Vísir - 13.04.1934, Blaðsíða 2

VÍSIR
iOlsehCI
PBIHA LIVORNO |
A E J U T I ■
sr Si 1 m \
Happdrætti
Háskóla íslands.
Endurnýjun til 3. fl. hefst mánudao; 16. apríl.
Sama dag hefst greiðsla a vinningum er dregn-
ir voru í 2. fl. Greiðslutími kl. 2—3 í Vonar-
stræti 4.
Vðnduð timburhús
mjög ódýr, af ýmsurn stærðum og' gerðum, einnig sum
arhús og býlaskýli útveguð tiltelgd frá Noregi með
stuttum fvrirvara. Ársíbúðarhús fyrir 1 og 2 f jölskyld-
úr ffá kr. 1.900.00; og sumarhús frá kr. 1.300.00 norsk-
ar kr. f.o.b. Oslo. — Byggingarlóðir í Rvík útvegaðar
ef óskað er, með mjög hagkvæmum greiðsluskilmál-
um. — Nánari upplýsingar gefnar, myndir og teikning-
ar sýndar þeim, sem senda fyrirspurnir á pósthúsið í
Reykjavik i umslogum, merktúm: Box 465.
Kaupmenn og
kaupfélög I
HrismJ öl,
í 50 kg. pokum fypirliggjandi.

ítalskt átsókkolaði
eins gott og liid besta
svissneska, nýkomið.
Verslnnin Bristol,
Bankastræti.
Verðfall meðal útvaldra.
Tíma-kommúnistar voru tölu-
vert u pp með sér af því eftir 9.
nóvember 1932, að það væri
ekki ónýtt fyrir Jónas Jónsson
að eiga og hafa í þjónustu sinni
þvi likt dygða-hju, sem Her-
mann Jónasson. I>ai væri mað-
up, sem Jónas gæti treyst að
fullu, enda hefði hann nú unnið
sér sess meðal „útvaldra“ í lið-
inu.
Fyrir síðustu alþingiskosning-
ar hafði Hermann þessi lagl
mikið kapp á það, að Framsókn-
arflokkurinn hefði hann í
kjöri í Skagafjarðarsýslij. Pótt-
ist hann nokkurn veginn viss
um það að sögn, að kjósendur
mundu fylkjasi um sig og gera
sig að fyrsta þingmanui hér-
aðsins.
Það mun nú litlum vafa
bundið, að Jónas Jónsson liafi
gert all sem hann gat til þess,
að héraðsbúar yrði við þessari
ósk H. J., en framsóknarmenn
í Skagafirði neituðu algerlega
að kjósa hinn „útvalda“ og var
jiá Heykst á þvi að hafa hann i
kjöri, e.nda talið óvíst, að með-
mælendur hefði fengist. Muu
skagfirskum bændum m. a. lítí
hafa getist að dómi Hermanns
yfir Magnúsi Guðmundssyni og
litið svo á, að þvilikur maður
mundi Jitt hæfur til dómstarfa
hvort sem vankunnáttu eða
öðru lakara hefði verið um að
kenna, að dómurinn varð svo
vitlaus, sem raun har vitni.
Kjördæminu mundi og annað
hentugra, en að fá þessháttar
manni fulltrúa-umboð i hendur.
Hitt va>ri sanni nær, að kjósa
Magnús GuðmundsSon, fyrver-
andi yfirvald Skagfirðinga, er
jieir Jiekti frá fornu fari að góðu
og engu nema góðu.
Hinn „útvaldi“ dómari Jónas-
ar varð því að láta sér lynda i
jiað sinn, að „sitja heima“. Va!-
þó talið, að víðar en í Skaga-
firði hefði verið reynt að
„svæla honum inn“ sem l'ram-
hjóðanda, en hvergi tekisl.
Skildu jieir Jónas og Hermann
ekkert i Jiessari einstöku hlindni
og heimsku kjósandanna!
Eftir kosningarnar glæddust
vonir jieirra félaga um það, að
hugsanlcgt væri, að hægt yrði
að troða Hermanni í dómsmála-
ráðherraembættið!
Jónas mun þá hafa verið far-
inn að láta sér skiljast, að ekki
væri miklar likur til þess, að
honum yrði trúað fyrir ráð-
herra-embætti framar, nema cf
liér gerðist jiað hið „blessaða
æfintýri“, að „rauðálfum“ tæk-
ist að koma fram fyrirhugaðri
])j óðfélags-hyllingu. Þá væri
liann náttúrlega sjálfkjörinn
oddviti öreigastjórnarinnar. En
bið gæti orðið á jivi, að „bylt-
ingin lánaðist“ og meðan svo
stæði, yrði hann að likindum
að sætta sig við valdaleysið og
lifa í voninni.
Hófust nú bollaleggingar og
ráðagerðir miklar um jiað, með
hverjum hætti J)vi yrði við
komið, að gera Hermann að
dómsmálaráðherra. Og niður-
slaðan varð sú, að leita skyldi til
jafnaðarmanna um aðstoð. Jón-
asi var kunnugt frá fornu fari,
að j)ar mundi ekki fyrirstaðau,
ef biti eða sopi væri í hoði cða
vænt bein Þginið.
Þeir vonuðu það, Jónas og
liinn „útvaldi" maður, að fram-
sóknarmenn á þingi yrði þægir
og auðsveipir og j)á væri þraul-
in unnin. Þeir vöruðu sig ekki á
kergjunni í Húnvetningunum,
þeim Jóni í Stóradal og Hannesi
á Hvammstanga.
Og Hermann kunni sér ekki
læti. Hann labbaði upp í stjórn-
arráð og lét j>ess gctið, að vel
gæti komið til mála, að hann
yrði ofurlitla ögn meira en rétt-
ur og sléttur lögreglustjóri, áð-
ur en langt um liði. „Eg get orð-
ið húsbóndi vkkar allra,“ sagði
J)cssi fágæti maður. Og j)að var
vist ekki alveg laust við, að
])eim, sem á lilýddu, fyndist
kenna smávægilegs vfirlætis í
tóninum.
Svo leið og beið. Og auming-
inn lifði í sælum valdadraum-
uniog kunni sér ekki læli.
En vonirnar bregðast stundum
—- vonir um völd og metorð
ekki síður en aðrar.
Og þannig fór J)að fyrir sam-
lokunum glæstu og prúðu —
J)eim Jónasi vorum og Her-
manni.
Jón í Stóradal og Hannes á
Hvammstanga neituðu að ger-
ast höðlar umbjóðanda sinna og
selja J)á undir yfirráð sameign-
armanna. Og J)ar með lirundu
valdavonir Hermanns að ])vi
sinni.
Hann liafði verið á sífeldum
erli og stjái, meðan á samning-
unum stóð við jafnaðarmenn,
harisl milli vonar og ótta og
hvorki fundist ganga né reka.
Það er víst ekki betra en livað
annað, að ganga með „sameign-
ar“-ráðlierra i maganum.
Og svo varð ekki neitl úr
neinu. Stjórnin sat kyr og allar
valdaleiðir lokuðusl |)egar verst
gcgndi.
Það voru „sólarlillir dagar“
hjá vonbiðlunum um J)essar
mundir.
Og svo bættist „kollumálið“
ofan á blý-þungar sorgirnar,
J)ær er fyrir voru.
Þá var J)að ráð tekið, að
„lnigsa heim“ - heim i Skaga-
fjörðinn.
Ilugsanlegt væri, að skag-
firskir hændur hefði eitthvað
linast i Jrvermóðskunni síðan í
fyrra. Og unaðsleg væri sú
hugsun og mikil bót í böli, að
geta kannske átt von á J)vi, að
vera orðinn þingmaður Skag-
firðinga á Jónsmessu!
En Skagfirðingar voru enn
samir við sig. Þeir höfðu ekki
„linast i J)vermóðskunni“.
Þess var getið i „Tímanum“,
að það væri algerlega „tilliæfu-
laust“, að Hermann Jónasson
yrði þingmannséfni í Skaga-
firði al' hálfu framsóknarmanna
við næstu kosningar.
Undirtektirnar munu liafa
verið I daufasta lagi, eins og
fvrri daginn. Og svo var það
ráð tekið, að fullyrða, að J)að
hefði aldrei komið til orða, að
Hermann yrði í kjöri i Skaga-
firði við kosningarnar í vor.
Það hefir J)óll eins og lieldur
mannalegra. Það væri svo leið-
inlegt, ef það vitnaðist, að eng-
inn hefði viljað sjá hann.
Hinu verður væntanlega eklci
trúað, að valdið Iiafi „lystar-
levsi“ af hálfu Hermanns Jón-
assonar.
Það cru hersýnilega l'Jeiri en
Reykvikingar, sem kunna ekki
að meta II. J. Hann er líka kol-
fallinn í verði i heimahögunum!
—- Nema liitt sé lieldur, að hann
liafi alla tíð verið verðlaus J)ar
í sveit.
En til J)css að sýna, að Iler-
manu geli komið til mála sem
Júngmannsefni, J>ó að Reykvík-
ingar og Skagfirðingar vilji ekki
1
sjá hann, liefir J>að ráð verið
teki'ð, að hiðja Strandamenn
fyrir hann. Þeir eru góðsamú*
ménn og gamansamir og höfðti
sagt sem svo, að J>eir gæti ckki
verið að amast við því, að liann
kæmi norður, svo að fólk feng'i
að sjá, hvernig hann „tæki sig
úl“. — En ráðnir munu J>eir í
l>ví, að senda þenna pólitiska
verðgangsmann heim á sveit
sina jafnharðan.
I Margrét K. Simriardöttlr. I
F. 18. ágúst 1910. D. 26. mars 1934.
—o—
Hann. sem reis meiv dýrö
. frá dau’öa,
duft uj>p lætur rísa mitt.
R H.
I'egar fregnin um audlát hennar
barst okkur vinnm hennar, íanst
okkur ])aö svo óskiljanlegt, ])ótt
viö vissum, ah hún heföi átt viö
vanheil.su aÖ búa síöastliöin 2 ár.
Húu var svo ung og lífsglöö og
starfslöngun hennar svo óþrjöt-
andi, svo aö hvorki veikindi né
aörir öröugleikar höföu áhrif á
hennar síglaöa og góöa skaplyndi.
Hún var fædd aö Höll í Þver-
áihlíö og ólst npj) hjá foreldrum
sinuni. Jóhönnu Arngrímsdóttur
og Siguröi Guðmundssyni.
Þegar hún var 16 ára fór hún
aö vinna viö hárgreiöslustörf hér
í bænnm og- vann viö þau hér í rúni
4 ár, þar til er hún flutti til Ak-
ureyrar, og ]>ar setti hún upp, hár-
grciðslustofu sjálf og vann viö það,
þar til er sjúkdómur hennar har
hana ofurliði, og lagöist hún þá
a Kristnesshæliö og lá ]>ar í rúmt
ár.
Jig sem kyntist henni svo vel í
starfi hennar, hefi aldrei þekt
stúlku, sem vann verk, sitt jafn vel
og með jafn mikilli trúmensku.
Eins var hún altaf hoðin og búin
aö rétta öllum ])cim hjáþ)arhönd
er einhvers þurítu með ; hún mátti
aldrei neitt aumt sjá. svö að húa
ekki vildi hjálpa. og aldrei heyrö-
ust æðruorð af hennar vöruni,
J)ótt hún vissi, aö hverju steíndi.
Hún var trúkona mikil. og kom
það ekki hvaö síst fram i veikind-
um hennar.
Margrét sál. var gift Karli
Kúnólfssyni, tónskáldi, hinum
mesta ágætisdreng og hæfileika-
manni. Þau höfðu veriö gift aö-
eins í nokkra daga þegar sjúk-
dómur hennar greij> hana heljar-
tökum, en þegar hún kom aftur
heim af hælinu. J)á vaknaöi voni*
aítur meö nýjum styrk.
Kyrt var í stofunni, er Karl sat
aö verki, en undirálda kærleikans
hærðist svo blítt í hjörtunum.
Veistu nokkuö unaðslegra en kyr-
láta sambúð elskandi vina? Sólin
skín á samleið tveggja hjartna.
E11 ])aö var svo skamma stund,
aö fiólin fékk aö skína. -Veiktn
ágjöröist aftur. Og nú er hún dáiti.