Vísir - 09.12.1934, Page 6

Sunnudaginn 9. desember 1934.
VlSIK
Tímarnir breytast.
Tímarnir breytast og mennirnir meö,
margt er nú annaS en áSur er skeS.
HarSsnúnir flokkar nú hugsa þaS best,
er hagsældum þjóSanna’ reynast mun verst.
ASur var guSrækni ótvíræS dygS,
ætla nú margir slíkt hræsni og lygS.
AlmættisstarfiS var eilíft og hátt,
nú aSeins má treysta á þessa lífs mátt.
MeS þökkum og lofgjörS menn þágu sitt brauS,
en þess í staS vilja menn hrifsa út auS,
hvernig sem kemur og hvar sem aS fæst,
skal heimtaS meS valdi alt sem aS næst.
íslenskt var fæSiS og einfalt og gott
og unniS í klæSin. — Þess lítinn sér vott,
en keypt er frá útlöndum fæSi og föt,
hárfín og rándýr, — þó fljótt komi göt.
I staS þess aS iSjan var ánægja manns,
kom íþrótt og. leikir og nautnir og dans.
En skilvísi’ og orSheldni áreiSanleg,
út fer|um þúfur og vandræSa veg.
Oftast var unniS af alúS og trygS,
öSrum til gengis og sjálfum aS dygS.
Minna um verkakaup hugsaS var hátt,
en hagnýtt hiS smáa og lifaö í sátt.
En svo kom sá rússneski andi hér inn,
meS öfund og hatur og lygavef sinn:
og lötustu slæpingjar lifa á því,
aS ljúga aS fólki og reka í kví.
Og brátt er þar markaS og bundiS og reytt,
og býsna mörg loforS um sældarkjör veitt.
Efndirnar verSa þó óskaplegt stríS,
örbirgS og þrælkun á komandi tíS.
Og börnin af foreldrum rjúfa flest ráS,
og reynast þeim vandalaus — þýlyndi háS.
ÞjóSrækni, saga og ættjarSar ást
og alt sem aS bætir og göfgar þau brást.
Og stjómin og þingiS þar stofna nú til,
aS steypa i glötun og_botnleysu hyl,
sjálfstæSi, fjárhag og framtaki manns,
frelsi og gæSum vors ástkæra lands.
Og reka í útlegS og ræna hvern mann,
sem reynir aS bjargast og þjóSinni ann,
en gefa svo ránsfenginn gæSinga fjöld,
sem grimmast kann rífast um metorö og völd.
* * *
Eg vona aS þjóSin mín vakni af draum
og varpi á sorphaug þeim eitraSa flaum,
sem ræSst á alt heilagt hjá ríki og þjóS
og rænir nú frekt inn í hjartnanna blóS.
Sjálfstæ'ðismaður.
Ásetlun
H.f. Eimskipafélags íslands
fyrir 1935.
Skipin haga ferSum þannig: Gull-
foss verSur í förum milli Kaupm,-
hafnar, Leith, Reykjavíkur og Ak-
ureyrar. Brúarfoss verSur í förum
milli Kaupmannahafnar, Leith,
Reykjavíkur og VestfjarSa. Lagar-
foss veröur i förum frá Kaupm,-
höfn og Leith til Austur- og NorS-
urlands. Goöafoss verSur i för-
um frá Hamborg og Hull til
Reykjavíkur og Akureyrar eins og
aS undanförnu. Dettifoss verSur
einnig í förum frá Hamborg og
Hull til Reykjavikur og Akureyr-
ar. Selfoss verSur í förum frá
Antwerpen og Londoir til Reykja-
víkur.
Burtfarardagar skipanna eru
mestan hluta árs, sem hér segir:
Frá Kaupmannahöfn annan hvern
laugardag, frá Leith annan hvern
þriSjudag, frá Hamborg annan
hvern laugardag, frá Hull annan
hvern þriSjudag, frá Reykjavik til
. útlanda vikulega, ýmist þriSjudaga
eöa miSvikudaga og frá Reykjavík
til Akureyrar þrisvar í mánuSi,
ýmist þriðjudaga eðamiSvikudaga.
Eins og sjá má af ofangreindu
eru skipin svo aS segja i sömu
ferSum og aS undanförnu, aS öSru
leyti en því, aS hraSferSir Gull-
foss milli Kaupmannahafnar og
Reykjavíkur yfir sumarmánuSina
falla niSur, en skipiS kemur í þess
staS viS í Leith. Er þessi brey.ting
aSallega gerS vegna mikiS aukinna
farþegaflutninga frá Englandi um
sumarmánuÖina. — Sérstök at-
hygli skal vakin á þvi aö London
er nú gerð aS fastri áætlunarhöfn,
og verða ferSir þaSan á næsta ári
einu sinni í mánuSi meS e.s. Sel-
foss.
Millennium
h v e i t i
er heimfrægt
fyrir gæfi.
Dansskóli
Að afstöðnum flutningi óg vegna fjölda áskorana opna eg
aftur dansskóla minn á Latigaveg 15«
Takið eftir nýja lieimilisfanginu, því þar tek eg daglega á
móti nýjum nemendum í
nýtísku dönsum, step, plastik, ballet — akrobatik.
Virðingarfylst
H. MIS EBBESEN.
Áður:
Scala. Wintergarten, Alcazar.
Kaupmannahöfn. ---- Berlín. Hamborg.
Það ei» gott og það er iiolt,
að drekka bolla af ofangreindum súkkulaði-
tegundum, sem eru búnar lil úr kraftmiklum
cacao-baunum, og drykkurinn því mjög
styrkjandi og nærandi.
Þessap sókknlaðitegundLip
eru best þektar og mest notaðar um land alt,
enda er verð og gæði sett við allra hæfi.
Munið:
Það besta er aldrei of gott.
FerSir frá Kaupm.höfn verSa
samtals 31, þar af beint til Reykja-
vikur 2, til Reykjavíkur meS við-
komu í Leith 21, og til Austur- og
NorSurlands 8. — FerSir frá
Hamborg til Reykjavíkur meS viS-
komu i Hull verSa samtals 23. —
Feröir frá Antwerpen verSa sam-
tals 11, þar af meS viökomu í Lon-
don 10 og meS viökomu í Kaup-
mannahöfn 1. — Feröir frá Lond-
on meS viökomu í Leith 1. —
Feröir frá Reykjavik til Kaupm.-
hafnar verSa samtals 24, þar af
beint 4, meS viökomu í Leith 17,
meS viðkomu í Antwerpen 1 og
meS viökomu á AustfjörSutn 2. —
Feröir frá Reykjavík til Hamborg-
ar verSa samtals 22, þar af beint
1, meS viSkomu í Hull 20 og vest-
ur og norSur um land 1. — FerSir
frá Reykjavík til Antwerpen veröa
samtals 10. — HraSferðir frá
Reykjavík til Akureyrar og til
baka verða 31. — FerSir frá
Reykjavik til Vestfj. og BreiSa-
fjarSar veröa 12. — FerSir frá út-
löndum veröa ]iví samtals 65 og
ferSir til útlanda 62.
Hitt og þetta*
Moskwa í nóv. — FB.
Fyrsti flugmaSurinn sem dvalist
b.efir langvistum á Franz Josefs-
landi er Michael Koshelev, en hann
var þar heilt ár til þess aö athuga
veöur- og flugskilyröi. — Þrátt
Rafmagns-kerti á jólatré.
Engin eldhætta.
, Anðvelt að koma f}rrir.
Tilbúin til notkunar.
OSRAM-ljósakerti
í keðjum bregða upp réttum jólablæ, eru notliæf árum saman.
Jólakerti í keðjum.
fyrir óhagstæö flugskilyröi í svo
norðlægu og köldu landi, sem
Franz Jósefsland er, flaug Koshel-
ev samtals 50 klst. GerSi hann
margar athuganir í þessum flug-
ferSum sinum ög sannaöi, aö upp-
drættir af Franz Jósefslandi eru
skakkir aS ýmsu leyti. — Athug-
anir Koshelevs leiddu í ljós, aS
mikið gagn mundi verða aS því,
ef komiS væri á flugsambandi
milli hinna norSlægu hluta Síbir-
íu og MiS-, SuSur-Síbiriu og Rúss-
lands. Hinsvegar fór hann ekki
dult nieS þaS viS komu 'sína til
Moskwa, að þaS væri mjög hættu-
samt aö fljúga þar nyrSra, sem
liann var. — í febrúarmánuöi
neyddist hann eitt sinn til aS lenda
á Hookerjökli og vat þá svo mik-
ill stormur, að flugvél hans, sem
er stór þriggja hreyfla flugvél,
steyptist kollhnís í vindhviSu, rétt
eftir aS hann var skriSinn út úr
henni. Þarna varö hann aS bíSa,
uns veöur batnaSi, í fjóra daga
samfleytt, matarlítill og kaldur.
Kól hann á fótum og varS aS taka
aí honum allar tær á hægri fæti,
en sumar á vinstri. — Hann kvaS
flugvélina, sem hann hafði, hafa
reynst ágætlega. (United Press).
Nasistaleiðtogi sviftur embætti.
Oslo 7. des. — FB.
Samkvæmt símskeyti frá Berlin
hefir einn aí nasistaleiötogunum,
Gottfried Feder, veriö . sviftur
starfi sinu í verslunarráöuneytinu.
Nazista-spil.
London — FÚ.
I búðir í Dresden eru komin
ný spil. 1 stað kóngs, drotningar
og gosa eru myndir af leiðandi
foringjum i Nazislaflokknum.
Hitler er liafður fyrir kóng í
spilununt, og er sýndur þar
ýmist sem barnavinur, dýra-
vinur, eða listavinur.
Þeir, sem ætla að láta klippa
börn sín hjá.mér, eru viusam-
lega beðnir að láta þau koma
sem fyrst, svo að þau lendi ekki
i jólaösinni. NB. tyiinst að gera
frá8>/2—11 f. h. j
DskarÁrnasoo
hárskeri.
ÁSTIR OG LAUSUNG. 6
slökt, en við það óx myrkrið og jafnframt
óhugurinn, sem gripið liafði Fenellu. — Þarna
kom einn enn. Það var fiðluleikarinn. Hann
þrammaði fram hjá þeim með fiðtukassann
undir hendinni. Hann var sýnilega i góðu
skapi og raulaði „Ctiiri-biri-bi“.
„Hver neit, nema hann hafi farið einhverja
aðra leið,“ sagði Fenella.
Heinrich þóttist heyra fótatak að baki og
leit til þeirrar áttar. Já, það var ekki um að
villast.
„Þarna kemur hann.“
Og það stóð heima. Slaghörpuleikarinn kom
gangandi í liægðum sínum. En hvað hann var
hnugginn að sjá, vonlaus og þreytulegur. Samt
gekk hann nokkuð bratt, sjálfsagt til þess að
verjast kuldanum ofurlítið betur. Hann bretti
upp kragann á úlpunni sinni og kýtti höfuðið
niður milli herðanna. Fenellu datt í hug, að
hann mundi vera að gleyma því, að hann hefði
mist stöðu sína og þar með líkfega einar 500
lírur á viku. — Heinricli gekk til Iians og
ávarpaði liann á ítölsku:
„Mætti eg fá að segja við yður nokkur
orð —.“
Caryl leit upp og Fenella þóttist geta lesið
mikla sorg i auguin lians. — Hann varð ber-
sýnilega mjög undrandi, vék tvö skref aftur
á bak og hrópaði:
„Heinrich 1“
„Já — eg er Heinricli. — Og þér þekkið
mig? Mætti eg spyrja —“
„Eg sá yður þegar eg var lítill drengur ■—-
— heima hjá föður mínum. — Eg var ungur
þá — og þér munið fráleitt eftir mér —“
„Heima hjá Sanger? — Er ekki svo? — Jú
— þetla grunaði mig.------Þér eruð þá--------“
Eg er Caryl — elsti drengurinn.“
Meðan þessu fór fram, rifjaðist sittlivað frá
lieimilislifi Sangers upp fyrir þeim báðum.
Það var eins og alt birtist í nýju og lögru
ljósi. Og söknuður og þrá eftir liorfinni tíð
kom upp i liuga Heinrichs, hins ráðsetta
manus.
„Fyrirgefið mér,“ sagði Heinrich vingjarn-
Jega. „Þér hafið breyst mjög mikið, sjálfsagt
miklu meira en eg. — Og nú er lika langt
um liðið — og þið bræðurnir margir. — En
segið mér eitt, Caryl: Hvað var þetta eigin-
lega, sem kom fyrir yður áðan?“
„Þér heyrðuð það sjálfir.“
„Já, rétt er það. Eg heyrði og sá. Og nú
geri eg ráð fyrir, að þér leikið ekki oftar á
þessum stað.“
„Nei, það geri eg ekki,“ svaraði Caryl. —
En með sjálfum sér hugsaði hann: „ Eg hafði
fimm hundruð lirur um vikuna! Og eg var
staðráðinn í því, að fara að spara! Ætlaði að
leggja peningana í banka! Hvað á ég nú lil
bragðs að taka?“ — En hann sagði þetta ekki
upphátt.
„Hér er ung stúlka,“ sagði Heinricli. „Hún
er i fvlgd með mér og sá og heyrði það, sem
fram fór. — Hún dáist mjög að leik yðar.
Hann hefir orðið lienni til mikillar gleði. Og
nú langar liana til þess, að méga láta þakk-
læti sitt í ljós.“
Carvl hafði ekki veitt lienni athygli, því að
liún liafði dregið sig i skuggann við næstu
búðardyr. En nú sá liann hana. Og honum
virtist einna lielst, a& liún kæmi svifandi í
lausu lofti. — Hann hafði ekki átt von á þessu
og varð ákaflega undrandi. — En jafnframt
einhvern veginn ringlaður. Honum fanst cinna
lielst eins og þetta hefði alt saman gerst ein-
hverntima áður, líklega fyrir hundruðum ára.
Og enn datt honum í liug, að ef til vill væri
þetta hin mikla stund, sem hann liefði alla
tíð beðið eftir. — Hann liefði í rauninni vit-
að, að svona hlyti liún að koma — sveipuð
blakkri skikkju næturinnar. — En undir
skikkjunni væri fagurt andlit, fegurra en öll
önnur andlit veraldarinnflr. Og i þeirri ásjónu
tvær stjörnur, sem engar stjörnur aðrar fengi
jafnast við. Já, svona hlaut hún að koma —
dökk skikkja — bjartar, tindrandi stjörnur
— dularfullur yndisleiki — takmarkalaus feg-
urð. — Og lijartað tók að slá í brjósti lians
með miklu meiri ákafa, en hann hafði orðið
var við áður. —-
„Leyfið mér að kynna ykkur,“ heyrði liann
Heinrich segja. „Caryl Sanger -r- ungfrú Fen-
ella McClean. — Þér talið ensku, Caryl?“
Caryl lineigði sig og tók hina litlu, mjúku
og hlýju liönd, sem Fenella rélti lionum. Hann
þóttist vila hvernig rödd hennar mundi vera,
áður en hann heyrði hana lala.
„Þér lékuð alveg dásamlega, herra Sanger.
Og mér þótti óumræðilega vænt um, að þér
skylduð gera það. Það er svo yndislegt, að
lilusta á þvilíkan leik. — Eg vona að þér sjá-
ið ekki eftir því, sem þér gerðuð?“
„Nei, vissulega ekki,“ svaraði Caryd.
Og á því augnabliki sagði hann satt.
„Prego, Signore!“
„Maðurinn með töluvélina var nú rétt að
því kominn að missa þolinmæðina. — Iiann
gekk til þeirra og veifaði lyklakippunni og
átti það að vera merki þess, að nú yrði þau
að fara. Og þau lilýddu samstundis. En bráð-
lega námu þau staðar, Fenella og Caryl, og
það var líkast því, sem livort um sig liiði eft-
ir því, að hitt segði eitlhvað. — Veðrið var
kalt og óhugnanlegt og nokkur sveljandi. —
Og það er langsennilegast, að þau liefði stað-
ið þarna í sömu sporum til morguns, ef Hein-
ricli liefði eklci ýll við þeim.
„Þér eigið kannske lieima í Lidoeu?“ spurði
liann Caryl.
Hann neitaði því. Kvaðst hafa herbergi á
leigu í Feneyjum, i Gyðinga-hverfinu. Og ef
liann ætti að ná í síðustu bálsferð, þá yrði
liann nú að hlaupa þegar í stað. En hann