Vísir - 24.09.1925, Qupperneq 6

Fimtudaginn 24. sept. 1925.
MI81S
Bjarni Bjarnason frá Seyðisfirði syngnr GÖMUL
IKX’ 6BALLARALÖG, “2öSt
20 alls, á morgun (föstud. 25. þ. m.) kl. 8y2 síöd. í Barunni. A'S-
göngumiöar seldir hjá Ey-mundsen og ísafold og viö innganginn.
Verð 2 krónur.
Efnalang Reykjaviknr
Kemlsk fatahrelnsnn og lltnn
Laugaveg 82 B. — Siml 1300. — Símneini: Einalaug.
Hreinaar með nýtisku áhöldum og aðferðum allan óhreinan fatnaí
og dúka, úr hvaSa efni sem er.
Litar upplituö föt og breytir um lit eftir óskum
Eyknr þœglndl. Sparar lé.
i Miðstöðvartæki.
Katlar
Etag, Narag, Classic.
Miðstöðvarofnar.
Hitaleiðslurör
og alt tilheyrandi. Heitvatns-
dúnkar, Baökör, Blöndunar-
hanar. Sé um uppsetningu á
miðstöBvartækjum.
isleifnr Jónsson
Laugaveg 14.
H.f. Þvottahúsið Mjailhvít.
Sfmi 1401. — Sími 1401.
Þvær hvítan þvott fyrir
65 aara kílóið.
Sækjúm og sendum þvottinn.
Húsmæður og allirsem dósa-,
mjólk kaupa:
Hvers vegna aö kaupa
útlenda dósamjólk, þeg-
ar Mjallarmjólk, sem
er islensk, fæst al-
staðar ?
Duglegur múrari
óskast nú þegar til Vestmannaeyja.
M i Upplýsingar gefur í dag
Þórðnr Sveinsson & Co.
Sími 701.
■rf ~y-**
Nýtt
Vetrarkápur
nýkomnar í afar fjöl-
breyttu úrvali.
Appelsínur, epli, vínber, laukur,
bananar, hvítkál, gulrófur, rúsín-
ur, sveskjur, apricósur, þurkuö
bláber, þurkuö epli, döðlur og
blandaðir ávextir.
Altaf ódýrast í
Von og Brekkustig 1.
Veggfóðnr
nýkomið.
Verð frá 40)aurum ensk rúlla.
Hvítur maskínupappír.
Hessian. Málningarvörur.
Málarinn.
Bankastræti 7. Simi 1498

• f
:m simi im h
ÚTSALÁN
laugaves
fcöSfla&j. cí.;•» -*»•' ' ---■
TiieiniGengislækkun. — Útsalan ársgömul.
Vörur: Nýkomið stærsta úrval, sem enn liefir komið á Laugaveg 49, af tvistum, flonell-
um, morgunkjólatauum, sængurveraefnum, skyrtutauum, svuntutauum og ótal
fleiri vörum.
FERMINGARFÖT, svört og blá.
Gæði :| péttur vefnaður steiningarlaus, litheldur bæði í sól og þvotti.
Verð: J>að lægsta, sem þekst hefir síðan fyrir strið og verður sett svart á hvítt. — Útsal-
an Jwrir það og leggur svo dóminn undir viðskiftavini sína.
FÓRNFÚS ÁST.
á auðæfum sínúm og ríkilæti á erföa-heimili
Clements. Ester var of tilfinning'anæm, til
þess að skilja ekki afbrýöina og gremjuna,
sem Clement hlaut að bera i brjósti til föður
hennar. Henni fanst, aö ef hann væri ékki
sannúr engill, hlyti hann aö hafa andstygð á
þeim, sem svift haföi hann óöali hans, og sest
að því siálfur. Hún fyrirvarð sig fyrir, aö vera
sjálf stórauðug og vita, að sá maöur, sem áður
haföi átt þessa höll og þetta land, væri blá-
fátækur. Og rneöan hún var aö hugleiða þetta,
fanst henni eins og hún sæi hið tigna og
djarfmannlega yfirbragð Clements, og hún
var sannfærö um, aö þaö hefði verið hann,
sem hún mætti. Þessi kurteisi og ástúð, sem
kom unga manninum til þess aö gleyma hver
hún var, og skoða hana sem hverja aöra ko.nu,
sem skylt væri að sýna fulla alúö og hæ-
versku, heföi Ester ekki þótt neitt tiltöku-
mál, ef um einhverja aöra konu heföi verið
aö ræöa. En aö hann skyldi sýna henni slíkt
viömót — þaö mat hún mikils. Hún var því
vönust, aö umgángast rnenn, sem hugsuöu
mest um nautnir og fjárgróöa, og henni, þess-
ari fíngeröu konu, var þaö því óumræöileg
svölun og gleöi, aö hitta mann af ööru sauöa-
húsi, mann með tignu skapi og göfugri sál.
Hún fann, aö henni mundi vejtast öröugt að
gleyma þessum manni, og hugur hennar
hneigöist ósjálfrátt að honum.
Hún varö aö hætta þessum hugleiðingum,
þegar þau kornu úr forsælu skógarins út á
grundirnar, því aö þar var brennandi sólsldn,
,og þar sá hún langa röö af skotmönnum og
veiðidýrasmölum. Hundarnir geltu, skotin
glumdu og akurhænsnin flugu upp, dauö-
hrædd, hópum saman. Á veginum stóö vagir,
hlaöinn veiöidýrum, gráum akurhænsnum,
rauöum hérum og marglitum fasönum.
Ester stöövaöi hestana og skemti sér við aö
liorfa á þaö, sem fyrir augun bar. Lengst á
vinstri hönd gekk hvítklæddur veiöimaöur,
hár í lofti; liann sýndist ganga hægt, en var
skrefadrjúgur, skaut í sifellu og misti aldrei
marks. liann hélt stöðugt áfram, með hægö,
mælti ekki orð frá munni og var svo aö sjá,
að hann miklaöist af skotfimi sinni.
„Hvar er frú Peral?“ spuröi ungfrú Fa-
verger.
„Þarna í miöri rööinni, við hliðina á
pabba,“ sagöi Ester. „Sjáiö þér, nú er hún
aö skjóta. En hún hitti ekki! Herra Fauci-
gny miðar á fugli; hann_ hitti. Fuglinn féll
til jaröar.
„Ef ungfrúrnar vildu ganga síöasta spott-
ann aö steinkrossinum, þar sem morgunverð-
urinn bíöur, þá væri það hest fyrir hestana,"
sagöi þjónninn, „og hentast aö fara úr vagn-
inum hér. Þaö er stutt eftir og hestarnir kunna
að fælast skotin."
„Já, góöa ungfrú Faverger; þaö er bes’t áð
skilja vagninn eftir hér, og fara gangandi
aö steinkrossinum," sagöi Ester. Þær gengu
meöfram skógarjaðrinum og sneru svo inn í
skóginn, þar til er þær komu í rjóður, til
þjónanna, sem voru aö hera mat á borð og
búa alt undir morgunveröinn. — Skotmenn-
irnir fóru nú aö smá-tínast að borðinu, og
Ester sá, aö faðir hennár kom og var aö.
skeggræða við veiöimannaforingjann. En
hann hristi höfuöiö og virtist ekki skilja, hvaö
húsbóndí hans , væri aö segja. Loks sagöi
Núnó:
„Jæja, látum svo vera; geriö eins og yður
þóknast, eöa biöjiö Bruckén greiftt, aö skipa
fyrir um, hvernig haga skttli veiöinni; hann
hefir manna hest vit á Jrví.“ —
Veiðimannaforinginn hneigði sig, en svo
var að sjá, sem hann væri ekki sem ánægð-
astur. Núnó gekk til dóttur sinnar.
„Velkomin, elsktt barn! Þaö var fallega gert
af þér að koma,“ sagði hann og kysti hana.
•En Ester þurkaöi svitann af enni hans með
vasaklút sinum. „Ósköp er þér heitt,“ sagði
hún. „Hefir ykkur gengiö vel?“
„Já, ágætlega," sagði hann, vék sér að veiði-
mannaforingjanttm og spuröi hann, hvað mik-
ið þeir heföu skotið.
„Tvö hundruö og sjötíu akttrhænsni, tutt-
ttgti héra og fjórar „skepnur“ af ýmsu tagi.“
„Þaö eru dýr, senr veiðimenn eru eklci vanir
að skjóta. Termont skýtur stundum krákur og