Vísir - 13.01.1922, Blaðsíða 3

VfSIR
feildsala'ImboðsveFsiui
Fyrirliggjandi:
Ödýrt príma Emaille:
Balar fJ. stærðir — Kaffikðnnur fl. stœrðir. Katl-
ar fl. stærðir. — E>vottastell. — Færsluílát. —
Kastarholur fl. stærðir. — Pottar fl. stærðir.
Vatnskönnnr stórar. — Könnur allsk. — Bollapör
Káttpottar fl‘ stærðir. — Diskar gr. og djúpir.
Sigfús Biondahl & Co.
Sími 72©. Lnkjargítv 6 B,
viti og sanngirni ætti |»á hæfi-
3egt verð á mjólkur líter að vera
Mr um bil 50 aurar. En það :
er nú 74 aurar, nema litið eitt, !
sem er gerilsneytt.
1 Höl'. segir, að bændur fái alls
ckki þetla báa verð í vasann,
því mikið gangi af því í „fram-
fararáðstafanir“, er bann nefn-
ir ýmsum nöfnum. „Mjólkur-
reglugerð“ sem enginn fer eft-
ir, að hans trú, býst hann við
að kosti mikið og efli dýrtíðina!
Hann kennir Mjólkurfólaginu
im allar hreinlætisframfariniar
og telur þæi' að eins gera mjólk-
ina dýrá. — Flestir, nema má-
ske H. K., vilja kaupa beilnæma
najólk hærra verði en óbeil-
næma.
En geta má þess, að sjálfsagt
þriðjungur mjólkurinnar, sem
seid er í Reykjavík, er ekki frá
Mjólkurfélaginu. Sú mjóllc er þó
jafndýr, að frátöldu þessu til-
töbilega litla, sem er gerilsneytt.
En sleppum nú Mjólkurfélags-
mjólkinni, sem H. K. telur of
<iýra vegna breinlætisframfar-
anna. Höldum okkur að utan-
félags-mjólkinni. Er liún of dýr?
— það má atbuga. ,
Guðrn. Asbjörnsson.
Langaveg 1. Sími 555.
Landsins besta úrval af RAMMALISTUM.
Myndir innrammaðar fljótt og veL Hvergi eins ódýrt.
Seinustu árin fyrir ófriðinn
var fóðurgæft kúahey selt á 3—
a. pd. en f sumar á 10—12
aurd, til jafnaðar 11 aura. Maís
var fyrir stríðið til jafnaðar
tæpl. á 7 aura en nú á 22 y2 a.
Verkamannakaup á .30 a. um
tímann, en nú á 120 a. Heimilis-
þarfir bænda, samkvæmt hag-
skýrslum, 3y>sinnum hæm nú
en fjrrir striðið. Mjólkin var seld
á 20, 21 og 22 au. 1. f5»rir stríð-
ið, eða til jafnaðar á 21 au. —
Eg befi athugað þetta þar, sem
bestar upplýsingar fást í þess-
um efnum.
þessar tölur má nú athuga
bánar.
Heyið er 3,4 sinnum dýrara
en fyiár sti'íðið, maís 3,2, vinna
4 og heimilisþarfir 3%. Til jafn-
aðar er þetta rúmlega 3,48. En
mjólkin er, eins og áður er sagt,
3,50 siniuun dýi’ari.
Gagnvart heyinu á mjóíkin
þá að vera 71,4 au. I.; gagnvart
fóðurbæti 67,2; vinnulaunum
84 og heimilisþörfum flestum,
(sem hagstofan tekur til út-
reiknings), 69,9 au. bt. petta
verður til jafnaðar 73,12 aur.,
sem er þá sannvirði mjólkur-
innar.
Hér kemur þó eitt til greina
enn. Fyrir útsölu mjólkurinnar
borga flestir 10 aura af livei'jum
líter og miklu meira þeir sem
eru í Mjólkurfélaginu. Fyi'ir ó-
friðinn borguðu menn 1 y2—2
aura á lit., þeim sem höfðu út-
sölu á m jólkinni. pessi liður er
þ\ú hér um bil þremur aurum
dýrari hlutfallslega, en fyrir ó-
friðinn. — pessu verður að
bæta við mjólkurverðið. Ef
böndinn á að fá hlutfallslega
jafnmikið nii fyrir mjólk sína
og fyrir stríðið ætti hún að vera
á 76 aura. En vgsalings bænd-
urnir, sem eru í Mjólkurfélag-
iuu, þyi*ftu auðvitað að fá meira
fyrir allar „framfararáðstafan-
irnar“, sem H. K. talar um og
álasar þeim fyrir.
pað er ástæðulaust að kenna
bændunum um dýrtíðina fyrir
þctta tiltölulega litla, sem þeir
bafa til sölu. Hvenær hættir
þessum hatursjarm til bænd-
anna ? pví láta menn flesta aðra
í friði, sem hafa citthvað til
sölu, einkum þá, sem mikið
framleiða eða selja. — Sumum
finst nú t. d. blöð og bækur
dýrari en þyrfti að vera, ef
prentarar liefðu lægri laun. —
þoir eru, eins og kunnugt er,
eina stéttin í landinu, sem ekki
hefir lækkað seglin. ]?eir liafa
enn þá hámarkslaun sín. Telja
má því vist, að þessi H. K. sé
ekki prentari. En máske er það
einhver, sem vill fá alt ódýrt hjá
öðmm, en selur sína vöru eða
vinnu fulldýrt. !8.
Odýr herskip.
Nú þegar Englendingar og
Ameríkumenn eru að gera
samninga um það, að draga
saman flota sína, og leggja nið-
ur allmikið af skipum, gæti það
verið ómaksins vert, að láta at-
liuga vahdlega, hvort ekki væru
þar á meðal skip, sem værn
hentug til landhelgisvarna hér.
Má búast við því, að ef svo væri,
þá mætti fá skip fyrir líti'ð eða
alls ekki neitt, þvi að öðruní
kosti verða þau rifin eða evði-
lögð á annan hátt, og það ef til
vill ný og ágæt herskip. Eng-
lendiiigar eru að ræða um það,
hvort ekki muni vera hægt að
nota þau til geymslu, eins og
gamla „harka“. peir vita s’ení
sagt ekkert hvað við þau á að
gera, en finst leitt a'ð rifa þau.
Og lílct er vafalaust um Ame-
ríkumenn.
„Fylla“ hefir reynst ágætt
skip til landhelgisvama. og hún
er „sloop“ úr enska flotanum.
Gæti vel farið svo, að slíkt skip
fengist ókeypis eða því sera næst
— með rá og reiða.
Væri það ekki, eins og áður
er sagt, ómaksins vert að láta
athuga þetta? það gæti aldrei
kostað inikið. M.
^Kinuiarnir. ,69
XXIII. KAFLI.
Cœur Volanl.
Veðrabrigði eru iiægfara þar, sem veðurfræð-
sngar segja að loftvægislægð Mið-Evrópu sé. Veð-
urglöggir menn sjá fyrir, ef regn er í aðsigi. Skýin
bnappast saman, í hægðum sínurn og dreifast á
sama hátt, þegar upp styttir. — Loftið var þungt
og drungalegt. Trjáblöðin í Saskigarðinum hengu
■iður. Loks kom regnið. pegar Cartoner fór úr
Varsjá var'hellirigning.
Deulin fór sama dag til Bukaty-hallarinnar.
Honum var vísað inn í salinn og skilinn einn
eftir. par tók hann upp á nýjum sið og féll í
svo djúpar hugsanir, að hann heyrði ekki þegar
Wanda opnaði dymar og kom inn. Hann hrökk
við er hún hló.
„Yður er að dreyma!“, sagði hún.
„Varðveiti mig,“ ansaði hann ákafur. „Draum-
ar og hærur — nei, eg hlustaði á regnið.“
Hann snen sér við og leit til hennar ögrandi
a«gum.
„Eg rar að hlusta á regnið. Sumarið er horfið.
Wanda, — það er horfið.“
Hann færði henni stól og leit um öxl sér inn í
biómskáladymar, efi regnið buldi á glerþakinu.
*eð hægri vonlausri þrautseigju.
„Getið þér ekki lokað þessum d>Tum?“, spurði
hann. „Guð sé oss næstur! pctta sífelda regn
vekur sjálfsmoroshugsanir. pað var kuldi í loftinu
þegar eg ók eftir strætinu. petta er heimskauta
haustkvöld. Vasii eg kvenmaður, skyldi eg gráta
eða fá mér tesopa. Ei) af því að eg er karlmað-
ur, ek eg í leiguvagni, til skemtilegasta hússins í
Varsjá."
An þess að bíða eftir svari reis hann á fætur,
lokaði dyrunum, og um leið hvarf regnhljóðið og
alt það óyndi, sem því fylgir. Wanda horfði á
hann smábrosandi. Flestum dögum' ævi sinnar hafði
hún eytt meðal karlmanna, og vissi að þeir, eins
og kvenþjóðin, fá stundum geðbrigðaköst. pað
vottaði fyrir órósemi í augum hennar. Hún fann
að hann var kominn til að segja henni frá ein-
hverju, og vissi að þegar þessi stjómmálamaður
vann að einhverju, virtist hann hafa minst að
gera.
; „Jæja,“ sagði hann, settist aftur og leit til henn-
ar sorgbitnum skýrleiksaugum, en með brosi á vör-
um. „petta er betra. Sjáið* þér ekki að eg er {
þungu skapi í kvöld; getið þér ekkert sagt mér
til skemtunar?“
„Eg veit ekki, hvort það gleður yður,“ svaraði
Wanda rösklega, eins og hún vildi gera tilraun
til að hafa af fyrir honum, „en herra Mangles og
ungfrú Cahere- koma hingað í kvöld.“
Deulin gretti sig og leit á klukkuna. Honum
virtist detta í hug, að hann yrði að segja það
fljétt, sem hann þyrfti að segja. Og Wanda hugs-
aði eins.
„pau eru skemtileg hvort í sínu lagi,“ sagði
hann rólega, „en ekki eins, þegar þau eru sam-
an. Eg ber mikla virðingu fyrir Jósep P. Mangles.**
„Pabbi er eins,“ skaut Wanda inn í.
„Ah! — pess vegna hafið þér boðið þeim.
Faðfr yðar veit, að meðal uppvaxandi þjóða ger-
ist alt með skjótum atburðum. Sá sem er óþektur
í dag, getur orðið stórmenni á morgun. pað er
mammon óréttlætisins, Wanda.“
J' ««
a.
„Og þér eruð hafnar yfir slíka hluti.“
„Eg er ekki hafin yfir neitt, sem talið er aS
geti bætt úr fyrir Póllandi,” sagði hún alvarlega.
„Aðrir gefa alt, en eins og þér sjáið, hefi eg ekl$
mikið að gefa.“
„Eg ímynda mér að þér getið fómað, eins og
aðrar konur, — hamingju yðar!“
Wanda ypti öxlum, en sagði ekkerL Hún leit
til hans. Eitthvað vissi hanfi. En hún var viss im
að Cartoner hefði, .að minsta kosti, ekkert sagt
honum.
„Ef til vill er hamingja og vonin um hamingju.
jafn miklir kostagripir,“ hélt hann áfram. „Éf til
vilj au þær eitt og hið sama. — pér skuluð taka
eftr því, að ef þér öðlist hamingju, þá tapið þór
von. — Konum gleymist þetta löngum og karl-
mönnum iðulega.“
„Er hún svo dýrmæt? Húu er þó almenn a5
i minsta kosti.“
„Hver er ahnenn?“, spurði hann utan við sig.