Vísir - 31.08.1925, Qupperneq 3

VfSlH
HJÓLKURBRÚSAR,
10, 15, 20 ltr.
Patent og venjul.
langódýrastir í
JÁRNV ÖRUDEILD
JES ZIIRSEN.
Mjólkurver'ö hækkar
á morgun hjá Mjólkurfélagi
-Reykjavíkur um 5 aura líter.
Aheit á Strandarkirkju,
afhent Vísi: 16 kr. frá G. J.
Xandsbankinn
á 40 ára afmæli 18. september
ái. k.
ii 1
I
Ágangnr.
Eg man ekki betur, en a'S þaS
standi fullum stöfum i lögreglu- :
samþykt kaupstabarins, aíS bannaö j
sé aö hafa hænsni utan girbinga \
«e'8a byrgja á kaupstabarlóS Rvík- j
ur aö sumrinu til, liklega eina 5
mánuSi, að þvi er eg ætla (maí
—september, a‘5 báSum meðtöld- .
> um). — Þetta er og öldungis sjálf- ,
■sagt ákvæði, þvi a5 hænsni eru,
svo sem allir vita, hinir mestu
spellvirkjar í matjurtagörSum og
blómreitum, tæta upp jarSveginn,
grafa sundur og spilla blómjurtum,
garðávöxtum og öSrum gróSri. —
Þá er þa5 enn, a5 ekki þykir eftir-
^óknarvert, a8 hænsni darki á tún-
um, hvorki fyrir né eftir slátt. -—1
Bæla þau grasiS og tæta upp misk-
unnarlaust, meSan óslegiS er, en ef
hey liggur flatt, e5a er í föngum
eða drilum, sparka þau alt niSur.
Hefi eg oft séð fangahnapp svo
illa leikinn af hænsnaflokki, að
ekki var sjón að sjá. Voru föngin
gersamlega niður troðin og sund-
urtætt, svo að alt var komið í eina
beðju.
Ætlanda væri, að hænsnaeigend-
ur gerði sér far um, að hlýðnast
þeim sjálfsögðu fyrirmælum lög-
reglusamþyktarinnar, að hafa
hænsnin i haldi eða girðingu að
sumrinu, svo sem tilskilið er. —•
En þeir gera það ekki allir. — Ut-
antil í bænum sjást þessir vargar
stundum lausir, og séð hefi eg ný-
lega vænan hóp vera að tæta sund-
ur fangaflekk hér sunnanvert við
miðbæinn. — Má vel vera, að eig-
endum hafi ekki verið kunnugt um,
að það er óleyfilegt, að hafa
hænsni utan girðinga eða byrgja
um þetta leyti árs, og er það þá
skyl.da lögreglunnar að koma þeim
i réttan skilning í þvi efni. — Það
er hastarlegt, að menn skuli ekki
fá að vera í friði með matjurta-
garða sína, blómreiti eða túnbletti
fyrir þessum stefnivargi, og verð-
ur lögreglan að ganga ríkt eftir
þvi, að hænsnaeigendum haldist
það ekki uppi bótalaust, að láta
þenna fénað spilla eignum bæjar-
búa eða afrakstri af löndummanna.
— Er og alveg sjálfsagt, að þeir
menn kæri fyrir lögreglunni, er
fyrir ágangi þessum verða, og er
þess þá að vænta, að hún sjái um,
að úr þessu verði bætt tafarlaust.
J- J-

Vasahnífar
og skæri.
Stórt úrval, nýkomið.
JÁRNVÖRUDEILD
Jes Zimsen
Veggfóðnr
nýkomið.
Verð frá 40 aurum ensk rúlla.
Hvítur maskínupappir.
Hessian. Málningar vörur.
Málarinn.
Bankastræti 7. Sími 1498.
Smekklásar.
Yale og Dam.
Smekklásalyklar smíðaðir 1
JÁRNV ÖRUDEILD
Jes Zimsen.
Kruscken-salt
fæst í verslun
Goðafoss, Laugav. 5
Verð kr. 3,50 glasið.
pvottapottar,
Taurullur,
Taúvindur,
Balar,
Fötur,
Bretti.
JÁRNV ÖRUDEILD
Jes Zimsen.
Aúkaskip, e.s. RASK
fermir í Hull 10. sept. og í Leithj
13. sept. til Vestmannaeyja,
Reykjavíkur og Akureyrar,
ESJA
fer héðan í tvær viku-Iiraðferð-
ir kringum land í september.
Fyrri ferðin héðan vestur um
land 8. sept. til Rvíkur aftur 15.
sept. Seinni ferðin héðan aust-
ur um land 18. sept. til Rvikur
aftur 26. sept.
Rúðugler
Kítti
Hurðarskrár
Hurðarhúnar
Lamir
Saumur lÁ”—8”
er langsamlega ódýrast i
JÁRNV ÖRUDEILD
Jes Zimsen.
•GRÍMUMAÐURINN.
maður vegur að manni, sverð er reitt í móti
sverði, — á hverri brú er barist, úti fyrir
hverjum húsdyrum, og jafnvel undir sjálfu
fordyri kirknanna. Allar húsdyr hafa verið
brotnar og særðir menn og örmagna skríða
inn í þau, til þess að leita sér hælis. Konum
öllum og börnum hafði verið boðið að fara
inn í hús, áður en Óraníumenn lustu upp her-
ópi; margar þeirra leituðu sér þó hælis í
kirkjum, en Vallónar voru settir til þess að
verja dyrnar.
Barist er um brýrnar af ákafa, og þegar
•Óraníumenn hafa loks náð þeim, eru þær
ibrotnar hver af annari.
Allir árar leika hér lausum hala! Æðis-
gegnir menn berjast fyrir frelsi sínu gegn
harðstjóra, sem aldrei hefir lotið í lægra
háldi. Kveldklukkum var aldrei hringt'þénna
helgidag — sjálfa endurlausnarhátiðina, —
en þegar birtu tekur að bregða gerir Mark
van Rycke síðustu hrið að kastalanum,
vopnadjarfur, óskelfdur, vígreifur og sigur-
sæll.
„Niðurlendingar! Berjist fyrir frelsi ykk-
■ar!“, kallaði hann.
Mark hefir verið lostinn steini í öxlina og
fengið mikið sár um þvert andlit, ermi hefir
rifnað af treyju hans, og er ber handlegg-
urinn og höndin, og hefir hann sverð i hendi;
stirnir á handlegginn sem málm í rökkrinu.
„Hlaupum í, skarðið!“, kallar hann og
Tæðst fyrstur sinna manna ofan sikisbakk-
ann og upp grjótruðninginn, sem fallið hefir
úr garðinum og fylt sikið bakka í milli.
í því er ör miðað á höfuð honum og flýg-
ur hún gegnum hægra handlegg; steini er
varpað af virkisbrúninni og fellur hann við
fætur Mark og þyrlast upp svo mikið ryk,'
að hann sér ekki fótum sínum forráð, og í
sömu svipan er hann lostinn steini i höfuðið;
riðar hann þá við og fellur aftur á bak, nið-
ur á síkisbarm.
„Hirðið ekki um mig!“, kallar hann til
félaga sinna. „Berjist fyrir frelsi ykkar, Nið-
urlendingar! Kastalinn er í ykkar höndum!
Sækið að fast!“
Honum tókst að ná handfesti á steini, áð-
ur en hann féll i síkið, og varö honum það
til lífs. Síðan skreiö hann eftir síkisbakkan-
um, til þess að troðast ekki undir í áhlaup-
inu. Lagvopnsmenn komast í krappan dans
í skarðinu; spánverskir hermenn eru þar fyr-
ir með byssur, og Alba hertogi stendur sjálf-
ur yfir þeim. Þeir skjóta bæði beint og títt,
en af virkisbrúnunum er borið grjót á upp-
reisnarmenn, og falla margir eða særast. —
Vallónar gera tvö áhlaup, — og er nú Laur-
ence van Rycke fyrir þeim, — en verða frá
að hverfa.
Mark kemst á fætur og kallar: „Sækið á,
-Vallónar! Kastalinn er í ykkar höndum!“
Og á meðan Vallónar berjast sem ákafast
við skarðið í víggirðingunni, safnar Mark um
sig sveit Flæmingja, úrvalaliði úr hinum litla
her, jieim, sem best hafa fylgt honum tvo
undanfarna sólarhringa, barist hvíldarlaust
og séð marga félaga sína og fyrirliða falla,
en hafa aldrei hopað á hæli, aldrei látið sér
til hugar koma að flýja.
Nú er ekki eftir af þeim nema eitt hundrað
manna, eða þar um bil. Þeir hafa sverð í
hægri hendi en skammbyssu í vinstri. Þeir
fylgja Mark kringum víggirðingu kastalans,
þangað til síkið hverfur inn í fenin, sem
liggja norðaustan við kastalann.
Skuggi fellur á foræðið af víggirðingunni.
Þeir félagar fara hljóðlega, en aö baki þeim
kveður við skothríö frá skarðinu i kastala-
garðinum og á brúnum, og brothljóö í tígul-
stemahúsunum, sem enn eru að hrynja.
Þeir félagar nema nú staðar og fara þegj-
andj af fötum. AS þvi búnu vaða þeir upp
í ökla í mýrinni, með skammbyssu í hægri
hendi en sveröin milli tannanna. Þeir
eru allir úr Ghent og þekkja mýrarnar og:
kviksyndin -eins og sjómenn þekkja hafið.
Þeim tekst að fleytast áfram, þ>ar sem ókunn-
ugir mxmdu sogast riiður og bíða bana.
Þeir komast alla leið undir kastalagarð-
inn, Jx>kast áfram eins og vofur og sökkva
alt að mitti í aurinn. Nóttin nálgast óðum,
en að baki þeim vottar fyrir kveldroða á
himni. Svitinn bogar af þeim, svo að stimir
á allan líkamann. Þeir draga ótt andann;
þeim er órótt og yfir þeim vofir mikill háski ;
— rótlaust fúafen að baki, en torsóttur varn-
argarðnr fram undan.
„Sigurinn biður ykkar, félagar mínir!“,
kallar Mark* skipandi röddu, „þarna uppi á
varnargarðinum. Hver sem berst fyrir Vil-