Vísir - 07.07.1923, Blaðsíða 3

VÍSiF
sem sta'SiS hefir fyrir mötuneyti
stúdenta frá stofnun' þess, lætur
nú af því starfi, þar eS hún er á
förum af landi burt, en viS tekur
ungfrú Kristín Arason, sem und-
anfarin ár hefir veítt forstöSu
mötuneyti og hússtjórnardeild
Kvennaskólans.
í kveSju- og' þakklætisskynx
fyrir vel unniS starf, héldu stú-
•dentar ungfrú Ó. H. átveislu x
fyrrakvöld, og buSu jafnframt vel-
•komna hina nýju ráSskonu. Sátu
veisluna. auk stjórnarnefndar
mötuneytisins, þeir meSlimir stú-
•dentaráSsins, sem hjer eru í bæn-
um.
Nýr sjónleikur,
eftir Kristján Albertsson, er ný-
Tcominn xit og heitir Hilmar Foss.
VerSur síSar minst.
Trúboð,
Eg var aS lesa „Vísi“, 109. tbl.
’þrettánda árgangs. Þar er skýrt
frá því, hve sálarástand Indverja
sé nú bágboriS. MeS þeim er varla
sálarfriS aS finna. Höfundur sá,
■er segir frá, kveSur „örvænting-
arfull neySaróp" stíga upp frá
brjóstum þessarar austrænu þjóS-
ar. Þau enduróma í sál hans. :Ymur
af þeim enduróm leiS nú inn í hug-
skot mitt og vakti mig til um-
hugsunar.
Aumingja Indland. Þú, hin aldna
vagga trúarbi'agSa. MikiS rnáttu
vera þakklát fyidr alt, er vestræna
friSarmenningin kristna hefir fyr-
þig gert. Þér ber vissulega aS
'Kita henni, þar sem hún stendur
frammi fyrir þér, grá fyrir járn-
um meS brugSin hjör í annari
liendi, en biblíu í hinni. Henni
einni hefir auSnast aS sefa sorg-
ir þínar mcS byssuskotum og
bibliulestri. VíSa hafa andvörp
sona þinna og dætra eftir hinu
sanna, fagra og góSa, breýst í
lieillandi . brennivínssöng, sökum
þess aS kristnir menn hafa lcom-
iS til þín færandi hendi. >
Mig var fariS aS diæyma.
Oft er i draumum skamt á millí
orSa og athafna. Þótti mér sem
kirkjan íslenska hefði veriS eggjuS
lögeggjan. Hún átti aS leggja franx
menn og fé, til aS reyna aS kristna
uokkrar sálir austur í löndum. —
íslenskur kristniboSi var nú
korninn austur í Indíalönd. Þótti
mér hann æriS holdugur. Var þaS
sökum þess, aS sú var trúin orSin
heima, aS hin andlega móSir hans,
er hafSi áSur virst fremur „beina-
ber meS brjóstin, visin og fölar
kinnar," mundi braggast aS sama
skapi sem ihann fitnaSi.
Sextíu manneskjur voru saman
komnar, til aS heyra, hvaS trú-
boSi sá hefSi aS segja, er islenska
•kirkjan hafSi sent Indverjum.
Hann tók til máls:
„HeyriS þér Indverjar, þér sem
cnga hafiS von né nokkurn friS
viS aSkomu dauSans, þér sem þjá-
ist í andlegri ánauS. Eg er kom-
inn, til aS fresla ySur undan oki
þeirra erfSakenninga, er vitringar
vSar og klerkar hafa kent ySur.
Þér hafiS trúaS því, aS guS væri
ekki fjarlægur nokkrum ySar, aS
allir menn lifSu, hrærSust og væru
í honum. (Bhagavad-gita II, 17.
X, 20. og Postulas. XVII, 28.) Þér
hafiS trúaS því, aS hann væri al-
staSar, aS guS væri faSir allra,
aS hann sé yfir öllu, meS öllu og
i öllu. Sjá. Bhagavad-fita X, og
Efes. IV.6). En eg segi ySur, aS
hann er hvergi aS finna, nema á
liimnum uppi, á hæS einni í grend
viS Jerúsalem og í ritningunni, er
eg held á.
YSur hefir veriS kent, aS þér
eigiS aS endurfæSast, aS ykkur
sé þaS andlegt þroskaskilyrSi aS
fæSast aftur og aftur. En eg segi
ySur: Enginn fær inngöngu í guSs-
ríki, er trúir því, aS menn end-
urfæSist.
Þá hefir ySur veriS kent, aS þér
séuS háSir því, er þér kalliS karma,
þaS er aS segja lögmáli orsaka
og afleiSinga. En eg segi ySur:
LeggiS engan trúnaS á þá kenn-
ingu. TrúiS því eklci, segi eg, aS
í sama mæli, sem þér mæliS öSr-
um, muni ySur mælt verSa, (sjá
Matt. VII. 2.) né aS þér uppskeriS,
eins og þér sáiS, (sjá Gal. VI, 7.).
Því þetta er þaS, sem þér kalli'S
karma. HyggiS ekki, aS hinn rétt-
láti dómur guSs muni gjalda sér-
hverjum eftir verkum hans. (Sjá
Róm. II, 6.). Og trúiS því aldrei,
aS sá er grípur til sverSs og vegur
menn, rnuni falla sjálfur fyrir
sverSi. (Sjá Matt. XXVI. 52). Haf-
iS þér ekki séS marga þá kristna
menn deyja í hárri elli á sóttar-
sæng, er hafa vegiS feSur ySar
og frændur? Og þér skuliS ekki
halda, aS kristnir menn fæSist aft-
ur, til þess aS falla fyrir sverSum,
þótt þeir hefSu unniS til þess, —
hvaS sem hver segir og trúir.
HeyriS þér Indverjar, sjá eg
flyt ySur hinn mikla fagnaSarboS-
skap: Orsakir hafa engar afleið-
ingar. AfleiSingar synda ySar
verSa aS engu, ,ef þér takiS þessa
trú, sem eg • boSa yöur. Og af-
leiSingar góSverka ySar gagna
ySur ekki hót liiS minsta. HættiS
þér aö bera lotningu fyrir þeiixi
hugmyndum maiina um guS, er
hefir komið mönnum milljónum
saman, til aS elska guS og náung-
ann og sýna þá ást í verki. HættiS
að leggja hart aS yrSur, til aS
þóknast guSi. Og hættiS umfram
alt aS sökkva ySur niSur í íhugun.
BlindiS heldur skynsemi ySar á
báSum augum, enda er hún hinn
versti óvinur yöar. Varist aS reyna
aS skilja .tilgang lífsins, heldur
trúiS því, er eg segi yður. Hatist
þér viS hvern mann og hverja
stefnu, er leitast viö aS semja frið
xueö sundurleitum trúarbrögöum.
TrúiS þeim ekki, er segja: „Sælir
eru friSflytjendur, því aö þeir
ínunu guSsbörn kallaSir verSa.“
(Matt. V, 9.). MuniS, aö hver sá
maður, er reynir aö stofna til sátta
og samúðar eða samvinnu rnilli
þeirra manna, er hafa aö einhverju
leyti mismunandi trú, „getur ekki
heitiö kristinn.“ ÞaS er meS öllu
óhugsandi, aS kristinn maöur geti
framiS slíkt ódæSi. En hann getur
fariS land úr landi og reynt aS
rægja hverja þá trúarhugmynd,
sem til er í öSrum trúarbrögðum
en þeirn, er hann sjálfur lifir á,
líkamlega og andlega. ÞaS er og
skylda hans.
Veggffóður.
Fjðlbreyft órval al enaka veggféðri. Lágt veið.
Guðmundur Ásbjörnsson
Sími 555. Laagaveg 1.
Nýr íax, sykursaltaS kjöt, hangi-
kjöt, harSfiskur, rullupylsur, kæfa,
ostar fleiri teg., íslenskt smjör.
Alt af best aS versla í VON.
Sími 448.
trúskifting, og þegar hann er orS-
inn þaS, geriö þér hann aS hálfu
verra helvítisbarni, en þér sjálfir
eruS.“ (Matt. XXIII, 15.).
Sig. Kristófer Pétursson.
HeyriS þér Indverjar, þér and-
legu vesalingar! LyftiS upp höfð-
um ySar! Þér þráiS friS. LeitiS
hans þar sem hann er aS finna.
LeitiS hans hjá hinni andlegu
móSur minni, kirkjunni, sem sendi
mig til ySar. Sjáiö þér ekki, aS
þaS er því líkast sem hafþök friS-
ar hafi lagst yfir alla NorSurálfu
heims, þar sem kenning kirkju
vorrar hefir ríkt í margar aldir.
Þar þekkist enginn efi i sálum
manna, engin vantrú þrífst þar og
villitrúarhugmyndir hverfa . sem
dögg fyrir sólu, ef þær flækjast
þangaS. Kirkjan kennir og menn-
írnir trúa. Þar elska allir hverir
aSra, lifa allan sinn aldur „í ein-
ingu andans í bandi friðarins.“
Þar eru allir ánægSir. LífiS er
þeim f íáSur og sæla og þeir hlakka
til dauðans. Þar möglar enginn
yfir kjörum sínum, enda hefir
ágirndin, sem er rót alls ills, ver-
iS gerS kirkjuræk. Þar hafa allir
— eins og gefur aS skilja — eina
og sönxu trú, af því aS allir reisa
trú sína á hinni eiixu og sömu ó-
skeikulu bók, ritningunni, er sér-
hver maSur les þar sýknt og hei-
lagt. Og þessa bók skal eg selja
yður, — ySur til sáluhjálpar.
Og .................“
„Undarlegt sambland af“ and-
stygS og meSaumkvun fór um
limtíu og níu sálir þessara sextíu
Indverja. Og fimtíu og.nxu fóru
þeir á brott, áSur en trúböSinn ís-
lenski hafSi lokiS ræSu sinni. En
einn Indverji snerist til dansk-
íslenskrar evangeliskrar lúterskrar
trúar. GerSi hann þaS í þeirri von,
aS hann yrSi sáluhólpinn. íslensk
hönd helti indversku vatni á höf-
uS honum. Og hann hugSi aS skol-
aS væri burt öllum afleiSingum
illra og góSra athafna sinna.
Hann hafSi hafnaS trúnni á hiS
„miskunnarlausa endurgjaldslög-
mál“, karma, er segir: „Villist
ekki! GuS lætur ekki aS sér hæSa,
því aS þaS, sem maSur sáir, það
mun hann og uppskera."
Var þetta aS eins ömurlegur
draunuxr, en ekki fvrirboöi þess,
er fram mun koma? Mér var sem
eg vaknaSi af svefni. VarS mér þá
litið á blaðiS, er eg hafSi veriS
aS lesa. En í sama bili var sem
ómur nítján alda gamalla ummæla
Krists liöi mér urn hug, þar sem
hann seglr sjálfur:
„Vei ySur, fræðimenn og 'Farí-
sear, þér hræsnarar! ÞérfariS um
láS og lög, til þess aS ávinna einn
Sildíeiðl i somar.
Þótt Reykvíkingar megi vita, áS
síldin sé nú um þaS leyti aö leggja
fyrir Horn, ber meS allra minsta
móti á því, aS þeir gefi, eöa ætli
aS gefa, henni gaum í sumar.
ÞaS er líka margt, sem hjálpar
til þess aS skelfa menn frá þeim
atvinnuvegi aS bjarga sér og „val-
útunni“ meö því aS veiða síld og
flytja hana á erlendan markaS.
Löggjafinn hefir flæmt útléndinga
úr landi og svift ríkið tolli af afla
þeirra og um leiS skapaS oss allra
hættulegastan keppinaut í fram-
boði síldar, því aS þeir, sem salta
utan landhelgi, eru ætíö fyrri ís-
lendingum á markaöinn. — ÁSur
en þessi heimskulega ofsókn hófst
hafSi og fjöldi landsmanna at-
vinnu viS söltun síldarinnar. Nú er
sú atvinna úr sögunni. Árangurinn
er sá, aS fólk býSst í torfum fyrir
langtum lægra kaup en nokkur
„Dagsbrúnar-taxi“ segir. Á „hærri
stööum“ er það talið glæpi næst
aS koma nærri síld, og vita það
þó allir, að íslandssíld er besta
sild heimsins, sem tryggari mark-
aS á, en nokkur önnur.
Undanfarin ár hafa æSimörg fé-
lög og nokkrir einstaklingar gert
út á síld fyrir norSan aS sumrinu.
I sumar verSur nauSafátt um
Sunnlendinga á norðlenskum síld-
armiSum. ÞaS mun ákveSiS, aS
Sleipnisfélagið sendi Gulltopp og
GlaS norSur, enda hafa þeir þeg-
ar selt síldina jafnharðan sem hún
veiöist. Svo rmm og Sigurjór?
Ólafsson útgeröarstjóri senda
í,ÚIf“ á síld, en fáir aSrir, eSa eng-
ir. Jafnvel Kveldúlfur hefir nú
dregiS sig í hlé, eftir 15 ára óslitið
síldarúthald. — Eini maðurinn,
sem segja má að sé í fullu síldar-
fjöri, er hr. Óskar Halldórsson.
Félag hans, Hrogn & Lýsi, héfir
keypt síldarstöS á SiglufírSi.
Fyrsti báturinn, sem félagiS kauj
ir síld af. fór héSan i gær, og er
áformað aS hann veiöi fyrst í rek
net fyrir VestfjörSum og skili sxld-
inni á land á ísafiröi.
Af NorSlendingum mun nokk-
urar utgerSar mega vænta. AS
minsta kostí fæst hr. Ásgeir Pét-
ursson við síldveiSar í sumar, og
þar á SiglufirSi salta nokkrir
Danir sild fyrir Svía í skjóli sanx-
bandslaganna.
Jónas.