Vísir - 09.05.1921, Síða 3

visik
Heygrímur.
Meö es. BQullfos8a komu aftur hinar margettirsparðu,
ódýru heygriinur, ómissanfJi hverja sveitaheimili. — Tv*r teg.
Verö 9,00 og 10,00 kr. stykkið. Sérstalit heildLsölxiverO.
Glerugoasala augnlækois.
Lækjargötu 6. Simi 106.
viÖ þeirri þolinmæöi, sem hann
hefir sýnt, þó aö nemendunum
gengi erfiðlega í fyrstu.
Páll hefir nú sótt um 2500 króna
ársstyrk til Alþingis, aö loknu sínu
langa starfi og hefir neðri deild
veitt honum 1000 krónur, en þaö
er margra manna ósk, að efri deild
auki einhverju viö þá upphæð, því
að verður er verkamaður launanna
og fáir hafa trúlegar unnið en Páll
Erlingssori. Má það og á honum
sjá. því að hann er slitinn maður,
þó að hann beri sig enn vel og
karlmannlega.
Hann verður hálfsjötugur 19.
þessa mánaðar.

Bæjarfréttir.
[
!
Alþingismönnum
var boðið að skoða varðskipið
Fylla í gær. Foringi skipsins á-
varpaði þingmenn með ræðu, en
íorseti sameinaðs þings svaraði af
þeirra hálfu.
Sjö ísl. botnvörpungar
eru farnir héðan með ísfisk til
Englands, þeir: Belgaum, Apríl,
Draupnir, Ethel, Ingólfur Arnar-
son, Walpole og Ýmir. Búist er
við, að 3 til 5 þeirra selji afla sirin
í dag.
Várðskipið Fylla
tók nýskeð enskan botnvörpung
sem lá við Vestmannaeyjar með
hlera utan borðs. Gekkst hann urid-
ir að greiða 2000 króna sekt.
Islands Falk
er nýkominn hingað; gufuketill
skipsins bilaði allmikið fyrir sunri-
an land.
Hjúskapur.
Síðastliðinn föstudag voru gefin
saman í hjónaband ungfrú Svava
Jórisdóttir frá Álftanesi á Mýrum
og Helgi Ásgeirsson frá Knarar-
nesi. Prófessor síra Haraldur Ní-
elsson gaf þau saman; brúðurin er
systurdóttir hans.
Vélritarakappmótið
fór fram í gær og voru 9 þátt-
takendur; þrír gengu úr leik á síð-
ustu stundu. — Dómur um úrslitin
hefir ekki verið upp kveðinn.
„Márgan á guð sér góðan.“
Visir spurði síra Ólaf fríkirkju-
prest, hvernig gengi með litla
drenginn, sem hann var að biðja
fyrir í blaðintt á miðvikudaginn.
„Blessað fólkið sótti um hann bet-
ur en um bestu prestaköllin á
landinu," svaraði prestur. „Honurn
bauðst á augabragði hver staður-
inn öðrum betri.“ — Visi er ljúft
að flytja heiður og þökk öllum
j þeim, sem buðu hjálp sína, útlend-
um sem innlendum.
Slys I Haloarfitði.
Vélbáturinn Harpa frá ísafirði
lá í Hafnarfirði síðastliðinn laugar-
dag og ætluðu skipsmenn að mála
skipið. Þeir opriuðu máldunk niðri
í svefnklefa skipsins, en sýndist
málið eitthvað öðru vísi á litinn en
þeir bjuggust við og kveiktu á
eldspýtu til að athuga það nánara.
En þegar þeir báru ljósið nær, —
en án þess að skar félli af eldspýt-
unni — laust upp eldblossa úr
dunkinum. Hafði kviknað í ein-
h.verri mjög eldfimri lofttegund,
sem lagði upp af farfarium og
blossaði ákaflega. Skipstjórinn,
Halldór Benediktsson, greip log-
andi dunkinn og tókst að fleygja
1 honum fyrir borð, en skaðbrendist
á höndum og í andliti. Ekki telur
StórliOBtleg: veröleelaLlsLVLn
á nnkkram tegondam sf kven't gvélnm, hji Stefáni Gnsmrseyiti.
STELLA 20
„Eg kom til að biSja yður að gera mér greiða,“
svaraði Trevorne lávarður og hristi höfuðiS. „Eg
œtlaði að biðja yður að búa til málverk fyrir mig.
pér þekkið rjóðrið í skóginum, sem nær út að
ánni, beint á mótiæynni? Mig langar til að biðja
yður að mála það."
„Mér þykir fyrir —“ sagði gamli maðurinn.
Trevorne lávarður greip kurteislega fram í fyrir
honum. „Hafið þér séð það nýlega? pað er hvergi
jafnfagurt við ána. pað liggur beint upp frá ánni.
fagurgrænt upp hæðina og ber þar við himin. Á
fletinum milli trjánna hafa prímúlurnar ofið gullna
breiðu. Eg sá tvo ísfugla svífa upp eftir því, þegar
eg stóð þar í morgun, og þegar eg virti þetta alt
fyrir mér, kom mér til hugar, hve vel og ágætlega
þér munduð mála það. Hugsið yður það! Fagur-
grænt rjóðrið, guliii' blómin, skínandi vorhimininn
eins og kóróna upp yfir öllu og alt speglast í
streymandi ánni fyrir neðan.
Listamanninum féll verk úr hendi meðan Tre-
Tome lávarður talaði og Stella, sem kraup milli
hundanna, hlýddi einnig á hann. Henni fanst mál-
rómur lávarðarins eins og fegursti söngur. Hún sá
landslagið fyrir sér, eins og hann lýsti því, og
ómurinn af orðum hans vakti bergmál í brjósti
hennar.
„Mjög fallegt og skáldlega lýst,“ sagði herra
Etheredge. „pér eruð orða-meistari, Leycester; en
nér verður ekki þokað, fremur en kletti. Ef satt
skal segja, þá er mælska yðar gagnslaus; þér
eigið ekki tal við mann, sem næmur sé. fyrir áhrif-
om. Eg, James Etheredge, er að mála myndina
H arna. Og eg er allur og óskiftur við það.“
„pér viljið þá ekki gera þetta?“
„Eg vil það ekki,“ svaraði gamli maðurinn
brosandi. „Ef eg ætti við annan en yður, mundi
eg afsaka mig óg færa fram einhverjar ástæður.
En við yður er alt gagnslaust, nema blákalt nei.“
„Mér þykir það leitt,“ svaraði Trevorne lá-
varður og sneri sér undan. „Eg ætlaði að gefa
Lilian systur minni málverkið."
Gamli maðurinn lagði frá sér pensilinn og sneri
sér að honum. „Hvers vegna sögðuð þér það ekki
strax?“ spurði hann.
„Mig langaði til að vita, hvort þér vilduð nokk-
uð fyrir mig gera — mig sjálfan," svaraði Tre-
vorne lávarður.
„Yður langar til að eignast það handa lafði
Lilian,“ sagði herra Etheredge. „Eg geri það, auð-
vitað.“
„Eg ætla ekki að þakka yður fyrir það,“ sagðj
Leycesters. Hún verður að gera það. Hvenær ætlið
þér að koma —“
„í næstu viku, — næsta mánuði —“
„Nú, tafarlaust!" greip Leycester fram í, og
sveiflaði hendinni svo einkennilega tígulega, að
Stellu fanst mikið til um.
„Datt mér í hug! Datt mér í hug! Alt verður
að gerast tafarlaust. þar sem þér eigið hlut að
máli.“
„Vorið bíður ekki eftir yður! Græni liturinn á
blöðunum er nú að breytast, mjög hægt að vísu, en
jafnt og þétt, meðan við tölumst við. Að viku lið-
inni er hann horfinn og með honum fegurðin líka.
pér ætlið að koma strax, er ekki svo,“ t
Etheredge leit í kring um sig og var skringilega
vandræðalegur, en tók því næst að hlæja.
„Hvað er lengi verið að því?“
„Fáeinar klukkustundir!"
„Og þangað verður að draga öll þessi ósköp".
Leycester gekk að fornfálegum skáp og sagði:
„Eg skal bera hann, þenna, og yður líka, ef þér
viljið.“ Hann tók á skápnum, en stansaði og leit
til Stellu. „pér verðið að fyrirgefa! — Eg er
altaf að syndga. Eg gleymdi nú, að kominn var
stjórnandi á heimilið. Eg er svo kunnugur öllum
tækjum frænda yðar, að —“
„pér eruð þá fróðari en frændi minn,“ sagði
Stella brosandi. „Biðjið þér mig ekki afsökunar."
„Má eg það ekki?“ sagði hann, opnaði skáp-
inn og tók fram teiknipappír og farfastokk. Upp
úr einu horninu dró hann loks samanbrotinn ferða-
stól, upp úr dyngju af öðrum farangri, og sýndi á
sér fararsnið.
Gamli Etheredge horfði á þenna heir.ianbúnað
fremur áhyggjufullur; en þegar honum var orðið
ljóst, að gagnslaust væri að standa í móti, sagði
hann: „Hvar er hatturinn minn, Stella? Eg býst
við eg verði að fara.“
Leycester horfði á Stellu áköfum eftirvænting-
araugum. „Eg hefi leyft mér svo mikið,“ sagði
hann, „að eg freistast til að fara enn lengra. Viljið
þér koma líka?“
Stella hrökk við; ákefðarljómi leiftraði sem
snöggvast í augunum, en því næst rétti hún hlæj-
andi fram höndina: „Eg á að fara að búa til
búning,“ svaraði hún.
„Ef þér vissuð, hvað veðrið er fagurt, — hvað
áin er mikilfengleg, — þá létuð þér búninginn eiga
sig.“
Stella hristi höfuðið. „Mér þykir það leiðinlegt,
en eg get það ekki.“
„Mér leiðist það líka,“ sagði hann blátt áfram.
„Mér þykir það Ieiðinlegt, úr því að eg hefi komið
mínu fram. Eg hugsaði, að þér munduð koma; er-
uð þér enn ófáanlegar til þess?“
„Eg mundi ekki hlaupa frá búðinginum, hvað
sem í boði væri,“ svaraði Stella.
„Gott og vel! Viljið þér þá koma, þegar búð-
ingurinn er tilbúinn? parna,“ sagði hann ákafur,
tók um hönd henni, dro hana út að glugganum
og benti með svipunni, „þarna er staðurinn! pað
er ekki langt. — Rétt yfir engið og gegnum næstð
hlið. Viljið þér koma?“
„Já, eg skal koma,“ svaraði hún.
Hann hneigði sig, kallaði á hundana og fór á
eftir herra Etheredge, sem þegar var lagður af
stað.
Stella staðnæmdist í svip og horfði á eftir hon-
um; því næst gekk hún út í eldhús til að búa til
búðinginn. pegjandi lauk hún verki sínu, gekk
síðan upp á loft til að láta á sig hattinn. pegar
hún fór út úr húsinu og ofan stigann, kom stóri
varðhundurinn þjótandi í móti henni, og í sömu
svifum sá hún Trevorne lávarð álengdar.
„En hvað þér hafið verið fljótar,“ sagði hann,
þegar hún kom í móti honum. „Eg hélt að búð-
ingsgerð væri flókin og yrði ekki hrist fram úr
erminni."
„Hafið þér beðið eftir mér?“ spurði hún og
leit framan í hann.
„Nei,“ svaraði hann látlaust, „eg sneri við. Elg
kunni ekki við að láta yður fara einar. pykir yður
það miður?“
„Nei, þér gerðuð vel í því,“ svaraði hún einarð-
lega. Ástarljóminn var þegar farinn að færast yfir
hana eins og mistur á blíðu sumarkveldi, ! blindri