Vísir - 12.04.1938, Blaðsíða 2

Kaupmenn!
Munið að birgja
yður upp með
60LD HEDAL
liveiti í 5 kg.
p o k u m.
til útgepðapmanna og skipaeigenda
Þeir útgerðarmenn, sem hafa í hyggju að gera
út skip á síldveiðar til söltunar næsta sumar,
eru beðnir að tilkynna Síldarútvegsnefnd tölu
skipanna, tilgreina nafn skipsins, einkennis-
tölu, stærð og hverskonar veiðarfæri (rek-
net, snurpunót). Ef fleiri en eitt skip ætla að
vera saman um eina herpinót, óskast það tekið
fram sérstaklega.
Tilkynningin óskast send Síldarútvegsnefnd,
Siglufirði, fyrir 30. apríl n. k.
69. UPP KASTALAVEGGINN
HRÓI HÖTTUR og menn hans. — Sögur í myndum fyrir börnin. —
pÆR
REYKJA
FLESTAR
TEOFANI
Undirbúningur.
Pabbi: — Það er laus hnapp-
ur í frakkanum þínum, Jói
minn. Farðu upp á loft og
saumaðu hann fastán.
Jói (undrandi): — Mamma
gerir það altaf.
Pabbi: — Það veit eg, en þú
verður samt að læra að sauma
á þig hnappa.
Jói: — Hversvegna, pabbi?
Pabbi: — Einn góðan veður-
dag munt þú eignast konu, góði
minn, svo að þú verður að und-
irbúa þig.
Sparnaður.
Mamma: — Nonni minn, eg
held að þú sért full eyðslusam-
ur, að borða bæði smjör og á-
vaxtamauk með sneiðinni. Þú
veist hvað matur allur er dýr
nú á dögum.
Nonni: — Já, en þá spara eg
brauðið, úr því eg nota hvort-
tveggja á sömu sneiðina.
FJELAGSPRENTSmíJJUNNAR
Ö£ST\R
Altat
sama
tóbakið í
BFÍStol
Bankastr.
t
Nýkomiðsl
Cheviot,
fepmingapföt
EINAR GUÐMUNDSSON
IREYKJAVIK
við ísl. og útlendan búning í
núklu úrvali. Keypt sítt, afklipt
hár. —
Hárgreihslust. Perla
BergstaÖastræti 1. Sími 3895.
íslenskt
bögglasmj öf
framúrskarandi gott alveg ný-
komið í
VÍ5IÖ
Laugavegi 1.
ÚTBU, Fjölnisvegi 2.
Hárfléttur
Það athugist, að skipum, sem ekki sækja um
veiðileyfi fyrir þann tíma, sem að ofan er
tiltekinn (30. apríl) eða ekki fullnægja þeim
reglum og skilyrðum, sem sett kunna að verða
um meðferð síldar um borð í skipi, verður
ekki veitt leyfi tií söltunar.
Siglufirði, 31. mars 1938.
SÍLDARÚTVEGSNEFND.
— Best að auglýsa í ¥ISI. -
— Nú verð eg að ná tali af Litla-
Jóni og Eiríki. Þeir verða aS búa
sig undir að brjótast út.
— Þarna uppi er víst glugginn á
klefanum þeirra. Eg hlýt að geta
klifrað þangað.
Hrói fer að klifra upp lóðréttan
kastalavegginn. Til allrar hamingju
eru stórar raufar milli steinanna.
— Litli-Jón! Eiríknr! Komið fljótt
út að glugganum! Það er Hrói. En
enginu svarar og alstaðar ríkir
dauðakyrð,
NJÓSNARI NAPOLEONS. 79
það var Anna vesalingurinn, lioruð, fálækleg,
kinnfiskasogin, einkennileg i fasi og framkomu.
Þótt kynlegt megi virðast varð Gerard að
halda aftur af sér, þvi að lionum varð i svip
efst í liug að ganga til hennar og heilsa henni
eins og gömlum kunningja. Hann bar ávalt
samúð í brjósti til hennar. Nú var liún berhent
og hlá af kulda. Enn var hún með markaðs-
körfu og hélt þéltingsfast um handarhaldið sem
fyrrum. Sjáanlegt var, að í körfunni voru tveir
eða þrír pakkar, vafðir í pappir.
Anna!
Þegar Gerard nú sá hana alt í einu fanst hon-
um sem það hefði verið i gær, sem liann sá hana
seinast. Hann lifði upp af nýju í huganum það,
sem gerðist dag þann, er fundum lians og henn-
ar bar saman. Hann liugsaði um ferðalagið alt,
hversu þreytandi það hafði verið, lijal ættjarð-
arvinanna, enda var hann þá þreyttur og taugar
hans í óiagi. Honum fanst alt verða hljótt í
kringum sig — hann lieyrði ekki liávaðann í
hjólum vatnsbátsins, — hann lieyrði að eins
seinustu orð Juanita — þau orð, sem höfðu haft
svo örlagarík áhrif í lífi hans:
„Eg elska yður ekki — farið!“
Þegar hann vaknaði upp af þessum minn-
ingahugleiðingum sínum fór hann að gefa þeim
nánar gætur, M. Biot og Önnu. En það var eitt-
hvað í tilliti augna lians, sem bar draumlyndi
vitni. Það var, sem hugur hans væri enn að
nokkuru á löngu förnum leiðum.
Anna gekk fram og aftur um þilfarið um j
stund. Svo var sem hún væri að svipast um eft-
ir sæti. Og andartaki síðar var hún sest við hlið
M. Biot. Og alt í einu var svipur hennar ger-
breytlur. Það var aðdáun, trygð, næstum lotn-
ing i svip liennar — hún varð næstum fögur á
svip. En Biot lét sem hann sæi hana ekki. Hann
héll áfram að totta vindil sinn og lesa í hlaðinu.
En Anna var ákaflega ánægð á svipinn, og Ger-
ard gat séð, að liún var að smáfæra sig nær
honum — eins nálægt honum og liún þorði, og
það kom yfir hann samskonar löngun og í
Feignies — að ganga að þorparanum og berja
hann niður.
Eftir þetta geklc alt til á svipaðan hátt og
blaðsalinn liafði lýst fyrir Gerard. Anna tók
brauðpakka úr körfunni, valdi sér sneið og fór
að narta í liana. En Biot lagði frá sér blaðið og
henti vindilstubbnum. En Anna fór að tala við
hann — i fyrstu feimnislega — en brátt djarf-
legar — og svo bauð hún lionum að fá sér
sneið Hann tók eina — og þvi næst aðra. Það
var með þessum hætti, vitanlega, sem hún kom
áleiðis til hans einhverskonar skýrslum.
I Evian fór hún á land. Gerard sá hana fara
með öðrum farþegum inn í vegabréfaskrif-
slofuna. Hann liefði feginn viljað geta farið í
humáttina á eftir henni, frekar en M. Biot, sein
hann taldi víst, að mundi fara að eins og blað-
salinn liafði lýst, þ. e. fara á fund Marwitz her-
deildarforingja með þær upplýsingar, sem hann
hafði fengið. En þar sem Gerard hafði ekki
neitt vegabréf ,gat hann vitanlega ekki farið á
land, en þar fyrir varð hann að játa með sjálf-
um sér að löngun hafði vaknað í liuga hans til
þess að tala við þessa konu og sýna henni samúð
sína á einhvern hátt. Ilún var vissulega skiln-
ings og samúðar þurfi, hugsaði hann, áður —
eða þegar endalokin yrði þau sem fyrirsjáanlegt
var, að þau hlyti að verða. Þá mundi hún verða
allrar þeirrar samúðar og lilýju þurfi, sem ger-
legt var fyrir nokkurn mann að veita henni.
Til Lausanne var komið um klukkan sjö. Það
var talsvert farið að skyggja og þótt þoka hefði
skollið á mátti sjá ógreinilega ljósin í borginni,
er báturinn nálgaðist land. En Gerard var því
feginn að farið var að skyggja.
Gei-ard fór á land á eftir M. Biot. Það er vafa-
samt hvort hann í rauninni hafði þá ásett sér
að veita honum eftirför í nokkurum ákveðnum
tilgangi. Dögunum saman — alt frá því er
blaðsalinn liafði hvatt liann með orðunum: „Þér
eruð ungir! Hvað ætlið þér að liafast að?“ —
hafði lionum fundist. að liann væri eins og
laufblað, sem vindar örlaganna feykja ýmist í
þessa áttina eða liina.
Og það, sem fyrir hann hafði komið nú, að
sjá Önnu, hafði vakið minningar í huga hans
og komið róti á hugsanalíf lians. Óljóst sá
liann, að eilthvað varð að gera til þess að stöðva
þessi „viðskifti“ Marwitz og Biot, og sanna sök-
ina á þá, sem sekir voru, en liann hafði alls ekki
liugleitt livað liann gæti gert til þess að koma
þessu i kring. En hann vissi, að liann yrði með
einhverju móti að afla sér sannana, en jafnvel
þótt hann væri nú á hælum Biot liafði liann
enga hugmynd um livernig hann ætti að fara
að því, að afla sér þeirra.
Ilann vissi ekki hvert vindar tilviljananna
mundu bera sig. „M. Biot“ hafði haldið áfram
göngu sinni upp götuna og var nú í um 200
metra fjarlægð, en beygði nú inn í hliðargötu,
og uxu ung tré beggja megin við liana. Var
gata þessi all-breið. Gerard kannaðist undir
eins við götuna. Það var gatan, sem hús her-
deildarforingjans stóð við. Gatan náði nokk-
uru lengra en gistihúsið, en i allmörgum her-
bergjum þess logaði ljós. Var því allbjart fyrir
framan gistihúsið, en að öðru leyti var fremur
skuggsýnt á götunni. Hægra megin voru nokk-
ur hús á stangli, öll nýreist, og var garður um-
hverfis hvert þeirra. 1 strætisljóskerunum var
brent gasi og var hirtan slæm, sem þau gáfu
frá sér, og auk þess var langt milli þeh-ra. Há-
vaðinn frá höfninni og næstu götum heyrðist 1
fjarska, en liafði ekki truflandi álirif. Þetta var
auðmannahverfi, rólegt og kyrlátt.
M. Biot gekk niðurlútur, með hendurnar í
frakkavösunum og hélt á göngustaf síniun
þannig, að hann hélt um liúninn i hægri vas-
anum og gnæfði stafurinn upp yfir öxl hans,
eins og hlaup á byssu. M. Biot gekk liægt og
alt í einu nam liann staðar — við eitt strætis-
ljóskerið. Gerard, sem hafði farið í humáttina
á eftir honum, gætti þess að ganga þar, sem
skugga bar á. Hann sá manninn taka blað upp
úr vasa sínum. Og hann var brátt niðursokkinn
i að lesa það og athuga.
Vindar tilviljananna liöfðu loks borið Ger-
ard að ákveðnu' marki. Hann leit hvasslega í
kringum sig, en sá engan nærstaddan. Hann
henti sér fram úr skugganum og á M. Biot.
Gerard var vel að manni og hann greip sterk-
lega um liáls M. Biot aftan frá og skelti lion-
um flötum á jörðina, greip hendi fyrir munn
hans, til þess að kæfa óp hans um hjálp, þreif