins og ung stúlka
—\ sist þegaf það var önnur eins
stúlka eins og Carrie Harrington.
Ilann var að brjóta heilann ttm.
hvernig föðnr sínitm hefði getað
skjátlast is.vo, að segja, aft þarna
væri „tvö ungbörn". Hann befði
getað umgengist IMiilippu. 1 lonitm
Itaffti meira aft segja geðjast vel
að hcnni, ]>ótt hún góðleg, og eins
og fólk cr flest og skynsamleg í
samræðttm. En ]>essi >’ngri systir!
Hann roðnaði ofurlítið aí gretuju,
þegar ltann bugsaði ittu |>;er ókrtr-
teislcgu viðtökur, sem húu hafði
sýnt hontttn. attgnaráð hennar.
]>rjöskufult og ölundarlégt og
rúddalegt orðbragð.
Hafði hún lesið símskeytiö? Nei,
hann var sannfærður um. að hún
hcfði ekki gert það, og þó fanst
honutn hárvíst, að hún rnundi hafa
gert þaft, ef harmjiefði eklci komið
't tæka tíð.
.. Já. hann ætlafti að fara.
Ilonttm þótti fyrir því, vegna ]>ess,
að hann kttnni vcl viö sjálfan stað-
inn. Þar var rólcgt og afskekt.
Honum hafði líka getist vel að
liftsbóndanum. Harrington. Ef
]>essi léttúðuga og óstýriláta stúlka
hfffti ekki verift þár! Og nú fór
hann að ráða með sér. hvert hann
ætti aö halda.
Hann gekl. aftur og fram tnn
lterhergið. til að afráða eitthvaö.
en ]>að r arð árarigurslaust óg loks-
iús fór hann að hátta. Fór að hátta
til að dreyma Zénóbíu, eins og hún
var ]>egar hún stóft brosandi á
svölunum og horfði dil haris, og
þó að undarlegt megi virðast, —
lil að dreynta utn hina stúlkuna.
storkandi. meft hlátur í augum,
sem ltafði espaö ltann og slcap-
rattnað liontttn, en sveif nú eins
og eirðarlaus, fögttr martröð vfir
höfðalagi hans.
Þegar hann vaknaði morguninit
cftir við ]>að, að sólirt skcin inn i
hcrhcrgið, þá heyrfti hann skæra
kvemödd, sem söng glaðlega þessa
vísU; einhversstaöar t' garðinum :
Á engið niðttr Gttnna gekk
um glaðá ínorgunstund,
og hún var sjálf svo sæi og fríð
og sólin kysti grund.
Þar mætti henni maður [>á,
sá maður, sem hún vildi 'sjá.
Þait sátrian lengi gengu um grund
þá gullnu mqrgunstund.
Það var Carrie Harririgtori, sem
söng, og hinri skæri, giaöværi
sönguv lét vel t eyrum lávarðituim,
þangað til ltann mintist þess. hver
söng; ]>á hlevpti hann brúmitn og
stundi mæðilegá.
Þjónn hans drap á dyr og sagöi.
aft haftift væri til reiðu. »„Ungfrú
l larriugton hiftur mig að bera yð-
ur kveðjtt, lávarður. og spvrja.
hvort hún eigi að hera á borð fyr-
ir yðttr í yðar herhergjum.“
Neville lávarftur tók hoðintt
fegins hendi. Hann gæti þá aft
minsa kosti sloppið hjá ruddaskap
Carrie. við einá máltíö. Ilann ætl-
aði þá. tneðan á tnörgunvcrði
stæði, að fastráða citthvað ttm,
hvað gcra skyldi. En hvaft sem
ööni lifti, þá var hann staðráðinn
í áð fara úr ,]>essum stað.
I .n ]>egar hann kom imt í set-
stofuna og sá fagrirlega á borð
horift og þrjá eða fjóra litla villi-
hlónvveridi ■ á horðinu,' þá' fanst