Vísir - 14.04.1936, Blaðsíða 2

VlSIR
Þrettán manna nefnd-
in og Abessiniu-
styrjöldin.
ítalir vilja enn draga málin á langinn, í von
um að standa enn betur að vígi, ef þeim tekst
að gersigra Abessiniumenn innan skamms og
áður en rigningatímabilið hefst.
Hédinn og
fpeðfiskurinn.
London 14. apríl.
Símfregnir frá Genf herma,
að aðalskrifstofa Þjóðabanda-
lagsins liafi tilkynt, að Aloisi,
bandalagsfulltrúi Italiu, hafi
símað að hann sé væntanlegur
til Genf á miðvikudag, en ekki
þriðjudag, eins og ráðgert hafði
verið, til þátttöku i fundi 13
manna nefndarinnar, en hún
London 14. apríl.
Fregnir þær sem berast frá
Asmara til Italíu herma, að It-
alir haldi áfram sókn sinni. Op-
inber tilkynning hermir, að it-
alskar herdeildir hafi án þess
að mæta verulegri mótspyrnu
London 14. apríl.
Símfregnir frá Rómaborg
lierma, að ítölsku stjórninni
hafi verið boðið að senda full-
trúa á nýjan fund Locarno-
veidanna, sem haldinn verður í
London á morgun, en stjórnin
sé enn óákveðin í því hvort hún
Utan af landi.
Batnandi tíðarfar.
13. april. FÚ.
Útvarpið hefir í dag spurst
fyrir um tíðarfar og haga í
harðindasveitum norðanlands
og austan. Allstaðar hefir tið
verið góð og víða er komin upp
jörð. — Fréttaritarinn að Ysta-
felli skýrði frá því, að í Suður-
Þingeyjarsýslu hafi verið sól-
skin og blíðviðri undanfarna
daga, en lítil leysing. Yíða er
komin upp heitarsnöp, en sum-
staðar enn jarðlaust. Bændur
hafa von urn að komast af með
hey, ef þessu fer fram. Skepnu-
höld eru góð. — Snjóbíllinn hef-
ir undanfarið flutt fóðurbæti í
Bárðardal. Hefir hann farið
nokkrar ferðir og flutt 20 vætt-
ir í hverri ferð. Einnig er hann
byrjaður að flytja fóðurbæti i
Mývatnssveit. — Símastöðin í
Húsavik sagði ágæta tíð undan-
farna daga. Við sjóinn hefir
■njóa leyst og jörð er komin
upp, en í innsveitum hafa verið
næturfrost og lítil leysing.
Nokkrir árabátar hafa róið frá
Húsavík undanfarna daga og
aflað 200—300 kg. á bát, mest-
megnis ýsu. — Símastöðin að
Víkingavatni í Axarfjarðarhér-
aði sagði góða tíð hafa verið í
héraðinu undanfarna daga og
haga kominn upp. Stöðin sagði
bændur eiga nokkurn heyforða
ætlar nú að gera tilraun til þess
að fá Abessiniustyrjöldina til
lykta leidda friðsamlega. Á-
kvörðunin um að fresta för
Aloisi um enn einn dag, er tal-
inn vottur þess að ítalir vilji
enn draga málin á langinn, eft-
ir því sem þeim er unt. (Uni-
ted Press—FB).
lagt undir sig svæði við Tana-
vatn. Ennfremur, að ítalskar
herdeildir liafi tekið borgina
Gallabet í nánd við landamæri
Bresk-egipska Sudan eftir
nokkura mótspyrnu. (United
Press—FB).
tekur þátt í þessum fundi. Geri
hún það er talið víst, að hún
muni gefa fulltrúa sínum fyrir-
skipanir um að fylgja sömu
stefnu og á fyrri fundum þess-
um málum viðkomandi. (Uni-
ted Press—FB).
og útlitið sæmilegt. — Frétta-
ritari útvarpsins á Akureyri
sagði blíðviðri og meiri og
minni sólbráð hafa verið í Eyja-
fjarðarhéraði undanfarna daga.
1 nágrenni Grundar og Saur-
bæjar kvað hann kominn upp
sæmilegan haga. I .Staðarbygð,
Kaupangssveit og á Svalbarðs-
strönd liggur enn mikil fönn,
en hnjótar eru komnir upp á
þeim slóðum. Mikil fannalög
eru einnig vestanmegin fjarð-
arins og vegurinn norður frá
Akureyri þeim megin liggur
undir fönn. Engar teljandi
fregnir höfðu honum borist um
erfiðar heyástæður enn sem
komið er.
Misjafn afli í Vestmannaeyjum.
Vestmannaeyjar 13. apríl. FÚ.
Þeir bátar sem komnir voru
að í Vestmannaeyj um kl. 17,30
í dag höfðu afar misjafnan afla.
Sumir komu með hlaðafla og
tvísóttu, en aðrir liöfðu mjög
litinn afla. Á laugardaginn fyrir
jiáska höfðu mestan afla: Hilm-
ir 28,200 kg., skipstjóri Har-
aldur Hannesson, Fylkir 26.700
kg., skipstjóri Guðjón Tómas-
son, og Halkion 18,000 kg.,
skipstjóri Stefán Guðlaugsson.
Það er einkenni sumra
manna, sem ekkert geta að
gagni gert, að þeir reyna sí og
æ að tileinka sér heiðurinn af
starfsemi annara.
Héðinn Valdiinarsson virðist
þessu markinu brendur. Hann
hefir verið formaður fiskimála-
nefndar frá upphafi og ekki
orðið þar að neinu liði, svo að
vitað sé. Hinsvegar mun hann
mjög langa til þess að krækja
sér í heiðurinn af störfumS.Í.F.
Hann stóð fyrir því á sínum
tíma, að senda fisk til Póllands.
Honum liafði dottið í hug, að
verið gæti, að þar væri hægt að
selja eitthvað af fiski. Hefir
væntanlega hugsað sem svo, að
reynslu nokkura hefði liann í
fisksölumálunum, síðan er þeir
Jónas og hann fengust við
' verslunina með Viðeyjarfisk-
inn, sem frægt er orðið.
Svo vaú fiskurinn sendur. Og
Alþýðuhlaðið ætlaði alveg að
rifna af fögnuði yfir þessu af-
reksverki Héðins og fiskimála-
nefndar. Þama væri mikill
gróði sama sem viss! Nú væri
lika kominn til sögunnar mað-
ur, sem kynni þá list, að vinna
fyrir aðra.
Og legáti einn var sendur
með fiskinmn — snildarmaður,
sem slaga mundi hátt upp í
Héðin sjálfan!
Svo leið og beið. Og Alþbl.
var við og við að minnast á
það afrek Héðins að hafa fund-
ið hinn ágæta Póllandsmarkað.
Bráðlega mundi berast hingað
fregnir um það, að Steady-fisk-
urinn væri seldur fyrir gæða-
verð!
En þær fregnir komu aldrei.
Og Alþbl. hætti smám saman
að lala um gróðavonir i sam-
bandi við Póllandsmarkaðinn.
Andvirði Steady-farmsins
mun hafa glatast gersamlega.
Og liklega hefir meira fé farið
í súginn við þá *„tilraunina“.
Og Héðinn hafði ekki botnað
neitt í neinu. Hann liafði þó
hugsað sér, að hægt mundi að
græða á því, að senda fisk og
legáta til Póllands!
En svona fór þaðl Skömm og
skaði og ekkert annað!
Þá komst Héðinn á snoðir
um það, að S. I. F. væri búið
að útvega góðan markað vest-
an hafs fyrir íslenskan fisk.
Undarlegt að þessir „íhalds-
hlunkar“ skyldi nú endilega
þurfa að vera á undan okkur,
mun Héðinn hafa hugsað. —
Og svo fór hann að góna í vest-
urátt!
Og formanni fiskimálanefnd-
ar hitnaði öllum og varð enn-
þá rauðari en að vanda, er hann
hugsaði til þess, að ekkert væri
Jíklegra en það, að sfjórn S. í.
F. hlyti heiður og þökk fyrir
framsýni sína og dugnað i fisk-
sölumálunum!
Það mátti ekki svo til ganga.
Og þá mintist Héðinn þess, að
einlivemtíma hefði verið um
það talað, að S. í. F. ætti bara
að annast saltfisksöluna.
Og formaður fiskimálanefnd-
ar brá við skjótt og aftók með
öllu, að sölusambandið væri að
skifta sér af öðru en saltfiski!
— Hann kunni því illa, Pól-
lands-riddarinn, að óviðkom-
andi menn væri að „kássast
upp á sínar jússur“!
— En að við sendum ein-
hvern vestur? — Það er elcki
efnilegt, ef sölusambandið fer
að leggja það í vana sinn, að
selja fisk í Ameríku fyrir af-
bragðs verð!
— Nei, það er ekki efnilegt,
gall þá við í flalsænginni. Við
skulum bara senda einlivern í
snatri, því að „ekki lijálpar
þessi skratti“. Bregðum nú við í
skyndi, piltar mínir, þvi að
annarskostar fá „hinir“ allan
heiðurinn!
Svo var farið að leita og
leita að manni. Leitin gekk illa,
tn loks fanst þó einn verðug-
ur. — Hafði sá einkum það sér
til ágætis, að liafa komið í Nor-
eg. —
Sendimaður komst heilu og
höklnu vestur. — Hann bar höf-
uðið hátt, því að liann var kom-
inn mikilvægra erinda.
Hann ætlaði ekki að leggja
sig niður við annað eins og það,
að tala við umboðsmann S. 1. F.
— Hann ætlaði að selja fiskinn
sjálfur, enda mundi það hægð-
arleikur. Rauðir menn austan
úr löndum kunna tökin á freð-
fiskinum þar vestra!
En „ekki er sopið kálið, þó
að í ausuna sé komið“. Og eins
fór hér. Salan gekk ekki að ósk-
um.
Umboðsmanni S. í. F. hafði
sendimaður tilkynt, að hann
þyrfti ekki á aðstoð hans að
lialda. Hann gæti liallað sér út
af þess vegna.
Sendimaður ætlaði að selja
fiskinn sjálfur — beint til neyt-
anda, að því er Alþbl. sagðist
frá.
En salan var lítil og dræm
eða engin. Þá var leitaður uppi
danskur kaupsýslumaður al-
kunnur, og beðinn um aðstoð.
En lítið raknaði úr við til-
komu hins danska manns.
Þá vandaðist málið fyrir al-
vöru.
Að lokum var ekki um ann-
að að gera, en að krjúpa á kné
frammi fyrir umboðsmanni
sölusambandsins. Þangað varð
sendimaðurinn að fara, nauð-
ugur viljugur.
Og umboðsmaðurinn Iiljóp
undir baggann. Hann seldi fisk-
inn, þegar í óefni var komið
og sendimaðurinn stóð uppi
ráðalaus.
En verðið var þá stór-fallið,
svo að í stað 20 þús. kr. hagn-
aðar, ef sölusambandið liefði
fengið að ráða, verður að sögn
um eða yfir 30 þúsund króna
halli ú sölunni.
Svona gengur það til þar sem
óvitarnir ráða — þar sem ofur-
kapp og frekja og þjösnaskap-
ur veður uppi — þar sem beil-
brigð skynsemi er fyrir borð
borin og að engu böfð.
Þar glatast verðmætin sí og
æ. Þar sekkur alt að lokum.
Manntal á Ítalíu.
London 13. apríl. FÚ.
Á þriðjudaginn í næstu viku
á að taka manntal á Ítalíu.
Hefir stjórnin látið semja skrá
um manntal á Ítalíu frá dög-
um Ágústusar keisara, sam-
kvæmt þeim heimildum sem
fyrir liendi eru, og á að hafa
hana til samanburðar. Stjórnin
áætlar, að fólksfjöldi á Ítalíu sé
nú um 44 miljónir.
Forsætisráðherrann á Grikk-
i landi látinn.
London 13. apríl. FÚ.
Dmerdzis, forsætisráðlierra
Grikldands, er dáinn, 59 ára að
aldri. — MataxoSjdeiðtogi kon-
ungssinna, hefir verið skipaður
forsætisráðherra, en hann var
hermálaráðherra, í siðasta ráðu-
neyti. Engin önnur breyting
verður gerð á stjórninni.
Heyforðabfir.
Skömmu fyrir aldamótin sið-
ustu var nokkur hreyfing uppi
um það viða til sveita, að stofna
heyforðabúr. Þótti mörgum
hygnum mönnum ilt að láta
reka á reiðanum og gera
ekkert að gangi til l>ess, að
tryggj3 búpeninginn, ef liarð-
indi skylli yfir.
Bændur voru þá enn ekki
búnir að gleyma harðindakafl-
anum mikla milli 1880 og
1890. —
En óvíða mun þó hafa af því
orðið, að lieyforðabúr væri
stofnuð. Menn þvældu um það
aftur og fram á lireppsfundum
og svo varð ekki neitt úr neinu.
Sumstaðar voru þó kjörnir
nokkurir menn í hreppi lil þess
að láta skriflega i ljós álit sitt á
málinu, en talið var. að víða
liefði verið lítið á þeim skrifum
að græða.
Nú i vetur hefir mikið verið
um harðindi talað og það er vit-
að, að í sumum sveitum verða
vandræði með hey, ef tíð breyt-
ist ekki til batnaðar mjög bráð-
lega.
Það hefir vakið undrun
margra, að kvartað er og nijög
um heyleysi i sumum kaupstöð-
unum. Þar hefir þó fráleitt ver-
ið treyst á beit til muna, því að
óvíða mun haga svo til, að beit
komi að notum, jafnvel þó að
tíð sé góð. Er og líklegast að
mikill hluti skepnueignar í
kaupstöðum sé nautpeningur.
Það er i frásögur fært, að í
einum kaupstað landsins hafi
verið stofnað einliverskonar
fóðurbirgðafélag núna á þorr-
anum, eða skömmu áður. Þetta
er heldur óvenjulegt, en mun
þó satt vera. Ætla eg að blöðin
flytti fregnir um það og út-
varpið ef til vill líka. Og gripa-
eigendur í nefndum kaupstað
liöfðu komist að því, að þá
mundi vanta eitthvað 1200 hesta
af heyi — þ. e. 900 af töðu og
300 af útlieyi. — Svona mikill
töðuskortur bendir til þess, að
þarna sé mikið af nautgripum,
og þá auðvitað einkum mjólk-
urkúm. Mönnum þótti undar-
legt, að töðuskorturinn skyldi
vera svona gífurlegur, því að
vilanlega skiftir það litlu um
fóðrun nautpenings, hvort
vetrarmánuðirnir eru snjóa-
miklir eða ekki. Nautgripir eru
auðvitað á fullri gjöf hverju
sem viðrar, frá því í september-
lok og fram jTir krossmessu á
vori. Menn hafa giskað á, að
orsökin til hinnar miklu töðu-
þurðar á þessum stað hafi verið
sú, að ekki hafi fengist innflutn-
ingur á nægilegum fóðurbæti,
og er það ekki ósennilegt. —
Væri fróðlegt að fá að vita hið
sanna í því efni.
Hér í Reykjavík mun og eitt-
livað vera farið að bera á því,
að menn sé heytæpir, jafnvel
fyrir kýr. — Og víst er um það,
að töluvert liefir verið selt hing-
að af lieyjum í vetur.
Reynslan virðist ekki liafa
kent bændum þann sannleika
enn þann dag i dag, að nauðsyn-
legt sé að ætla hverri skepnu
nægilegt fóður og búast æfin-
lega við hörðum vetri. —. Eftir
þúsúnd ára reynslu er því enn
treyst, að alt muni slampast af,
þó að sett sé á „guð og gadd-
inn“ að einliverju leyli. Hor-
dauðinn er ekki enn úr sögunni,
ef verulega harðnar í ári.
Þegar talað var um heyforða-
búrin fyrir aldamótin siðustu,
létu margir á sér heyra, að gott
væri að fá þau. Öllum kom
saman um það í orði kveðnu,
að nauðsynlegt væri að bændur
ætti aðgang að heyjaforða, ef
þá ræki upp á sker. Rosknu og
ráðnu heyjabændurnir, þeir
sem vanir voru að miðla og
hjálpa, ef í harðbakka sló, lögðu
þó fátt til málanna. Þeir munu
hafa hugsað sem svo, að hey-
forðabúrin gæti jafnvel orðið
til þess, að gera slóðana ennþá
andvaralausari og kærulausari,
en á það væri ekki bætandi.
Búskussarnir sumir voru
ákafir í það, að, forðabúrin yrði
stofnuð.Þeir munu hafa litið svo
á, sem þá væri öllu óhætt, jafn-
vel þó að þeir gerðist enn gá-
lausari um áselning að haust-
inu, en þeir hefði verið. Og það
er eklci ósennilegt, að einmitt
þeir mennirnir hafi átt sinn þátt
í því, að almenn samtök fórust
fyrir, að minsta kosti víða, um
að stofna forðabúrin.,
Þingmenn sumir höfðu og
lilla trú á þvi, að heyforðabúrin
kæmi að gagni. Og eitlhvert
sinn, er um þau mál var rætt á
Álþingi, hafði liinn þjóðkunni
þingskörungur og mælskumað-
ur, Benedikt sýslumaður Sveins-
son, lagst mjög gegn því, að
sveitarfélögin væri skylduð til
að stofna slík forðabúr. Hafði
hinn aldni ræðugarpur komist
i mikinn hita, er hann andmælti
hugmyndinni og taldi víst, að
slóðarnir myndu lítt sinna liey-
verkum, er þeir vissi af nægum
heyjaforða einhversstaðar í
sveitinni — lieyjaforða, sem
þeir ætti — eða teldi sig eiga -—
tilkall til. — Gæti þá jafnvel
farið svo, að þeir kæmist ekki
„úr túninu“ fyrir réttir. — Hitt
væri skárra, að láta þá eiga und-
ir liögg að sækja um hjálp, svo
sem verið hefði. — Það væri
og liæfilegast horkongum og
slóðum að lalla bónarveginn. —
16. mars. B.
Breskir stjórnmálamenn I.
Slr John Simon.
(Niðurl.)
hann hafnaði því boði, og er
sagt, að hann sé fyrsti lögfræð-
ingurinn, sem það hafi gert.
Hann varð innanríkisráðherra
í staðinn, og héldu margir
stuðningsmenn hans og vina,
að röðin mundi siðar koma að
honum, að verða forsætisráð-
herra.
Sir John var mótfallinn þvi,
að menn væri skyldaðir til her-
þjónustu. En lians stefna sigr-
aði ekki, og hann varð að segja
af sér innanríkisráðherraein-
bættinu, tæpu ári eftir að hann
tók við því. Hann gerðist nú
hermaður sjálfur, varð kap-
teinn í flughersráðinu, og var
búinn að fá majorstign, er
lieimsstyrjöldinni lauk.
Árið 1922 var hann aftur
kominn á þing, og var hann
að þessu sinni fulltrúi Spen
Valleý kjördæmis í Yorkshire.
Hann liélt áfram málflutnings-
störfum, og var ekki um það
deilt, að hann bar hæst allra
i fylkingu breskra málflutn-
ingsmanna. Græddist honum
svo ört fé, að enginn samstétt-
armanna hans komst í ná-
munda við liann. Árið 1924
námu tekjur hans um 50.000
sterlpd. Á þessum árum hafði
Sir Jolm svo mikið að starfa
sem málflutningsmaður, að
hann flutti stundum tvö mál
sama daginn, ólíks eðlis.
Árið 1927 hætti hann mál'
flutningsstörfum, til þess «ð
taka að sér forsetastörf i nefnó
þeirri, sem fékk það hlutverk
að ræða og gera uppkast *ð
stjórnarskrá fyrir Indland-
Þetta starf hafði hann með
höndum lil 1930. Ferðaðisj
hann oflar en einu sinni ti
Indlands á þessum árum. Á>' |
ítalir hertaka landsvæði
viS Tanavatn.
Þeir hafa einnig tekið bæ í nánd við landa-
mæri bresk-egipska Sudan.
Nýr fundur í London
lit af „Locarno“-
málunum.
Þátttaka ítala vafasöm, en stefna þeirra ó-
breytt, ef þeir taka þátt í fundinum.