Vísir - 31.07.1929, Qupperneq 3

□
STJðENMÁLAMENN
um allan iieim reykja.
ST&TESIHAN
——“ | (Stjórnmálamadurinn) I
Tyrkneskap W estminstei*
CiaarettuF.
í kverjum pakka eru
sömu gullfallegu islensku landlag-s-
myndirnar og i CODOÆANDER cig'arettum.
Fást i heildsölu hjá
Finkaumhoðsmenn á íslandi fyrir Westminster
Tohacco Co. latd. Iiondon.
ALPASKYTTAN.
stærrí voru og sterlcari en hann“, sagði
ásjungfrúin.
Þá sungu sólargeislarnir söngljóð um
■göngumanninn, sem hvirfilvindurinn
svifti af kápunni og feykti henni burt
:á fljúgandi ferð:
^jHjúpnum náði vindurinn, en mann-
ínum ekki, þið aflsins böm getið grip-
ið manninn höndum, en ekki haldið
ihonum; hann, er andlegra eðlis en við
ienda sjálf. Hann stígur liærra heldur
en hún móðir okkar, sólin sjálf. Hann
hefir töfraorðið, sem bindur vind og
\vatn, svo að þau verða að hlýða hon-
um. Þið leysið hann undan liinu þunga,
þrýstandi fargi og hann lyftir sér
;hærra“.
Dýrðlega hljómaði þessi klukkuóm-
:andi kórsöngur.
Á. hverjum morgni leituðu sólargeisl-
arnir inn um gluggann þann hinn eina,
sem var á liúsi móðurafans, og skinu
þá á barnið stilta dætur sólargeislanna,
.jcystu það; þær vildu þiða, bræða og
hurtnema ískossana, sem jökladrotn-
ingin liafði gefið þvi, þar sem það lá í
fangi andaðrar móður sinnar niðri i is-
gjánni, og frelsaðist þaðan svo undur-
samlega.
II.
Förin til nýja heimkynnisins.
Nú var Rúði fullra átta ára; föður-
bróðir lians i Rónedalnum vill taka
liann til sín, svo að liann fengi lært
eitthvað og komist áfram. Móðurafi
hans lét sér það líka skiljast og slepti
honum frá sér.
Rúði varð því að fara. Voru nú fleiri
en móðurafi hans, sem liann þurfti að
kveðja og skal fyrst til nefna Ajola,
hundinn gamla.
„Hann faðir þinn var póstekill og eg
var pósthundur,“ sagði Ajola. „Við
liöfum keyrt upp á móti og ofan í móti;
eg þekki hundana og mannfólkið sömu-
leiðis fyrir handan fjöllin. Eg liefi ald-
rei margmáll verið, en nú býst eg við
að styttist i því, að við tölum mikið
saman, og þvi mun eg tala dálítið meira
en eg mundi gera annars; eg ætla að
segja þér sögu, sem eg hefi dragnast
með lengi og melt með sjálfum mér; eg
botna ekkert í henni og það munt þú
ekki gera heldur, en það kemur nú ait
í sama stað niður, því svo mikið hef eg
fengið út úr henni, að það eru ekki svo
alls kostar jafnaðarskifti á kjörum
liunda og manna í heimi þessum; það
eru ekki allir skapaðir til þess að liggja
i kjöltu og sötra mjólk, eg hefi ekki
átt því láni að fagna eða slíku vanist,
en séð liefi eg hvolpfutta keyra xneð í
póstvagni og skipa þar mannssæti; frú-
in, senx yfir honum hafði að segja, eða
sem hann hafði yfir að segja, hún hafði
mjólkurpytlu meðferðs, sem hún lét
hann sjúga úr; hann fékk sykurköku,
en gerði eklci nema að þefa af henni
og svo át hún liana sjálf; eg liljóp i
bleytunni samsiða vagninum, glor-
svangur eins og himdur getur framast
verið, og hafði mínar eigin hugrenning-
ar, það var eitthvað eins og ekki átti að
vera, en svo kvað nú vera um æðimargt
annað. Rara að þér yrði þess láns auð-
ið að liggja í kjöltu og aka í stásskerru,
en það komast nú ekki allir upp á það
pallborðið, og aldrei hefir það íánast
mér, hvernig svo sem eg hefi gelt og
gjammað.“
Svona sagðist liundinum Ajola og
Rúði tók um hálsinn á lionum og kysti
hann á deigt trýnið, því næst tók hann
köttinn í fang sér, en hann streittist á
móti.
„Þú ert orðinn sterkur og ekki mitt
nreðfæri, við þig vil eg ekki etja klón-
um. Klifrast þú yfir f jöllin, eg liefi kent
þér að klifrast. Varastu að liugsa um
að þú lrrapir, þá mun þér óhætt við
falli.“ ,
Og þar með þaut kötturinn frá hon-
um; hann vildi ekki að Rúði læsi sorg-
ina út úr augum sér.
Hænurnar vöppuðu um gólfið, önnur
þeirra hafði mist stélið; maður hafði
verið þar á ferð, senr þóttist vera veiði-
maður og hafði skotið það af lienni í
misgáningi, af því hanir tók lrænuna
fvrir ránfugl.