Vísir - 15.03.1921, Síða 3

w
t
sem hafa fylgst meS metnaSi en um
2ei3 dugnaSi Ameríkumanna, fá
|>ama mottóiS: „paS erum viS, sem
■aldrei höfum beSiS ósigur, þaS er-
um viS, sem höfum máttinn, pen-
ingana, fólkiS og mennina, það er-
mm viS, sem eigum aS sigra og sem
sigrum." —■ Myndin í aSaldráttun-
tum lýsir þessari hugsun, sem er altaf
«fst hjá Sam frænda. — Forstjóri
sfcipasmíSastöSvarinnar, John Craig,
«r sjálfmentaSur maSur, (self made
«nan), ágæt amerísk „type“.
Q.
\
Mínervingar!
þ>iS sem ætliS aS taka þátt í af-
mælisfagnaSi stúkunnar, skrifiS ykk-
ur fyrir miSvikudagskvöld á lista,
sem liggur frammi í verslun V.B.K.
Ritðómarar.
pær þjóSir, sem kunna aS meta
góðar bókmentir, telja það lífs-
nauðsyn að eiga mikilhæfa og vand-
virka ritdómara. Hjá þeim eru það
vanalega afburðamenn á hinum
ýmsu sviðum bókmentanna, sem
dæma opinberlega nýútkomnar
bækur, er snerta þeirra grein. Eng-
um getur blandast hugur um, að sá
siður sé heppilegri og heilladrýgri
en það, aS hinir og aSrir, ef til vill
lítið upplýstir meðalmenn, geri þaS
að aSalstarfa sínum, að skrifa rit-
dóm um hverja nýja bók, sem út
kemur. ,
Hið síðastnefnda er ekki svo fá-
iítt um núverandi ritdómara vora.
enda sýna dómar þeirra ósjaldan
mjög takmarkaða þekkingu á því.
sem um er að ræSa, og eru oft lítið
annað en vandræðalegt fálm út í
loftið. En til þess að láta þaS eitt-
hvað heita, fara þeir þá mörgum
fögrum orSum um t. d. pappírinn,
prentvillurnar og annað álíka mik-
ilvægt. Að síSustu er svo lof eða
last um höfundinn sjálfan oft ó-
rökstutt og út í bláinn. Sérstakt er
þó það, að einn nýtísku ritdómari
virSist hafa tekið upp þann siS, að
dæma að eins um, hvort höfundui
ljóSabókar sé skáld eða ekki skáld,
og finst honum víst slíkur ritdómur
fullboðlegur íslenskum fræðimönn-
um. MaSur skyldi nú ætla að þessi
maður væri sjálfur eitt höfuðskáld,
en það fer svo fjarri því, að jafn-
vel hagyrSingarnir dæma hann
mesta bögubósa.
En væri þessu aftur á móti svo
varið, aS þessi ritdómari gæti þó
dæmt ábyggilega um þaS, hverjir
séu skáld og hverjir ekki, þætti mér #
þaS, út af fyrir sig, svo mikils vert,
að eg vildi leyfa mér aS vekja at-
hygli hins háa alþingis á þessum
merkilega manni, og spyrja, hvort
því þætti þetta fyrirbrigði ekki þess
vert, að fenginn yrði prófessor í
nýtilegri sálarfræði, til þess að at-
huga manninn og ganga úr skugga
um, hvort hann sé þessum hæfileik-
um gæddur. J?aS er ekki ómögu-
legt að þaS gæti komið sér vel fyr-
ir suma þingmenn, að hafa hanr.
nærstaddan, þegar verið er að út-
býta skáldastyrknum. —1 Hinsveg-
ar ef rannsókn leiddi þaS í Ijós, að
hér væri ekki um þesskonar hæfi-
leika aS ræða, væri æskilegt, aS
hægt væri að koma honum sjálfum
í skilning um það. Hygg eg að fáir
myndu harma þaS, að hann hætti
að dæma bækur, og að þessir ný-
móðins ritdómar hans féllu niður.
pað er meira tjón en margur hygg-
ur, að láta slíkum sleggjulómara
sem þessum, haldast það uppi að
dæma þannig opinberlega um bæk-
Verðið á fsl. Smjörlíkinu hefír lebkað þaunig, aö vér s'eljum
þaö ná fyrir 1,45 pakkaun.
Athugið þetta þegar þér þurfíö að kaupa þes*a vöru.
Kanpfélag Reykvikinga
Laugaveg 22. Slmi 728
65 standard* af góðu sænsku timbri getum viö átvegaö nú
þegar beint frá Sviþjóð gegn aðgengilegum sbilt-
málum. Afgreiðsla í næsta mánuöi! Taliö viÖ ofíbur
i dag.
Þórðnr Sveinsson & Co. Símar 701 & 801.
Skandinavisk Fodboidsklnb
afholder Bal paa Hotel Island Lerdag den 19. Mars kl. 9. N. B.
Billecter kan faaes hos Bagerm. Getche fr. 7—8 Aften í Upp-
salakælderen.
Ifjölbreytt árval ávalt "fyrirliggjandi af tr ú 1 o f unar hringum.
Pétur Hjaltested, Langaveg 23.
ur. Gæti það hæglega orðiS til þess
að kyrkja í fæSingunni margt efni-
legt ungviði í íslenskum bókment-
um. Sumir ritdómarar skrifa aðeins
um bækur, til þess að leiðbeina og
blátt áfram til að þenna höfundin-
um, en ekki til þess, að draga úr
honum kjarkinn, eða epilla honum
með tómu lasti eða lofi.
Pór.
A. V. TULINIUS
Skólastræti 4. — Talsími 254.
Bruna- og Lífsvátryggingar.
Havariagent fyrir: Det kgl.
oktr. Söassurance Kompagni A/s.,
Fjerde Söforsikringsselskab, De
private Assurandeurer, Theo Koch
& Co. í Kaupmannahöfn. Svenska
Lloýd, Stockholm, Sjöassurandör-
ernes Centralforening, Kristiania.
— Umboösmenn fyrir: Seedienst
Syndikat A/G., Berlín.
Skrifstofutímx kl. 10-11 og 12-5'/2
:Einþyl(lfa stúlþan. 109
Hún hafði verið veik, honurr.
• duldist það ekki, og ef til vill dauð-
vona. Hann leit undan, þegar hon-
um flaug það í hug, hann treysti
sér ekki til að horfa á hin dökku
augu, er hún leit döpur út til hafs.
þ?au þokuðust hægt fram hjá, —
svo nærri, að hann mátti heyra
röddina, sem hann unni hugástum,
þegar Carrie svaraði Philippu ein-
' hverju í hálfum hljóðum, og mál-
rómurinn, -— mjúkur, lágur, þýður,
- ólíkur þeim glaða, kæra hreimi, sem
oft. hafði ögrað honum — lét eins
og líkhringing fyrir eyrum hans —
líkhringing hamingju og ástar, sem
löngu var dáin og horfin að eilífu.
Hann stóð hreyfingarlaus og
hver, sem fram hjá hefði farið af
hendingu, mundi vafalaust hafa
ætlað, að þessi ungi og fríði mað-
ur væri að eins að virða sjóinn fyrir
sér. En í hjarta sínu barðist hann
við þá örvæntingu. sem líkust var
þjáningum banastríðs. Meðan hann
gaf þeim gætur, varð hann þess
skyndilega var, að Philippa sagði
nokkur orð og sneri við. Hún gekk
fram hjá honum, keypti nokkur
"bfóni af stúlku, sem sat þar við veg-
inn og hélt síðan til Carrie. pegar
hún nálgaðist felustað lians, greip
hann óstjórnleg löngun til að tala
r>ið hana og hann kallaði til henn-
ar svo stillilega, sem honum var
unt. Philippu brá, sneri síðan við
og leit til hans. í svip hennar fór
saman undrun, óbeit og reiði. Hún
ryxm augnablik staðar, starði á
hann kuldalega og fyrirlitlega og
hélt leiðar sinnar.
Hann bældi niður reiði sína,
gekk hratt á eftir henni og tók um
handlegg henni. „í guðanna bæn-
um, Philippa, stansið þér augna-
blik — lofið mér að segja eitt orð!“
Philippa leit áhyggjufull í áttina
tii vagnsins. „Eg er ekki ein. Ne-
ville lávarður. Viljið þér Iáta systur
mína vita af yður? Sleppið af
handleggnum á mér. pér eigið ekk-
ert vantalað við mig.“
„Bíðið þér augnablik,“ sagði
hann í bænarrómi. „Eg verð, —
eg þarf að tala við yður!“
Philippa óttaðist, að þetta gæti
dregið til óþæginda og skildi af svip
hans, að honum var mikið niðri
fyrir, svo að hún sneri við og gekk
með honum bak við sóltjaldið.
Hann horfði litla stund þegjandi
á hana, en mælti síðan: „Hvað hefi
eg gert fyrir mér, að þér breytið
við mig eins og eg væri eitthvert
úrhrak, sem ekki væri talandi við?“
Philippa horfði fast í áttina til
vagnsins. „Ekki stórvægilegt, satt er
það, lávarður; að eins dregið ná-
lega til dauða saklausa stúlku, sem
treysti yður. En af því að svo vill
til, að hún er systir mín, þá get eg
ekki að því gert, þó að mér líki
það miður.“
„Hefir hún — hún verið veik?“
spurði Kann stamandi, án þess að
gefa gaum að kaldhæðni hennar.
„Fyrir dauðans dyrum, lávarð-
ur,“ svaraði hún, stuttlega. „En yð-
ur getur ekki skift það miklu. Verið
þér sælir.“
„Bíðið við,“ sagði hann, nálega
skipandi. „Philippa, framkoma yð-
ar við mig, sannfærir mig um, að
þér vitið ekki alt, sem lýtur að þess-
um óheillaatburðum. pað má vera,
að eg sé stórsekur, en ekki er eg
svo vondur eða níðingslegur sem þér
ætlið mig. Nei, Philippa, það veit
hamingjan, eg er ekki eins vondur
eins og þér ætlið.“
„pér eigið það við samvisku yð-
ar, lávarður. Eg saka yður um, að
þér hafið unnið ást systur minnar,
og lvrundið henni frá yður, eins og
hún væri yður ekki samboðin. pað
er alt og sumt.“
„pá get eg sagt yður, að þér
gerið mér hræðilega rangt til,“ syar-
aði hann gremjulega.
Hún brosti hörkulega. „Segið
mér, hvenær á brúðkaup yðar og
Florenzu prinsessu fram að fara,
Neville lávarður?“
„Hlífið mér!“ sagði hann svo
æðisgenginn, að hún hrökk við og
varð óttaslegin.
„Fréttablöðin lugu þá ekki?“
„Nei, þau» sögðu sannleikann,
bitran sannleikann. Já, Philippa,
eg ætla að ganga að eiga prin-
sessuna, en áður en þér áfellist mig,
bið eg yður að kynna yður orsak-
irnar. Eg get ekki sagt yður þær.
Carrie“ — hann varð skjálfraddað-
ur — „getur það eins vel eins og eg.
Hún veit sannleikann. En ekki all-
an. Hún veit ekki, að ef eg ætti að
ganga að eiga nokkra konu aðra
en hana, þá gerði eg það til þess
að bjarga sæmd minni. Hún mundi
kjósa, að eg gerði það; alt annað
er einkis vert. pó að eg hafi séð
ástina mína enn einu sinni. og mér
hafi mikið fallist til um raunir mín-
ar, þá verður ekki aftur snúið. Eg
verð að bjarga sæmd minni. Segið
1