Vísir - 16.06.1921, Blaðsíða 2

?H
t N
fá '
£■
w \\ " n n
•í ii ipl^T
■ " íí m ' J ii
ssá&zz/aatm

w,_
ðS9 iiííðúöiv *«
gsf
írýf^S
^IS
Hðfnm fyrirliggjandi:
Pakpappa
Saum 2”
Tjöru
Prímusa — Radius I.
Þaö Fígnir á morgun.
Munið eftir regakápu átsði-
unni í Thomsenssuudí — örfé
skref fr& íslandsbaaka að aust-
anverðu.
í mjög góðu standi til sölu.
Qóðir borgunarskilmélar.
k. v, 4.
Símskeyti
frá fréttaritara Vísis.
Kaupmannahöfn, 14. júní.
pjóSverjar og Frak.kar.
Wolffs-fréttastofa segir, aS
Ratnenau, ráðgjafi endurreisnarmál-
anna, hefi setið á fundi í Wiesbaden
2 daga með franska endurreisnar-
ráðherranum Loumann. París-
arblöð telja Þetta fyrirboða þess, að
nánari samvinna verði hér eftir en
hingað til milli stór-iðju-rekenda.
petta er fyrsti ráöherrafundur, sem
Frakkar og pjóðverjar hafa átt með
sér, síðan 1871.
Breskur alrík'tsfundur/
Símað er frá London, að þar
hefjist í dag alríkisfundur með full-
trúum_ allra nýlendnanna og eigi
England að ákveða framtíðarsam-
band þeirra og móðurlandsins.
Breska verkfallió.
Námumenn greiða enn atkvœði í
dag um nýja tillögu frá stjóroinni,
en samkveemt henni eiga daglaunin
hvergi að lœkka fram úr 2 shillings,
fram til 1. ágúst.
Kh. 14. júní,
Sterlingspund.........kr. 22.19
Doliar.................— 5.95
100 mörk...............= 8.60
100 kr. sænskar ... — 132.00
100 kr. novskar . . , — 85.75
100 fr.fr..............— 57.10(?)
100 fr. sv. 99.25
100 lírur.............—- 30.50
100 pesetár............— 76.75
100 gyllini ...............— 195.25
(Frá Veralunarráðinu).
Egprt Stcfánmson
og Reykvitdngar.
Reykjavík hefir löngum verið „út-
kjálki landsinjs" að veðráttu og hag-
sældarleysi á margan hátt, og virð-
ist nú jafnvel keppt að því marki
að gera „höfuðborg ríkisins” að
„andlegum útkjálka" þjóðar vorrar.
— Állmörgum mentunar- og menn-
ingarljósum, sem hér ættu að skína,
virðist líkt farið og stærstu trjánum
í fegursta garði borgarinnar: pau
kala í topp og fúna í rót — einmitt
þegav jrau ættu að vera á besta
þroskaskeiði — af því einu, að
jarðvegurinn er of grunnurJKaldur
gróðurlaus sandur. — pannig er
einnig með hinn andlega jarðveg
Reykjavíkur. par spretta fá blóm
nú á dögum. Kuldanepjaogfáskrúð-
ugur kyrkingsgróður ræður ríkjum.
Borgin sefur þungt og draumlaust,
og er nú nýfarin að rumskast og
hrista af sér skarnið og rykið — fyr-
ir konungskomuna.
--------Sjaldan hefir Reykja-
víkurnepjan, að því er mér virðist,
gustað eins kalt gegn neinu góð-
bavna sinna, sem gegn Eggert Stef-
ánssyni! — ,
Hann kom ungur og sterkur sem sól-
guð sunnan úr löndum heim til
Fróns og fjalla — heim í vorkuld-
ann og gróðurleysið, — kom með
barminn fullan af suðrænum sól-
þrungnu ljóðum, og hugðist eflaust
syngja sumar í bæinn. — En
bernskuborgin hans brást honum.
pögn og kulda hefir hann mætt
„meðal sinna“. Menn stinga saman
nefjum — og hvísla!
Hvað veldur! — Og hví þegja
söngdómarar vorir? — peirra var
skyldan að samþykkja eða andmæla
almannarómnum!
Blcðin (dagblöðin) hafa brugð-
ist, vanrækt opinbera skyldu sína.
Að vísu hefir Vísír látið E. St. njóta
fulls sannmælis í smágreinum sínum,
en Morgunblaðið hefir auðsjáanlega
vísvitandi og af einlægum ásetningi
dregið úr því lofi ög frægðarorði E.
St., sem blaðið sjálft hafði gumað
svo mikið af — á sína vísu — þeg-
ar Eggert Stefánsson kom heim um
dagiim. — Fyrsta frásögn blaðsins
um söngskemtun E. St. var barna-
leg, og smágreinum um söng hans á
sunnudaginn var gæsalappa-stráks-
leg og blekkjandi!
Hershey’s átsúkkulaöi
og COCOa híiflliu við fvrif
Jöh. Olatsson & Co.
Símar: 584 & 884. Raykjavík. Simnefni „Juwal1*.
Sannleikurinn um þá söngskemt-
un E. St. er sá, að E. St. söng ljóm-
andi vel, af list og kunnáttu, með
fjölbreyttum litbrigðum raddarinnar,
og næmum skilningi á efni ljóðanna
og meðferð þess. Aheyrendur kunnu
líka að meta söng hans að verð-
leikum og kölluðu hann fram aftur
hvað eftir annað. —
petta var í fyrsta sinni, sem eg
hefi heyrt E. St. syngja opinberlega,
og eg hefi eigi haft tal af honum
síðastliðin 8—9 ár, og tel mig því
algerlega utan við öll persónuleg á-
hrif í hans garð.
E.g liefi heyrt fjölda frægra söng-
i manna á æfinni, og hefi verið svo
| heppinn að öðlast talsverð kynni
af „góðum söng“, og þykist því tala
af nokkurri þekkingu um þetta mál.
Og aldrei hefi eg sannfærst eins
greinilega um það, hve ósjálfstæð-
ur og meinlýginn almannarómur oft
og tíðum getur verið, eins og þá
er eg heyrði E. St. syngja. —
Auðvitað getur skilningsleysi og
ándlegt þroskaleysi áheyrenda vald-
ið miklu í þessum efnum. En eg
hygg þó, að það muni nærri sanni,
er Sigurður skáld Sigurðsson segir í
greinarstúf — er hann ritar í Mbl.
þ. 14. þ. m. —- um söngvarann unga,
Benedikt Árnason: —
„pað skyldi þó ekki vera farið
að lækka undir loftið í listhimni
Reykjavíkur, þannig, að áheyrend-
ur kotni í því sftpní, að láta sér leið-
ast cg fari með þeim ásetningi að
fussa við því, sem flutt er frá optm
hjaria með hlýjum og hreimfögrum
hrag ?“
Hér felst að líkindum lykillinn að
grommófón-dýrkun vorri. pessi
ósöngvni „glymskratti“, sem gerir
allar raddir jafn litlausar og „óper-
sónulegar", — sem þurkar út sál
söngvarans og skilur að eins ópin
eftir — hann er mátulega listvana
og lífssnauður til þess að vér getum
notið hans með aðdáun! — „Plöt-
urnar hans Eggerts” eru í hverju
húsi, en sumir eigendur þeina fussa
ef til vill við söngnum hans, — af
því að hann er lifandi geislabrot úr
sál söngvarans, en ekki dauður,
hvellandi málmur.--------—
Eg ætla að lokum að drepa of-
urlítið á söngskemiun E. St. á sunnu-
daginn var. Eg veit með vissu, að
það sem eg betidi á hér verður stað-
fest af erlendum listdómurum, þar
sem E. St. fer syngiandi um jönd —
af þeirri einu ástæðu að það er
sannleikur, — cg þá mun Reykja-
vík og „Morgunblaðið" taka undir
og miklast af honum sem syngur
íslands r.afn út um veröld víða! —
Eggert Stefánsson hefir hljóm-
S’kla rödd og beitir hen-ij svo vel,
hún jafnvel virðist meiri, en hún
raunverulega er. H--mbIærinn er
fremur dökkui, og röddin þægileg
og laðandi, —* sérstaklega í pían-
issímó er hún aðdáanlega hlý og
mjúk og hrífandi. — pað hlýtur
sannarlega að vera ósöngvin sál, sem
eigi varð vör við minstu snertingu
af hrifni, er E. St. söng Giordano's
Aria úr Op. Andr. Chenier, eða
Caro mio ben. par talaði söngurinn
sitt mál, þótt maður skildi eigi orð-
in! — Og þó sátu skamt frá mér
nokkrar svona ósöngvnar sálir, sem
auðsjáanlega höfðu ásett sér að
„láta sér Ieiðast“. pær hreyfðu
eigi hönd til iofs, og aldrei brá gleði-
brosi fyrir í augum þeirra allan tím-
ann. pær strituðust að eins við aS
sitja. —
Einnig var Schubert’s Ave Maria
| listavel sungið — sérstaklega fyrrí
j hlutinn, svo hjartnæmur og hlýr, að
Iunun var að.
Eg hefi heyrt suma segja eftir á»
j að, söngvarinn hafi ofboðið rödd
í sinni í Erlkönig. — par kennir senni-
i lega nokkurs misskilnings. Hér ber
I þess að gæta, að bæði „texti og
j músik“ „ríða geist yfir ís og hjarn
; um aftaninn síðla“ — með „dauð-
j ann“ á hælara sér. — petta eru
kapphlaup við dauðann, og rödd
; söngvarans stiklar þrásinnis á ystu
brúninni milli heims og heljar —
i þar sem að eins er annaðhvort: aS
; bera eða bresta. — Og hafi áheyr-
: endur orðið þess varir án þess aS
verða fyllilega ljóst í hverju það var
fólgið, er það aðeins sönnun þess,
að af list hafi verið sungið. — —
Flins sarna djúptæka skilnings og
þróttmikla ákafa gætti og eigi
síður í Kaldalóns: Alfaðir ræður.
par voru sterkleg listatök á hvoru-
tveggja, lagi og ljóði.
Um ísl. lögin er annars óþarfi aS
fjölyrða. par er almenningi engin
vorkunn að átta sig staflaust. — pau
lög voru öll vel sungin og eigi síst
Sverrir konungur. par hefir Sveinbj.
Sveinbjörnsson náð sterkum tökum á
gömlum birkibein!-----------
Jæja. — pá er mér runnin mesta
reiðin, og „slæ því botninn í“-----
Auðvitað.er ætíð umsvifaminst, aS
þegja — þangað til maður er alveg
hæt.tur að heyra og sjá — og orðinn
eins og hinir. pá líður manni Iíka veL
En af því eg ann Repkjavík df al-
hug mínum, —- ann þessari ömur-
legu og gróðursnauðu „höfuðborg
hins unga fuílvalda konungsríkis“ —
þá verð eg að ryðia úr mér mestu
gremjunni, þegar oddborgarabragur
og smásalarháttur breiðir sig eins og
haugaarfi í illa hirtum reykvískuns
kálgarði.
Helgi Valtþsson'
i