Vísir - 18.04.1925, Blaðsíða 3

Laugardaginn 18. apríl.
VlSIR
Nýkomið:
LINOLEUM
ffliklar birgðir.
Lágt verð.
Á Einarsson & Fnnk
Pósthússtræti 9.
Sírni 982.
litill stuSningur, hvað þá hinir, sem
hingað til hafa verið nokkurnveginn
réttsýnir á nauðsynlegar fjárveit-
ingar.
Eins og nú er komið fyrir Grind-
víkingum, eru þeir varnarlausir fyrir
sjávargangi, hvað lítið sem út af
ber; malarkampurinn, sem áður
varði þorpið, er nú dreyfður upp
um öll tún. pví er J?að lífsnauðsyn
fyrir ]?á að undinn sé bráður bug-
ur að bygging sjóvarnargarðsins. —
Sjálfsagt finst þeim ekki ein báran
stök, ef Alþingi hleypur ekki mynd-
arlegar undir bagga með ]?eim.
H.H.
Simi 1498.
Hefi ávalt fyrirliggjandi 'flestar
- málningarvörur,
Einnig fyrir listmálara.
„Málarinn"
Bankastræti 7. Sími 1498.
Vlsiskaffið
gerir alkglað*. I
Efnalaag Reykjavikur
Kemisk fatabreinsnn og litnn
Langaveg 32 B. — Simi 1300. — Simnefni: Efnalang,
Hreinsar með nýtisku áhöldum og aðferðum allan óhreinan fatnað
og dúka, úr hvaða efni sem er.
Litar upplituð föt og breytir um lit eftir óskum
Eyknr þægindi. Sparar fé.

SLOAN’S er langútbreiddasta
„LINIM E N T“ I heimi, og þús-
undir manna reiða sig á hann. Hit-
ar strax og linar verki. Er borinn á
án núnings. Seldur í öllum lyfja-
búðum. — Ná-
Linoleum
hefur verið, „er og verður ðdýrast hjá okkur,
Mikiar birgðir nýkomuar.
Helgi Maguússon ft.Co.”
GRlMUMAÐURINN.
„Vildir þú ...
„Þú, herra!“ kallaöi hún upp yfir sig.
„Eg vildi gera hvað sem vera skyldi, til
þess aö veröa viö óskum þínum, frú mín. Og
ferð til Brússel er ekki nema lítilræöi.“
„Þér finst það,“ sagði hún í hálfum hljóð-
um, því að svo fljótt skifta konur skapi stund-
um, að Lenóra var alt i einu horfin frá þvi
að fara. Öllum hugsunum hennar um upp-
reisn og samsæri hafði skyndilega og óskilj-
anlega verið þokað á braut og .... hana
langaði ekki til þess að fara ....
„Ekkert liggur á,“ mælti hún feimnislega.
„Eg vildi síst af öllu verða þér til óþæginda.“
„Þau óþægindi eru ekki til, sem eg vildi
ekki taka á mig þinna vegna.“
„Eg þyrfti þá að taka sarnan farangur
minn
„Jeanne gæti hjálpað Inez til þess, og það
er ekki lengi verið að búa um fáeina hluti.
Farangurinn kemur á öxnavagni á eftir þér;
hann verður tvo daga á leiðinni. En þú gerir
svo vel að taka það með þér, sem þú mátt
síst án vera og vel má binda við söðulboga,
ef þörf krefur. Við þurfum að leggja snemma
af stað, ef þú vilt ná til Brússel annað kveld.“
„En ekkert liggur á,“ svaraði hún.
„Jæja, ef svo er, þá gæti eg fylgt þér til
Alost, og sent þaðan hraðboða til föður þíns,
og beðið hann að koma þangað á móti þér.“
Hún beit á vörina og hefði getað grátið
út úr vandræðum. Henni gramdist við Mark
í svip vegna þess, hve bersýnilega hann vildi
losna við hana. Hún hafði steingleymt því,
að hana hefði sjálfa langað til að fara.
„Eg verð of þreytt í fyrramálið til þess að
leggja snemma af stað,“ sagði hun og bar sig
aumkunarlega. „Það er þegar komið fram yfir
miðnætti.“
Hún hallaðist áfram til þess að hlusta, því
að rétt í þessu voru klukkurnar í St. Bavon
að slá hálf-eitt. Hún var gröm, föl og vofu-
leg, eins og áður, og féll skuggi á hálft and-
litið, en dauf birta að utan á aðra kinnina.
Hún var svo vandræðaleg á svipinn (jg óráð-
in, að hann hefði annað hvort verið skilnings-
sljór eða enga athygli veitt henni, ef hann
hefði ekki getað lesið hugsanir hennar. En
hvað sem þvi hefir liðið, þá sagði hann glað-
lega eins og áður:
„Nokkurra stunda svefn hressir þig,frúmín.
Og ef við förum ekki lengra en til Alost á
morgun, þá þurfum við ekki að leggja af staö
fyrir miðdegi."
Nú var stærilæti hennar misboöið. Nú var
kæruteysi hans orðið lítilsvirðandi! Hún harlc-
aði af sér og kingdi tárunum, sem ætluðu að
koma fram í augun, og síðan stóð hún skyndi-
lega á fætur, með drottningarfasi og leit fyrir-
litlega niður á Niðurlendinginn, sem hún hafði
aldrei áður fyrirlitið meir en þá.
„Eg þakka þér fyrir, herra,“ mælti hún
kuldalega. „Eg bið þig þá aö sjá svo um, að
öllum undirbúningi verði lokið svo fljótt sem
verða má. Eg vildi komast til Brússel annað
kveld og óttast ekki, þó að eg þurfi að fara
nokkuð langan áfanga.“
Hún reis tígulega úr sæti sínu, eins og henni
var eiginlegt, og vel sómdi tignarlegu fasi
hennar og glæsilegum vexti. Iiún hneigði sig
örlítið fyrir honum, eins og hann væri þjón-
ustumaður hennar. Hann stóð líka á fætur og
reyndi ekki að aftra för hennar, heldur tók
hann til að tendra eld og kveikja aftur á
lampanum. Að því búnu gekk hann að hurð-
inni, lauk henni upp og hélt i hana á meðan
Lenóra gekk út.
1 sama bili tók hún við lampanum af hon-
um og þá komu hendur þeirra saman eitt
augnablik. Hendur hans voru brennheitar, en
hennar káldar, — fingur hans lögðust augna-
blik að dúnmjúkri hendi hennar.
En hún flýtti sér fram hjá honum, án þess
að líta til hans öðru sinni og bar höfuðið
hátt, en leit hvorki til hægri né vinstri. Hún
hélt á lampanum í annari hendi, en með hinni
hélt hún upp hinum síðu fellingum kjólfalds-
ins, en fótatak hennar heyrðist ekki, þegar
hún gekk yfir forstofugólfið, því að hún var
á flosskóm. Áður en varði, sýndist hún eins
og skuggamynd við glætuna af týrunni, sem
var svo lítil, að vottaði að eins fyrir höfði
hennar og öxlum og einum eða tveim felling-
um á kjólnum. Hún gekk hægt upp stigann,
eins og hún væri mjög lúin. Marlc horfði á
eftir hinni fögru, tigulegu veru, uns hún hvarf
eins og vofa inn í myrkrið.
Þá sneri hann aftur inn í stoíuna.
§7-
Þegar Mark var einn orðinn, varð honum
fyrst fyrir, að læsa að sér. Þá tendraði hann
ljós og kveikti á kerti, gekk með það inn í
litla gestaherbergið, og — þegar hann hafði
skimað vandlega í hvern krók og kyma, eins
og hann ætti þar von á einhverjum ræningja,
— lét hann kertið á borðið, dró lyklakippu
upp úr vestisvása sínum, gekk að skápnum og
bjóst til að opna hann, eins og Lenóra hafði
gert.
Að því búnu stóð hann grafkyr nokkur
augnablik, hallaðist áfram, huldi hökuna í