Vísir - 03.02.1922, Qupperneq 2

V tf «5 í W

Höfnm fyri'líggjaadi:
Auglýsin
bm tareir gega íbíIuhsii
Hrísgrjón
Haframjöl
Hveiti, „Gold Medal“
Hveiti, „Snowdrop“
Maismjöl
Strausykur
Kaffi /
Export-kaffi
Syltetöj — margar teg.
Epli — þurkuð
Apricots — þurkaðar
Rúsínur
Lauk
Sóda
Blegsóda
,JZ“-gerdufí.
Ivex í tunnum — Snowflake — Lunch — Emaillevörur —
Vatnsglös — Skógarn — LIBBYSMJÓLK — Florvlin-þurger.
Verslunar-ágóði.
—O—■
Af skýrslum þeim, sem birst
hafa i Hagtíðindúm, um inn-
og út-fluttar vörur, lil Reykja-
víkur og frá, á árinu 1921, hef-
ir með nokkurri vissti má.tt ráða
að landið væri að retta við úr
fjárkreppunni, þó að þess sæ-
ust engin merlci í viðskiftaEf-
inu. En skýrslur þessar náðu að
eins lil Reykjaviknr. Nú birtist
enn ein skýrslan í Hagtíðind-
um, 1. tbl. þ. á., sem er nýkomið
út, og staðfestir hún þær álykt
anir, sem af hinum fvrri skjTsf
um voru dregnar. <
pessi siðasla skýrsla er urn
verð alira innfluttra og útfluttra
vara á fyrsla ársfjórðungi sið-
YMýsing.
pau orð og ummæli, sem. Al-
þýðublaðið i dag hermir eftir
mér í ræðunni í prédikunar-
stólnum á sunnudaginn var, um
bæj arstj órnarkosn i n ga niar, eru
ósannur tilbúningur frá upphafi
til enda. Eg vék ekki með einu
orði í ræðunni að bæjarstjóm-
arkosningunum.
Rvík. % ’22.
Ólafur Ólafsson.
„Pjetar 6antnr“
á íslensku
Ráðuneytið hefir gefið út tvær auglýsiugar um varnir gegn
influensu, dagsettar 5. og 9. fyrra mánaðar, prentaðar i 1.
og 3. tbl. Lögbirtingablaðsins. Samkvæmt þeim má ekkert
skij), sem kemur frá útlöndum, með grunsamlega veika
menn, hafa samband við land, fyr en héraðslæknir hefir
skoðað skipverja ,og skipið síðan fengið leyfi lil að hafa sam-
band við land. Héraðslæknir á svo, hvort sem skipinu að lok-
inni skoðun hans er leyí'l að hafa samband við land eða því
er bannað það, tal'arlaust að láta heilbrigðisstjóm landsins vita
hvað gerst hefir og' skýra frá um hvaða veiki sé að ræða, og
ennfremur, ef um influensu er að ræða, þá hvort hún sé væg
cða þung.
pað er gerl ráð fyrir því, að svo framarlega sem liéraðs--
læknir telur influensu vera í skipinu, þá banni hann ætíð að
hafa samband við land, uns fengin er skipun heilbngðisnefnd-
ar uxn það, hvað gera skuli.
pó reynt sé þannig að verjast veikinni eftir þvi, sem við
verður komið, er það.viðbúið að hún geti borist hingað þá og
þegar. pess vegna skal hér með vakin athygli héraðslækna,
sóttvarnarnefnda og sveita- og bæjarstjórna á þvi, að nauðsyn-
legt er, að þegar i stað sé athugað, sérstaklega í kaupstöðum
og kaúptúnum, hvemíg sjiíkum yrði hjúkrað, og þeim séð fyrir
húsnæði, er eigi geta legið i heimahúsum, og að ráðstafanir
séu gerðar i þessu efni, éftir því sem kostur er á. Berist veikin
til landsins, þá hefir það hina mestu þýðingu, að tafið sé fyrir
útbreiðslu hennax-, með því meðal annars, að banna fjölmenn-
ar samkomur, með þvi að hafa sjúka menn einangraða eftir
því, sem unt er, með því að liafa sem best loft í íveruherbergj-
um og vfirleitt allan þrifnað í lagi.
Heilbrigðisstjörnin býst við því, að héraðslæknar og yfirvöld
birti almenningi það, sem þeim er kunnugt um útbreiðslu veik-
innar, og' gefi þeim, sem kynnu að vilja verjast veikinni, allar
þær leiðbeiningar, sem unt er að gefa.
D6ms- og kirkjumálaráðuneytið 2. febr. 1922.
greina. pví er skilyrði að gefa
asta árs, 1921, og nemur út-
fhilningnrinn á því tímabili
rúmri einni inilj. meira en inn-
flutningurinn. Verð allra innfl.
vara á ársfjórðungnum er talið
kr. 6647006 en útfluttra vara
kr. 7718502. Af útfluttu vörun-
um nægir fiskurinn einn því
nær lil grejðslu á andvirði allra
innfluttu varanna (ö milj. 6Q7
þús. kr.).
Nú virðisl engin ástieða til að
ætla, að viðskiftin við önnur
lönd hafi orðið oss óhagstæð-
ari þrjá síðari ársfjórðungana,
og má því gera sér vonir um
talsverðan vei'slunarágóða á ár-
inu. En þrátt f\TÍr það, getur
engum dulist, að viðskiftamál-
um landsins er í töluvert óefni
komið. íslensk króna er talin
fallin í verði um 20—30% í
hlutfalli við danska, og ætti^ hún
þó að minsta kosti að vera jöfn
henni, ef „gengið“ færi eftir
verslunarjöfnuðinum, svo sem
alment er lalið að það eigi að
gera. það er þannig augljóst,
að J?að er eitthvað annað en of
mikill innflutningur á árinu
1921, sém veldur fjárhagsvand-
ræðunum. Og þó að nú sé talað
um innflutningshöft eða inn-
flutningsbann á „óþörfiun vör-
um“, og það almennara en
nokkru sinni áður, þá virðisl
lítil von um, að með slíkum ráð- j
stöfunum Verði bætt úr ástand- f
inu, enda ælti ekki að þurfa til ;
slíks að taka. í
Rúm 20 ár eru liðin síðan
hið heimsfræga rit Ibscns, „Pét-
ur Gautur“, birtist í íslenskri
þýðingu eftir Einar Benedikts-
son. En sá galli f ylgdi gjöf Njarð-
ar, að þýðing þessi kom út i að
eins þrjátíu eintökum og má
því heita ókunn fleslum lesend-
um þessa lands. Var þó mjög
vandað til þessarar þýðingar,
flest tviþýtt og sumt margþýtt,
að þri er segir i formála bók-
arinnar, og um 12 ár voru þá
liðin frá þvi að þýðandinn byrj-
aði á henni. Telst honum svo til,
að hann hafi varið nálægt einu
ári tit lyrstu útgáfunnar, en
önnur útgáfán, er nýlega er
komin út, er allmjög breytt frá
þeirri fyrri og til mikilla bóta.
Sérstök list er að þýða vel
bundið mál, svo að hugsun, andi
og orðsnild frumritsins haklist
i þýðingu, enda er það sannast
mála, að fjölmárgar ljóðaþýð-
ingar á íslensku eru af vanefn-
um gerðar og veldur Jjví sum-
part þekkingarleysi, smekkleysi
á íslenska tungu og andans ó-
frelsi, ef svo mætti nefna, er
menn velja sér viðfangsefni,
sem er þeim langl um megn.
proskaleysi ungra rithöfunda
kemur oft átakanlega í ljós
í þýðinguin þeiiTa, en ein-
mitt slíkar tilraunir hafa oft
orðið ungum Ijóðskáldum besti
leiðarvísirinn í bragsnild og
orðlist,
„þvi að eilt verður jafnan sem
mannar mann,
einn munur, sem greinir annan
og hann,
— orðlist hans eigin tungu,“
eins og skáldið E. B. segir í
„Vogum“.
Margar íslenskar Ijóðaþýðing •
ar cru svo óeðlilega og stirðlega
j orðaðar, að l'egurð og brag-
hreimur frummálsins glalast oft
I algerlega, og eftir verður ófág-
; aður smíðisgripur, sem kvalræði
er að horfa á. Eðlileg orðaröð
og fallegt orðaval er eitt af skil- i
yrðum góðra þýðinga, en andi j
ljóðs og orðalag er svo nátengt í
hvað öðm, að sundur má ei
sig algerlega á vald hugsun og
tilfinningum Ijóðs þess, er þýða
á, lifa það sjálfur, og orðin
streyma þá af vörum, hold af
holdi og' blóð af blóði frumljóðs*-
ins. pýðingu Einars Benedikts-
sonar má eflaust telja snildar—
verk og ber hver siða vitni ura,
hve létt honiun lætur að sam-
laga orðsnild og bragsnild. Eg,
vel sem dæmi af handahófi:
„Reiðskjótinn pniði ber rauð-
gull við hófa;
riddarinn sverð og slíður og
glófa.
Skikkjan er fótsíð, fóðruð ineð
pelli,
fylgdin lians öll er gild á velli.
Enginn ber sig þó betur i söðL-
inum,
bjartastur allra skin liann við
röðlinum.
Grannarnir þyrpast við garðana/
i múgum,
glápa i lofftið og ypta búfum.
biíreiðag'ummi ©r