Vísir - 07.10.1922, Side 4

'y. októbcr 1922.
]jjvWTT7i
rT y.isiR
■irzcxy
4
Guðm. Ásbjornsson
Landsins besla úryal af rammalistnm. Myndir innramn,aðar Íljótt
og vel. Hvergi'eins ódýrt.
Simi 565. Laugaveg 1.
NÝI BASARINN
Allskonar utbúnaður frá mótórskonnert „S V A L A“, sem
geymdur er í húsum Slippfélagsins, svo sem seglbúnaður, rúnn-
holt, bátar, kaðlar, eldhúsgögn og margt fleira, verður selt við
ppinbert uppboð, sem lialdið verður í Siippnum miðvikudaginn
y. U. þ, m. og hefst kl. 1 e. hádegi.
H.F. SJÓVÁTRYGGINGARFÉLAG ÍSLANDS.
Lambakjöt
frá Sláturfélagi fiorgfírðinga til sölu með lœgata verði i
Kjðtvershi E. Hilners.
Laugaveg 20 A.
(T.ÓMlt
f dag, laugardaginn 7. okt., var opnaÖur NÝR BASAR í
Lækjargötu 2, næstu dyr við Pétur Hjaltested.
Nýi Basarinn tekur til sölu allskonar heimilisiðnað, prjónaðar húf-
ur, sjöl, vetlinga, trefla 0. fl., allan útsaurn, vefnað, hekl, saumaðan
barna og kvenfatnað 0. fl. Ekkert af brúkuðum fötuin. Basarinn óskar
að allir hlutir, sem hann tekur á móti, líti vel út og séú með sanngjörnu
verði, og lofar aftur á móti góðum og greiðum skilum, Tekið a móti
hlutum í búðinni frá kl. 4—7 alla virka daga.
Uppboð.
Virðingarfylst
Þaríður Sigtryggsdóttir.
Skift um hlutverk. 80
sem er særður og liggur í sjúkrahúsi þar. Við verð-
um j?ar í nokkra daga.
— Jaeja, þá verður það að bíða þango.ð til
j?ið kotnið aftur, sagði eg. En j>á skal £g segja yður
frá öllu, Philippa.
í þxí koinu j?ær lafði Meredith og frú 1 racey
og buðu okkur með sér til Rumpelmeyers að
drekka te.
Mér var j?að fullkomin alvara að gera Philippu
að trúnaðarmanni mínum.
Mig óraði ekki fyrir jrví, sem skeði, meðan
Philippa var í burtu.
X. KAFLI.
Mér gafst ekki tækifæri til þess þá um kvöldið
að biðja lafði Meredith um leyfi til þess að gera
Philippu að trúnaðarmanni mínum. Við snædd-
um snemma miðdegisverð og fórum síðan í leik-
hús. par var gaman að vera og meða’n á sýning-
unni stóð, gleymdi eg því alveg og eins hinu, sqm
hafði vakið hjá mér dálítið samviskubit — bón-
• orði Reggie Penmore.
Allan næsta dag gerðum viS ekkert annað en
máta föt. Nokkrir af kjólum þeim, sem eg átti
von á voru þegar fullsaumaðir, svo sem grár kjóll
af sama lit og kápui fvönsku hermannanna og
rauðleitur samkvæmiskjóll, hvorttveggja saum-
aður hjá Jeanne. peir voru sendir heim í gisti-
liúsiS ásamt ýmsum höttum, hönskum, silkisokk-
um og stígvélum. Og herbergið mitt í Ritz var orð-
ið fult af þessu skarti áður en eg visis af.
Eg var lengi að klæða mig, því að lafði Mere-
dith var síprédikandi um það hver mupur væri
á því að klæða sig vandlega eða kasta til þess
höndunum. Eig byrjaði á því að fara í bað, sem
angaði af violet russe. í hálfa klukkustund var
eg aS greiða á mér hárið, og í tíu mínútur að
hreinsa neglur mínar. Svo fór eg í nærfötin, sem
voru snjóhvít eins og hýjalín og engin rauð hjörtu
á þeim. Svo í sokkana og rauða brokade-skó.
Síðan kom kjóllinn, sem var eins og hann væri
gerður úr öllum þeim konvolvolus-blómum, sem til
eru í heiminum. Eg var í þann veginn að hneppa
síðustu gullsmellunni á honum þegar barið var að
dyrum. Lafði Meredith kom inn. Hún var í göngu-
kjól sínum og með blað í hendi.
— Belle-mére, eg var einmitt í þann veginn
að koma til þín, sagði eg óg dansaði af kæti í
kring um hana. Eg ætlaði að sýna þér kiólinn
minn. Ertu ekki ánægð með hann?
— Ö, Rósa mín, yndislega Rósa, hrópaði
hún frá sér numin af fögnuði. En hvað það er
heppilegt, að þú skulir vera í þessum kjól. pað
er nærri því eins og þú hafir giskað á ....
— Giskað á hvað? spurði eg.
— Ekki neitt, elsku barn, sagði hún. Eg átti
að eins við það, að þessi kjóll ætti vel við gleði-
legt tækifæri.
— Ó, þú átt við það, að eg megi ekki vera
í honum í kvöld, sagði eg dauf í dálkinn og gerði
mig j?egar líklega ti! þess að hneppa kjólnum frá
mér.
— Jú, auðvitað áttu að vera í honum, sagði
lafði Meredith. Blessuð farðu ekki úr honum.
Annars kom eg hingað inn til þess að tala dálítið
við þig, góða mín. Eg ætla að setjast hérna á
rumið á meðan, en þú skalt sitja þarna í hæg-
indastólnum. Já, svona, og nú skulum við rabba
saman.
. — Já, eg þarf líka endilega að tala við þig,
sagði eg, því að eg sá, að nú gafst mér tæki-
færi til þess að biðja hana um leyfi til þess að
mega segja Philippu Tracey frá öllu. En eg ætla
auðvitað fyrst að hlusta á það, sem þú ætlar að
segja mér.
Hún hló ofurlítið, eins og hún er vön, þegar
hún er í hálfgerðum vandræðum. En hvað gat
það verið, sem gerði . hana vándræðalega hér,
þegar við vorunq tvær einar. Eg sá að hönd henn-
ar, sem hélt um eintak af blaðinu „La Patrie“,
skalf. ^
— pað er mjög einkennileg saga hérna í þessu
blaði, Rósa, mælti hún og rödd hennar titraði
lítið eitt. Hún er um ungan liðsforingja, franskan
liðsforingja/ sem allir héldu að væri dáinn. For-
eldrar hans höfðu fengið tilkynningu um það, að
hann hefði failið í orustunni hjá Marne. En nú
— eftir meira en ár —'- frétta þau, að hann er
lifandi, en herfangi í Döberitz. Hann særðist á
höfði og lá lengi milli heims og helju. pegar hann
raknaði við, hafði hann mist minnið. pað kem-
ur fyrir fjölda manns, eins og þú veist, Rósa.
Nú vissi eg, hvað hún var að fara. Hún var
að búa mig undir, að nú ætti eg að fara til
einhvers sérfræðings í læknislistintii, ’er ætti að
reyna að lækna mig.
Hún hélt áfram: —- Ungi liðsforinginn franski
er nú alheill heilsu og honum hefir tekist að ná
sambandi við foreldra sína. pú getur ímyndað
þér, hvað þau hafa orðið glöð.
— Já, það hefir verið unaðslegt fyrir þau, mælti
eg, en eg aumkaði um leið í huganum lafði Mere-
dith, sem hafi mist son sinn fyrir fult óg alt.
— Ó, Rósa, hugsaðu bara um það, hvað Inóð-
ir hans hefir orðið glöð. pú veist hvernig þær
eru, þessar frönsku mæður. í samanburði við þœr
mega enskar mæður kallast kaldar og kærulausar,
hversu vænt sem þeim þykir um börn sín. En .það
ei auðvitað að eins á yfirborðinu. I ilfinningar
okkar eru alveg hinar sömu. Og eg hygg, að til-
■ finningar allra mæðra séu eins. Manstu eftir kvœð-
inu um hermanninn unga, sem fallið hefir á víg-
velli. pað lýsir því, hvernig foreldrar hans tóku
fregninni um dauða hans. Faðir hans miklaðist af
því, að sonur sinn skyldi hafa Iátið lífið fyrir landið
sitt. En móðir hans — (hún ræskti sig) — móðir
hans verður þögul af sorg. Og kvæðið enrfar
þannig:
En hjarta hennar hrópar:
Drengurinn minn. Elsku litli drengurinn minn.
Pú ert of ung til þess að skilja þetta, Rósa. En
eg skil það.
—— Belle-mére, góða ýfðu ekki upp harma þína,
mælti eg og settist hja henni og tók hönrf hennar
blíðlega. Eg hefði viljað fórna öllu til þess að
hugga hana.
Víð þögðum báðar nokkra hríð. Svo sneri hún
sér að mér og eg sá, að augu hennar voru full af
tárum og að hún beit á vörina til þess að láta
ekki geðshræringuna yfirbuga sig. Svo tók hún
til máls:
— Nú hefir hin þunga sorg móðurinnar breyst í