Vísir - 22.12.1927, Side 6

Himtudaginn 22. des. 1927.
VÍSIR
Þorsteinn M. Jðnsson á Aknreyri
vélin sem peiknar fyrip hagsýna
kaupsýslumenn.
Melgi Magnússon & Co.
DALTON
Sá eykur best
jólagleði vinar síns,
sem gefur honum í jólagjöf:
„HVAR ERU HINIR NlU?“
Fæst hjá útgefanda, Árna Jó-
hannssyni og bóksölum.
Til jólanna:
Rjúpur á 0,40 og 0,45. Hangi-
kjöt, það besta, sem til bæjarins
hefir flust. Ný kindalæri, frosin.
Isl. smjör á kr. 4,40 kg. o. m. fl.
Kjötbáðin i Von
Sími 1448 (2 línur).
v Nýkomið:
Strausykur,
Molasykur,
Hveiti
h|f F. H. Kjutusson & Co.
ÍÖÍSÖÖÖCÖÖÖCSÍÍC SC SC SC SÖÖÖÖÖÖÖCSCJÍ
PHBNIxS
ep vindill
fyrir alla.
SÖOÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖÖ
i0--200|o afsláttar.
Til jóla gefum við 20% afslátt af veggmyndum og bolla-
bökkum og 10% afslátt af öllum öðrum vörum. — Fjölbreytt
úrval. — Notið tækifærið.
GUÐMUNDUR ÁSBJÖRNSSON.
Laugaveg 1. Sími: 1700.
Kærkomin jölagjiif fyrlr alla er
hefir gefið út margar eftirtektarverðar bækur. — Sú síðasta cr
Brennum enn
eftir Guðmund Gislason Hagalfn.
Jón Björnsson telur söguna árás á bardagaaðferS jafnaðar-
inanna, ekki að eins hér á landi, heldur vítt um lö'nd.
Allir íhaldsmenn verða að lesa hana.
Ritstjóri „Vísis“ telur hana íjörugt skrifaða og hina skemti-
legustu og fer mörgum orðum um efni helinar.
Allir þeir, sem fylla frjálslynda flokkinn verða að lesa hana.
„AIþýðuhlaðið“ segir höf. vera skáld verkalýðs 0g fejómanna,
segir að hann íordæmi það þjóðskipuihg, sem nú ríkir.
Jafnaðarmenn munu telja sjálfsagt að lesa bókina.
Öllum, sem lesiö hafa, þykir hún skemtileg. Hún er vel út-
gefin og í hesta bandi.
Hún er því tilvalin jólagjöf.
Elnalang Reykjavíknr
Kemlsk iatahrelnsnn og litun
Langaveg 32 B. — Síml 1300. — Símnefnl; Efnalang.
Hreinsar með nýtísku áhöldum og aðferðum allan óhreinan fatnað
og dúka, úr hvaða efni sem er.
Litar upplituð föt o'g breytir um lit eftir óskum.
Eykur þægindLi. Sparar fó.
Innrammaðir speglar, með og
án hillu, margar stærðir. —
Speglar án ramma, til að skrúfa
á vegg (kærkomnar jólagjafir) .v
Ennfremur mikiðúrval af hand-
speglum nýkomið.
Ludvig Stopp
Laugaveg 11.
SKRAUTI
og
LEIKFÖNGUM
á
BASARNUM.
SIMAR 158-1958
konlekt-skrautaskja
nr LANDSTJÖRNONNI
—
íslenska gaffalbitarnip
irá Viking Canning Co.
hijóta einróma lof allra, aew
reynt hafa. ppir eru ljúffengir
lystaukandi og næringarmikJn
peir fé*t i öllum matarvera*
unum, i otórum og imáuin dóa-
um, lem lita þannig út, aem
myndin sýnir.
Landsins mesta árval ai rammalistnm.
Myndir innrammaðar fljótt og vel. — Hvergi eins ódýrt.
Guðmundur Asbjömsson,
Laugaveg 1.
Á SlÐUSTU STUNDU.
ust eftir, tókst honum samt sem áður að sannfæra kviö-
dómendurna um þáð, að það hefði ekki komið til af ööru
en óvenjulegri þekkingarþrá hennar. Hann hrósaði henni
mjög fyrir gáfur, og gaf henni ágætan vitnisburð fyrir
starf hennar við blaðið og kvað hana liafa á sér ágæt-
is orð.
Þá kom röðin að Latimer Burr. Hann Iauk miklu lofs-
orði á hana, fyrir þá „hviklausu trúfesti er hún hefði
sýnt jafn skapstirðum manni og bóndi hennar hefði ver-
iö“. Hann kvaðst aldrei hafa heyrt hana hafa nokkrar
hótanir í frammi. Hann kvað það satt vera, að hann
hefði útvegað henni verjanda, — hann væri líka ger-
samlega sannfærður um sakleysi hennar.
Daginn eftir háru þær vitni ungfrú Merrien og hús-
móðir hennar, og gat saksókaarinn með meinyrðum sínum
ekki ónýtt þann góða vitnisburð, sem þær gáfu henni.
Herra Tarbox vottaði það einnig, að öll framkoma henn-
ar, þann langa tima, sem hún sat í gæsluvarðhaldi, henti
til þess, að hún væri saklaus.
„Vörnin er samt of veikviða,“ hvíslaðí Patience að
Lansing, „Það hefir ekkert verið sagt ennþá, sem af-
sannar ákæruna. Ekkert getur frelsað mig, nema mælska
þerra Bourke’s."
„Vitnisburður um góða hegðan megnar að vinna
kraftaverk,“ svaraði Lansing. „Þér getið ekki ímyndað
yður hvílík áhrif slíkt hefir á kviðdómendur, — eirik-
um á kviðdómendur eins og þessa.“
Þegar þau höfðu mælst þetta við, var röðin komin
að Patience til aö standa upp og taka til máls. Sú af-
skaplega áreynsla, sem hún varð að heita til að vinna
bug á taugaóstyrk sínum, gerði það að verkum, að fram-
koma hennar var þóttaleg og óviðfeldin. Aldrei fyrri
hafði hún veriö eins hnarreist og hún var nú. Hún tal-
aði gætijgga og rólega. Hún sagði frá' því, sem gerst
hafði um uóttina, alveg samhljóða því, sem hún hafði
skýrt frá við reynsluyfirheyrslurnar hjá Bourke. Hún
kvaöst hafa átt i snarpri deilu viö hinn framliðna, stundu
áður en hún heyrði að liann fór á fætur og gekk inn
í búningsherbergið. Hún kvaðst hafa boðið honum að
færa honum morfínið, en hann hefði hrakyrt sig og
sagt, að hann myndi ekki þiggja nein verk af henni
framar, á meðan hann liföi, og að hann vonaðist til
að hún færi burtu af heimili sinu með fyrstu járnbraut-
arlest morguninn eftir. Það vakti grunsemd hjá henni
um að ekki væri alt með feldu, að hún heyrði ekkert
til hans, eftir að harin var kominn í rúmið; fór hún því
til og vakti fjölslcylduna.
Þegar Bnurke settist og saksóknarinn stóð attdspænis
henni, fór hrollur um Patience. Hin hljómfagra og hreim-
mikla rödd Bourke’s og vingjarnlega augnaráðið hans
efldi þrótt hennar. En það brá fyrir hræðilegri mynd
í huga hennar, af rafmagnsstóhnim í Sing-Sing-fangels-
inu, þegar hún sá þenna gráeygða, harðneskjulega mann,
með kuldaglott á vörum, og heyrði þóttalegan og stilt-
an málróm hans. Eðlisvit hennar fullvissaöi hana betur
um það en nokkur orö hefðu getað gert, að þessi mað-
ur var óvandur að meðulum, til að koma fram kapps-
málum sínum, og að gengi hans framvegis var undir
þvi komið, hvort lionum hepnaðist að fá hana dæmda
til dauða. Hann gat komið henni til a'ð kannast við alt
þaö, er vitnin höfðu boriö fram, það er henni mátti verða
til áíellis. Hann gat lílca fengið hana til að viðurkenna
þab, að hún heföi hatað manninn sinn og haft megn-
asta viðbjóð á honum. En þessar játningar voru ekki
annað en það, sem allir bjuggust við, — og honum tókst
að minsta kosti aldrei að slá hana af Iaginu.
Þegar hér var komið, var aftur tekið til að yfirheyra
sérfræðinga um þessa málavöxtu, og gekk á þeirri yfir-
heyrslu rúmlega tvo daga. Tveir frægir efnafræðingar
íærðu sönnur á það, með samskonar óskiljanlegri smá-
smygli og þeir, sem áður voru yfirheyrðir um þetta
efni, og ekki voru minna frægir, að í innýflum Bever-
ley’s hefði ékki verið svo mikið morfín, að ketti hefði,