Vísir - 07.06.1936, Blaðsíða 5

Vísir - 07.06.1936, Blaðsíða 5
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ 5 með að gera, og sannarlega hafði liann rétt á peningunum og gat vissulega skemt sér fyr- ir þá. Það gerði hann lika, og bauð Isthmusi kunningja sin- um upp á vandaðan meðdegis- verð. Síðan skrifaði hann Max- well og talaði hrærður um, live ágætis hróðir hann væri, þar sem hann hefði sent sér þessa peninga. Hann gat þess livergi, til hvers hann liefði varið þessum peningum. Það var alveg ó- þarfi. Þegar hann gekk út með hréfið, dalt honum í liug, að ef liann liefði beðið um pen- ingana i einhverjum vissum til- gangi, þá væru nú atvikin svo breytt, að hann gæti notað þá í hvað, sem hann vildi. Á sama rétta, eða eins og liann kallaði það, heiðvirða liált, liélt hann áfram að vera háður hróður sínum næstu árin. Smáskuld- ir, skemtanir og ýmislegt smá- vægilegt, varð til þess, að hann bað Maxwell daglega um hjálp. Hann var aldrei maður til að bægja freistunum frá sér. Hann var alls ekki sá, er liann taldi sér trú um, að hann væri. Hann fann aldrei lil erfiðleika, svo að hann skrifaði ekki Maxwell um það, hæði gáleysislega og glaðlega, og Maxwell greiddi fljótt og vel úr öllu. Stephen skrifaði æfinlega lirærður þakklætis til haka, og kvað Maxwell vera beslan allra bræðra. Þannig var Steplien varið, og þannig var liann náms- árin út. Og þá átti að taka ákvarðanir um, á liverju hann skyldi byrja. Það var um tvær leiðir að velja. Önn- ur sú, að fá fasta, vellaun- Önnur sú, að fá fasta, vellaun- aða stöðu, hjá einhverju hygg- ingarfélagi, eða byrja á versl- unarrekslri upp á eigin spítur. Hið siðartalda varð auðvitað ofan á. En til þess varð hann auðvitað að fá fasta stöðu fyrst og safna fé. Á þann hátt gat hann aflað sér rekslrarfjár, fengið reynslu og náð nauðsjm- legum samböndum. Þannig var honum auðið að liefjast lianda með eigin höfuðbók, og auglýs- ingarskilti. En Stephen skjátlaðist alt- af. Það var hans veika lilið. Hann var vanur að leila lijálp- ar annara, fremur en að lijálpa sér sjálfur. Tilhugsunin um að verða að þræla hjá einhverjum og einhverjum, á meðan liann væri að spara saman fé, kom honum til að skrifa Maxwell og skýra honum frá málavöxt- um. „Aðeins til að ráðfæra mig við þig,“ sagði hann, og til að gefa mönnum gleggri hugmynd um bréfið, „aðeins svo þú vit- ir ,hvað eg liefi í huga“.---- Hann vissi um lítinn baðstað i miklum uppgangi. Þar gátu verið möguleikar að græða mikið fé á skömmum tíma. „Það eru þesskonar gullkist- ur,“ skrifaði liann Maxwell, „sem eg hefi augastað á“. Eg vona, að þegar eg liefi safnað mér nokkrum peningum, verði eitthvað eftir af þess háttar stöðum. En nú á dögum geng- ur alt svo fljótt, altaf má bú- ast við að þeir menn, sem sak- ir fjárskorts eru neyddir lil að biða, verði siðar útundan.“ Símskeyti frá Maxwell: „Hvað þarftu mikið, til að koma fótunum undir þig?“ Því svaraði Steplien með sím- skeyti, og síðan sendi Maxwell honum féð. En þessir pening- ar urðu uppliaf, að ógæfusömu lífi ósjálfstæðs manns. Pening- ar eru slíkum mönnum skaðleg vopn. * eifyou úx). qjHjma, ppdh. BhhjAt ^ehbú^jóílc. íþróttamenn þurfa aldrei að verða iðjulausir ■—- og á þess- um tíma árs eiga allir slildr menn hér í Reykjavík annríkt. Nú fer i hönd kappmóta-tíma- hil ársins og alt er undir því komið, að hver einstakur, og síðan félögin livert fyrir sig séu sem best þjálfuð, svo ein- hver sé sigurvon, þegar á hólm- inn er gengið. Og það er ekki nóg, þó að félögin hervæðist livert á móti öðru, því svo verða úrvalskraftar þeirra að taka höndum saman gegn er- lendum íþróttamönnum, sem liingað koma á vegum íslenskra iþróttafélaga. Bráðum verður íslands- glímumótið háð, og að vanda er því mikill „glímuskjálfti“ samfara. Síðustu ár liefir „Ár- mann“ verið þar hlutskarpast- ur, án þess ég vilji nokkru spá um úrslit þessa móts. í gær átti ég tal við formann Ármanns, Jens Guðbjörnsson, og kvað hann „glímuskjálfta“ sinna manna vera í meira lagi, og ekki vantaði það, að þeir æfðu sig. — Glímir Ármann ekki stundum fyrir erlenda ferða- menn á sumrin? — Jú, við höfum gert tölu- vert af þvi undanfarin ár, sér- staklega þegar skemtiferða- skipin liafa komið. — Hafa útlendingar nokkuð gaman af að horfa á glímu? — Yfirleitt er óliæít að segja, að ferðafólki fellur glíman vel og skemtir sér ágætlega. FjtsIu mínúturnar finst mörgum hún nokkuð hrikaleg og verður lirætt — en svo þegar þeir sjá g'limukappana falla úr háa- lofti og rísa heila upp aftur, dynja fagnaðaróii þess hátt og lengi. Ég tel, að við íslending- ar ættum að gera meira af því, að kynna þessa þjóðlegu íþrótt vora erlendum ferðamönnum, svo liróður hennar bærist víða um lönd. — Mun Ármann glíma fyrir skemtiferðaskipin, sem vænt- anleg eru liingað í sumar? — Já, það býst ég við. Það er svo ágætt við það að eiga — þvi þá er strákunum alveg sama hver fellur. En um fs- landsglímuna er dálitið öðru máli að gegna. — 1 hvaða ferðalög bregður Ármann sér nú á næstunni? — Ég veit ekki hvað verður.. Síðan um áramót liöfum við ó- venjuoft drifið okkur eitthvað út úr bænum um helgar — og okkur langar altaf til að ferð- ast. Útþráin er nóg, en pyngj- SÚPUSLAGURINN. Frh. af 3. síðu. -— og nú fanst mér kerlingar- vargurinn gæti liypjað sig burtu, — en þvi fór þó fjarri. Eg liefi aldrei augum litið jafn hreint og fágað eldhús, — svona á yfirborðinu, — eins og eldhúsið i Vonarstræti 107, þeg- ar eg var búinn að ganga frá öllu. Og svo átti eg að fara að lilreiða hádegisverðinn handa frúnni, því herra Vetrarland borðaði aldrei liádegisverð sinn heima, virka daga. En því i óksöpunum er nú verið að laga alt til, og þvo, i eldhús- inu, rétt áður en byrjað er að tilreiða nýja máltið? I liádegisverð borðaði hús- móðir mín „höff og spæld egg“, kúfaða skál af itölsku salati, tvær kryddsildar, fjórar sard- ínur og vænan bita af osti, og drakk öl með. Síðan smurði hún fimni brauðsneiðar lianda mér og lagði spegilpylsu ofan á tvær, en ost á hinar. Mér stóð nú nokkuð á sama um matinn, þvi að þetta var nú ekki nema einn einasti dagur, sem mér reið á að standa mig vel, — og af einskærri liæversku baðst eg undan því að neyta ostsins. — Alveg rétt af yður, hr. Laxdal, — alveg rétt! Reynið þér í lengstu lög að lialda yð- ur grönnum og spengilegum — það gerir maðurinn minn líka. Eg hefi hringt eftir kjúkling- um handa okkur í kvöldverð, svo getið þér búið til „aspar- ges“-súpu. Við höfum búðing í eftirmat. Hvornugan þenna mat vissi eg livernig átti að tilreiða, — en dat i hug, að líklega mundi það gloprast upp úr henni, eins og svo margt annað. Þegar eg á ný var búin að þvo upp, og ganga frá öllu, kom frúin m!eð kjúklingana, slengdi þeim upp á borðið hjá mér og mælti drembilega: — Takið innan úr þeim, þvo ið þá vel og þurkið síðan á hreinu lérefti, áður en þér steikið þá. Við borðum kl. 6. Þetta voru hara tveir kjúk- lingar — og nú tók eg til að liamfletta þá og skera af þeim hausa og fætur. Svo þvoði eg þá og þurkaði og stakk þeim, í mesta ýrafári, inn i bakar- ofninn. Eftir drykklanga stund kom frúin fram i eldhúsið og útbjó súpuna og búðinginn, og urnar léttar! Fátæktin stendur öllum fyrir þrifum!

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.