Vísir - 27.01.1922, Síða 3

Xlill
Fyrirliggjandi:
Vatnsfötur 28-80-32 cm
Fostulmsltönnur mjólkar, súkkuladi,
Cícao o. s. Irr. Væatanloet óæsta viku. A.1-
Umlnium, pottar, katlar,'köunur o. s. frr
fBÖLOtfeerí allsli. rifllar, byssur, blaðia og
f>blaðia skot, púður, högl. ‘ Att vaadaðar og
•■érlege ódýrar vörur.
tsnadið pantauir yðar sem fyrst.
Sigfús Blöndahl & Co.
'100172 9,, LnkjargöfuCB.
fyiir honurn sjálfum, að komast
hjá að gjalda heimsku sinnar,
•öfga og ofurkapps. Hann geng-
ur meira að segja svo langt í
hehnskunni, að hann hugsar sér
að hann geti hnekt áliti fram-
hjóðenda nú við bæjarstjórnar-
kosningai nar með þvi að hrópa
hástöfum, að það hafi verið þeir
sem lijálpnðu til að marka hon-
um þann bás sem honum sæmdi
2ö. nóv., að þeir hafi verið í
livita liðinu, sem lét hann og
aðra bolshvákinga beygja sig
fyrir landslögum. Með öðrum
íirðiim. liann er að reyna að
níða þó fyrir að hafa gert sína
borgaralegu skyldu. Eg hygg að
þessum mönnum þyki jafnmik-
il sæmd í því að liafa orðið til
að inna af hendi þessa borgara-
skyldu sina eins og Ólafi og
Hendrik Oltosyni þykir mikill
sómi að því að liafa fótum troð-
ið og' svívirt lög þjóðfélagsins.
Geta menn sjálfir dæmt um,
hver stefnan sé lofsverðari.
Án er ils gengis nema heim-
an hafi. Alþýðumenn hafa ekki
ejm þá bitið úr nálinni með of-
urkapp og öfgakenningar Ólafs
FriðrikssoUar. Hann er'nú sá
maðurinn, sem hefir í hendi sér
•
alt ráð Alþýðuflokksins. Að hans
vilja eru nú teknir menn til
bæjarstjórnarkosninga af liendi
alþýðunnar. Að hans vilja fer nú
að snúast alt ráð verkamanna.
Ej- ekki kominn tími til'fyrir al-
þýðuna að ganga úr skugga um
hvað hann vill? Nú eni rnarg-
t?- af alþýðunni, sem fylgja hon-
um hugsunarlaust. En svo
bregðast lcrosstré sem önnur
tré. Langt verður ekki þangað
til alþýðan sér, að Ólafur Frið-
riksson er eklvi maðurinn, sem
leiðir hana til farsældar.
z—x
Bagganmnnrinn.
Eg hefi, eins og margir aðr- :
ir. verið undrandi yfir herferð
Ólafs Friðrikssonar gegn alþýð-
amni liér í bæ, þegar hann rek-
ju’ tvo fulltrúa liennai- úr bæj-
arstjórn og velur í þeirra stað
tvo af skjaldsveinum sínum, j
sem heiðruðu hann með nær-
veru sinni í „einkamálinu“.
sællar minningar.
Menn hafa spurt sem svo,
livað Ólafi gangi til að bola frú
Jónínu burtu úr bæjarstjóm og
svarið finst vist helst með þvi
að bera saman starfsemi henn-
ar og Ólafs þar. Ólalur ber fyrst
og fremst fátæklingana fyrir
brjósti og, fátæktin er
helsta uinræðuefni Alþýðublaðs-
ins. Ólafi gafst líka einu siiini
kostur á að sýna, hvað mikill
hugur fylgdi máli í þessu fá-
læktargaspri hans. j?að var þeg-
ar hann var kosinn í fátækra-
nefnd. J?á varð áhnginn á þessu
mikla máli svo mikill. að Óláf-
ur ncnti ekki að sitja fundi
nefndarinnar, hvað þá að hann'
legði meira á sig fyrir fátækling-
ana.
Og nú vill svo til, að Jónína
hefir líka setið í þessari nefnd,
verið þar ötul og nærgætin og
sí starfandi, J?ó að hún hafi ekki
lilaupið með það í Alþýðubiað-
ið eða því verið haldið þar á loi'ti
og hún hefir iiaft mikinn áhuga
á að lvöma upp harnahæli og
gamalmennahæli. Lilca hefir
hún verið dugleg, lipur og hepp-
in í samningum fyrir verlca-
kvennafélagið Framsókn, sem
hún hefir stjórhað vel og vitur-
lega og J’egar þetta alt er athug-
að, þarf engan að furða, þó að
Ölafur geri fátæklingum og
konunum þann grejða, að bola
honni úr bæjarstjóm.
Ef þeir eru á hinn bóginn
bornir saman, Ágús# Jósefsson
og Héðinn Valdemarsson, þá fæ
eg ekki séð, hvaða yfirburði
Héðinn hefir yfir Ágúst, eða
hvers vegna Héðinn er telcinn
fram vfir hann.
Trygð við jafnaðarmenskuna
er hað ekki. Ágúst er vist ein-
hver elsti jafnaðai'nxaður hér í
bæ. Hann lcyntist þeirri stefnu
fyrir mörgum ámm i Höfn og
hefir haldið ti’ygð'við liana síð-
an, ekki í hagsmunaskyni, held-
ur af sannfæringu.
Alþýðleg framkoma getur
ekki hafa riðið bagganxuninn.
Ágúst er rétt eins og eg og þú,
alþýðlegur og prúður nxaður, en
Héðinn einlxver rembixxgslegasti
starfsmaður landsins, hvort sem
leitað er meðal ungra eða gam-
alla.
„Fátæktin“ hefir víst elcki
komið til greina i þetta sinn,
þvi Héðinn hefir nú setið í ró-
legu og feilu enibætti ánmx

Ný branðsölabúð
verður opnuð á morgun á Skóla-
vörðustfg 46. Þar fáot brauð og
kökur frá Alþýðubrauðgerðinni.
saman, en Ágúst hefir lengstum
unnið fyxár litlu kaupi
En eittlivað er það þó, sem
lxefir „riðið baggaixxuninn“ í
bókstaflegunx skilningi og það er
í s t r a n á Héðni, sem engin
er á Ágúst. Hún reið baggamxm-
inn. Og til þess að þetta vitnað-
ist ekki of fljótt, var lesendum
Alþýðublaðsins sagt að horfa á
ístru annara manna fram yfir
kosningar. pað þótti mesta —
og einasta — snjallræðið til þess
að leyna Héðins-ístrunni.
Jafnaðarnxaður.
Til alþýðuleiðíoganna-
„Sá er vinur, sem til
vamms segir.“
Mér finst óviðeigandi og tæplega
skammarlaust, að enginn maður af
hinum „lægri klassa“, hafi fundið
hvöt hjá sér að ávarpa yður við-
víkjandi afskiftum yðar af hinu ill-
ræmda „Trachoma“-máli Ólafs
Friðrikssonai'. Máli þessu hefir þó
verið haldið þannig á lofti af yðar
hálfu, að auðsætt má vera, að þér
hafið tekið það upp á yðar arma.
Af því að mér, og sjálfsagt flestum
öðrum — nema yður og einhverjum
flokksmönnuin yðar — finnast skoð
anir yðar á þeasu' máli harðla ein-
hliða, og í meginatriðum óeðlilegar
og lítt skiljanlegar, hvort sem mið-
að er við jafnaðarmensku eða hverja
aðra heilbrigða þjóðmálastefnu,
leyfi eg mér að fara um það nokkr-
um orðum, yður til viðvörunar og
eftirbreytni. Ekki veldur sá er var-
ar.
' Án afláts eru þér að smeygja imi
í fólkið vantrausti á gerðum fram-
kvæmdarvaldsins út af atburðin-
um 23. nóv. f. á. En því viðbjóðs
legri er þessi aðferð yðar, sem flest-
um mun ljóst, að það var fyrir yð-
ar afskifti að beita varð meiri al-
vöru en vanalega. íhlutun yðar um
einkamál var þar aðalþáttur. Má
eg spyrja: hvað kom yður þetta mál
við? og hvað meintuð þér með því?
Hafi stjórninni farist eitthvað
óhönduglega ráðstafanirnar, í fyrstu,
í þessu máli, eigið þér og skoðana-
bræður yðar fullan þátt í því. Óvið-
eigandi fiamhleypni yðar, að ætla
yður með ofbeldi að hindra þannig
löglegar ráðstafanir til heilla landi og
lýð, hedur að neyða stjórnina til að
grípa til óvenjulegra ráðstafana til
að vernda lög og rétt. Sannast að,
segja mun flestum bæjarbúum hafa
ofboðið að vita mann safna inn á
heimili sitt einhverjum óþektum lýð
til varnar sér og hafa þaðan í heit-
ingum við lögregluna. Gat það þá
heitið hyggilegt að standa varnar-
laus gegn glópum, sem höfðu birgt
sig inni, og hugðust að verjast úr
vígi sínu á hvern þann hátt, er þeim
þætti vænlegastur? JJetta hlýtur hver
hlutlaus maður að skilja.
Hefðuð þér, alþýðuforstjórarnir
og einhverjir framhleyþnir menn með
yður, aldrei skift yður neitt af þessu
máli Ólafs Friðrikssonar, og sem lá
í augum uppi að yður kom ekkert
við, hefði alt farið vél; Ólafur gefiS
sig, sem vera bar og engri hjálpar-
lögreglu þurft að beita. J7ér hljótið
því að eiga töluvert þungan dóm í
augum fjöldans.
Yfirleitt hefir framkoma yðar f
þessu máli á allan hátt verið óverj-
andi, nema þegar þér lýstuð hlut-
leysi yðar, sem þó kom óðara í ljós .
að var að eins vandræða-yfirskin,
þegar í óefnið var komið. íhlutuo
yðar í málið hefir orðið til spilling-
ar. Pólitískar hugsanir yðar, — sem
auðvitað áttu ekkert skylt við þetta
mál — virðast hafa vilt yður sjónir,
raskað dómgreindinni, einkum síðan
þér skírðuð lijálparlögiegluga. Hi5
skáldlega nafn, — „hvíta liersveit-
in“ —, hefir orðið yður nokkuð mik-
ið í munni og harla fáránlegt. Eng-
um hlutlaúsum manni mun detta í
hug að nefna þetta hersveit, heldur
blátt áfram hjálparlögreglu, ein-
ungis til að firra vandræðum. Og
hin sífelda reiðitugga yðar um þessa
„hersveit“, er reglulega hjákátleg og
sýnir best h^ar kýlið er viðkvæmt
og hve blindir þér eruð, — eins og
máltækið segir, — í yðar eigin sök.
pér gerir yður broslega viðkvæma
þar.
Eg hefi nú hreinskilnislega lofað
yður að sjá álit mitt á framkomu
yðar í þessu máli, og eg veit vel
að allir gætnir menn, bæði hér í
Reykjavík og úti um land, muni líta
svipuðum augum á það, nefnilega,
að þér hefðuð aldrei átt að koma
nálægt því, — láta það hlutlaust.
af því að það kæmi ekki við því
málefni, sem þér væruð að vinna
fyrir: jafnaðarmensku. petta hljót-
ið þér að sjá, ef þér viljið gefa því
gaum.
Nú langar mig til að hnýta nokkr-
um ráðleggingum hér við, til yðar,
mega það gjarnan heita áskoranir:
1. Að þér hœitið a.ð verja þetta
óþrifamál Ólafs Friðriþssonar, sem
aldrei verður honum og yður nema
til ævarandi hneisu, um leið og það
er voru litla og veikbygða þjóðfélagi
til sundrunar og óhamingju bæði
inn og útávið.
2. Ao vajida betur rithátt mál-
gagns yðar, með því að láta það
hætta að flytja æsandi öfgar, brígsl
og vitleysur.
3. Að þér haldið yður að heil-
bfigðum jafnaðariiefnumálum, eins
og þér ætluðuð yður í fyrstu.
Eg nefi ekkert hastað mér að
koma ofanskráðum línum á fram-
færi. Vildi gjanan fyrst sjá, hvort
þessari illgirnistuggu blaðsins ekki
linti smátt og smátt. En mér hefir
ekki orðið að |iví. „Leiðtoginn"
komst að bók aftur, og þá var nú
svo sem ekki að sökum að spyrja.
Mál „fóstursonarins“ mátti ekki nið-
ur falla. í viðbót við skammirnar
og vitleysustaglið uiri hina dæma-
lausu „hersveit“ og „axársköftin“,
bættust nú öfgar, brígsl og látlaus
óhróður hvað á annað ofan um
hina ímynduðu mótstöðumenn og
þeirra málstaði, til blekkingcir sann-
leikanum og til að ala á hatri og
hefndarhug þeirra, sem væru svo ein-
faldir að trúa. Svo var ýmsu smá-
kryddi bætt ofan á, til að svala
sársaukanum og máske til smekk-
bætis, svo sem „hálmstráinu“ fræga,
sem hefir orðið ritstjóranum heldur
en ekki jórturtugga.
Ef að nokkuð getur eitrað og veikt
þjóðlíf, þá er það svona blaða-
menska. Hinar ógætilegu og fjand-
samlega æsingaprédrkanir lítt þrosk-