Vísir - 11.08.1923, Síða 3

VlSIR
Ekki get eg stilt mig um að geta
eins manns, sem mér hefir þótt
glima best þeirra, er eg hefi séð.
Það er Jóhannes Jósefsson. Hann
er einn af þeim fáu, sem alláþessa
kosti virtist.hafa til að bera (Hall-
rgrím Benecliktsson hefi eg ekki
séð glíma, en mikið hefir veriS
látið af leikni hans og gæti eg
hugsað að maklegu). Jóhannes er
stevkur, en þó gætti þess ekki í
leik hans, svo vel fór hann með
afl sitt; fimur er hann líka og sá
eg hann aldrei misbeita kröftum
sínum og drengilegur var leikur
hans jafnan. Það var ávalt ein-
huga mál allra áhorfenda hans, að
hann væri vel að sigrinum kominn,
— nema ef til vill leikbræðra hans
•sumra stundum. —
Hvernig verður nú fundinn sá
'dómari, sem réttast dæmir í þessu?
Er það ekki einmitt alþýðan —
áhorfendumir — ? Mundi hún ekki
einmitt vera rétti dómarinn? Að
sjálfsögðu ætti hún að velja þann
mann. sem hefir í fylstum mæli
alla áðurnefnda hæfileika til að
bera. Hún á að fá að kjósa sér
glímukonung sinn.
Það mundi mörgum glímumann-
inum verða hált á að bolast, standa
cins og staur eða níða mótstöðu-
mann sinn, þegar áhorfendur hans
ailir ættu að dæma. Mundu ekki
aðvaranir alþýðunnar einmitt hafa
þau áhrif á glímumanninn, sem
hann daufheyrist við frá nokkrum
útvöldum dómurum? Þetta mundi
líka verða til þess. að auka áhuga
ctlþýðunnar á íþróttinni. Þegar
hún fyndi, að hennar væri dóms-
valdið, mundi hún og einnig
finna, að henni bæri að hafa þekk-
inguna. Hversu tíðar og háværar
eru ekki oft og eiuatt óánægju-
raddirnar með úrslitin að loknum
leik ?
. Þegar næst verður glímt um
glímukonungstign íslands, ætti að
haga því eitthvað á þessa leið:
Aðgöngumiðarnir ættu að vera
með nöfnum allra þátttakenda og
í umslagi. Áhorfandi hver merkir
svo við nöfn þeirra glímumanna,
eins eða fleiri, sem honum þykir
glíma best. Því næst lokar hann
umslaginu og stingur því svo í
kassa — sem þurfa að vera á
íþróttavellinum, eða þar sem
glíma er háð með þessu fyrír-
komulagi. — Yrðu síðan atkvæð-
in talin saman og úrslitin birt, sem
ætti aö geta orðið strax næsta dag.
Þetta mætti reyna, og sjá livern-
ig það gæfist.
Arngrímur ólafsson.
,
Fyrirlestur
Aeot tHDHl
Y'
*■ s;*"'
liíICDT
sigarettus*.
WD&H.O.Wilis.
BrisIoI&London
si
5SF^g5SSS=S
SmásöluYerð
75 anra
taffii, 10 st.
W. D. & H. O. WILLS,
BRISTOL & LONDON.
urn Ruhr-hertökuna og viðburði
siðustu mánaða þar flytur hr. O.
B. J. Sökjær, danskur blaðamaður
við „Politiken" í kvöld í Bárubúð
kl. 9. Enginn atburður síðustu ára |
hefi.r dregið að sér jafn mikla at- j
hygli heims og þessir síðustu við- j
burðir og almannamál er, að
stjórnarbylting sé í aðsigi í Þýska- j
iandi vegna þess, að hungursneyð j
er nú yfirvofandi í þessum her- j
teknu héruðum. Frakkar þóttust
knúðir til þess að taka Ruhr-hér-
aðið. blómlegasta iðnaðarhérað
Þýskalands með mörgum miljón-
um íbúa, herskildi, til tryggingar
hernaðarskaðabótum frá Þjóð-
verjum. Framferði þeirra og mót-
sp}’rna Þjóðverja er daglegt um-
talsefni um alla Evrópu og enginn j
má enn sjá, hvernig málum þess- j
um Ivktar. Eitt atriði skal að eins •
minst á. Laugardag fvrir páska ,
réðst franskur herforingi ásamt
11 mönnum inn í verksmiðjur i
Krupps til að heimta bíla fyrir :
hönd sinnar stjórnar. Söfnuðust 1
Barnastráhattar
verða ailr seldir EKeð hálfvirði næitu daga.
Verslunin „QDLLFOSS'*
%
Sími 599.
Austurstræti 12.
þá á svipstundu 25000 þýskir
verkamenn og er þeir neituðu af-
hendingu bílanna lét franski her-
foringinn skjóta á verkamanna-
fjöldann og drápust þá sumir, en
aðrir særðust. Verkamennirnir
voru vopnlausir, en hinir höfðu
vélbyssur og notuðu þær, þótt að
eins væru 12 gegn 25000. Síðar
var Krupp von Bohlen og aðrir
forstjórar teknir liöndum. Frá
öllu þessu segir hinn danski blaða-
maður, er dvaldist á þessum slóð-
um frá því í janúar og fram í maí
og hefir því verið sjónarvottur að
mörgum þessum atburðum. Sýnir
hann um leið nál. 100 skugga-
myndir af atburðum þessum og má
Farieðlar
með S)GQllfoss“ tilútlanda
sæki&t á mánudag.
því \vænta, að margir noti þetta
tækifæri til að kynnast þess\un
stórfeldu viðburðum af sögusögjn
sjónarvotts, er auk þess sannar
frásögu sína með úrvali ágætra
mynda. Aðgöngumiðar munu fást
í bókaverslununum.
ENGINN VEIT SÍNA ÆFINA —
það verður þeim verst. peir koma hingað, auð-
vitað, og einn okkar eða tveir verða að taka í
móti þeim.“
„Gott og vel, Rafe, svaraði faðir hans. „Pin-
cher er bjáni, ekki síst þegar hann reiðist og fær
sér ofmikið í staupinu. Hvernig sækist gullgröft-
urinn?“
Rafe ypti öxlum. „Eg var ekki matvinnung-
ur í dag,“ sagði hann.
Jim hallaðist fram á borðið og virti son sinn
fyrir sér með hálflokuð augun.
„Reynist líklega ekki vel, Rafe?“ sagði hann.
„Mér hefir stundum dottið í hug, hvort þessi at-
vinna öll væri þér ekki illa fallin.“
„petta er fullgott handa þér og mér, pabbi,“
svaraði hann og settist á tunnu, sem stóð við borð-
ið, og rétti frá sér fæturna.
„pú og eg erum sinn af hvoru sauðahúsi,“ sagði
jjim, „það er að segja, mikill munur er á ungum
manni, sem er í broddi lífsins, og gömlum manni,
sem skamt kann að eiga eftir ólifað.“
Drengurinn leit upp brosandi.
„pú ert ekki gamall, pabbi. pú hefir ekki iokið
•dagsverki þínu enn.“
„Svo má það nú heita, Rafe,“ svaraði Jim og
hristi höfuðið og ypti öxlum. „Eg hefi séð nógu
margt til þess að vita, að fátt er eftirsóknarvert,
jafnv.el ekki gullsorinn. — Eg hefi verið að hugsa
um þig að undanförnu. Eins og eg sagði, þá er
þetta starf ekki hent ungum mönnum. Hvernig lit-
ist þér á að hverfa frá því og fara eitthvað út í
heim, til þess að freista hamingjunnar þar, við
«itthvað annað?"
„Æ, ef þú ert þreyttur á þessu, pabbi —“
Faðir hans greip fram í fyrir honum og mælti:
„Eg fer ekki að breyta um, Rafe. Eg er kominn
hingað og verð hér áð vera. Eg er orðinn ofgam-
all til þess að fara úr þessu bæli. Eg hefi freistað
hamingjunnóir og það fór alt út um þúfur. Eji nú
er ekki nema sjálfsagt, að þú fáir að reyna þig.
pað er lítill frami að slæpast í námuveri, — nei,
þú mátt njóta sannmælis; þú slæpist ekki. pú ert
duglegur verkamaður. En athugaðu, okkar í
milli, þætti þér ekki gaman að sjá þig eitthvað
um í veröldinni, leggja eitthvert viðfeldnara starf
fyrir þig, verða eitthvað annað en óbreyttur námu-
maður?"
„Æ, eg veit varla,“ sveiraði Rafe og hló við.
„Alt leikur mér í lyndi hér og nógar skemtanir.
Eg býst ekki við að alt fljóti í mjólk og hunangi
úti í heimi. En, ef þú hugsar þér til hreyfings, þá
fer eg auðvitað með þér, hvert sem vera skal. En
ef þú ætlar að vera hér, þá verð eg hér hjá þér. Eg
býst ekki við, að þér liggi neitt á að losna við mig,
pabbi.“
„Síður en svo,“ svaraði faðir hans. „Nei, Rafe,
það verður mér þungbært að þurfa að skilja við
þig; en hver faðir verður að gera skyldu sína.
Og ætli þú vildir taka við þessu starfi af mér,
þegar eg fell frá?“
„Nú, eg veit varla, hvað segja skal um þenna
veitingaskála,“ svaraði hann dræmt. „Eins og þú
veitst,“ flýtti hann sér að segja, til þess að særa
ekki tilfinningar gamla mannsins, „þá væri mér
það ekki lægið. Og auk þess gæti eg það ekki.
Eg hefði ekki lag á því. Eg gæti ekki ráðið við
þessa stráka eins og þú. En, heyrðu pabbi, mér
hefir stundum, — já oft — dottið í hug, hvað þú
hefðir orðið ágætur hershöfðingi. pú hefðir getað
haft aga á hermönnunum."
Jim roðnaði við, sneri sér undan og hló.
„pú slærð mér ekki oft gullhamra, Rafe. pess
vegna er eg þér þakklátur fyrir þetta lof. Gott og
vel. pú hefir heyrt mínar tillögur. Ef þú vilt vexa
kyr, þá er það heimilt. Okkur hefir altaf komið
vel saman. pú hefir verið mér góður sonur.“
Rafe roðnaði, því að drengjum á hans aldri
er óþægilegt að heyra slík tilfinningaorð, einkum
af vörum föður síns.
„Okkur er óhætt, pabbi,“ sagði Rafe. „Vertu
ekki hugsjúkur. Eg rekst bráðum á gullmola, og
þá förum við báðir að skemta okkur saman."
„1 il Londonar?“ sagði faðir hans hykandi og
hnyklaði brýnnar.
„Já, ef þú vilt, en mér datt í hug San Franciscó."
„Æ, já, San Franciscó!“ sagði faðir hans og
hýrnaði yfir honum. „Gott og vel, Rafe!“ En hann
hristi höfuðið, svo að Rafe sá ekki, og varð undar-
lega alvarlegur á svip.
„Eg verð að fara og þvo mér,“ sagði Rafe,
stóð á fætur og rétti úr sér. „Hérna, hvar er frakk-
•vu
ínn?
„Snotur stúlka, hún F.ennie litla,“ sagði faðir
hans og ýtti frakkanum yfir borðið, en gaf syni
sínum auga.
„Já, hún er besta stúlka,“ svaraði Rafe um-
hugsunarlítið og gekk út með frakkann á hand-
leggnum. ,
Jim stóð hugsi og alvarlegur og horfði á segl-
dúkinn, sem lagðist fyrir dyrnar, þegar hinn þrek-
legi sonur hans gekk út. pví næst sneri hann sér