Vísir - 25.06.1934, Síða 4

VISIR
Sildveiðar ntlendinga
viS Island.
Frá Finnlandi er von á þremur
sildveiSaleiööngrum hingaS .til
lands i sumar. Skipin eru 4000—
5<x>o smál. á stærö og skipverjar
alls um 300. (Ægir).
Frá Svíþjóö er von á tveimur
gufuskipum, sem salta á skipsfjöl
og fylgja þeim smáskip, sem eiga
aö flytja aflann heim, jafnóðum og
veiöist. — Þá ætla Danir að gera
út skip til síldveiða í sumar, undir
forustu A. Godtfredsens.
Skipiö heitir „Merkur" frá Es-
bjerg og ber þaö 1200 smál; verða
á því 26 fiskimenn frá Nyborg,
Korsör og Kerteminde. Eftir því
sem veiðist, er ætlunin að leggja
síldina á land hér, og senda til út-
landa meö áætlunar-skipunum, en
flytja það út með „Merkur“, sem
eftir'veröur af aflanum hér í sept-
ember, þegar veiðar'hætta.
í lok júnímánaðar verður salt,
krydd, kol og matvæli látið í skip-
ið, sem síðan fer til Haugasunds
cg tekur þar tómar síldartunnur.
P.úist er við, að það verði komið
til íslands um 1. júli. (Ægir).
Hitt og þetta.
—o----
Cheliuskin-leiðangurinn.
Vísindalegur árangur af leið-
angrinum mikill.
Eins og kunnugt er eyðilagð-
ist leiðangursskipið Cheliuskin
i isnum i norðurhöfum, en leið-
angursmenn björguðust upp á
isinn og tókst loks að bjarga
þeim, nærri öllum. Þótt svo illa
tækist til, að skipið færist, varð
þó mikill vísindalegur árangur
af leiðangrinum, að því er
hermt er í símfregnum frá
Moskwa. — Norðurfarinn Piny-
gin benti á það i viðtali við
blaðamenn, að Otto Scmidt pró-
fessor og félagar bans liefði
gert mikilvægar athuganir um
isrek, strauma og veðurfai^
Ennfremur hefði athuganir
þeirra leitt í ljós, að ýmsar eyj-
ar í norðurhöfum væri skakt
settar á landabréf. Þá er á það
bent, að Cheliuskin átti tillölu-
lega skaml eftir ófarið, til þess
að komasl gegnum Behring-
sundið, er skipið eyðilagðist í
febrúarmánuði s. 1. Telur Piny-
gin, að liin dýrkeypta reynsla
Schmidts prófessors og félaga
lians muni verða að miklu
gagni-
“W'ebolac
á lestapbord
fyrirliggjandi.
Þópöup Sveinsson & Co.
matta innanhúss málningin, sem flestir þektir málar-
ar í Reykjavík kannast við, er nú fyrirliggjandi.
Þessi málning er svo framúrskarandi áferðarfögur
og vel mött, að herbergi, máluð úr henni, bera með sér
fínleika og hlýju.
Biðjið málara yðar að nota Dupont málningu á
herbergin í húsi yðar.
\ Dupont málningin er svo haldgóð, að hún endist
árum saman og lætur sig ekki né tapar fagra, matta
blænum, hvemig sem hún er þvegin og skrúbbuð úr
sterkustu sápuvötnum.
Jóh. Ólafsson & Co.
Einkennileg
æfintýrabók.
15. maí 1933 kom eg um borð
í S.s. Lyru í Vestmannaeyjum og
tók mér far með skipinu til Reykja-
víkur. Það sem strax vakti athygli
mína, er eg kom um horð, var
einkennilegfur hópur ferðamanna.
Það voru sveinar og allir á svip-
uðum aldri að sjá. Þeir voru is-
lenskir, en allir eða flestir með
færeyskar húfur á höfðum sér.
Þetta eru íslenskir skólasveinar,
sem eru aö koma úr siglingu, „for-
framaðir" menn, eins og sagt var
hér áöur. Allir voru þeir kátir og
fjörugir, svo aö lá við að mér,
svona stiltum mánni, fyndist nóg
um. — Ári síðar, 7. maí, hitti eg
af hreinustu tilviljun einn þeirra,
er var með í Færeyja för þessari
og þá gefitr hann mér ofurlitla hók
um ferðalagið. Bókin er einkenni-
leg æfintýrabók. Það má lesa æfin-
týrin á milli linanna, auk þeirra,
scm lesa má skýru letri. Bókin er
öll, að heita tná, verk drengjanna
sjálfra, þeir eiga þar 19 ritgerðir
og töluvert af myndum, sem þeir
líka hafa tekið sjálfir. Alls eru 30
—40 myndir í bókinni. Þar er mjög
fjölskrúðug lýsing af Færeyjum.
Frásögnin er öll lipur og látlaus.
Hún segir frá landi og lýð, kynn-
ir manni staðhætti í Færeyjum, at-
vinnulíf, sögu eyjanna, menningu
þeirra og nokkra merka menn ])ar.
Bókin hefir því verulegt mentun-
argildi fyrir þann sem les, og þaö
]>arf ekki að efa, að för drengjanna
hefir haft all mikið menningarlegt
gildi fyrir þá. Eg ætti ekki bágt
með að trúa þvi, að förin hefði
jafnast á við einn vetur í góðuin
skóla. Það liregður fyrir ýmsu þvi
í frásögn sveinanna, sem sýnir
glögt, að þarna hefir verið um lif-
andi fróðleik — lifandi mentun —
að' ræða, sem áreiðanlega máist
ekki svo fljótt. Þegar maður liefir
lokið við lestur bókarinnar og far-
ið allt ferðalagið með sveiiumum,
og verið samúðarfúllur samferða-
maður, ])á er maður líka miklu
auðugri. Hve merkileg þessi saga
verður að lokum, veit enginn enn,
því nú eiga drengirnir eftir að taka
á móti skólabörnum frá Færeyjunt,
og við öll að hjálpa þeim til þess
aö gefa þeim börnum fagra mynd
af íslandi og ljúfar endurminn-
igar um gestrisni og prúðmensku.
Þess er þvi að vænta, að þessari
einkennilegu bók, sent samin er af
skólasveinum á 12—14 ára aldri,
verði ’vel tekið, að almenningur
kaupi hana og hjálpi þeirn á þann
hátt til að standa straum af kostn-
aði við komu ‘ skólabarnanna frá
hæreyjum.
Einn dreng'janna kemst þannig
að orði, er hann lýsir þeim bróð-
urhug, er hvarvetna mætti þeim :
— „Það var ekki laust við, að eg
fyndi til óþæginda vegna þess efa,
sem læddist að’ mér um það, að
við íslendingar hefðum altaf sýnt
verðuga gestrisni þessum íátæk-
lcgu fiskimönnum, sem eg svo oft
hafði séð ! i sjó|þorpúnum héfl'
heima.“ —• Þarna kemur í ljós
máttur sannrar þekkingar og við-
kynningar, og góð er sú menning,
er slikar tilfinningar vekur í hrjóst-
um manna.
Eg þori nú ekki að níðast rneira
á gestrisni blaðsins, en verð þó að
lokum að benda á örfáar línur í
einni frásögn drengjanna, er sýna
hvers virði ferðin hefir verið þeirn :
„Þarna hurfu eyiarnar smátt og
srnátt, en ljúfar endurminningar
brutust fram í huga hvers eins,
jafnóÖum og Lyra sigldi út á milli
þeirra staða, er viö eigum og mun-
um i framtíðinni eiga okkar ljúf-
ustu og' um leið skemtilegustu end-
Hár.
Hefi altaf fyrirliggjandi hár við
íslenskan búning.
Verð við allra hæfi.
Vepsl. Godafoss,
Laugaveg 5. Símf 3436.
drsmlðavmnnstofa
mín er i Austurstræti 3.
Haraldur Hagan.
Simi: 3890.
ttrminningar frá bernskuárunum
tengclar við.“
Þá segja drengirnir einnig' mjög
fallega frá, er þeir fyrst sjá landi<5
sitt aftur. Þaö er þeim „dýröleg
sjón.“ —• Veitist þeirn gæfa til þess
að búa sent best og lengst að þess-
ari ferö sinni, og að bók þeirra
verði eins vel tekið og þeir hafa
frá hetini gengið.
Pétur Sigurðsson.
Stólkerra óskast. Uppl. i síma
2568. (609
Til sölu dálítið af notuðu þak-
járni og timbri. Uppl. i síma 1333.
(607
p VINNA
Setjum upp trérimla- og
bárujárnsgirðingar. Sími; 4259.
(577
Örkin bans Nóa, Klapparstíg
37. Sími 4271. Setur upp teppi
og tjöld á barnavagna. (1524
Á sildveiðar vantar 1—2 menn.
A. v. á. (614
í góðu standi til sölu.
Atvinna
getur fylgt. Uppl. i sínia 2985
eftir kl. 7.
Að Kaldaöárnesi i Arnessýslu
vantar duglega eldhússtúlku um
sláttinn. Talið við Jón Sigurðsson,
i Alþingishúsinu uppi, kl. 8—9 i
kvöld eða annað kvöld. (606
Kanpamaður óskast upp á
Kjalames nú þegar. Uppl. Lauga-
veg' 83, uppi. (61 r
Góðan kaupamann vantar rétt'
\ið Reykjavík. Gott kaup. Uppl. í
sima 3314. (6o8
TAPAÐ-FUNDIÐ |
Tapast hefir kvenveski á leið-
inni frá Elliðaánum til bæjarins.
Skilist á Lokastíg 5 niðri. (613
Kvenveski tapaðist kosninga-
daginn i Barnaskólanum, með
gleraugum, happadrættismiða o.
fl. Finnandi vinsamlegastbeðinnað
skila þvi í Vonarstræti 12, 3. hæð.
(610
J^nLKTONÍNG""^
I. O. G. T.
„1930“. — Fundur á morgim
(þriðjudag). Áríðandi að fé-
lagar mæti. (612
FÉLAGSPRENTSMIÐJAN.
MUNAÐARLEYSINGI.
Því er ekki að leyna, að lirollur fór uni mig, er eg
hugsaði til þess, að ef til vill flyti alt i blóði þarna
inni í herberginu, en eg reyndi að harka af mér.
„Réttið mér liönd yðar,“ sagði herra Rochester,
„eg vil ekki að þér séuð óstuddar, ef þér skylduð fá
aðsvif, er þér komið inn í herbergið.1 1
Eg hlýddi og tók í hönd hans.
„Þetta fer alt vel,“ sagði hann. „Eg finn að þér
eruð ekki óstyrkar.11
Því næst sneri bann lyklinum í skránni og opnaði.
Þctta var eitt þeirra herbergja, seni frú Fairíax
liafði sýnt mér daginn eftir að eg kom á lieimilið.
Ilerbergið var ríkulega Ijaldað um alla veggi, en
gluggatjöldin voru dregin frá. Eg' sá nú, að dyr voru
á öðrum veggnum, en þeim hafði eg ekki veitt al-
liygli, er eg kom i herbergið áður. — Dyr þessar voru
nú opnar og í hliðarherberginu var bjart, því að ljós
logaði þar inni. Þaðan var að heyra einhverskonar
urrandi hljóð, eins og í reiðum hundi, sem liggur
við lilekki. — Herra Rocliester bað mig að dolca við,
lét kertastjakann með ljósinu á borðið, og hvarf inn
i herbergið. Og samstundis var blegið þar inni, hátt
og tryllingslega. En smám saman dofnaði yfir hlátra-
sköllunum og að siðustu Iieyrði eg ekki annað en
kæfðar hlátragusur, er eg þóttist kannasl við af um-
gengni minni við Grace Poole. — Hún er þá þarna,
hugsaði eg með sjálfri mér. — Eg þóttist heyra, að
Rochester væri að fást við eitthvað þarna inni, en
hann mælti ekki orð frá vörum. En einhver ávarp-
aði liann i hálfum hljóðum. — Að nokkurum min-
útum liðnum kom hann út úr herberginu og lokaði
því á eftir sér.
„Komið hingað, Jane,11 sagði hann, rélti mér hönd
sina og dró mig með sér bak við rúmið. Sá eg þá.
að hin miklu rúmtjöld höfðu dulið mér nokkurn
bluta herbergisins þar til nú. Við höfðagafl rúmsins
var liægindastóll einn mikill og sat þar maður einn,
er virtist dauður við fyrstu sýn eða þá að minsta
kosli í djúpu yfirliði. — Höfuð hans hallaðist mjög
aftur á bak og augun voru lokuð. Herra Rochester
bélt ljósinu þannig', að birtan féll á náfölt andlit
mannsins og varð mér þegar ljóst, að þarna væri
kominn Mason hinn leiðinlegi, gesturinn, er komið
hafði kveldinu áður. Eg' sá ennfremur, að náttskyrt-
an hans var öll ötuð blóði.
„Haldið á ljósinu fyrir mig,“ sagði herra Rochesler.
Því næst lók hann þvottaskál af náttborðinu, fekk
mér hana og mælti: „Haldið á þessu líka.“ En sjálfur
tók hann svampinn, vætti hann og tók að baða and-
lil mannsins. Eg þóttist sjá, að hann gerði það ná-
kvæmlega og af mikilli alúð. Þá tók liann glasið
með þefsaltinu og liélt því lengi við nefið á herra
Mason. — Eftir litla stund opnaði Mason augun og
stundi þungan. Herra Rochester hnepti því næst frá
lionum og sá eg þá, að annar handleggurinn var í
reifum og sömuleiðis öxlin. En blóðið lak i dropatali
undan umbúðunum.
„Er það mjög liættulegt?11 spurði Mason og stundi
enn átakanlegar en áður.
„Nei,“ svaraði Rochester. „Þetta er ekki annað en
skeina. Um að gera að vera rólegur. Nú fer ^g og
sæki lækni og eg geri ráð fyrir, að þú verðir ferðafær
áður en dagur rennur. — Jane!“
„Já, herra!11
Þér verðið að sitja hér hjá þessum særða manni
eina eða kannske tvær klukkustundir. Og þér verðið
að þerra aí' honum blóðið, eftir því sem þörf krefur,
eins og þér hafið séð mig gera. — Og komi það fyrir,
að 'liann kvarti um þreytu eða annað, þá eigið þér
að drcypa á liann úr glasinu, sem stendur þarna á
náttborðinu. — En þér verðið að muna mig um eitt:
Þér megið ekki ávarpa bann — ekki lala eitt auka-
tekið orð við hann. Og vita skaltu það, Ricliard, að
ef þú segir eitt einasta orð, meðan eg er fjarverandi,
þá er langlíklegast, að það riði þér að fullu. Og ef
þú hreyfir þig hið allra minsta, þá er áreiðanlegt,,