Vísir - 16.02.1936, Blaðsíða 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
SONJA HENIE,
skautamærin fræga. Myndin
iekin, er hún kepti síðast um
meistaratitilinn fyrir Evrópu,
og var að horfa á keppinautana
leika listir sínar. Hjá henni
sitja Jeff Dicksson,, kunnur
amerískur íþróttafrömuður, og
móðir liennar.
geta sagt að ég hjálpi þeim.
Sama sagði inóðir lians og þau
fóru hvergi, en ekki leið þeim
vel þann dag. Svo kom úrslita
stundin, þegar atkvæðin voru
talin. Björn og Hallur hiðu
milli vonar og ótta. Það gjörðu
þau líka hjónin í Dal og Björn
sagði við þau áður en liann fór
af stað til þess að vera við taln-
ingu atkvæðanna. „Ó, hvað ég
vildi að þið hefðuð kosið, því
eins og þið vitið, þá þarf ekki
að muna nema einu atkvæði“.
„Veit ég það, Björn minn“,
sagði faðir lians og gekk hurt.
Björn flýtti sér af stað. Þeg-
ar hann kom heim um kvöidið
spurðu foreldrar hans hann
einskis, en hann sá að þau voru
eins og ulan við sig, en kona
lians sagði: „Hvernig fór kosn-
ingin“. „Það fór sem oftar, að
það munaði litlu, þeir höfðu all-
ir svo líkt fylgi. En þó fékk einn
þeirra einu atkvæði fleira en
hinir og fær því vafalaust
brauðið“. Gömlu lijónin litu
livort á annað, en sögðu ekkert.
„Hver þeirra var það, sem flaut
á þessu eina atkvæði?“ sagði
kona Björns. „Það var sira Sig-
urður og hamingjunni sé lof
fyrir það!“ „Já, það segi ég með
þér“, sagði hún. „Og það veit ég
að þið segið líka pahbi og
mamma“, sagði Björn.
„Við höfum altaf viljað ykk-
ur börnum okkar alt gott, og
því gátum við ekki sætt okkur
við það að Gunna gengi út í fá-
tækt langt hurt frá okkur', sagði
móðir hans.
„Ójá, okkur hefir ekki altaf
liðið vel, þessi þrjú ár síðan hún
fór frá okkur“, sagði faðir lians.
„En nú hafa örlögin snúið
Öllu til góðs og nú bíðum við
glöð eftir komu þeirra“ sagði
Björn. Og dagarnir liðu fljótt.
Júnisólin sendi hjarta geisla
sína yfir lög og láð.
Ungu prestshjónin voru kom-
in að Hvammi, allir tóku vel á
móli þeim. Á fögru sumar-
kveldi sjáum við Guðrúnu og
sira Sigurð sitja við lindina í
hlíðinni fyrir ofan bæinn í Dal.
„Héðan gekst þú heim til for-
eldra þinna til að segja þeim að
bú ætlaðir að fylgja mér út i
fátækt óraleið frá þeim og þess-
Um kæru æskustöðvum þínum.
Guð hlessi þig fyrir það“, sagði
rira Sigurður. „Mig liefir ald-
rei iðrað þess, og nú eru all-
ar minar vonir uppfyltar“, sagði
Guðrún.
„Og mínar líka“, sagði síra
Sigurður. Um leið og liann
slepti síðasta orðinu komu þau
Gjörn og kona hans og Hallur
°S Signý til þeirra. „Okkur var
farið að leiðast eftir ykkur“,
sagði Björn. Þau gengu öll
heim. Það var glatt á lijalla
þetla kvöld i stofunni í Dal. Val-
gerður liúsfreyja sagði: „Langt
er nú síðan við hjónin liöfum
lifað slíka gleðislund, þvi nú
liöfum við aflur bæði börnin
okkar hjá okkur“.
Jón bóndi stóð við gluggann
og liorfði yfir að Hvammi og
sagði: „Já, það er lang^t síðan,
en nú erum við loksins húin að
sjá það og reyna að betra er
yndi en auður“.
Ásta.
Frá Þorhergi„snikkara?
Þorbergur hét maður; hann
var Björnsson, og var uppi um
miðbik 19. aldar. Hann var tré-
smiður, „snikkari“ að iðn, og
vann að mestu fyrir sér með
handiðn sinni. Kvæntur mun
liann hafa verið, en eigi veit eg
lil að hann léti eftir sig afkom-
endur og lílt eða ekki mun hann
hafa við húskap fengist. Þor-
bergur var alinn upp í Hrúta-
firði, en hafðist mest við austan
Hrútafjarðarár eða i Húna-
vatnssýslu á fullorðinsárum;
var víst oft langdvölum á Þing-
eyrum og Stóru Borg, hjá
Magnúsi R. Olsen.
Þorbergur var talinn liagyrð-
ingur góður og voru ýmsar vís-
ur á gangi i æsku minni, er hon-
um voru eignaðar og voru flest-
ar þeirra vel gerðar. Eru hér
þrjú sýnishorn lausavísna hans.
Einhverju sinni kom Þor-
bergur að smiðjudyrum þar
sem Hannes „stutti“ var að
dengja ljái sína (sem voru mjög
stuttir) og kvað:
Hárs með föngum Hanns minn
Iirakti ströngu leiðindin.
Stælti löngu stálvopnin,
steðjinn söng við hamarinn!
Þorbergur leit út um glugga
á Þingeyrum til Tröllakirkju og
fjallanna þar norður af:
Þarna var eg vesturfrá
vafinn bernsku göllum,
vori minnar æsku á
undir þessum fjöllum.
Þessa stöku kvað Þorbergur
um jarðabætur bónda, er hélt
léttadreng:
Miklu þetta afkom ár,
einn með léttadrenginn,
að hann slétti þúfur þrjár,
þær um dettur enginn.
Beinakerlingavísur allmargar
eru lil eftir Þorberg, m.a. kveðn-
ar í nafni „Iverlingar á Ivalda-
dal“ lil þeirra Magnúsar Olsen
á Þingeyrum og Jósefs læknis
Skaftasonar í 'Hnausum. En
ekki er visl að fólki nú á dögum
þyki þær nógu finar og því er
þeim slept hér.
Þá er Jósef lækni Skaftasyni
var bönnuð þingseta, sumarið
1853, og honum vísað heim i
liérað sitt, vaf Þorbergur stadd-
ur i Reykjavík og átti þá að hafa
spurt lækni, hvort þeir ætlu
ekki að verða samferða norður,
en J. S. svarað stultlega: „Far
þú þína leið, — eg fer mína“.
Þá er mælt að Þorbergur hafi
svarað: „Grátum ekki, munum
heldur“, og hélt af stað á und-
an. En á norðurleið fami læknir
tvær vísur mergjaðar í „Kerl-
ingunni á Kaldadal“.
Maður cr nefndur Vilhelm
Höl'ter, Reykvíkingur, danskur
eða þýskur að ætt. Hann flakk-
aði stundum um Norðurland að
sumrinu. Hann fekkst við kveð-
skap, en var talinn leirskáld.
Drykkfeldur mun hann hafa
verið og geðstyggur nokkuð. Er
liann mér í barnsminni þannig,
að mér þótti liann leiðinlegur
og stóð jafnan geigur af honum
meiri en flestum öðrum gestuin.
— Einhverntíma lenti þeim
saman Þorhergi og honum og
kvað Þorbergur vísuhelming
þenna og skoraði á H. að botna:
Hölter má ci hafa sult,
né lialtra út í veður kalt.
Glímdi Hölter lengi við að
hotna þetla og var að lokum
orðinn ,svo reiður, að liann
stökk á burt án þess að geta
slegið í botninn. Botnaði Þor-
bergur þá vísuna sjálfur á þessa
leið:
Ef fult er staup þó fari dult,
falt er þá hann kjafti um alt!
Jósef Jónsson
frá Melum.
Presturinn: Hvernig líður yð-
ur i dag, frú Jörgensen?
Frú Jörgensen (nýbúin að
missa manninn sinn): Æ —
livernig ætli mér líði nema illa.
Presturinn: Nú er blessaður
Jörgensen yðar með drottins út-
völdu í Paradís.
Frú Jörgensen: Eg er nú ekki
alveg eins viss um það og prest-
urinn. Eg þekti Jörgensen lieit-
inn. Hann var gallagripur sá
elskulegi maður, þó að ég segi
sjálf frá. Og samt sakna ég hans
og græt.
Presturinn: Hafi þér grátið
mikið, frú Jörgensen?
Frú Jörgensen: Og sussu —
sussu — ég byrjaði eldsnemma
í morgun. Og nú hefi ég liugs-
að mér að byrja aftur, undir
cins og eg er búin að borða.