Vísir - 13.05.1930, Blaðsíða 6

Þriðjudaginn 13. maí 1930.
VISIR
6ald'Dast
skðrlduft á
bið grófa.
Fæst aistaðar
pk 45 aœraf
Ui. 75 -
Mreinprningin
hepnasí
best
Gold'Dast
þvottadnft á
máiaða fiðti.
meh ðOLD-DUST.
k
Oflginal
Sðnklngt
liklar blrgðir nýkomnar.
SkólavörSustíg 3.
DOLLAR.
um ii—mmmtm mw i n»wa—ei>—»
Húsmæður, hafiS iiug-
fast:
aö DOLLAR es íangbesía
þvottaefnið og jaf'n-
framt það ódýrasta i
notkun,
AÖ DOLLAR er algerlega
óskaðlegt (samkvæmt
áður auglýstu vottorði
ffrá Efnarannsóknar»
stofu rikisins).
Heildsölubirgðir hjá:
Halldðri Eirikssyni,
Hafnarstr. 22. Sími 175.
Suðusukkuiaðs
^Overtrek
Atsúkkulaðf
KAKAO
þessarvörur
eru heims-i
k fræqar /
ifyrir gaeði/
▼
LSmtlÓLFSSON &
FRAMKÖLLUN og
KOPIERING.
Best vinna. Örugg afgreiðsla.
Lægst verð.
(Háglans ókeypis.)
Sportvöruhús Reykjavíkur.
(Einar Björnsson).
Bankastræti 11. Sími 1053.
f heildsðln:
Kryddvörur allskonar.
Saltpétur.
Vínberjaedik.
Edikssýra.
Blásteinn.
Catechu.
II. ÍÍBVð WSSÉf.
Nýkomið:
Sumarhattar, margar teg.,
ýmsir litir. Ilúfur, enskar. Matr-
ósa-drengjahúfur með árunum
930—1930. Manchettskyrtur, frá
4 kr. stk. Stórt úrval af bindi-
slifsum frá 2 kr. stk.
¥» SohFfui),
Frakkastig 16. Sími: 2256.
fiænsnarætt
Ungafóður, útungunaregg
(hvítir ítalir), hænsnafóður. —
Taiið við
V 0 N.
Sími: 448 (2 línur).
Bílsíjörar.
Rafgeymar nýkómnir, hvergi
ódýrarí né betri, margar stærð-
ir. — Hringið i síma 1717, og
spyrjið um verð.
Egill Vtlhjálmsson.
Kieins kjötfars
reynist bðst.
Klein
Baldnrsgðtn 14. Sími 73.
íslensknr matar.
Saltkjöt, rullupylsa, súr hval-
ur, kæfa, egg, smjör, tólg og
skyr.
Verslnnin Björninn.
æææææææææææææææææææææææææ
FRIGIDAIRE kæiiskápar eru nauðsyniegir á hverju
heimili. Verja mat skemdum og borga sig ó stuttum
tiina,
Rafmagnsmótorinn í FRIGIDAIRE eyöir ekki nieiri
síraum en meðalstór ijósapera og passar sig alveg
sjálfur.
Með kæíistiliinguiani i skápuiiuai mó tempra kuld-
unn eftir vild, búa íil ís. ískrem og margskonar Ijúf-
feuga rétti. fljótt og fyrirhafnarlítiS.
Lítii útborgun og lágar GMAC mánaðargreiðslur,
svo allir geta eignast Frigidaire.
ASnlnmboC
Jðh. Olafsson & Co., Beykjavfk.
A />»A?vXrí(X,r CXjivX.»'VXd•vAVVCrwWwwwWWVaXaXXXa/
Ferðir til Tíkur í HýrdaL
(bifreiðarstjóri austan vatna Óskar Sæmundsson): — Hvern
mánudag, fimtudag og laugardag kl. 10 árd. frá Reykjavik
— samdægurs alla leið.
Farbeiðnir séu komnar fyrir kl. 6 daginn áður en farið er.
Ferðir austur i Fljótshlíð á hverjum degi kl. 10 árd.
= B. S, R. =====
Austup i Vík
Bifreiðaferð austur í Vik í Mýrdal kl. 9^ árdegis á
mánudag með bifreiðum Brands Stefánssonar, I.itla
Hvammi. — Panta iná far á
Sifreiðastðð Steindörs.
, Sími 581 (þrjár Hnur).
Milli tveggja elda.
hjallann á æskuheimili sínu, en það liktist mest höll-
inni hennar Þyrnirósu, núna, er sólskinið laugaði
það og skreytti. Hún hafði mist báða foreldra sína
og hafði komið liingað barn þriggja ára að aldri.
Frú Ware var fjárhaldsmaður hennar og gekk lienni
i móður stað; syni hennar, Dick og Austin, skoðaði
hún sem bræður sína. Hún trúlofaðist Dick þegar
hún var tíu ára og liann tuttugu og eins, og voru
þau eins og systkin, eftir sem áður. Hún fór að heim-
an barn, kát og fjörug, eins og lítill ketlingur. Og -
er hún kom aftur, var hún töfrandi ung kona, grönn
og brjóstafögur, þokkafull og yndisleg, þroskuð eft-
ir aldri. Þeir, sem óvinveittir voru, sögðu, að hún
hefði hirðingjablóð í æðum. En ef svo hefði verið,
þá hlaut sá skyldleiki að vera langt fram í ættum.
Skyldmenni hennar voru mjög lireykin af ætterni
sinu, engu síður en Ware-ættin. En enda þótt skyld-
leikinn við hirðingjana væri uppspuni einn, var þó
eitthvað suðrænt og framandi við liörundslit hennar,
fölan og brúnleitan. Hún var grannleit og toginleit
og hafði svolítið höku-skarð. Hreyfingar hennar voru
léttar og mjúkar og vaxtarlagið minti á ungan viðar-
teinung. Augun dökk og dreymandi, en augnaráðið
bar vott um ótamið eðli og innra bál, þó að hún
væri brosandi og letileg i fasi. Katrín Holroyd kall'
aði hana daðurdrós, Austin sagði, að hún væri dutl-
-ungafull og Banstead lávarður, að hún væri púki.
En Dick valdi henni ekkert sérstakt nafn, því að
orðaforði hans var af skornum skamti, en ást hans
auðug og takmarkalaus.
Banstead lávarður var nágranni þeirra og síðast-
liðna þrjá mánuði hafði hann farið margar bónorðs-
farir til hennar.
„Eg er svo sem ekki mikill fyrir mann að sjá“ —
hann var veiklulegur útlits, fölur og deyfðarlegur,
tuttugu og sex ára að aldri — mælti Irann, er hann
bar upp fyrsta bónorðið. „Eg verð líka að játa, að
aðalstign mín er ekki mjög gönnil. Karlanginn hann
pabbi gutlaði eitthvað við vísindi. Munið þcr ekki
eftir efnafræðingnum fræga, honum Margctson?
Hann fann upp einhverja bannsetta gastegund, eða
þvíumlíkt, og hlaut lávarðstign fyrir. Þess vegna get
eg nú sest við hliðina á hinum landeyðúnum í lá-
varðadeildinni, ef eg vil. Eg er orðinn leiður á þvi,
að vera sonur föður míns, og vildi biðja yður að
lijálpa m;r til einhvers meira. Að minu áliti væri
það „himins náðargjöf“, ef þcr vilduð taka mig að
yður og giflast m:r.“
Viviette hafði oft heyrt Dick láta í ljós álit sitt á
lávarðinum og hafði hann þá ekki verið mjúkur i
máli. „Ef eg ætti að hugsa til þess, að bindast yður,
Banstead lóvarður, þá yrðuð' þér fyrst og fremst að
breyta um átrúnað — og svo er annað mikilsvert
alriði —“.
Banstead lávarður var aldrei fljótur að átta sig
og leil nú upp hálf utan við sig. Viviette hló.
„Ef þér óskið þess, þá skal eg fúslega útskýra
livað eg á við. Þér verðið að afneita kampavíni og
tikarbrandi og öllu þess liáttar — þír verðið að hegða
yður svo, að sannanlegt sé, að þcr lifið heiðvirðu lífi.“
Banstead lávarður brosti, kallaði hana drisildjöful,
því næst snaraðist liann til Lundúna og leitaði sér
huggunar í því, að skemta sér með gjálifum yngis-
meyjum. Honum leiddist ]iað þó brátt og fór aftur
upp í svcit, lióf bónorðið á ný, ftkk liryggbrot og
sæmdi hana aftur púkanafninu. Þvi næst tók liann
aftur að heimsækja skrautsali og stássmeyjar Lun-
ilúnaborgar. í þriðja og fjórða sinn fór hann þessa
sömu hringferð, en tók þá að lokum að trénast upp
í því. Og nú hafði Viviette borist lil eyrna, að liann
hefði sest að i Farfield og virlist hafa grafið sig nið-
ur í vísindabækur föður síns.
„Eg hugsa, að hann komi liingað i dag,“ sagði
Viviette.
„Hvers vegna gefur þú honum undir fótinn?“
spurði Katrín.
„Það geri eg alls ekki,“ svaraði Viviette. „Eg hrindi
honum frá mér miskunnarlaust. Þú segir, að eg sé
daðurdrós og gefi mönnum undir fótinn. Það væri