Vísir - 02.01.1924, Blaðsíða 3

V I S I R
allar sfaarðir, aðeins kr. 1,50 stykkið.
Höíam einnig aliar siærðir a! möttpm
percm, og 60, 75 og 100 v. V* Vatts-per-
nm. Kappíð besta og ódýrnsta perttrnar.

Nýsnæli
sem varðar alda og óborna.
Frá i. jan. 19.24 geta allir' þeir, :
cr ])ess óska. sent samúöarskeyti ;
viþ jaroarfarir siprleiöis. Minning- ;
.argjafirnar. er sendendur skeyl- |
nnna gefa. renna allar i Minning-
arsjóft Jiiilis væntanlegá Landsspi-
íala. Sendingu skeytanna annast
landssiminn algerlega ókeypis fyr-
ir MinningagjafasjóSinn.
Hér#cr, eins og menn sjá, um
rvniæli aS ræóa, er oríSiíS getur
•jócínum til mikillar eflingar, au!:
þess sem þaö er svo hentugt, aö
eiiginn efi ge.tur veriö á, aö þaö
nái fljótri og mikilli útbreiöslu.
Minningagjafir eru nú orönar
nijög alnfennar, og þykir flestum
;>aö hést .viö eigandi samúöarvott-
"urinn, aö láta skrá nafn látins ætt,-
ingja eöa vinar í minningagjafa-
hók Landsspitalans og gefa minu-
iugargjöf til þeirrar hknarstofnun-
. ar. En. oft er öröugt aö senda ■
•njinningarspjöld lanpar lciöir meö
•pósti, og í hendur viötakcnda
líoma þau sjaldnast fyrr en löngu
eftir greftrunardag þess, sem
'miust er. Ööfu máli er aö, gegna
tun simskeytin. h’au komast alla
leiö samdcegúrs og þau eru ;if-
greidd. i’ess vegna er þaö rnörg-
um efl.aust kærkomin fregn, aö
)iú sé i>aö skipulag á komiö, aö
framvegis rnegi senda samúöar-
skeyti fyrir milligöngu landssim-
. ans.
Forrnaöur Landsspítalasjóös-
stjórnar átti íyrir skömmu tal urri
]>etta mál'viö landssímastjóra, hr.
O. Forberg. Var hanu fús til að
láta landssímann taka aö sér af-
greiöslu skeytanna, ef stjórn sjóös-
íns útvegaöi leyfi til þess hjá
stjórnarráöinu. Ritaöi stjórn sjóös-
ins ]>á atvinnumálaráöuneytinu og
veitti þaö aö lokum hiö umbeöna
levfi, meö því skilyröi. aö Lártds-
spítalasjóöurinn leggi til eyöublöö
undir skeytin og umslög til viö-
takenda.
ÍTrclle&Rothe hf. Rvík.
^ Glsta Tátry§giagarskri!sto!a lanðsias.
Síofaoð 1910
Armast vátryggingar gegn S|i4 og bronatSÓBl með
bestu íáanlegu kjörum lijá ábyggiíegum fyrsta fi©ks
TátrygglngarléUigam.
#
Eyöublöö ]>essi hafa nú v.eriö
gerö. Fru þau látlaus injpg — meö
svartri og silfurlitri rönd. Skal á
j)au rita nafn ]>ess, cr látinn er, á
sama hátt og á minningarspjöld-
in, Um leiö og minningargjöfin er
afhent á simastööinni, innfærir
hún nafn hins framliöna, nafn gef-
a.nda og upphæö gjafarinnar á
sérstaka skýrsJu og er þetta síöan
innfært i hina stóru dánarskrá
— obituarium — Landssþítalans.
Samúöarskeytin má senda milli
allra stærri símstööva landsins og
innanbæjar i kaupstööum, en hald-
iö veröur ]>ó áfram aígr%jöslu
minningarspjalda, meö sama hætti
og áöur.
Um leiö og vér leyfum oss aö
skýTa almenningi frá máli þessu.
viljum vér þakka hr. landssíma-
’stjóranum fyrir, hye vel hann
1 rást viö málaleitun vorri og ötul-
] leik hans i aö koma þessu atriöi
fljótt og vel í framkvæmd. MeS
]>ví liefir hann sýnt meiri skiln-
ing en flestir aörir, á nauösyn
: kærleiksverks ]k;.ss, er minningar-
| gjafasjóöi spítalans er ætlað aö
vinna. En ákvöröun þessa sjóös
li
Mnrgar mílíóalr króna greidðar inaleadam vátryggf-
eudum l sfeaðabætar,
Lítið þTi aðeias okkir aanast al!ar yðar vátrygg-
ingar, þá er yðar áreiðaalega borgið.
er sú: aö styrkja fátaeka sjúklínga
hvervetna af landinu, er heilsuhót-
ar Ieita á Landsspítalanum, svo aS
enginn verSi fátælctar vegna, ])aS-
an aS hverfa, eða áhyggjur fyrir
efnalegri afkomu veröi til þess a5
auka á raunir þeirra sjúklinga, cr
sjálfir geta eigi bætt úr nauSsyn
sinni. Treystum vér öllum lands-
mönnum til aö styöja sjóSinn t
þessu göfuga ætlunarverki sínu.
Ennfremur er þess aö geta, a8
frá áramótúm gefur landssiminn
25 aura af hverju heillaóskaskeyti
sem sent verður, og rennur ]>aö
gjáld alt i LandsspítalasjóS fs-
lands.
Keykjavík, 29. des. 1923.
Stjórn Landsspítalasjóðs íslands.
CNGINN VEIT SÍNA ÆFINA —
Yelkonmir, herra! pér hafið komiö lil yð-
ar eigin þjóðar og eigin heimkynnis að
lokum!“
Rafe varð bæði undrandi og utan við
sig, þegar félagar Donalds histu upp fagn-
aðarópi og sögðu einum munni: „Vcl-
kpminn heim, Slranfyr!“
Rafe liélt enn í hendi Donaid og sneri
sér lil félaga hans.
,,J?akka ykkur fyrir, drengir! Mér cr
únægja að koma heim,“ sagði hann blátt
.afram.
En tárin konm fram i augun á Maude.
þó að htm reyndi að hlæja og hún mælli
lágt fyrir munni sér:
,,Ó, Stranfyre, þetta tókst ágætlega.
petta var afbragðsvel mælt!“
Ulan við stöðina beið fercykisvagn, og
einhvern vcginn tókst öllum flokknum að
komasl þar fyrii’.
Vögurinn lá upp í móti, svo að Donald
og flokkur lians fylgdist með vagninum
án þess að þurfa að leggja að sér.
Alt í einu, þegar bugða varð á veginum,
kóm Rafe auga á afarstóran kastala.
Hann var feiknalangur og bar við stóra
hæð, en há og græn tré gnæföu við gráan
vcgginn.
Flestum mu-ndi háfa þótt þctta tilkomu-
mikil sjón, cn Rafe, scm aldrei liafði séð
slíkan kastala áður og var övanur slíkum
slórliysum, homnn virtist kaslalinn gífur-
lega slórfenglegur. Hann leit til Maude,
undrandi og ráðaleysislegur á svip.
„Er þetta — cr þetta — er þetla?“ sagði
hann stamandi.
„Jú, þelta er Glenfyre. pclta er skotska
hcimilið yðar,“ sagði hún og tók um hönd
honum, eins og hún vildi hjóða hann vcl-
kominn, eins og liitt fólkið hafði gert.
XVII. KAFLI.
Öðals-setrið.
Rafe var alvarlcgur og jafnvcl hörku-
legnr, þegar hann lilaðist um í hinu viöa
fordyri kastalans. par Iiafði að fornu verið
setið að veislum, og þeir Stranfyrc-frænd-
ur, sem átt höfðu kastalann mann fram
af manni, öldum saman, höfðu verið svo
vitrir og fasthcldnir, að þeini liafði ekki
komið lil hugar að láta breyta því i lik-
ingu við nýmöðins fordyri. Enn sá í óslétt
stórgrýtið i vcggnum, nema þar scm dúk-
um var tjaldað um vegginn eða dýrshöf-
uð og fornar hlífar hengu. Loftið var hvelf t
og gólfið steiníagt, ncma þar, sem dýrind-
is dúkar voru bréiddir á gólflð. peir vortr
farnir að litast upp og voru litirnir i fögru
samræmi við gráa veggina og lofíið.
Stórskiði brunnu á afarstcVrum arni og
framan við hann lágu tveir stórir veiði-
Iitmdar. peir risu á fætur, þegar gestirnlr
kotnu inn, gengu móti Maude og viðruðu
sig upp við hana, en fóru siðan Iiægt fil
Rafes og þefuðu af honum.
Hann .klappaði þeim báðum á kollana,
en þeir horfðu á hann og dingluðu skoft—
unnm í kveðjuskyni,
Rafe varö mjög hugfanginn af hinu afar-
stóra, ófágaSa og tröllslega fordyri. Hann var
ekki gestur og framandi í þessum kastala, eins
og í stórhýsinu viS Belgrave Scjuare. Homtm
fanst eitthvaS líkt meö sjálfum sér og þess-
um ófáguSu, óskrevttu veggjum, sem voru
mikilfenglegir og stórhrotnir. líér höföu
margir ættliöir Stranfyre-ættarinnar fæSst og
hér höföu þeir lokiS lífj sínu eftir langa ævi
og skrykkjótta., FordyriS var tröllslegt, hö aö
skreytt værí dýram dúkum úr Austurvegi, t>»-
Rafe var sjálfur tröllslegur.
Maudc sat úti í einu hominu riS ofurlhiS
tehorS, sem virtist skringilega Iitið i þessum
mikla geymi. Hún horföi þaöan á Rafe og gaf
honum nánari gætur en áSur. Og hún sá,
hveraig hann tcygSi ósjálfrátt úr sér, en aug-
un lciftruSu. llún gnt gert sér i Imgarlund,.
hvaSa íilfinningar bærSust í brjósti háns. Og