Vísir - 24.12.1928, Blaðsíða 2

VISIR
liann við hönd sér, leiddi hann inn og
mælli:
„Komið heilir, lierra konungur!“
Hún spyr, hvaðan hann beri að, en
hann svarar:
„Eg hefi verið að leita að konu minni
og harni í sjö ár, en hvergi fundið þau;
þau hljóta víst að hafa farist!“
Engillinn hauð honum bæði mat og
drykk, en hann vildi hvorugt þiggja,
heldur aðeins livíla sig lítið eitt. Iiann
lagði sig því fyrir til svefns, og breiddi
klút yfir andlit sér.
Þvi næst gelck engillinn til herbergis
þess, er drotningin sat í með son sinn,
er hún vanalega kallaði Benjamin.
Engillinn sagði við liana:
„Iíomdu fram með drenginn þinn.
Herra þinn og eiginmaður er kominn.“
Ilún gekk þangað, sem liann lá, og
var klúturinn þá dotinn af andlili hans.
„Taktu x upp klútinn, Benjamin,“
mælti hún, „og breiddu hann aftur yf-
ir andlit föður þíns.“
Þetla heyrði konungurinn, liálfsof-
andi, og' lét klútin detta aftur, viljandi.
Þá sagði hún aflur:
„Benjamín! Taktu klútinn upp, fyr-
ir liann föður þinn, og breiddu aftur
yfir andlit lians.“
Þá varð drengurinn óþolinmóður, og
mælti:
„Móðir mín góð! Hvernig á eg að
breiða yfir andlit föður míns, eg sem
á engan föður í víðri veröld? Eg hefi
lært að biðja: Faðir vor, þú, sem ert
á liimnum, og þú hefir sagt mér, að
eg ætti föður á himnum og að sá fnðir-
inn væri algóður góð. Hvernig ætti eg
þá að þekkja þennan villimann? Ekki
er liann faðir minn.“
Konungurinn stendur nú upp, og
spyr hana hver hún sé.
„Eg er kona þín,“ svaraði hún, „og
þetta er sonur þinn.“
En konungi varð litið á liendur
liennar og mælti:
„Kona mín liafði silfurliendur.“
En hún svaraði:'
„Þessar hendur hefir guð látið mér
vaxa aftur.“
Engillinn fór inn í herbergið og sótti
sildurliendurnar og sýndi konungi. Þá
fyrst sá konungurinn fyrir víst, að'
þetta var lians ástkæra eiginkona og
sonur hans, og liann kysti þau bæði
og fagnaði af öllu hjarta. Nú endur-
nærði engill guðs þau öll í mat og
drykk, og fóru þau því næst til kon-
ungsmóðurinnar gömlu, og varð þá
hvervetna mesti fögnuður. Konungur
og' drotning héldu brúðkaup sitt i ann-
að sinn og lifðu síðan ánægð, uns æfi
þeirra laulc fyrir sáluhjálplegan dauða.
Hungursljónið.
(Jólasaga).
— Pabbi! — Pabbi!
— HvaS nú. Róbert?
— Pabbi! hefiröu heyrt nýjustu
f réttirnar ?
— HvaS er þaS, spurði faöir
hans.
— Á morgun koma jólin, svar-
ai5i Róbert.
Róbert varS heldur upp meS sér,
er faSir hans lét sem þessi fregn
kæmi alveg flatt upp á sig.
— Jú, þaS mun satt vera, mælci
faSir hans. Jólin. eru víst á morg-
un.
FaSir hans lagSi aSra höndina
um háls honutn, en benti meS hinni
hendinni á hlut, sem lá á skrif-
borSinu, eg spurði hann hvaS
þetta væri.
— Þetta, mælti Róbert, þetta er
bréfpressa.
— Og hvaSa mynd er þetta,
hvaS á hún aS sýna, spurSi faSir
lians.
— Þetta er ljón, ljóniS frá Lu-
zern. Mannna kallar þaS altaf
hungursljóniS.
— Veistu hvers vegna, spurSi
faSir hans.
Róbert hristi höfuSiS.
— Þá skal eg segja þér sögu
Íjónsins þess arna, sagSi faSir
hans. ÞaS er regluleg jólasaga.
Sestu nú á stólinn þarna og taktu
vel eftir.
— Þú þektir hana ömmu þína,
Róbert, og þó getur þú ekki gert
þér neina hugmynd um hvernig
hún leit út á sínum yngri árum.
Elli og vanheilsa höfSu beygt hana
á efri árum, og enginn, sem sá
hana þá komna í keng, meS góS-
legu augun hennar, hefSi getaS
trúaS því, aS hún hefSi á fyrri ár-
um sínum veriS kona íturvaxin, og
svo ströng.aS börnin hennarskulfu
fyrir henni. Já, ströng var hún viS
okkur, Róbert, afar ströng, — en
hjarta hennar — jú, þaS var gull.
Þegar eg horfi á ljóniS þarna,
minnist eg eins löngu liSins jóla-
kvölds. — ÞaS var á því jóla-
kvöldi, sem eg í fyrsta sinni íékk
veSur af þvi, hvaS þaS hjarta var
gott, og hve bjart og blítt var þar
inni fyrir.
— Eg hefi einhvern tima aSur
sagt þér frá því, aS fram aS viss-
um aldri var eg mesti haugalet-
ingi; eg var svo latur, aS þaS var
aS orStæki haft um allan skólann,
og engum kennara, sem í þaö
komst, aS segja mér til, kom þaS
frá upphafi til hugar, aS hann gæti
nokkur áhrif á mig haft til bóta.
— Svona leiS langur tími, þang-
aS til eg komst á þinn aldur, —
Þá varS eg alt í einu annar maSur
— og þaS var einmitt upp úr ein-
um jólunum. — AuSvitaS var eg
orSinn eldri en, allir mínir bekkjar-
bræSur. En fyrir framúrskarandi
iSni og ástundun upp frá því, tókst
mér aS vinna upp þaS, sem eg áS-
ur hafSi vanrækt, og skulum viS
tala um þaS seinna, en nú ætla eg
aS halda áfram aS segja þér sög-
una frá þessu jólakvöldi, sem eg
mintist á.
Systkini mín voru aS rembast
viS þaS, aS ná í sem besta vitnis-
burSi í skólanum fyrir jólin. ÞaS
var þaS eina, sem þau gátu glatt
móSur okkar meS fyrir alla ást
hennar og umhyggju og gjafir á
jólunum. FöSur okkar mistum viS
svo ung, aS viS mundum varla eft-
ir honum, og héldum viS því jólin
ein meS móSur okkar.
MóSir okkar barSist í bökkurn,
kvaS efnahaginn snerti; viS vor-
um mörg systkinin og hún átti fult
í fangi meS aS fæSa okkur og
klæSa. Jólagjafir hennar voru því
altaf eitthvaö, sem viS þurftum:
bækur, skór, föt, o. s. frv. Eldri
systkinin áttu eitthvaS af spari-
peningum, en ekki mátti móSir
okkar heyra jxað, aS jxau keyptu
neitt fyrir þá, til aS gefa henni.
— ÞiS getiö sjálf þurft á því aS
halda, sagSi hún, og slíkar gjafir
eru mér heldur lítils viröi, sem
vottur um elsku ykkar til mín, —
VeriS iöin í skólanum, vönduS og
reglusöm. — ÞaS eru bestu gjaf-
irnar, sem ]nS getiS gefiS mér —
og meira heimta eg ekki eða ætl-
ast til af ykkur.
| — Eins og eg sagöi jxér var eg
mesti haugaletingi. MóSir mín
hafSi oft ámint mig, en þaS hafði
engan ávöxt boriö. Einn dag lcall-
aSi hún mig fyrir sig og sagSi: Þú
verSur nú aS taka þér fram, dreng-
ur minn, jxví aS öSrum kosti þarft
þú ekki aS búast viS neinum jóla-
giaSningi á jxessu ári. — Eg vissi
hvaS hún fór og aS hún numdi
halda orS sín, og fyrirfram vissi
i eg, aS vitnisburSur minn mundi
ekki gleSja hana frémur en áöur.
— En eg var svo kærulaus og
léttúSugur,. aö þetta hafði cngin
áhrif á mig. Daginn eftir var eg
búinn að gleyma orSum móður
minnar, og slæptist eins og áSur.
>— Svo fór eg — eg held þaS
hafi veriS einn daginn í skólanum
— aS velta því fyrir mér, aö eigin-
lega væri jxaS nú siöur flestra
barna, aS gleSja foreldraaína með
einhverjum gjöfum um jólin. Mig
fór nú líka aS langa til þess, alt
i einu. En hvernig átti eg aS fara
aS jm?' Sjálfur gat eg ekkert búiS
til og til jxess aS kaupa eitthvað
jjurfti peninga — og á jxví, að út-
vega jxá, sá eg elcki nokkurn
möguleika, hvernig sem eg braut
heilann. Þann dag svaraSi eg víst
ekki nokkrum spurningum í skól-
anum, því eg var altaf aS velta
þessari nýju fyrirætlun minni fyr-
ir mér. Kvöldiö kom og nóttin;
altaf var eg að hugsa og hugsa
hvernig eg ætti að útvega pening-
ana. Loksins sofnaSi eg vært, er
langt var liöið af nótt — en eg
hafði áöur fundiö ráSiS.
— Eg vaknaði ánægöur næsta
rnorgun. BrauSsneiSina, sem viS
vorum vön aS fá meS morgunkaff-
inu, borSaöi eg ekki, en, laumaSi
henni niSur í töskuna ásamt brauð-
bita, sem viS vorum vön aS hafa
meS okkur í skólann. Svo lagSiegá
staS, en ekki til skólans, heldur i
bakarabúö, sem nálægt var, gekk
þar inn hreykinn og lagSi brauS-
sneiðarnar á bú'Sardiskinn. Þægi-
leg kona spuröi mig, hvað eg vildi
og baS eg hana aS kaupa af mér
LrauSsneiöarnar. Konan fór aS
trosa og spuröi mig hvernig á
þeirn stæöi og hvaö eg héti. Eg
sagöi henni nafn mitt og þar með,
aS j>aS væri ásetningur minn, aS
aS selja morgunmatinn minn þá
um tíma, til þess aS eignast pen-
inga til þess, aS kaupa fyrir þá
jólagjöf. Konan brosti aS Jxessu en
keypti j>ó af mér brauösneiSamar
cg borgaSi mér fyrir j>ær 5 aura.
— Eg þóttist nú heldur maSur meö
mönnum, er mér taldist svo til, aS
allir jxeir 5-aurar, sem eg fengi
þannig fram aö jólum, mundi til
samans gera 1 krónu. Mér fanst,
aS fyrir jiessa upphæö, eina.krónu,
gæti eg keypt alt, sem til væri af
fallegu í heiminum.
—• Eg lifði nú á þessum fögn-
uSi fyrstu kenslustundirnar. En
þegar hlé varð á, er okkur var
ætlaö til morgunbitans og eg greip
í tóma töskuna, en sá alla vera aö
boröa i kringum mig. Þá dofnaöi
yfir öllum þessum glæsilegu
myndum. — Eg var orðinn hungr-
aöur — en jjað varð svo aö vera.
Þegar kenslustundirnar voru á
enda, hljóp eg heim eins og fætur
toguSu, til aS borSa súpuna, sem
þar beiö mín.
Eg átti í rnesta stríöi viS sjálfan
mig, jjegar eg var aS stinga brauð-
sneiSinni minni niður í töskuna á
morgnana ; mig langaði svo í hana,
en jxaS dugði ekki um jiaö aö