Vísir - 24.12.1924, Side 1

Ritstjóri:
PÁLL STEINGRlMSSON.
Sími 1600.
Af greiðsla:
AÐALSTRÆTI 9 B.
Sími 400.
VISIR
14. ár.
Miðvikudaginti 24. desember 1924.
302 tbl.
eg flyt yður mikinn fögnuð.
Jólahugleiðing ejtir séra Arna Sigurðsson.
„Sjá, eg flyt yður mtii'mn
fögnuS, sem veitast mun öll-
um lýSnum.“ (Lúk. 2, 10.)
Jólin, blessuð jólin, eru að koma.
Ung hjörtu hafa undanfarna daga
slegið hra'ðar en endrarnær af til-
hlökkun. Og dagarnir hafa veriS
taldir meS óþola barnshugans. Og
mamma og pabbi og eldri vinir
hafa veriS spurS um jólagjafir og
jólaljós, og um barniS, sem á
hverju ári heldur afmæli sitt um
jólin.
En hjörtu vor, ihinna eldri, alá
einnig meS öSrunr hætti undir jól-
in en endrarnær. ESa ■ mun eigi
svo? Heyrir eigi vor innri maSur
hreim ósýnilegra klukkna, er slá
meS vissu hljóSfalli:
„Heims um ból
helg eru jól.
SignuS mær
son gu'ðs ól.“
Eg hygg þaS víst og satt, a'ð
jólin veki vissan geSblæ í hugum
flestra, eldri sem yngri, að minsta
kosti allra þeirra, sem gefa sjálf-
um sér tóm til aS varpa örlítiS
mæðinni á skeiSvelli hins ytra
lífs. Áttu nokkurt þaS blórn í hjart-
ans reit, er þú vilt hlúa aS og verja
írostum og kali? Og sé svo, eru
þá eigi hjartfólgnar minningar þar
á meSal? Og ef svo er, sérSu þá
eigi jólarósina meSal minninga-
blómanna ? Ertu eins minnugur og
góðskáldiS sem kvaS:
„Fullvel man eg fimtíu ára sól,
fullvel meir en hálfrar aldar jól“?
Spurningin verSur aS lokum:
Hefir þú veriS barn meSal barna
í kristnu landi? Sé svo, þá elskar
þú jólin og fagnar þeim, svo fram-
arlega, sem hæfileikinn til aS elska
og fagna er þá eigi glataSur sálu
þinni, dáinn, frosinn i hel. Og guð
forSi þér frá því.
Manstu, aS þú varst barn? Og
getur þú enn orðiS eins og bam?
Getur þú þiSnaS og hlýnaS viS yl-
inn frá arineldi helgra minninga?
Getur þú gagntekist af viSkvæm-
ustu tilfinningum trúar og elsku?
Sé svo, þá hlustar þú hljóSur á
hreimblíS klukknaköll, sem endur-
óma boSskap engilsins á Betle-
hemsvöllum: „Sjá, eg boSa ySur
mikinn fögnu8.“
Erindi jólanna er aS flytja fögn-
uð. í þeim tilgangi eru mannssál-
inni opnuS himins hlið um ihávetur.
Þess vegna ljómar birta drottins
í myrkrinu rétt eftir vetrarsól-
hvörf.
FögnuSur vor mannanna er ein-
att mjög háður og bundinn hin-
um ytri skilyrSum og ástandi. En
eigi þarf svo aS vera um jólafögn-
uSinn. Hann þarf t. d. eigi aS vera
undir veðrinu kominn. Vér tölum
stundum um hiS réttá jólaveSur.
Vér viljum helst kjósa hvít jól,
heiSskir jól, stjörnubjartar nætur
og kalda hreinviSrisdaga. Vér vilj-
um hér á íslandi kjósa oss náttúr-
una klædda sínu norræna vetrar-
skrúSi, svo aS glitrandi snjókorn-
in og ísgljárnar á jörSinni endur-
spegli titrandi stjörnublik ihimins-
ins. Oss finst liún hæfa best hátiS
jólanna, sú kirkja náttúrunnar, se'm
í súlnaröSum fjallanna á mjallar-
lit marmarans, og bláa hvolfiS
stjörnum stráS uppi yfir. En eigi
fáum vér kosiS oss slíka hluti eftir
vild vorri. Og reynslan sýnir, aS
jólafögnuSur vor bíSur engan
hnekki, þótt þetta bregSist. „RauS
jól“ verSa oss engu síSur fagnaS-
arhátíS, þótt vér kjósum heldur
hin hvítu jólin, ef vér ættum völ-
ina.
Heldur eigi þarf hiS ytra ástand
urriheimsins aS hindra jólafögnuS-
inn. Mörgum þótti á styrjaldarár-
unum liSnu örSugt aS halda fagn-
aSarhátíSir eins og jólin. Þegar
margur átti um sárt aS binda, grét
og þjáSist, var þeim tregt um
gleSi, sem áttu viSkvæmt hjarta,
er fann til meS böli mannkynsins.
Og þó — þó komu jólin einnig
á styrjaldarárunum, meS friS sinn
og fögnuSinn í mannleg hjörtu.
JólafögnuSurinn er máttugur.
Hann sækir á. Hann leitar sér sta'S-
ar og linnir ekki fyrr, en manns-
sálin, harmi þrungin, finnur grjót
gremju og dapurleika breytast
í gull viS hin ljúfu átök hans.
JólafögnuSurinn er í rauninni alls
ekki háSur umskiftum og róti tím-
ans, og mannlegra kjara. AnnaS
mál er hitt, aS auSveldara er oss
öllum á hagstæSari tímum, aS gefa
oss tregSulaust hinum máttuga
fögnuSi jólanna á vald. Hún ligg-
ur þá léttara á oss, umhugsunin
um böl mannheimsins, er vér vit-
um aS þyngstu byrSum þess hefir
veriS létt af mörgum meS bjartari
og betri tímum.
Þá vitum vér og, aS margir telja
jólafögnuSinn kominn mjög undir
ytri vi'ðhöfn: ríkulegum gjöfum,
góSum mat og annari ytri gleSi.
í samræmi vi'ð þaS stendur allur
hinn ytri undirbúningur: jólasýn-
ingár og jólaauglýsingar annars
vegar, og hins vegar jólaösin og
jólainnkaupin. Margur er sá kaup -
maSurinn og búSarþjónninn, sem
gengur fram af sér í jólaösinni, og
margur sá vi'Sskiftamaðurinn og
kaupandinn, sem tæmir pyngju
sína undir jólin. Og í öllu þessu er
eitt gott. En þaS er örlætið, sem
gagntekur mennina um jólaleytiS.
ÞaS er eins og ekkert sé of gott
til aS gleðja góðan vin, konu, börn
og heimafólk um jólin, aldrei sé
of mikiS að því gert, aS fórna
íé sínu til aS gleSja aðra þessa
hátíSardaga. Og vér þekkjum,
prestarnir í Reykjavik, þaS örlæti,
sem á sér ví'Sara verksviS en heim-
ili og ættfólk, þaS örlæti, sem ein-
att er til taks, en þó aldrei eins
og einmitt á þessari hátíS ársins.
Þá er eins og menniniir verSi
gagnteknari en ella af þessari guS-
dómlegu hugsun:
Eg vil vera glaður, og hjálpa
til þess, aS aSrir megi vera glaðir.
Eg vil bera ljós og yl inn til þeirra,
sem sitja í myrkri og kulda, svo
aS einnig þeir geti átt gleSileg jól!
ÞaS er stórmikið. fagurt í þess-
ari ytri viSleitni til aS gera jólin
sem fegurst, björtust og hlýjust
sér og öSrum. Og þaS er ekki
nema eSlilegt, aÖ mennirnir vilji
tjalda öllu hinu besta á fæSingar-
hátíS frelsarans, og sýna einnig í
hinu ytra, aö þeir séu systkini
hans, sem kom' til þess aS kenna
þeim þá torlærSu og vanræktu list,
að elskast sem bræður. Vér erum
mennirnir, hér i heimi, bundnir viS
hin ytri tákn. Og í rauninni eru
hinar ytri athafnir vorar, um jólin
eins og endranær, aö eins tákn
hins andlega, er að baki býr. Vér
verSum aS komast inn úr skelinni,
til þess aS ná til kjarnans. Svo er
einnig um jólin og alla hina ytri
viShöfn. þeirra. Vér megum eigi
nema staSar viS táknin tóm. Jóla-
fögnuðurinn er eigi sjátf hin ytri
viShöfn. Jólaljós og jólatré eru
yndislegir hlutir. Jólagjafir og
jólaveitingar sömuleiSis. En eigi
er þetta jólafögnuðurinn sjálfur.
Og alveg getur hann veriS: óháður
öllu þessu. Hann getur ltomiö sem
Ijúfasti hjartans gestur til barns-
ins fátæka, eins og hann kom forS-
um til Matthíasar Jochumssonar,
þar sem „kertin brunnu bjart í lág-
um snúö“. Og hann getur komið,
mildur og blíSur, til gamalmenn-
isins, er hvílir heima, bundiS við
rúmiS sitt, fjarri hinni háværu,
ytri gleSi mannanna. Hinn aldraSi
á líka sín kæru minningablóm, frá
björtum æskujólum. Og hann á ef
til vill einnig þaS, sem æskan hefir
enn eigi náS, hina staSföstu trú,
sem staðist hefir óteljandi eldraun-
ir langrar, reynsluríkrar ævi. Það
getur veriS, aS margur aldurhnig-
inn og hrumur geti tekiö undir
meS Matthíasi, er hann á fullorS-
ins árum mintist „hálfrar aldar
jóla“:
„Lát mig horfa’ á litlu kertin þín:
Ljósin gömlu sé eg þama mín!
Ég er aftur jólaborðin viS;
ég á enn minn gamla s á 1 a r-
f r i ö.“
JólafögnuSurin stendur i sam-
bandi viS s á 1 a r f r i S. Þess
vegna er hann í insta eSli sínu
óháSur hinu ytra. ÞaS á eigi hver
sá friS í sál sinni, sem hefir nægtir
alls og meira en meS þarf til þess
aS njóta hins ytra fagnaðar. Jóla-
fögnuðurinn stendur í sambandi
viS hann, sem f r i S i n n gefur,
frelsarann, Jesúm Krist. Vér eig-
um meira aS minnast á jólunum
en þess eins, aS þá fæddist maður,
sem öllum mönnum var meiri og
betri en hér hafa lifaö á jörS vorri,
maSur, sem er dáSur af þúsundum
og miljónum, þó aS ryk gleymsk-
unnar falli á minning annara mik-
ilmenna. Vér eigum meira fagnaS-