Vísir - 31.05.1935, Side 2

VISIR
fáum við daglega.
Stjórnarskifti i
Frakklandi.
Ríkisstjórnin bjóst við því í gær, að geta hald-
ið völdunum, vegna þess að vinstri flokkarn-
ir voru tvístraðir, en það fór á annan veg,
því að fulltrúadeild þjóðþingsins feldi ein-
ræðisfrumvarp Flandins, þrátt fyrir áhrifa-
mikla ræðu, sem hann hélt. Lebrun leitar að
líkindum til Bouisson, sem er óháður þing-
maður, og felur honum að mynda stjórn.
Herriot er einnig talinn líklegt forsætisráð-
herraefni.
París 30. maí. FB.
Ríkisstjórnin hefir nú nokkuru
betri vonir um að halda völdun-
um, vegna þess að nefnd vinstri-
manna, sem skipuð var að tillögu
socialista til þess að vinna að j)ví,
að allir vinstriflokkarnir tæki
höndum saman, hefir ekki náð til-
gangi sínum. — Flandin fer á
fund í fulltrúadeild þingsins íkveld
og fer fram á, að deildin votti
stjórninni traust sitt. Þrátt fyrir
það, að stjcrnin hefir betri vonir,
FLANDIN.
svo sem að framan er sagt, er af
stjórnmálamönnum enn talið svo,
að hún sé mjög völt í sessi og ó-
víst með öllu, að deildin votti
henni traust sitt. (United Press).
París 31. maí. FB.
Ríkisstjórnin hefir beðist lausn-
ar. Fulltrúadeild þjóðþingsins feldi
frumvarp stjórnarinnar um ein-
xæðisvald í f jármálum með 353 at-
kvæðum gegn 202. Flandin flutti
áhrifamikla ræðu um nauðynina á
að vernda frankann. Hann skoraði
á þingið með alvarlegum orðum,
að styðja stjórnina og samþykkja
frumvarp hennar og varaði hana
við afleiðingunum af því, ef af
verðhruni frankans yrði. Tvent er
nauðsynlegt að gera þegar í stað,
sagði Flandin, í fyrsta lagi að
stöðva alþjóðagróðabrallsmenn svo
þeir hafi ei áhrif á gengi frank-
ans, en af gróðal^rallsstarfsemi
þeirra hefði leitt dvínandi traust
á- gjaldmiðlinum og stjórninni, en
í öðru lagi yrði að koma í veg fyr-
ir, að fólk héldi áfram að skifta
frönkum sínum í gull, en sumstað-
ar hefði menn orðið gripnir æðis-
genginni hræðslu og reynt að
ikoma öllu sínu sparifé í gull. Ef
jdeildin bregst, getur það haft þau
áhrif, að afleiðingarnar af gróða-
bralli spekulantanna verði enn al-
varlegri — ef til vill hörmulegar.
Þegar Flandin hafði beðist lausn-
|ar gaf Lebrun ríkisforseti í skyn,
að hann mundi tilnefna nýjan for-
: sætisráðherra áður bankarnir yrðu
opnaðir í dag (föstudag), til þess
að koma í veg fyrir æðisgengna
hræðslu almennings og óeðlilegt
aðstreymi fólks í bankana.
Stjórnmálamenn ætla, að Le-
hrun muni fyrst bjóða Ferrand N.
Bouisson forseta fulltrúadeildar-
innar, að mynda stjórn, en ef hann
vilji ekki takast stjórnarmyndun
á hendur, þá Herriot fyrrverandi
forsætisráðherra. Hinn fyrrnefndi
er talinn hafa sagt, að hann mundi
fúslega vilja taka að sér stjórnar-
myndun, ef hann væri beðinn um
það. Bouisson er óháður og hefir
því engan flokk að baki sér. Gerir
hann sér vonir um, að geta mynd-
að stjórn — sterka stjórn — og
valið í hana menn, án tillits til
þess í hvaða stjórnmálaflokki þeir
eru. (United Press).
Umferðarslys í London.
London, 29. maí. FÚ.
Skýrslur um umferðarslys í L011-
don sýna, að á krossgötum inni í
borginni sjálfri voru slysin í mars
og apríl i ár 17% færri en á sama
tíma í fyrra, en á fjórum aSallei'ð-
unum út úr borginni fækkaði slys-
unum um 44%. Þetta er fyrst og
fremst þakkað þeim ráðstöfunum,
sem samgöngumálaráðuneytið hefir
látið gera til öryggis á vegunum.
Sogsdeilan leyst.
Samningar milli allx*a aðila voiu undirskrif-
aðir í nótt kl. 12x/i til lx/%.
Eins og ráða mátti af álykt-
unum bæjarráðsins, sem liirlar
voru í blöðunum í gær,. náðist í
rauninni samkomulag um lausn
Sogs-deilunnar í aðalatriðum á
miðvikudagskvöldið. En þá
komst á samkomulag milli bæj-
arráðsins og Höjgaard &Schultz
um flutninginn á efni og vélum
til Sogsvirkjunarinnar, með
þeim liætti, sem greinl var. En
þá var cftir að ganga frá samn-
ingum um alla vinnu við fram-
kvæmd virkjunarinnar i ein-
stökum atriðum. Hófust þeir
samningar um miðnætti ifyrra-
kvöld og slóðu yfir að lieita
mátti óslilið allan næsta sólar-
liring, og voru samningar milli
allra aðila að lokum undir-
skrifaðir í nótt kl. YlVz til lþó-
I þessum samningum höfðu
komið fram ýmiskonar ágrein-
ingsefni, sem leysa varð úr.
Tóku þátt í samningunum
stjórn verkamannafélagsins
Dagsbrúnar, stjórn Sjómanna-
félagsins, stjórn Iðnsambands
byggingarmanna og stjórn Járn-
smiðafélagsins annars vegar og
umljoðsmenn Höjgaard &
Schultz hinsvegar. En forseti
Alþýðusambandsins, Jón Bald-
vinsson, borgarstjóri og bæjar-
ráð höfðu meira og minna
liönd i bagga með öllum samn-
ingum. Ennfremur var gengið
frá samningum um flutning-
ana, milli bæjarstjórnar og
Höjgaard & Schultz og milli
bæjarstjórnar og stjórnanda
Vörubilastöðvarinnar „Þrótt-
ur“.
Er nú gert ráð fyrir þvi, að
flutningaskip Iiöjgaard &
Schultz komi hingað aftur í
dag, og að vinna við það verði
þá hafin tafarlaust, og siðan
flutningarnir austur og vinnan
á virkjunarstaðnum.
Nógur er
Einu sinni voru bræður tveir,
sem ætluðu sér að verða mikl-
ir menn ineð tíð og tíma. Hét
annar Knútur, en liinn Þór. -—
Þeir voru fallegir drengir, og
efnilegir og svo líkir í sjón, að
jafnvel kunnugasta fólk þekti
þá ekki sundur. —
, En þeir voru næsta ólíkir að
skapferli, bræðurnir. Þór var ið-
inn og ástundunarsamur. Hon-
uin skildist það snemma, að
menn yrði venjulega eiitlivað
á sig að leggja til þess að kom-
ast áfram i heiminum. Og liann
hegðaði sér samkvæmt því. -—
Knútur spókaði sig á götunum
með hendur í vösum og sinti
engum störfum. — Honum var
illa við áreynslu og erfiði og
ætlaði að bíða eftir þvi, að
höppin kæmi af sjálfsdáðum.
„Þú vinnur og þrælar, bróðir
minn“, sagði Knútur, „og liefir
ekkert í aðra hönd. Það er vit-
levsa. Þú ættir að liafa það eins
og eg og mínir líkar. Við bið-
um, uns tækifærið kemur. —
Og sjáðu nú til: Einn góðan
veðurdag er borgin á „öðrum
endanum“, því að Ijónið hefir
brotist út úr búri sinu og leikur
lausum hala. — Og heitið verð-
ur stórkostlegum verðlaunum
fyrir að handsama Ijónið. Þá er
minn tími kominn. Eg hand-
sama ljónið og hlýt verðlaun-
in“. -— Svona talaði Knútur.
Hann stóð frammi fv'rir bróður
sínum með liendur í vösuin og
vindling í öðru munnvikinu.
„Það getur lílca vel komið fyr-
ir,“ sagði hann ennfremur, „að
prinsessan villist frá höllinni, út
úr borginni og lengst út í skóg.
Og þá er það boð látið út ganga,
að sá, sem finni hana, skuli
hljóta hana sjálfa að launum
og hálft konungsríkið. — Eg
mundi verða sá, sem hlyti
kongsdóttur og konungsrikið
hálft. — Svona eru tækifærin i
öllum áttum. Maður þarf ekki
■annað að gera, en að bíða róleg-
ur og gripa þau!“
Svo fór hann upji í sveit til
pabba og mömmu, því að hann
var peningalaus í borginni og
steikíu gæsirnar vildu ekki
koma og fljúga í munn honum.
Þegar heim kom var gert hið
mesta gys að honum. En hann
sagði strákunum í nágrcnninu
sögurnar um hin miklu tæki-
færi og kallaði þá furðu
heimska, að vera að leggja á
sig erfiði, þegar galdurinn væri
ekki annar en sá að bíða.
En Þór bróðir lians sagði:
„Þetla er alt saman vitleysa. Sá,
sem ætlar sér að verða maður
með mönnum — sá senx ætlar
sér að komast áfram í veröld-
inni með drengilegum hætti,
verður að leggja á sig erfiði.“ —
Ilann var hinn mesti iðjupiltur,
all af sí-vinnandi, þegar ein-
hverja vinnu var að fá. Og hann
fór með aurana sína i bankann
á hverju Iaugardagskveldi.
Hann ætlaði að vera duglegur
að vinna, meðan hann væri ung-
ur og hraustur, og þegar liann
væri búinn að safna iniklum
jxeningum, hugsaði liann sér að
kaupa vildisjörð og fara að búa.
— Hann hafði liugsað sér að
eiga jörðina skuldlausa.
Og svona liðu nokkur ár. Þór
vann mikið og safnaði jiening-
um í banka. Knútur revkti og
slæjitist og heið hins míkla tæki-
færis.
Þá bar svo lil eitthvert sinn,
að það boð var látið út ganga, að
konungur héti 10 þúsund krón-
um þeim manni, sem tæki að
sér að témja og þjálfa hest, sem
hann hafði þá nýlega eignast.
Hestur þessi var hið mesta met-
fé að vexti og fríðleik, en slíkur
tryllingur, að enginn réð við
hann. — Það fylgdi og, að hver
sá, sem treysli sér til að fást við
hestinn, yrði að vera kominn í
konungsgarð ákveðinn dag fyrir
sólarfall. —
Þegar þeir bræðurnir, Þór og
Knútur, hevrðu þessi tíðindi,
ákváðu þeir báðir að freista
gæfunnar. —
Knútur lét þess gelið, að nú
væri fyrsla tækifærið komið.
Og þeim mundi fara fjölgandi
úr þessu. — Hann kveikti sér í
vindlingi, labbaði út á tún, lagð-
ist niður og fór að hugsa.
Hann hugsaði um það, að á
morgun hefði liann 10 þúsund
krónur í vasanum. — Og svo
væri ýrnsir að tala um það, að
að nauðsynlegt væri að vinna
sex daga vikunnar! — Þvílíkir
asnar! — Hann skyldi tala við
þá á morgun! —
Þór tók öllu með ró. Hann
hafði fataskifli, kysti mömmu
sína og gekk til dyra.
Hann rakst á bróður sinn í
laut á túninu og mælti um
leið hann gekk fram hjá: —■
„Ætlar þú ekki að freista ham-
ingjunnar, bróðir minn?“
„Hugsað hefi eg mér það,“
svaraði Knútur og kveikti sér í
nýjum vindlingi. — „Eg fer
seinna, því að nógur er tirninn.
Það er langt til sólarlags, bróð-
ir. 7----Eg er að liugsa um að
sofna ofurlitla stund.“ —
Þór gekk leiðar sinnar. Hann
hristi höfuðið og sagði við sjálf-
an sig: — „Já — aumingja
Knútur — hann er ekkert annað
en montið og letin. Og verður
vist aldrei neitt annað. —-
Reyndar held eg nú að liann ætti
að gela tamið hesta.“ — —
Knútur svaf lengi. — Og þeg-
ar hann vaknaði mundi hann
ekki glögglega, hvað hann hefði
ætlað að gera þenna daginn —
en eitthvað liefði það verið. —
Jú, nú mundi hann það. Hann
ætlaði að „grípa tækifærið,“
temja hest kongsins og — hljóta
10 þúsund krónur að launum!
„Það er líklega best að eg fái
mér matarbita, áður en eg legg
af stað,“ sagði liann við sjálfan
sig. „Og kaffisopa — því að nóg-
ur er tíminn“ — Svo labbaði
hann inn til mömmu sinnar —
át og drakk og kveikti sér i
vindlingi á eftir.
„Jæja — mamma min,“ sagði
liann að lokum. — „Nú fer eg.
Og þegar við sjáumst næst, verð
eg orðinn ríkur maður, þvi að
nú er tækifærið komið — hið
mikla tækifæri, sem eg hefi
verið að bíða eftir. —
Hann lagði nú af stað og
gekk rúma klukkustund. — Þá
rakst hann á farand-leikendur,
sem voru að slá tjöldum á slétt-
um velli. — Þar var margt að
sjá.
„Þetta liefi eg ekki áður séð,“
sagði Knútur við sjálfan sig. —
„Best að líta á það — því að
nógur er tíminn.“
„Hvers konar náungi ertu?“
spurði einn þeirra, sem við
tjöldin voru. —
„Eg er maðurinn, sem á að
temja konungshestinn,“ svaraði
Knútur — „maðurinn sem hlýt-
ur hin miklu laun — 10 þúsund
kénur! — Maðurinn, sem gríji-
ur fækifærin!“ -—
„Þá held eg að þú verðir nú
að fara að hraða þér, kunn-
ingi,“ sagði niaðuriiin, „ef þú
ætlar að ná í konungsgarð fyrir
sólarfall.“ —
„Nógur er tíminn,“ svaraði
Knútur — „og langt fram yfir
það. — En heyrðu lagsi: Mig
langar til að koma í liringekj-
una þína, því að það hlýtur að
vera gaman.“
„Þú getur fengið leyfi til
þess,“ sagði maðurinn. — „En
þá verður þú líka — svona i
launa skyni — að segja öllum,
sem þú hittir hér í grendinni
frá skemtaninni.“
„Það skal eg gera,“ svaraði
Ivnútur. Og svo fór hann í hring-
ekjuna.
, „Ja — þetta er svei mér
skemtun í lagi,“ sagði hann. „Eg
sé ekki eftir því, að hafa kynst
hringekjunni.“
Svo fór liann leiðar sinnar.
Skömmu síðar sagði hann við
sjálfan sig: — „Eg er orðinn
svangur. Það er líklega orðið
nokkuð áliðið. Kannske eg kíki
á sólina og sjái hvað henni líð-
ur. — Sei — sei! Nógur er tím-
inn! — Best að setjast niður og
grípa í nestisbitann“. . (
Svo át liann nægju sína og
hvildi sig rækilega að lokinni
máliið. —
„Hvað er nú þetta,“ sagði
hann við sjálfan sig, er hann
háfði gengið vænan spöl. —
„Reykur! — Það er víst kvikn-
aður eldur einliversstaðar. Það
verð eg að sjá. — Nógur er lim-
inn, og langt fram yfir það.“
Og svo fór hann að skoða eld-
inn. Þar var fult af fólki. Það
var stærðarliús, sem var að
brenna. Það var orðið alelda og
fólkið horfði á — sægur af fólki.
Og Knútur stóð líka og horfði
á. Hann þurfti svo sem ekki a‘ð
flýta sér, þvi að nógur var tím-
inn! — y
Nú fór sólin að lækka á lofti,
en Knútur sagði við sjálfan sig,
að hann hlyti að liafa nógan
tíma, þó að hann biði þangað
lil húsið væri fallið. —
Loksins fór hann l>ó af stað.
Og ]iá sá hann, sér til mikillar
skelfingar, að skamt myndi til
sólarlags. Og nú fór liann að
hlaupa. Þarna var konungsgíu’ð-
urinn — langt — langt fram
undan. — Nú var um að gera að
lilaupa. En ekkert dugði. Loks-
ins komst liann þó alla leið.
Hann fann hallarvörðinn að
máli og kvaðst nú vera kominn
til þess að temja hestinn. —
„Þú kemur nokkuð setnt,“
sagði vörðurinn. „Sólin en geng-
in til viðar fyrir löngu og kon-
ungur hefir falið öðrum manni
að reyna að temja hestinn. —
Labbaðu heim til þín, kunn-
ingi!“
„Hefir þú orðið var við hann
bróður minn — liann Þór?“
„Hvernig er hann í hátt?“
, „Við erum alveg eins, báðir
tveir.“
í þessum svifum kom liðþjálfi
einn lilaupandi. Hann ætlaði að
strunsa fram lijá,envarðmaður-
inn kallaði á hann: — „Hefir þú
rekið þig á mann liér i kveld,
sem lítur út alt að einu og ná-
uiiginn, sem þarna stendur?“—-
„Já — eg held nú það,“ svar-
aði liðþjálfinn. — „Maðurinn,
sem kóngurinn valdi úr öllum
hópnum, til þess að þjálfa hest-
inn, er bara alveg eins og strák-
urinn sá arna.“
Iinútur nöldraði fyrir munni
sér: „Og svo fær Þór bróðir
minn 10 þúsund krónur og eg
fæ ekki neitt! — Og nú er kom-
ið myrkur og eg veit ekkert
hvað eg á af mér að gera.“
„Þú getur fengið að liggja
hérna í liesthúsinu til morguns,“
sagði varðmaðuriiin. „Annað
get eg ekki fyrir þig gert.“
Og Knútur skreið upp í stall-
inn og lá þar uns dagur var hátt
á lofti. — Þarna voru allir hest-
ar konungsins — allir nema
einn — hinn mikli og fagri tryll-
ingur, sem bróður lians var fal-
ið að temja.
Knútur var svangur og þreytt-
ur og í slæmu skapi. — Hann
formælti guði og mönnum og
talaði um það við sjálfan sig,
að allir ætti að eiga alt og eng-
inn neitt sérstaklega. Það væri
lausnin á öllum vandamálum.
Og þá þyrfti rnaður ekki að vera
að vinna og þræla, því að þá
gæti aðrir haft fyrir því. —
Þegar hann hafði legið þarna
slundarkorn og rausað við sjálf-
an sig, hevrði liann hornablást-
ur og hófatraðk fyrir utan. —
Hann skreiddist á knén og Ieit
út um gluggann. Og þarna sat
þá bróðir hans á ótemjunni.
Honum liafði tekist að þjálfa
folann um nóttina og morgun-
inn.
Konungurinn stóð á hallar-
tröppunum og hirðin öll um-
hverfis. Og menn hrópuðu og
klöppuðu og dáðust að afreks-
verki Þórs. —
Konungurinn tók úr juissi
sínum sjóð gildan og rétti Þóri,
hinum unga sigurvegara, en
hann tók við óg hneigði sig fag-
urlega. —
Knútur beið, uns mannautt
varð í hallargarðinum. Þá
skreiddist liann út úr hesthús-
inu og hélt heimleiðis. —
Hann kom ekki heini fyrr en
undir háttatíma.
Þá var fjölmenni saman kom-
ið á heimihnu. Nágrannarnir,
allir með tölu, voru komnir til
þess að gleðjast yfir sigri bróð-
ur hans. „Það er lílca mest
ástæða til þess,“ sagði Knútur
við sjálfan sig, bölvaði og krepti