Vísir - 24.12.1925, Blaðsíða 10

Fimtudagmn 24. des. 1925.
KlSIR
-■ ^ ---------------—
jié S wtó fpti-Ái*£bÁ'vSj^
nGóöa frú SigxíÖur, hTernig ferö þú að búa til svona
góðar kSkuri"
nEg skal kenna þér galdurinu, Ólöf mín. Notaðu að-
elns GerpúlTer.Eggjapúiver og alla Dropa frú Efnagerð
BcykjaTÍkur, þú Terða köknrnar srona fyrirtaks góðar“.
nÞað fæst hjá öllum kaupmönnnm, og eg bið altaf
um Gerpúlrer frú Efnagerðinni eða GerpúlTcrið rneð
telpnmyndinni".
Fyrsta skilyrði fyrir góðri end
ingu á bifreiðum er, að þær séu
nægilega oft smurðar. En það
kemur ekkí að fullum notum
neuia að smurningin sé góð. Bif-
reiðastjórar! Besta smurning sem
þið getið fengið á bifreiðar ykkar ef
„VEEDOL"
JOH OL&FSSON & CO
Efnalaug Reykjaviknr
Keœisk Í&fabrelnsaD eg iitm
Trolle & Rothe hf. Rvík,
Elsta vátryggingarskrifstofa landsins.
Stofnuð 1910.
Annast vátryggingar gegn Sjó og brunatjóni með bestu
fáanlegu kjörum hjá ábyggilegum fyrgta tiokks vá-
tryggingarfélögank,
Margar miljónir króna greiddar inniendmn vátryggj-
endum í skaðabæte-
Látið því að eins okkur annast allar yðar vátrygging-
ar, þá er yður áreiðanlega borgið.
Vísis-kaífið gerir alla glaia.
featsgaveg 32 B. — Sími 1300. — Símnefnl: Efnalang.
‘{reinear með nýtisku áhftldum og sðferðum allan óhreinan fatnað
og dúka, úr hvaða efni sem er,
Litar upplituð föl og breytir um lit eftir óskum.
EfSí'sr þæginðl Sparar ié.
fyrir sou yð-
ar, er kær-
komti jjóia-
gjöl Verð frá 8 kr.
Vöruhusid.
Látið gljábrenna og
nikkclera reiðhjól yðar í
Fálkanum, þvi þá liafið
þér tryggingu fyrir vand-
aðri vinnu. Hjólin eru gljá-
brend þrisvar sinnum, og
geymd ókeypis yfir vetur-
inn.
Fálkism,
Sími 670.

FÓRNFÚS ÁST.
veru svo forhert, að þú ætlir að ganga af
trúnni — yíirgefa gnösdýrkun þjóöar þinn-
ar, — svíkja guð foreldra þinna og ganga í
liö meö þeim, sem öldum saman hafa ofsókt
okkur, hatað okkur og fyrirlitið okkur. Já
eða nei, barnið mitt! Vertu cinlæg og sönn!
■ Ger'ðu annað hvort að játa eða neita, gerðu
það tafarlaust og ótvirætt. — Eg skipa þér
að svara undanbragðalaust. Er það satt, að
þú ætlir að ganga af trúnni og verða krist-
in?“
Ester játaöi spurningunni, skýrt og tví-
niælalaust.
„Glataða barn!“ sagði faðir hennar. „Hver
hefir snúið þér frá guði míntun? Hver hefir
tælt þig og spilt þér? Hafa prestaruir gert
það? Þeir væru manna vísastir til þess. —
Þeir eru ekki að hugsa um það, þó að þeir
særi gámlan föður í hjartastað. — En ertu
l>aS barn, aS þú trúir kenningum slíkra
manna? Ef þú hugsar þig um, muntu fljót-
lega sjá, aS trú þeirra er ekkert annaS en
léleg stæling á okkar trú. Kristur þeirra liefir
afbakaS kenningar Móse. Sagan um Krist er
líklega uppspuni og ekkert annað. — Guð er
alt af einn og hinu sami. — Þeirra guð cr
guð okkar í smækkaðri myud. — Eg vildi
að þér gæti skilist, að þeim manni er glöt-
unin vís, sem afneitar guði sínum og feðra
sinna og tekur annau í staðinn. Vildirðu tala
við einhvern af prestuni okkar, mttndi hann
geta sannfært þig. Þér og okkur öllum er
best að halda fast viS barnatrúna. Annars er
voði fyrir dyrum. Kannske þú viljir ekki liitta
okkur foreldra þína i öðru lifi? Þú hittir okk-
ur ekki, ef þú gengur af trúnni. Kannske þig
langi til að vekja hneyksli? ÞaS yrSi mikil
gleSi fyrir ])á, sem haía okkur og ofsækjá.
En hvílík 'smán fyrir okkur, — hvilík óbæri-
leg srnán! Hversvegna ætlarðu að yíirgefa
ntig, barnið mitt?“
Núnó þagnaði. Iionum var svo mikiS niSri
fyrir, aS honum fanst hann ætla að kafna.
Ester var líka rnjög sorgbitin, og mælti:
„Elsku pabbi minn! Hér er engum um neitt
að kenna. Eg heíi tekið þessa ákvörðun al-
ein, og við engan ráðfært mig. Eg Iiefi lesið
góðar bækur, til þess aö öðlast fræðslu og
styrk, og eg hefi sannfærst um, að guð krist-
inna manna er guö kærleikans og huggunar-
ianar. Hjá honum hefir sál mín fundið hvíld
og frið. Eg gæti aldrei láti'S af því, aö elska
guS kristinna manna, — aldrei — aldrei.“
Núnó var'S ösku-vondur og sagSj: „Þú
dregur mig á tálar, stelpa! Þú segir mér ekki
alt. Hér býr eitthvaS undir, — eitthvað ó-
hreint og Ijótt. Það er ekki ást á guði krist-
inna manna, sem knýr þig til þessarar
heimsku. Hér er um jarðneska ást að ræða, —
jarðneskar ástríður."
Ester roönaði og svaraði eins lágt eins og
hún væri að tala viS sjálfa sig: „ÞaS er satt
.... það er líka ást .... mjög óhamingju-
söm ást .... Mín ást er án vonar.“
„Ef þú fleygir frá þér trú þinni, hvers-
vegna skyldirðu þá ekki getað vonað?“ sagði
Núnó.
Ester hristi höfuSiS og sagöi: „Hann mundi
ekki vilja mig, þó aS eg tæki kaþólska trú.
.... Iiann el'skar mig ekki, og mun aldrei
geta elskað mig. Auk þess er annar ’þrösk-
uldur í veginum: Auðæfi þin og fátækt hans.“
„Eg skil þig. Þaö er markgreifi Pont
Croi^c.“
Hún saiiisinti þvi með þögninni.
„Hvað er það eiginlega, sem gerir alt kven-
fólk sjóövitlaust í þessum slána?“ sagði Núnó.
„Eg sé ekkert merkilegt við hann, — ekki
hætis-hót! Það er auma heimskan, að fá ást
á þessum blásnauða gikki, þessum allslausa
áðalsmanni, sem ekkert er nema bölvað stoltið
og stærilætið! Það getur hleypt gæfasta
manni í blossa, að horfa upp á drýldnina
í þessum skudda. Þú metur ekki sjálfa þig
mikils! Hvað ímyndarðu þér að þú sért í hans
augum? Auðvirðileg kvenvæfla, komin af
bölvuSum kynflokki. Hann hefir ekki dregið
neina dul á þaS, spjátrungurinn! Og þú held-
ur áfram aö elska þetta furSuverk, þennan
loddara, sem allar konur glepur. Og fyrir
þessa dæmalausu ást ætlar þú aS yfirgefa
föður þinn, afneita g'uöi þínum og svíkja kyn-
flokk þinn. Hann verSur sjálfsagt hreykinn
af fórn þinni. — Nærri má geta! — Hún er
líka óneitanlega-í stærra lagi .... Einkadóttir
Núnós hins auðga. — ASalsmaöur, sem ekki
á bót fyrir skóinn sinn, réttir út höndina, og