Vísir - 07.06.1921, Side 3

V i » » M
I kvöld kl. 9 keppa K. IL og Víkingur. Allir it á Töll!
Seildsala —Smboðsvepslun
F1 vririiHgjandLl« /
Búsáliöld margsk. úr prlma aIaniinium*og]emaillie, kvergi
údýrari né smekklegri.
Leitið okkar fyrst, það borgar sig best. Tilboð óskast
á ísi afarðnm fob; einkam fiskl, nll og lýsi.
SigfAs SlðaiaM & Co.
Simí 720
Lœk|argötn 6 B.
líleaskir sðagrsr
Og
Eggert Stefánsson.
Lög islenskra tónskálda hafa
íi! þessa veriS litt þekt erlendis.
Slikt er að vísu lítil furða. því*að
®kki er við að búast að íslenskrar
aönglistar sé að rniklu getið þar,
«em menn naumast þekkja landið
sjálft nema að nafninu. Jafnvel
þser þjóðirnar, sem næst okkur
standa að frændsemi, iiafa skorna
þekkingu og rangar hugmyndir
um hagi okknr og háttu. Van-
þekking erlendra þjóða í þessu
afní er landinu í heild sinni hinn
mesti skaði og ekki eru aðrir
menn þarfari en þeir, sem auka
þekkingu á landinu erlendis, á
hverju því sviði sem landinu er
ti! sæmdar.
Eggert Stefánsson er sá af
söngvurum okkar sem víðast
mun hafa sungið. Hvar sem hann
hefir komið og sungið, þar hefir
islenskra tónskálda verið getið
Hans vegur hefir verið þeirra
vegsauki. Og ekki mun það hafa
dregið úr lofi islensku söngvanna
að þeir voru bornir fram af hinni
mjúku og blæfögru rödd Eggerts.
Hann er logandi af ættjarðarást
eins og allir góðir Islendingar sem
verða að dveljast Iangvistum er-
lendis. Hans frægð verður ætið
sæmd Islands. Hann hefir núna
komið til fósturlandsins af þörf,
af þörf til þess að anda að sér
íslensku lofti og vera þar sem alt
er íslenskt. Slíkum mönnum ætti
að vera vel tekið, þótt hið raun-
verulega'verði aldri eins litfagurt
og hugnæmt sem það er menn
skapa sér í huganum þegar þeir
eru í fjarlægu iandi.
Víða, þar sem Eggert hefir
komið, hefir hinna íslensku söngva
verið getið mjög hlýlega og ætið
með lofi. Set eg hér lítið sýnis-
horn: ----------Hann hefir vakið
sérstaka eftirtekt manna á íslensku
tónskáldunum, Sv. Sveinbjörns-
son, Sigv. Kaldalóns, A. Thorst-
einsson og Sigfúsi Einarssyni.
• Lögin eru mjúk og viðkværn,
jafnvel þar sem kvæðaskáldið
ætlast til sterkra, karlmannlegra
hljóma, þá eru veikar, dreymandi
tiifinningar bornar íram í hugnæm-
um laðandi tónum.
— — — Þegar lítil þjóð með
undraverða fornaldar sögu, fer
að hækka róminn til þess að sýna
að hún hafi einnig nútiðina i huga,
þá ber mönnum að hlusta.:
— — I hinum islensku söngvum
hljómaði rödd söngvarans með
heillandi blæ at innilegri ættjarð-
arást, sem hreif áheyrendurna
svo, að hann varð að endurtaka
hvert lag“.
Lik ummæli og þessi hafa viða
birst þar sem Eggert hefir sungið.
Hann hefir alsstaðar haldið á loft
íslenskum tónsmiðum og er slikt
vel farið, þvi að fáir eru líklegri
en hann með rödd sinni. að vekja
eftirtekt erlendra þjóða á . tón-
skáldum okkar.
Það er allra manna mál að eng-
inn af söngvurum okkar syngi is-
lensku lögin af jafn mikilli snild
og Eggert, Þess vegna er og meiri
ástæða til að ætla að þeim verði
hvarvetna lofsamlega tekið þar
sem hann kemur.
Z.
Vilpan.
Þab er bæöi leitt og skaðlegt,
hversu iH mál er tiðum á ýmsum
Þunnnr papplr 1 tvi- og þríritnnarbæknr og eyðu-
blöð fæst í Félagsprentsmlðjanni. Einnig allur skrif- og prentpappir
blaðagreinum. Á fjölda auglýsinga
er málið svo vont, að undrun sætir
að þær skuli teknar vera. ÞaB er
algengt að þar sé talað um, ,,að
e 1 d r i maður eða kona óski eftif1
þessu eða hinu“ þótt ekkert sé
þarna til samanburðar og orð eins
og „aldraður" eða „roskinn" liggi
bcint við. Þá er fólki líka boðið
upp á „að keyra“ það i bxlum etfa
vögnum, svo engu er líkara en afi
orðið ,,aka“ sé dautt úr máli fs-
lendinga. Samt cr margt enn verra
en þetta. Af blöðunum hérna er
best mál á „Lögréttu" og ,,Vísi“
alloftast, en aftur tekur „Morgun-
blaðið“ flestu fram í því að hafa
vont rnálfar. Þar stendur t. d. „upp-
fyndning" (f. uppfundning, sbr.
fyrirgefning, uppstiging, áblásn-
ing o. s. frv.) hvað eftir annað og
ýmislegt enn þá lakai-a bæði að
oi-ðum og orðaskiptin, bneigingum
og réttritun. Þá getur „Tíminn“
veHð æði bágborginn stundurn
með rnálið. Hann segir t. d. „að
hulin b e n d i (sic) forsjónarinnar
virðist hafa verið með i verki í*þvi
að Staðarfell verður skólasetur“ og
svo ýmislegt þvílíkt sem eigi er
unt að muna alt. — En það, sem
eg vildi einkuin minnast á, í grein
þessari, var „v i 1 p a n“ þarna í
Vísi undanfarna daga, sem einhver
náungi er nefnist „aðkomumaður"
er bvað eftir annað að stagast á
og lætur þýða „vatnsrensli", en
„vilpa" þýðir „gryfja" eða „pytt-
ur“ með for eða einhverjum blaut-
um óþverra i, sem vatn getur vit-
anlega stundum sitrað út úi', en
veujulega þarf cigi svo að vern.
Það er engu líkara. en maðurimi
viti ekkert um, hvað hattn er að
ræða um. þegar bann er að tala
STELLA 39
'Hann stóð berhöfðaður og horfði á eftir þeim,
og Stella sá hinn blíða ástareld brenna úr augum
hans.
]7egar heim kom, steig heiTa Etheredge út úr
■vagninum og rétti Stellu höndina. þegar hún stökk
út úr vagninum. En í sama vetfangi hljóðaði hún
fítið eitt upp yfir sig, því að hár maður stóð við
hliðið.
„Hamingjan góða, hvað er þetta?“ sagði mál-
arinn og litaðist um. „Ó, það eruð þér, herra Adel-
stone.“
„Mér þykir rnjög leiðinlegt að hafa gert yður
ilt við, ungfrú Stella,“ sagði Jasper Adelstone, og
gekk í móti henni með hatt sinn í vinstri hendi, en
hægri höndina bar hann fatla. Stella tók fljótt
eftir því og fölnaði við. „Eg var að ganga mér til
skemtunar hérna utn engin og leit inn. Frú Pen-
fold sagði, að þið hefðuð farið til hallarinnar. En
þegar eg kom frá húsinu, heyrði eg til vagnsins, og
beið til þess að bjóða ykkur góða nótt.“
,,]?að var fallega gert,“ sagði Stella og hafði
enn augun á handleggnum, sem hann bar í fatla,
og flaug henni margt í hug.
„Gangið þér inn og kveikið yður í vindli,“
sagði herra Etheredge. „Hvað er þetta, hvað
geugur að yður í handleggnum, maður?“
Jasper leit fyrst á hann en síðan til Stellu. „pað
er smáræði," sagði hann. „Eg varð fyrir slysi og
tognaði. pað er ekkert. Nei, eg ætla ekki að koma
inn, þakka yður fyrir.“ Hann tók vinstri höndinni
í vasartn, og dró eitthvað upp. „]?að er satt, eg
hafði nærri gleymt aðalerindinu. Eg mætti póst-
sveini hérna á veginum og hann bað mig fyrir
þetta, til þess að taka spor af sér.“ Hann rétti
fram símskeyti.
„Símskeyti til mín!“ sagði herra Etheredge.
„pað kalla eg gangi undrum næst. Komið þév inn,
herra Adelstone."
„Eg býð ykkur nú góðar nætur,“ sagði Jasper
og hristi höfuðið. „Viljið þér fyrirgefa, að eg rétti
yður vinstri höndina, ungfrú Stella?“ sagði hann
um leið og hann rétti henni höndina.
Stella tók um hana. Hún var heit og þur. „Mér
þykir þetta mjög leiðinlegt,“ sagði hún lágum rómi
„Eg get ekki komið orðum að því, hvað mér þykir
það leiðinlegt."
„Hugsið þér ekki um það,“ svai-aði hann. „Eg
ætla að biðja yður að gleyma þvx', eins og eg hefi
gert. |?etta er ekkert.“
„Og eg er sannfærð um, að — I revorne lá-
| vaiði þykir það leitt,“ sagði hún í hálfum hljóðum.
„Efalaust." sagði hann. „Eg er sannfærður um,
að Trevorne lávarður ætlaði ekki að handleggs-
brjóta mig. En, mér hefndist í raun og veru mak-
lega fyrir gáleysi mitt, þó að eg geti fullvissað
yður um, að eg hefði stöðvað klárinn í tæka tíð.“
„Já, já. Eg er sannfæro um það. Eg er sann-
færð urn, að eg var í engri hættu stödd,“ sagði
Stella alvarlega.
„Já,“ svaraði hann lágt. „]?að var í raun og
veru ástæðulaust af Trevorne lávarði að hrynda
mér af baki, eða meiða mig í orðum. En Trevorne
lávarður hefir einkaréttindi umfram aðra menn, er
elcki svo?“
' „Eg — eg veit ekki, hvað þér eigið við,“ sagði
Stella lágt.
„Eg á við það, að 1 revorne lávarður megi að
ósekju gera margt, sem aðrir mega jafnvel ekki
ráðgera.“
„Eg er sannfærð um, að honum þykir þetta
mjög leitt,“ svaraði hún, „þegar hann fréttir, hvað
mikið þér hafið meiðst, og hann mun afsaka það
af heilum hug.“
„Eg efast ekki um það,“ sagði hann af. kæru-
leysi, „og þegar alt kemur til alls, þá er það ekki
ómerkilegt, að hafa orðið fyrir meiðslum af Tre-
vorne lávarði, eða hvað finst yðnr? Betra er það
en vonsvik.“
„Vonsvik!“ Hvað eigið þér við?“ spurði Stella
i cg rcðnaði; hún horfði storkandi á hann og ekki
| þykkjulaust.
„Eg átti við það, að Trevorne lávarður er ekki
j siður leikinn í að draga á tálar en að beinbrjóta.
| En eg gleymdi, að eg má ekkert segja í yðar eyru,
j um erfingja Wyndwards-auðsins. Eg bið yður af-
I sökunar. Góða nótt.“
| Hann hneigðL sig og leit til hennar íbygginn og
lagði af stað. Stella stóð kyr og horfði á eftir hon-
um augnablik, og hrollur fór um hana, eins og
kaldur gustur léki um hana. Vonsvik! Hvað átti
hann við?
Alt í einu heyrði hún frænda sinn kalla upp yfir
sig og leit við. Hann stóð við birtuna úr gluggan-
um, með símskeytið í hendé fölur og áhyggjufull-