Vísir - 24.05.1923, Blaðsíða 3

yísiR
ÍTrúIofun
sína opinberuðu á hví'tasunnu-
•!da£> ungfni Guðlaug Stefánsdóti-
|r, frá Haga í Rangárvallasýslu,
og Rjörn porleifsson, bóndi i
Jþórukoti í Njarðvíkum.
Nýja Bíó
sýnir þessi kvöldin ágæta
mynd. sem nefnist „Glæstar
vonir“. Sýning í kvöld kl. 9,
vegna söngskemtunar Signe
Lil jcquisl.
Ganila Bió
sýnir „Mellem Muntre Musi-
Jíanler“, skopmynd, sem kemur
mönnum í gott skap.
Skemdarandinn.
Einbver „frumbýlingur“, sem
•virðisL vera stakur geðprýðis-
maðiiT', hefir í \'ísi nýlega
hreyft máli, sem eg hefi svo
ótalsinnuni lnigsað um og æll-
aö að hreyfa, en alt af liefir það
dregisk og því lengur sem leið
hefir skap mitt farið versnandi,
og ef ,.frumbýlingur“ hefði ekki
farið svona hóglega af stað með
mál þétta, hefði eg ekkert kom-
ísl áleiðis fyrir st<’>ryrðum og
skömmum um þá aumingja,
sem haldnir eru af „skemda-
anda“.
Ekki finst mér það allskostar
rétt, sem „frumbýl.“ ségir í
hyrjun greinar sinnar, „að
margir sc>pi kring um. bús sin,“
því að það virðist mér hala
hingaö lil verið undantekning,
•en vel má svo fara og óskandi
er, að grcin bans beri þann
árangur, að fólk fari að gcra
„hreint fyrir sinum dyrum“, því
að viða veitir ekki af því. —
Annars ætti að taka þann sið
upp hér, sem trðkasl sumstað-
ar í Ameríku, að lögskipa alls-
lierjar hreinsunardag, sem allir,
ungir og gamlir, og þá sérslak-
lega unglingar, ynnu að lireins-
un á óhreinindum og rusli, sem
alstaðar er til óþrifa, i kjöllur-
um og portum, á götum og
gangstéttum o,- s. lrv. pá út-
rýmdist fluga og önnur smádýr,
sem best ganga lram í aö bera
sjúkdóma milli lólks, enda liafa
þessir dagar annarsslaðar verið
uppleknir til útrýmingar þeim
ófögnuði. ]?essir breinsunardag-
ar. þurfa að vera áður en hitar
byrja. — Annars þarf að athuga
þessa leið og aðrar, sem horfa í
þrifnaðaráttina, og væri ekkiúr
vegi, að heilbrigðisfulltrúinn
léti eittbvað til sín heyra, hvað
það sncrti, því það verður að
taka rösklega til verks; hálf-
kákið er búið að slanda alt of
lengi - - hverjum sem það er
að kenna. —
Annars var það aðallega
„skemdaandinn", sem eg ætlaði
að minnast á. - ]?að er ekki
því að neita, að hann er sjúk-
dómur i landi voru, landlægur
i öllum sveitum og bæjum. Héí-
kcmur liann fram á flestum
frá vöggunni til fullorðinsár-
anna. Hjá börnunum lýsir bann
sér í þvi, að þau eru aldrei
ánægð með nýtt leikfang, fyr
en þau eru búin að eyðileggja
það, en það er nú fyrirgefan-
legur og skiljanlegur barnaskap-
ur, en samt er það byrjunjn;
þegar þau taka að stálpast,
mega þau engin blóm sjá, án
þess að rífa þau upp, alveg eins
og blómin væru íllgresi, sem
nauðsynlegt væri að rifa upp
ÚTSALA.
Bróderingar og Hörblúndur
▼erða aeldar mað hálfvirði nmtu dega.
Verslunin „QVLLROSS '
Sími 599,
Austursíræti.
og væru til óprýðis þar sem þau
vaxa; á þessum ósið ber meira
lijá telpum, en drengirnir liafa
þá annað fyrir stafni — því að
„andinn“ er í þeim vanalega i
ríkúm mæli t— ; heilir gluggar
eru plága fyrir þá og annað, sem
hægt er að færa úr lagi, og svo
vex og dafnar þessi illi „andi“
fram á fullorðinsárin, og oft eru
það fullorðnir menn, sem eru
engir eftirbátar unglinga í að
„brjóta og bramla“ bitt og þetta,
sem þeir komast i færi við.
Svona gengur það upp til
sveitanna. Ef eiltbvað er skilið
eftir í sæluhúsum eða leita-
mannakofum, sem verða mætti
þeim sem þar kæmi að gagni,
svo sem eldfæri, katlar, bollar
eða því um líkt, þá er því ann-
að hvort stolið eða það svo eyði-
lagt, að til einskis er nýtt. —
þeir, sem þetla gera; eru rétt-
nefndir glæpamenn, því vel
gæti svo farið, að aðlramkom-
inn vegfarandi gæti bjargast af
i þessum kofum, ef eitthvað væri
þar í lagi af því, sem þar á að
vera, cn mælti hinsvegar deyja
drotthi sínum, vegna þess að
öllu var spilt. — Hverjum er þá
um að kenna, og er spellvirkjun-
um glæpamannsnafnið of gott,
! ef svo færi.
pað verður sjálfsagt-sagt, að
NÝKOMIÐ:
Nýtt skyr, riklingur, harðfisk-
ur barinn, sntjör íslenskt og syk-
ursaltað dilkakjöt. — Altaf best
að kaupa nauðsynjar sínar í
Versl. V ON.
ísími 448.
Bazar
Kvenfélags Fríkirkjusafnaðar-
ins í Reykjavik, verður baldinn
næstkomandi laugardag 26. þ.
m. í búðinni á Laugaveg 37, og
byrjar kl. 2 e. h.
Basarnefndin.
þetla sé fullharður dómur um
menn, sem vinni að þessu í
hugsunarleysi, en eg álýt það
ekki. Og þeir, sem best ganga
fram í skemdum, — þé> í smáu
sé.—, ætlu að fá vatnslækningu
j — með brauði, ekki á Kleppi
j eða „annexiunni“, heldur á rétt-
um slað.
t vargaklóm.
„Æ! Nú getiS þér komið, þegar eitthvaS kem-
■ur aetilegt." sagSi Elíot og ieit glettnislega til Nóru.
-,,]?ér virSist ekki tiltakanlega vinnufús, Cyril.“
„Ekki þarf aS bregða honum urn leti,“ sagSi
Shuffley. „Cyril kemur oft og hjálpar okkur. Eg
veit ekki hvað kemur aS honum núna.“
Nóra sagSi ekkert, en skifti vistunum og át sinn
skerf í þögulli íhugun. Shuffley og Elíot fóru aS
'tala saman, þegar þeir höfðu etið skattinn, en
Nóra gaf ekki orð í þaS, og innan lítillar stund-
ar stóð hún á fætur og ætlaði upp brekkuna, en
Elíot kallaSi til hennar og bað hana aS bíða nokkr-
ar mínútur, svo aS hún settist á miSri leiS og beiS
hans. Hann fleygði sér niður hjá henni, rétti úr
sér eftir áreynsluna og varp mæðinni glaður og
ánægður.
„Er víSar forngrýti hér í eynni?“, spurði hann.
,-Eg gæti best trúað, aS hún væri öll úr forn-
grýti,“’ svaraSi Nóra.
„Hamingjan góða!“ sagði hann við sjálfan sig.
,,Eg er þessu ekki kunnugur, en eg gæti best trú-
að, aS eigandinn ætti hér mikil auSæfi.
,,Jæja?“, svaraSi Nóra og hafði engan áhuga
á þessu.
„Já! Hér þarf að eins að stjórna verkinu vel.
Eins og nú standa sakir, eru sprengdar smáklapp-
ir hér og þar, og aliur útbúnaður svo lítilfjörlegur
sem mest má verða. Eg hefi séS nokkrar grjót-
námur unnar í Astralíu og þar eru notuð alls
konar verkfæri, nafrar og stórar lyftur, alt hreyft
með gufuafli. peir ættu að fá sér sams konar tæki
Siér, því hér er aðstaðan svo frábærlega góð, að
hér má renna gijótinu úr námunum alla leið niður
á bryggjur —- og efnið óþrjótandi! Hér mætti búa
til bráðabirgðahcfn og bryggjur. Eg ætla að skrifa
rrunion um þa8.“
„pað líst mér,“ sagði Nóra, „þeir gera yður
áð umsjónarmanni og þér verðið efnaðir. En ef
til vili er yður ekki um að láta kviksetja yður í
fámennri ey eins og þessari?“
„Mér væri n„kkuð sama,“ svaraði hann dap-
ur í bragði. „Eg gæti alt eins vel eytt ævinni hér
eins og hvar annarssta8ar.“
Nóra leit til hans út undan sér.'
„]?ér talið eins og og gamall maður, eða eins
og þér ættuð við einhverja örðugleika að etja,“
sagði Nóra og hló.
„Já, eg hefi átt í nokkrum erfiðleikumó* svaraSi
hann eftir stutta þögn. „pér munduð ekki skilja,
þó að eg segði ySur, hvað það var. pér eruð of
ungir til þess.“
„Hvernig vitið þér það,“ spurði Nóra afundin.
„Eg er sannfærður um, að eg gæti getið mér til,
hvað það er, þó að eg sé ungur.“
Elíot horfði undrandi á hana og eftir litla þögn
mælti Nóra:
,,Á eg að geta?“
„pér megið þaS, ef þér viljið, — eg býst við
að þér getiS mjög fjarri sanni.“
„Og eg hugsa ekki,“ svaraði Nóra. Hún vissi,
að hún átti mikið í liættu, en freistingin til að heyra
sannleikann af vörum hans varð svo rík, að hún
fekk ekki staðist hana. ,,Eg hefi lengi vitað, að
karlmenn taka sér ekkert eins nærri eins og von-
brigði í ástamálum.”
Elíct varð mjög undrandi á svip. ,,]?ér eruð
undarlegur unglingur," sagði hann. „Hvað vitið
þér um kvenfólk?“
„Ekkert, hamingjunni sé lof!“, svaraði Nóra
fljótt og hispurslaust, „en eg þekki dálítið til karl-
manna. Nú, gat eg þá rétt til?“
„Já, drengur minn,“ svaraði Elíot dapurlega.
„Og það er satt, sem þér segið, karlmenn taka
sér ekkert eins nærri. Ekkert er eins erfitt eins> og
missir þeirrar stúlku, sem verið hefir manni kær.
Eg vona að þér verðið aldrei fyrir þess háttar
harmi.“
„Eg er alveg sannfærður um, að það á ekki
fyrir mér að Iiggja,“ svaraði Nóra sannfærandi.
„Eg hefi ekkert yndi af kvenfólki og skil ekki hvern-
ig -— þið — karlmennirnir fara að óskapast svona
út af því.“
„YSur er best að bíða við,“ svaraði Elíot. „BíS-
ið þér þangað til þér hafið kynst bestu og yndis-
legustu stúlku í heimi, og langað svo til að ná
ástum hennar, að alt annað verður einkis vert. Bíð-
ið þér þangað til þér þykist hafa náð ásturn henn-
ar og verðið þess svo varir, að hún er yður horfin
að eilífu! — pað hefir orðið hlutskifti mitt, en við
tölum ekki um það.“
„Hvers vegna?“, spurði Nóra. „SegiS þér mér
alt um hana og yður verður hughægra."
„Eg get ekkert sagt fleira," svaraði hann. „pví
er öllu lokið og eg verS einhvernveginn að bera
það.“
„Ber ykkur eitthvað á milli, eða lagði hún hug
á annan?“, spurSi Nóra, bæði hrædd og skjálf-
andi, en stóðst ekki fveistinguna fremur en áður-
„Hvorugt," svaraði Elíot. „pað var misskiln-
ingur og mistök. pað var ekki Nóru að —
Hann þagnaði og beit á vörina.
Nóra leit undan og nú varð þögn um stund.
„pað var þá frænka mín í Byeworthy,“ sagði
hún ról^ga.