Vísir - 26.03.1923, Síða 3

iVlsm
urðu þeii’. að biða í eyjunum,
áður landleiði lcæmi.
J?cssi tvö skij), scm hcr hefir
verið getið að nokki’u, höf’ðu ró-
ið, þenna morgun, lengra vestur
með landi en liin önnur skipin,
sem öll náðu lendingu áður fár-
viðrið brasl á.
Einn mann af skipverjum Ól-
afs rak i Selvogi og brot Jaf
skipinu. Ætla því sumir, að þeir
hafi farist fyrir Bjarnastaða-
hólmi.
Svo segir Símon, að þegar þeir
ætluðu að hrynda á flot um
morguninn, þá var skipið scm
væri það skorðað á flórnum i
naustinu og hr:vrðisl hvcrgi við
fyrstu átökin. Bcitingadrcngir,
sem í landi voru frá þeim Ólafi,
sögðu og' svo frá, að ckki hefði
skip Ólafs gcngið fi am, fyrr en
við þriðju atrcnnu sem þeir
gerðu að því.
Einhvern tíma, meðan á
hrakningunum stóð, kvcðst Si-
mon hafa tekið eflir þvi, að för-
maðurinn náfölnaði alt í einu.
Eu síðar sagði hann Simoni og
fleirum, að þá hefði sér sýnsl
Ólafur frá Dísastöðum og skips
höfn hans ol.l koma gangandi á
sjónum.
Yist hefir Símon ekki hlotið
mikla opinhcra viðurkenningu
fyrir framgöngu sina, við þetta
tækifæri, áðra cn þá, að jafnan
þegar hUgprúðra manna er get
ið, þá nefna rosknir menn þar
cystra, h c t j u n a S i m o n
f r á F o k i.
Reykjavík, 24. mars 1923.
S.
Hitt og þetta.
Skuldakrafa Randaríkjanna.
|?css cr getið í . nýkomnum,
enskum hlöðum, að f.ullti’úi
Bandarikjastjórnarinnar sé á
leið til Evrópu, í þeim erinda-
gcrðum, að krefja bandamenn
um 50 miíjónir sterlingspunda
(eða 256 nxiljónir dollara) fyrir
starfsemi setuliðs þcss, sem
Bandarikin höfðu í Rinarlönd-
unum síðan 1918 og þangað til
í vetui*, er það var kvatt lieiin.
— Stjórn Bandai’íkjanna segir,
að handamcnn hafi Iátið J7jóð-
vcrja greiða allan kostnað af
setuliði þcii’ra, alt fram lil april-
mánaðar 1922, cn Bandaríkin
hafi ekkerl fengið í sinn hlul.
petta þykir Bandarikjaþinginu
ósanngjarnt, og það því fre'mui’,
scm setulið.ið átti þegar að
liverfa lieim, þogar styrjöldinni
var lokið, en var kyrsctt sam-
kvæmt heiðni bandamanna.
pingið segir ennfremur, að
nokkur hlixli skaðabótanna hafi
verið nolaður lil Jv'ss, að liafa
vígbúiim her á meginlandinu, og
það télur enga ástæðu lil þess,
að Bandarikjastjórn styrkji her
Frakka, úr því að Frakkar hafi
efni á, að veita Pólvcrjum hern-
aðarlán. J’ó verður þgssi skulda-
krafa horin frarn af fullkominni
vináltu, eins og að líkindum læt-
u r.
í samtali við „Berlingske Ti-
dendc“ skýrir vcrjandi Gluck-
stadts bankastjóra, David liæsta-
réttarmálaflutningsmaður, frá
þvi, að allar eignir Gluckstadts
Ateíknaðir púðar
m 8 tækiiæsisvexði.
Verslunin „GULLFOSS ‘
Sími 699. Austuratreii.
FFrlillgBjand.1:
Manliia ,7/ 78” i” i»//’ i3u” 2” 27;’.
St^lVlr 6X12, vi”, VI”, vi”.
A. OiSðBhgupt.
NÝKOMIÐ:,
Melis á 70 au. kg., kandís
75 au. 1/2 kg., melís í toppurn
75 au. % kg;, lxrísgrjón 35 au.
Va kg., hveiti 30 au. yz kg., ísi.
smjör kr. 2.50 y2 kg., egg' 30
au. stykkið og vínþrúgur i kút-
um 25 kr. kúturinn.
Verslunin „V o n“.
þeir, sem kynnu að vilja
kaupa slatta af broderíefnum,
silki og garni, með tækifæris-
vei'ði, sendi nöfn sín í lokuðu
umslagi merkt „Broderi“ á af-
grciðslu Vísis fýrir Jiriðjud. 27.
þ. m.
Tll SOIU
Agfœtt liey,
Steíán A, Páleson & Co,
Hyeifisgöta 84. Simi 244,
vcrði afhentar Landmandshank-
anum. Talið er, að þessar eignir
séu um 6 milj. kr. virði.
Altaf nýjar
grammóföDplötQr.
Spyrjið um veríið, áður
en þér kaupið a nari-
staðar
Skrantgripaverfi Innln
Laugaveg 3
1 VARGAKLÓM, 30
er tvímælalaust best, vegna okkar beggja. ViS
gerum ofurlítinn samning, Sir Jósef.
„Gott og vel,“ svaraSi Sir Jósef. „LoforS mín
eru ævinlega eins góS eins og skuldabrefin mín,
— og stundum betri. En þér getiS skrifaS þetta
formlega upp.“
„HafiS þér gert nokkurn uppdrátt?" spurSi
Trunion, eftir stutta umhugsun.
„Já,“ svaraSi Sir Jósef, „en hann er óvandaður,
en futlgóður þó. Eg hafði hann hingað út meS
mér. Eg kunni ekki við aS læsa aS okkur í skrif-
stofunni í Höllinni, en þaS er hvergi annarsstaSar
rúm í húsinu fyrir þessu blessaða fólki, sem er eins
og hérar um alt. KomiS þér undir trén.
J?eir staSnæmdust fáein skref frá Nóru og hún
studdi sig með annari hendi við tré, og beið þess
óþolinmóð, aS þeir færu. Sir Jósef tók gamlan
miSa upp úr vasa sínum, kveikti á vaxspýtu og
hélt henni svo, að Trunion mátti vet sjá.
„LftiS þér á, þetta er ekki vandaður uppdráttur,
en þarna sjáið þér staðinn greinilega.
peir þögðu litla stund. Síðan sagSi Trunion:
„Liggur það að eins á þessum staS?“
„AS eins þarna,“ svaraSi Sir Jósef. „pað er
ekki sennilegt, aS það sé víSar, og það er ekki
víðar. Eg hefi fariS um alla landareignina og þaS
finst hvergi vottur, nema þarna. par er þaS, en
hvergi annars staðar."
„J?á er eg hræddur um, að þetta verði erfiSara
viSfangs, en þér bjuggust við, Sir Jósef,“ sagði
Trunion alvarlegur.
„Ha, hvað?“ spurSi Sir Jósef. „Hverníg stend-
ur a þvi?
„pessi hluti landareignarinnar er ekki veð'sett-
ur," sagði Truníon.
„Hvern þremilinn eígið þér við?“ spurði Sir
Jósef hastur. ,,J?að er þó hluti úr setrinu?“
„Já, í raun og veru,“ svaraði Trunion samþykkj-
andi, „en veðréttur okkar nær ekki til þess. Herra
ii
„Við nefnum engin nöfn hér,“ greip Sir Jósef
fram í.
„Segjum þá skuldunauturinn. Hann hefir engar
heimildir á þessU. Lofið mér að skýra það. pessi
blettur, sem þér funduS þetta á, var svo aS segja
fráskilinn eigninni, og skuldunauturinn fékk hann
í hendur konu sinni og barni. Hann getur ekki
ráðið yfir honum.“
Sir Jósef varð órólegur og gramur á svipinn.
„pá — er úti um þessa ráðagerS," sagði hann,
T,nema —“.
„Konan er dáin,“ sagði Trunion. „ViS yrðum
að skifta við dóttur þeirra."
Sir Jósef blótaSi í hálfum hljóðum. „pá vand-
ast málið. Hún er ómyndug."
„Já,“ svaraSi Trunion, „en samkvæmt erfða-
skránni nær hún eignarhaldi á þessu, þegar hún
verður átján ára. Hér er talið, aS stúlkur verði
fullmyndugar á þeim aldri. Hún verður eigandi
þessa lands innan fárra vikna. Hún er greind
stúlka. Hún mundi viija ráSa yfir því. Hvað sem
öðru líSur, komum viS engu fram ^án hennar.
pað er ljótur skolli."
Sír Jósef sneri sér að honum, gramur og óþolin-
móðuí. „Já, það má nú segja! Hér er mikið í
húfi, — afarmikið! Og við þurfum alt að eiga
undir geðþótta einnar smástúlku! En eitthvað verð-
ur að gera. Við verðum að ræða rækilega um
það. Okkur er best að ganga heim."
peir gengu í burtu og var sem þungum steini
væri létt af Nóru. Hún hafði ósjálfrátt hlustað,
án þess hún skeytti nokkuð um það málefni, sem
þeir ræddu, og þeir voru ekki fyrr farnir, en hún
steingleymdi því, sem þeir voru að !ræða um.
Henni hafði aldrei komið til hugar, að þetta snerti
hana hið minsta, og þó að svo hefSi veriS, var hún
ekki í skapi til þess, aS gefa því mikinn gaum,
eSa fara eftir því. Henni var þaS eitt ríkt í huga,
aS komast frá Grange og verSa ekki tekin. Hún
var aS læSast í skógarjaSrinum, þegar hún sá
eitthvert fólk koma út um hliSið hjá skógarhúsinu.
l?aS voru gestir frá Höllinni, sem gengiS höfSu
út sér til skemtunar. OfurlítiS á undan þeim var
stúlka. paS var ungfrú Florence Barttey.- pau
gengu frarn há Nóru, og hún hugsaSi, aS þau hefðu
ekki séð sig. En Flovence dróst aftur úr, til aS
tína blóm, og Nóra var aS virSa hana fyrir sér,
óþolinmóð, þegar hún gekk alt í einu yfir veginn
og kom rakleitt til Nóru. paS varð alt meS svo
skjótum svifum, að Nóra hafSi ekkert ráðrúm tii
að forða sér undan; hún horfði á hana steinþegj-
andi, og furðaði sig á fegurð hennar.
„Ó, það eruð þér,“ sagði Florence lágt og brá
upp hendinni, til merkis um, að Nóra skyldi ekki
hljcða upp yfir sig. „Eg þóttist koma auga á kjóh
rönd undan trénu. Hvað eruð þér að gera hér,
með leyfi að spyrja? Já, auðvitað!" — hún brosti
og vipraði varirnar háðulega. „pér hafið komið
til þess að hitta unnustann!"
l?essi ásökun kom svo flatt upp á Nóru, að
hún fékk engu orði upp komið, en brjóstið bærðist
ákaft og hún varð skyndilega svo föl, að rispurnar
á andlitinu sáust greinilega.
„Eða hafið þið þegar fundist?" spurði Florence.
„Hvað er þetta á andlitinu á yður? pér hafið
crðið fyrir höggi,’ er ekki svo? œ, eg skil! —•
Rifist við kærastann! Bíðið þér við!“
En Nóra sneri undan og flýði. Hún varð nálega
sem steini lostin fyrir þessari frekju, Einu sinní