Vísir - 13.12.1921, Side 3

VÍSIR
Ráðherrann sagði þá einnig
við mig, að það væri að sínu
fyrirlagi að synjunin hefði ver-
ið send mér skriflega, „til þess
að fyrirbyggja misskilning um
þetta atriði síðar meir.“
3) Greinina „Hneykslismál“
i Vísi 3. og 5. þ. m. hefi eg alls
ekki skrifað og því síður beðið
nokkurn mann að skrifa um
málið; eru því orð landssíma-
stjóra um ókurteisi af minni
hálfu bygð á tómum misskiln-
ingi.
Aftur á móti skal eg taka það
fram, að allar tilvísanir í nefndri
grein eru réttar, eins og allir
munu geta staðfest, sem haft
hafa skjölin til meðferðar.
4) Eitt aðalskilyrðið af minni
hálfu fyrir uppsögn minni dags.
11. maí 1920, var að landssíma-
stjóri veitti mér og konu minni
atvinnu til bráðabirgða við)
simastöðina hér strax eftir
komu okkar hingað; lofaði hann
að gera það ef kringumstæður
leyfðu, en skilyrðislaust lofaði
hann að gera alt sem í sínu valdi
stæði til þess að eg fengi fasta
stöðu, sem álíta mætti, að eg
gæ.ti gert mig ánægðan með.
Hann hefir ekki veitt mér
neina atvinnu til bráðabirgða
þrátt fyrir itrekaðar tilraunir
minar, ekki heldur hefi eg feng-
ið neina fasta stöðu, en eg hefi
verið algerlega atvinnulaus síð-
an eg 1. ágúst í fyrra varð að
sleppa stöðu minni í Vestm.-
eyjum — sem eg hefi gegnt frá
þvi síminn var lagður þangað
1911 — þar sem ástæður mínar
leyfðu mér ekki lengur að leggja
til fé við starfrækslu stöðvar-
innar.
Að framantaldar upplýsingar
séu að öllu leyti nákvæmar og
sannar get eg staðfest með eiði,
hvenær sem þess er þörf.
Rvík 10/i2 1921.
A. L. Petersen.
„SANITAS“
sœtsaftir eru gerðar úr berf-
um og sykri eins og b es tu
útlendar saftir. ■— Þær eru
Ijúffengar, þgkkar og lita vel.
Simi 190.
tá
Bátur strandar.
Vélbátinn Trausta rak á land á
Kjalarnesi atifaranótt sunnudags-
ins. Báturinn er eign Jdhanns Eyj-
ólfssonar í Brautarholti og hefir
veriS notaöur til mjólkurflutninga
hingaS. í morgun fór bátur h.f.
Kol og Salt upp eftir, til aS reyna
aS ná Trausta á flot.
E.s. ísland
fer héSan í fyrsta lagi um há-
degi á morgun, vestur og noröur
um land til útlanda.
Veðrið í morgun.
Hiti í Rvík 2 st., Vestmannaeyj-
um 2, Grindavík i, Stykkishólmi
-4- i, ísafiröi -4- 3 Akureyri -4- i,
Grímsstö'ðum -f- 7, Raufarhöfn
-4- 3, SeySisfirði -4- 1, Hólum t
Hornafirði 1, Þórshöfn í Færeyj-
um 2, Jan Mayen -4- 5 st. — Loft-
vog lægst fyrir norðan Iand, stíg-
andi. Vestlæg átt. Horfur: SuSlæg
átt á suöurlandi, vestlæg á norS-
austurlandi. Mjög óstöðugt veður.
Lagarfoss
á aS fara héðan áleiðis til New
York kl. 2 í dag. MeSal farþega
verður Jónas læknir Kristjánsson,
sem ætlar að dveljast vestan hafs
nokkra mánutSi.
Dánarfregn.
Frú Þórdís Þorsteinsdóttir, kona
Jóhannesar Sigurjónssonar á
Laxamýri, dó á heimili sínu síð-
astliðinn laugardag, 10. þ. m. Var
banamein hennar heilablóðfall. —
Frú Þórdís var ættu’S frá Há-
mundarstöðum í Eyjafirði. Hún
var hin mesta myndarkona og sam-
hent manni sínum um alla rausri.
Þeim hjónum varð 12 barna auð-
ið, en af þeim dóu 6 drengir, en 6
dætur eru á lífi.
Hjúskapur.
Sunnudaginn 4. þ. m. voru gef-
in saman í hjónaband Guðríður
ísaksdóttir frá Fífuhvammi og
Ásbjörn Guðmundsson, nemandi í
Kennaraskólanum. Síra Jóhanri
Þorkelsson gaf þau saman.
Menja
seldi afla sinn í Englandi í gær
fyrir 760 sterlingspund.
Háskólafræðsla.
Kl. 6—7 í kvöld: Prófessor
Guðmundur Finnbogason: Samlíf-
ið og þjóðarandinn.
Af veiðum
komu í gærkveldi Þórólfur (190
tn. lifrar) og Egill Skallagrimsson
Ælgið Mjttt.
Rollnpylsíi.
lata.
Tólfl.
Mataryerslun
(140 tn.). Þeir hafa báðir veitt í
salt.
Gullfoss
fór frá Kaupmannahöfn í fyrra-
dag. Kemur hingað um 20. þ. «a.
Gömlu hjónin,
sem voru að bei'Sast hjálpae. t
Vísi á laugardaginn, hafa fengiö
20 kr. aS gjöf frá „Þórði“.
Griinmarnir. 43
hafði alt í einu langað til að tala, — segja fleira
en ráðlegt var.
Aldrei hafði þagmælska Cartoners komið hon-
um að jafngóðu haldi sem næstu augnablikin, með-
an þaulvanur smiður var að tylla skeifunni undir
klárinn. Aldrei hafði hann orðið var við einkenni-
Iegri þögn hjá öðrum og aldrei látið jafnhættuleg
orð ósögð sem þá. pví að Kosmaroff sat um hann
eins og köttur um mús. Að baki honum var lokað
hliðið, en frammi fyrir honum stóðu mennirnir í
hálfhring og sá ógerla framan í þá fyrir myrkri,
en sjálfur horfði hann beint í ljósið. pað var ekki
árennilegt að vera þarna einn á móti ellefu, í kol-
svarta haustmyrkri, tvær mílur frá Varsjá. Hann
taldi þá ósjálfrátt, eins og menn gera oft í lífs-
háska, þegar þeir eru að telja upp, hvaða ráð séu
til að sleppa. Hann neytti allra ráða, sem honum
var unt og nú komu honum að miklu gagni kunn-
ugleikar á þjóðerniseinkennum og lundarfari
manna. Hann fór hægt að öllu og gaf óvinum sín-
um tóm til að sannferast um, að rangt væri að
drepa hann. H.ann þóttist viía, að þeir niundu
komast að því í tæka tíð, því að þeir væru ekki
eins og Frakkar eða Keltar, sem fyrst hefði drep-
ið hann en síðan viðurkent yfirsjón sína á auga-
bragði. peir voru Slafar, eða með öðrum orðum
íhugunarsamasta þjóð í heimi, en ekki mjög fljót-
huga. pess vegna gaf hann þeim tóm til íhugun-
ar, Rússland verður líka að fá tóm til íhugunar,
en það mun að lokum komast á hátird frægðar,
þegar framtíðarstefna þess hefir fullkomlega feng-
ið að njóta sín, — þegar höfundur þessarar sögu
og lesendur eru löngu, löngu orðnir að dufti og
ösku.
Cartoner fékk verkamanninum hálfa rúblu, sem
hann tók við og muldraði einhver þakklætisorð,
en síðan sneri Cartoner að hliðinu, sem var lok-
að. pá varð önnur þögn og dyravörðurinn leit
spurnaraugum á Kosmaroff.
„Eg er yður mjög þakklátur," sagði Cartoner
við Martin, sem gekk með honum að hliðinu til
þess að opna það. En þá gaf Kosmaroff dyra-
verðinum merki og hann hljóp að hinu þunga hliði
til þess að, ljúka því upp.
Martin stóð næstur Cartoner og tók ósjálfrátt
í ístaðsólina, meðan Cartoner fór á bak.
„Bjargaði lífi yðar,“ hvíslaði hann.
„Eg veit það,“ sagði Cartoner og sneri sér í
söðlinum til þess að kasta kveðju á mennina, sem
stóðu bak við hann. Hann horfði yfir höfuð þeim,
inn um dyragættina, en sá ekkert. En nú vissi hann
þó, hvar skotvopnin voru falin, sem Cable skip-
stjóri flutti út í Norðursjó á skipi sínu „Minnie".
„Eg veiddi betur en eg bjóst við,“ sagði hann við
sjálfan sig, þegar hann reið frá járnsteypusmiðjunni
fram með ánni. Hann lét klárinn stíga liðugt og
síðan valhoppa eftir auðum og rykugum veginum.
Hesturinn var furðulega viljugur og skilaði vel,
svo að maðurinn, sem Kosmaroff sendi til að
veita honum eítirför, varð fljótt Iafmóður og neydd-
ist til að hverfa aftur.
pegar nær dró borginni, fór Cartoner að hægja
á sér. Ekki virtist það mjög fá á hann, þó acf
hann hefði verið í brýnum lífsháska síðan- un
sólarlagsbil, og hann leit rólega í kringum sig og
höndin titraði ekki á beislistaumunum.
Hann var einn þeirra manna, sem gerði sér
ljósa grein fyrir skyldu sinni og vék hvorki t3
hægri né vinstri á vegi skyldunnar, hverju sem
mætti. Hann var bæði hugrakkur og þolinmóður
og neytti þess, án þess að láta sig miklu skifta,
hvort það yrði honum sjálfum til einhverra ó-
þæginda.
„pessi Cartoner,“ var Deulin vanur að segja,
„gefur sumum hlutum alvarlegan gaum, en hirð-
ir ekkert um það, sem mér er hugleiknast, — svo
sem samkvæmi og þess háttar. En þó komumsfc
við oft að sama marki, en hvor fer sín götu.“
Og þetta var hverju orði sannara. Deulin komst
að sínu marki með getgátum en Cartoner með
umhugsun.
„A hættustund vil eg hafa Cartoner með mér,“
hafði Deulin einhvern tíma sagt.
Cartoner hafði og oftar en einu sinni sýnt það
mjög greinilega, aö hann skildi og kunni að meta
þetta sambland af hetjudáð og gjálífi, sem vakið
hefir undrun og aðdáun alls heims á Frakklandi.
En þessir tveir menn báru sig aldrei saman um
neitt, hjálpuðust aldrei að, höfðu engin minstu
trúnaðarmál saman.
Jósop P. Mangles var þeim ólíkur. Hann tal-
aði mjcg opinskátt um starf sitt.