Vísir - 21.03.1925, Blaðsíða 6

11 inara 1925)
» SII ft
ÍTrclle&Rothe hf Bvík.
^ Glsta Tátryiðieiiiargkriistola iaMáfes,,
J StofnaO 1910,
▼[ Aunast yátryggiugar gegu SJé og brat}at|óni meb
^ bestu íáanlegu kjörtunhjá áby^ltagUiB tyH'StS fiokkS
ð vAtrysslngarfélðgom.
® Margar milf ónir kréaa greiáðar mnlendum vátryggj-
» endum 1 skaöabffitnr,
© Létlð því aðeias okknr anoast alíAr yðar vátrygg*
^ Ingar, þi er yðar éreið&nlega borgið.
Á
%
¥
m
i
m
©
á
¥
m
á
K a u p i ð ekki það ódýrasta,
heldur það vandaðasta.

og
úr
af ölluro gerðum, gull-, silfur- og
nikkei úrfestar allskonar, silfurborð-
búnaður, trúlofunarhringar margar
gerðir, saumavélar frá Bergmann &
Huttemeier. Hamlet og Remington
reiðhjól og allir varahlutir til reið-
hjóla. —- Vörurnar sendar hvert á
-!.and sem er, gegn eftirkröfu.
Sigurþör Jónssoa
Aðaistræti 9.
líotlð eingðugu
PBTTB|
súklrnlaði og kakao.
Þetta vörumerki heiir 4
skönjmum tima rutt sór til
rúms hér 4 landi, og þeir, <sp
som eittsinnroynaþaðbiðja ^
aldrei um annað.
Fæst i heildsöiu hjá £>
I.Wffissoi!Sliinl
Síruar: 890 & 94'J. ^
kvæmar notk
unarreglur
fylgja hverrl
flösku.

SLOAN’S er langútbreiddasta
„LINIMENr f hcimi, og þús
undir manna reiða sig á hann. Hit-
ar strax og linar verki. Er borinn á
án núnings. Seldur í
búðum. — Ná-
öllum
Iyfja
Aðalíundur
Kaupfélags Reykvíkinga verður haldinn í Goodtmplarahúsinu sunnu-
daginn 22. mars og hefst kl. 5/i sfðd.
Dagskrá samkvæmt lögum félagsins.
Áriðandi að allir félagsmenn mæti.
Reykjavxk, 16. mars 1925.
STJÓRNIN.
Beint f ét vei*]2.»miOjunni
Saltkjöt
Mjðg gott saltkjöt, bæði sykursalt*
að og venjule^a saltað i tunnum
og lausririgt. Einnig hangikjöt
og kæfa,ódýrt {
Von 03 Brekkustig 1.
Kanpi tómar, hreinar,
áraxtaðósir.
.Málarinn"
LÆKJARGÖTU 2. SÍMI 1498.
Verðskrá á islensku
yfir reiðhjólj reiðhjólaparta, saumavélar, mú&ikvörur, barnavagna pg
m. m fl.
Bréfaviðskilti á ísieoska.
Cyklelabriken „Herknles" Kalnndborg
Daomark,
jKtMUMAÐUIUNN,
til að tala, og þegar Clémence kysti hana afl
lokum á enniS og hvíslaSi af móöurlegri ást-
úö: „Guö blessi þig, barniö mitt“, þá fekk
hún me® naumindum stuniö upp oröunum:
„Góöa nótt“.
Því næst gekk frú van Rycke út, og þá
virtist skynclilega verða einkennilega hljótt í
húsinu. Lenóra var enn i brúöarkjól sínum,
en hann var úr hvítum, stinnum glitvefnaöi,
meö mjög háum, stinnum kraga og svo hörö-
um bol, aö mjög háöi hreyfingum hennar
og hún sárkendi til um mittiö. Ilár hennar
haföi veriö kembt aftur, svo aö ekki féllu
nema fáeinir lokkar niöur á enniö, og þeir
voru rakir af svita. Smyrsl þau voru henní
ógeðfeld, sem roðið hafði verið á kinnar henni
og varir, en svörtu strikin, sem dregin höfðu
verið um augnalokin, juku ekki á fegurð
augnanna, sem tindruðu fagurskær, þó að
hún væri yfirkomin af þreýtu.
Hún sat með spentar greipar og starði inn
í eldinn, og Iogamir urpu gullnum bjarma á
andlit hennar og brúðarskart, og bládjúpum
skuggum umhverfis hana. Mark van Rycke
stóð annars vegar við hinn mikla arin, — svo
að hún sá hann ekki, — og hvíldi annan hand-
legginn á arinbrúnínni, ðg studdi hönd undir
kinn og skygði gersamlega fyrir andlitið, svo
að hún hefði ekki gelað séð að hann gæfi henni
gætur.
„pú rnunt vera þreytt, frú?“, spurði hann
eftir stundarkom og hún svaraði aumkunarlega,
eins og bam, sem komið er að því að gráta:
j,AkafIega þreytt, herra."
„pctta hefir verið þér langur dagur og þreyt-
andi,“ sagði hann, Iéttur í máli. ,,Eg má játa,
að eg er líka sárþreyttur, og þegar Jeanne kem-
ur, til þess að hjálpa þér, þá langar mig til
að biðja leyfis að mega fara.“
En þegar hún svaraði engu og hélt áfram
að stara ihn í eldinn, stúrin á svip, þá sagði
har.n hálfvegis óþolinmóður:
„Jeanne lælur ekki bíða sín lengi. Hún þjón-
ar móður tninni til sængur á hverju kveldi, en
kemur bráðlega til þess að þjóna þér. Getur þú
sætt þig við, að eg sé hjá þér þangað til hún
kemur?“
„Eg hlýðnasl þínum vilja í öllu, henra," svar-
aði hún þykkjulega, „ef þér þólcnast að segja
eitthvað við mig.“
„En hvað þú ert kuldaleg, elskan mín,“ sagði
hann góðlátlega. „pað er engu líkara en hún
væri hér enn í nánd við okkur þessi ægilega
gæslukona þín, — hvað hét hún nú? — eg
kem því ekki fyrir mig, — en satt að segja,
mér fanst, góða mín, hrollur fara um mig allan
í nánd við hana, og þú verða ótrúlega alvar-
leg, þegar hún var hjá þér, — 6, það fer hroll-
ur um mig að hugsa til þeirra stunda, sem eg
eyddi undanfarna viku í því helkalda andrúms-
lofti! “
Hann hló við, bæði glaður og feiminn, og
eftir augnabliks umhugsun dró hann lágan stól
að arninum og settist fyrir framan eldinn, fast
hjá henni. En jafnvel þá leit hún ekki við hon-
um.
„Eg hefði getað lagt eið út á, að þú værir
úr marmara, frú, ef augun hefði ekki sagt til
sín,“ mælti hann lágt.
Hann hallaðist nú lítið eitt áfram, studdi oln-
bogunum á hnén, og skygði fynr eldbjarmann
með annari her.di, svo að skuggi féll á andlitið.
Hann virti andlit hennar nákvæmlega fyrir sér
og fanst þá, að hann hefði aldrei séð nokkura
konu jafnfagra. „Laurence var flón,“ sagði
hann við sjálfan sig á meðan hann dáðist að
hverjum einstökum andlitsdrætti, fegurð kinn-
anna, hvíti hörundsins, mjúkleik hökunnar og
hálsins og þó öllu fremur að hinum dökku,
tindrandi, hyldjúpu augum, sem ekki fengu
leynt þeim eldi og ástríðum, er reynt var að
breiða jrfir með kuldalegri lítilsvirðingu. „Laur-
ence var flón! Hann hefði orðið óstjórnlega
ástfanginn af þessari fögru biúði og hefði gert
hana glaða og hamingjusama yfir hlutskifti
sínu, en hjónabandið verið honum auðveldara
r 44
cn mer.
Hann stundi við og kendi óyndis sjálfs sín
vegna, en þó rétti hann út höndina og tók um
hönd hennar, en hún var ákaflega handsmá
og handfögur, mjúk viðkomu og viðkvæm, líkust
fugli { búri. Mark var ungur maður, en hafði
þegar notið flestra þeirra gæða, sem manni
mæta, en þó fann hann til undarlegrar, ókendr-
ar sælu, þegar hann tók um þenna dýrgrip: —
hönd Lenóru. Hann var sjálfur handstyrkur.
hendumar þó grannar, fagrar eg hlýjar við-