Vísir - 14.04.1921, Blaðsíða 3

VlSIR
feildsala—ImboðsYerslun
FyrlrllfiCKjanai x
Alumininin-vörur stærsta og besta úrva! á landinn.
Kastarholur meö & án loks
Diskai* grannir & djúpir
Katlar fleiri stærðir
Pottar, stakir fleiri atærðir
Pottar í settum á 5 & 6 atk.
Pðunur fleiri tegundii
Súpuskeiðar — Finkspaðar
Balar
I)rykk,jarbikarar
Mái fleiri stæröir
Sápudóstr, Sykurdósir, Smjördósir
Hnifar, Gafflar, Matskciðar (feikn)
Teskeiðar fleiri tegundir.
Sigfús Slttndahl & Co.
Simi 720.
GENGI ERL. MYNTAR.
Khöfn 13. apríl.
100 kr. sænskar......kr. 131.25
100 kr. norskar ....... — 89.25
100 mörk................— 9.00
roo frankar fr. .....-— 39-35
JOO frankar, svissn. . . — 96.00
100 lírur, ítal.........— 25-75
100 pesctar, spánv...— 77-50
roo gyllini, holl.......— T92-50
Sterlingspund ........-—. 21.62
Ðollar.................. — 5.55
( Frá VerslunarráSinu).
-------o-----
FRÁ VERKFALLINU.
I einkaskeyti frá F.nglandi í
gær segir svo: SamúBarverkfallinu
fresta'ð, en horfur fremur datifar.
1 '!.JU.■
Eiaialt mál.
ÞaS virSist vera nokkuS óþarfur
iönaSur, nú um hávetur, að vera aS
streitast viS aS gera úlfalla úr mý-
flugu, og þaS því heldur sem sann-
aS er, aS hvorugt getur lifa'S hér
um þennan tíma, fyrir kulda.
Manni verSur því á aS brosa,
þegar maður sér Ólaf FriSriksson
eltá skottiS — (fjarstæSumar) —
á sjálfum sér, og getur skellihlegi'S
þegar maður sér vinnuveitendurna
gera það líka.
Mér virSist kaupgjaldsmáliS
vera of mikiS alvörumál, til þess,
aS hlutaSeigendum sé samboSiS aS
snúa bakirtu viS því, sem er merg-
urinn málsins, en eySa fleiri vik-
um í aS þyrla upp öSru eins mold-
HVEITI.
Vór seljum ágæta tegund af hveiti í pokum á 63 kiló. —
Verðiö pr. poka er 61 króna. — Smásöluverð er 55 aurar pr. */,
kíló. Símiö eða sendiö i
laupfélag Reykvikinga
Langaveg 2 2.
Sími 728.
viSri og gert hefir veriS þessa dag-
atna.
Mergurinn málsins er þessi:
Verkamenn verða aS hafa svo hátt
kaup, aS þeir geti lifaS af því.
Upplýsingar um þaS, hvaS menn
þurfi til lífsviSurhalds á hverjum
tima, fást hjá Hagstofu íslands.
Mér finst eSlilegast, aS kaup verka-
manna hækki og lækki eftir þeim
hagfræðilega mælikvarSa. NiSur
fyrir þennan sjálfsagSa mæli-
kvarða geta þeir aldrei fariS,
vegna þess, aS erfiSisvinna er ekk-
ert gróðafyrirtæki, sem gefi af sér
tekjur fram yfir eySslufé. Hjá
verkamönnum ei'u því allir timar
jafnir, hvaS þaö snertir.
ÖSru máli er aS gegna meS
vinnuveitendur. Þeirra atvinna,
flestra, er gróSafyrirtæki, sem
stundum gefa margfaldan ávöxt,
I stundum engan eSa jafnvel tap.
j Vinnuveitendur geta, oft, rekiS at-
| vinnu sína all-lengi meS tapi
Þctta kemur af því, aS séu þeir
íorsjálir, þá eiga þeir altaf af-
gangs gróða frá góSu árunum,
sem hægt er aS gripa til þegar
ver árar. En haldist nú óáran svo
lengi aS ekki nægi varasjóSurinn,
þá mega vinnuveitendur aldrei
láta þaS bitna á verkamönnum
sínum, því hafi þeir haldiS sann
gjarnlega viS áSumefndan mæli-
kvarða, þá geta þeir ekki fariS
Ms YejYiser
(Veislnnarheftið 1921)
nokkur eintök óseld.
R. Kjartansson
Simi 1004 Langayeg *15.
lægra. Altaf verSa þó menn aS
lifa.
Vinnuveitendum er óhaett aB
leita að orsök taps síns annars-
staSar en hjá verkamönnum. Or-
sökin kemur sennilega af of dýr-
um nauSsynjum. VerSi hin sanrei
e-rsök ekki læknuS, þá þýSir ekk-
ert um þaS aS fást, menn verSa þ;i
aS gefast upp þegar efnin eru
þrotin.
Mín tillaga er sú, aS verkamenn
og vinnuveitendur, haust og vor,
komi sér saman um kauptaxta,
sem gildi eitt missiri í einu. MælÞ
kvarSi slíks taxta á aS vera skýrsla
um verð lífsnauSsynja, frá Hag-
stofu íslauds.
Ef þessi leið væri farin, get eg
ekki skilið, aS þetta endalausa
þvarg þyrfti að eiga sér staS
framvegis.
Finst ékki fleirum en mér þetta
ot’ur einfalt mál?
Á. K.
SteHa. 7
dögiun, aS’hann hafSi gengnS út til
þess aS lejma tilfinnínugm sínuni.
Stella stóS á fætur og gekk út
aS ^iugganum og horfSi út t
TOyrkriS. TunglskiniS giitraSi á
ánni í fjarska og féll á grasflötinit
framau viS húsiS. Hún lauk upp
ghigganum t hálfgerðri . leiSslu,
steig út og var þá koniin í lítinn
garS. Hún gekk um götuna.-sem lá
í krókum um garSinn út aS ofur-
litlu Iré-hLiSi, en þar var gengið
inn i gnrSinu af götunni. Stella
famt þar nokkrar íjólur. og sá
brúsk af blákhikkum, er uxu þar
viö veginn.
Wún laulv upp hliSiuu og gekk
létt-ilega upp á vcgarbrúniua. í’á sá
hútt enn fleiri blóm, spölkóm neS-
ar og ætlaSi hún aS ganga þanga'S,
er hún heyrSi jódyn í fjarska.
Henni brá svo við þetta óvænta
hijóS, aS hún nam augnablik staS
ar og horfBi í áttina er hófdynurinn
barst úr. í sama vetfangi kom
maSur ríðandi fyrir götuhorniS og
hleypti þangaS, sem hún stóS.
Stella leit um öxl til hliðsins, en
hafSi þá gengiS svo langt, aS þaS
var horfiS, og var hún komin
lengra en'hún bjóst við. Árangurs-
laust var að reyna til aS komast að
hliSinu áSur en maSurinn næði
henni; lienni gafst aS eins tóm til
á’S komast af vegi hans. Hún brá
við, gekk bak við blómarunn hjá
veginum og beiS þar. í sönnt svif-
um kom maSurinn út úr skuggan-
um inn í tiuiglsljósiS. Stellu virt-
ist bæSi maSur og hestur ferlega
stór í túnglskininu; þó var þaS
ekki stærð mannsins heldur vaxt-
arlag hans, sem henni varo star-
sýnt á og vakti athygli hennar.
Hún sá ekki framan í hann, en
sá aS þaS var ungur maSttr, hár
og þrekinn. Þegar ltann kom nær.
sá hún aS hann var í veisluklæSum.
en hafSi yfir sér flauelskápu víSa,
sem þó fór vel á karlmannlegum
herSum hans. Hann reið upp göt-
una þangaS til hann kom á móts
vi.S hana. Hann hafði engan grun
um aS hún væri þar, en öSru máli
TOr aS gegna um hestinn. Hann
haf'Si lcomiS auga á föt Stellu,
hristi höfuSiS, hljóp út undan sér
og stóS grafkyr. MaSurúm hóf upp
keyriS og sló hestinn í síöuna, og
var auösætt, að hann var bæöi ó-
þolinmóSur og reiður. En hestur-
inn prjónaði viS höggiS og keyriS
teið á honiitn öSru sinni.
„FarSu bannsettur, livaö er
þetta?“ sagði maSurinn. „Haltu á-
fram, flóniö þitt,“
Hesturinn sperti eyrun. þegar
hann heyröi rödd húsbónda síns.
en stóö grafkyr eins og áður og
titraði. Stella sá að hatm lyfti
keyrinu, og varð henni ósjálfrátt
aS gefa sig í ljós og biðja klárnum
vægðar, og á'ður en hún visst af,
haföi hún kallaS : „Nei! Nei!“
Þegar maSurinn heyrSi þessa á-
köfu biöjandi rödd, lét hann hand-
leginn síga og hrökti hestinum a'S
limagaröinum.
„Hver er þaö? Hver eruö þ-ér ?“
spurSi hann gramvtr. „Hvern sjálf-
an —“. En hann þagnaöi í miSri
setningu, og starSi þegjandi á
Stellu, sem stóö frammi fyrir hon-
um í allri sinni fegurS. F.n ekki
ieiS þó á löngu þangaö til hann
náSi aö ntæla. „Eg bið yður afsök-
unar,“ sagöi hann, steig af baki og
stóS hjá henni. ,,Eg er hræddur
uin, aS eg hafi gert yöur hverft
vi'ð. Eg hélt eg væri hér einn. Vilj -
ið þér fyrirgefa mér?“
Stella horfSi á hann, en léttur
toði færöist i kinnarnar.
„Eg ætti aö bi'ðja yður afsökun-
ar;’eg varð ekki hrædd, en hest-
urinn hræddist mig, býst eg viS.“
Hann leit út uttdan sér á hest-
inn, sem nú var orSinn spakur, og
smeygSi beislistaumunuxn á hand-
legg sér. „Hann er flón;“ sagöi
maðurinn, „þrákelkiö fión, sem
ekki kann að hræbast. Þetta voru
að eins látalæti. En þaS skiftir
engu; má eg hjálpa y'Sur á veg-
inri?"
Stella brosti og þáSi hjálp ltans.
„íYSur er kah,“ svaraSi hann.
þegar hann tók í hönd hennl.
„Vorkuldinn er hættulegur. EigiS
þér langt aS ganga?“
„Mér er ekki kalt, þakka ySúr
fyrir,“ svaraSi hún.
„Eigið þér langt aS gunga?“
endurtók hamt, og var auðheyrt.
aS hann var vanúr, aS sér vséri
svaraS, en þó var hann hinn kur-
teisasti.