Vísir - 10.05.1938, Blaðsíða 2

vísia
gæ8a þess hérai5s, sem þeir voru
úr, og þaS var eftirtektarvert, aö
nýrnamör og önnur innanfita var
tiltölulega lítil, í samanburði viö
ytra fitulag. Til athugunar voru
nokkrir þessara skrokka látnir í
ís í eina viku og síöan teknir út.
Haföi þá frosiö klakaskel utan á
þeim, og þegar hún var brotin af,
voru þeir blautir sem áður, svo að
lak úr þeim“. Kjöt þetta var vitan-
lega ekki flutt út. Við frekari
rannsóknir fann Ásgeir Einarsson
þarmsníkjudýr, sem ekki hefir
áður fundist hér á landi, og telur
hann það aðalorsök blóðleysisins
og hins blauta kjöts o. s. frv. —
Sjúkdómsins hefir orðið vart, ekki
að eins á þeim tveim bæjum, sem
að var vikið, heldur á „fjölda
bæja þar í grend“.
B œjar
fréffír
Póstferðir á rnorgun.
Frá Reykjavík: Mosfelisveitar-,
Kjalarness-, Kjósar-, Reykjaness-,
Olfuss- og Flóapóstar. Fagranes til
Akraness. Esja austur um i hring-
ferð. Dettifoss til Húsavíkur. Bil-
póstur til Garðsauka og Víkur. —
l'il Reykjavíkur: Mostellssveitar-,
Kjalarness-, Kjósar-, Reykjaness-,
Ölfuss-, og Flóapóstar. Fagi-anes
frá Akranesi.
Ægir,
! apríl-hefti þessa árs, er nýkomið
út, og er í því mikill fróðleikur
að vanda, m. a. Um merkingar á
þorski og steinbít, eftir dr. A. V.
Táning, Sjávarútvegur Þjóðverja,
Frá Austfjörðum (Friðrik Steins-
son), Fiskmarkaðurinn á Spáni i
framtíðinni, Nýtt hraðfrystitæki,
Vertíðin á Suðurlandi i. jan.—31.
mars 1938 o. m. fl.
Frú Nanna Egilsdóttjr
er komin til landsins, eftir hálfs
annars árs nám í hörpuleik og söng-
nám í Hamborg. — Frúin söng á
hljómleikum í Hamborg þann 23.
fyrra mánðar, með hinum þekta
píanóleikara Otto Stöteran, og fékk
hina ágætustu blaðadóma. — Frúin
er ráðin til að syngja íslensk lög i
útvarpið í Hamborg í haust, og
maður hennar, Þórhallur Árnason,
leikur þá á celió. — (FÚ.).
Ungfrú Ágústa Þorkelsdóttir,
sem verið hefir fréttaritari Rík-
isútvarpsins um þriggja ára skeið,
var meðal farþega á Dr. Alexand-
rine til útlanda í gær. Giftist hún
Brinck-Clausen, Arkitekt, í Ivaup-
mannahöfn, og sest þar að.— (FÚ).
Sæbjörg aðstoðar vélbát.
Björgunarskútan Sæbjörg kom
hingað síðastl. sunnudag með vél-
bátin Óðinn, sem hafði orðið fyrir
vélarbilun 15 sjómílur út af Sand-
gerði aðfaranótt sunnudags. Var
þetta kl. 2—3 um nóttina. Sæbjörg
kom á vettvang kl. 5 um morgun-
inn og dró bátinn hingað.
Ljósatími bifreiða
er frá kl. 9.45 að kvöldi til kl.
3.40 að morgni.
Einvaldarnir þola ekki háö.
Það er á hvers manns vit-
orði, að einvaldsherrar vorra
tima þola ekki að þeir sé hafðir
að liáði, livort sem er í ræðu
eða riti, og þeir eru vanir að
liefna sín á þeim, sem það gera.
En Mussolini, Hitler og liinir
ininni liálfguðir hljóta að vera
aískaplega veikh fyrir á þessu
sviði, kunna ekki að taka gamni
eða óvissir um sjálfa sig, þvi
að fyr á tímum voru margir
einvaldar og miklir stjórnmála-
menn, sem gátu haft gaman af
skopsögum og myndum af sér,
enda þótt þeir tæki aðrar árás-
ir nærri sér.
Friðrilc mikli, til dæmis, hirti
að eins um það, hvort liáðsag-
an var fyndin eða ekki. Iiitt
hirti liann minna um, hvort
liann eða konungdæmið yrði að
atlilægi. Bismarck og Napoleon
nofðu mjög gaman af háð-
ritum þeim, sem andstæð-
ingar gáfu út um þá. Mesta
skemlun þeirra var að sjá skop-
myndir af sjálfum sér. Jafnvel
Primo de Rivera fór aldrei að
ráðum þeirra, sem ráðlögðu
lionum að hanna skopblöð and-
stæöinganna.
Þessu er öðruvísi háttað með
Mussolini. Hann þolir ekki
pólitískt háð. Hann var tíður
gestur hjá von Búlow, fyrver.
kanslara Þýsltalands, sem bjó
síöustu ár æfi sinnar í Róma-
borg. Dag einn kom hann að
Bulow gamla, þar sem hann var
að lesa Siinpli-zissimus *) frá
árinu 1908. Þar voru háðmynd-
ir af von Búlow og jafnvel af
lceisaranum hka. Um það leyti
liafði keisarinn, sem oft var
heldur opinskár, sagt enskum
Jilaðamannni frá ríkisleyndar-
máli. Rikisdagurinn skipaði
Búlow að segja keisaranum að
gæta betur tungu sinnar — ó-
þægindaverk, þar eð Búlow var
fremur liirðmaður en stjórn-
málamaður. Þetta gaf Simpli-
zissiinus þá liugmynd, að gera
nú ágæta skopmynd með undir-
skriftinni: „Hvernig á eg nú að
segja það við keisarann?“ —
Mussolini furðaði sig mjög á
þvi, að Búlow skyldi hafa gam-
an af inyndinni. Hann gat eldd
skilið þá skýringu, sem Búlow
gaf honum, að pólitískar skop-
myndir eru einskonar loftvog á
almenningshyllina.
Stjórnendur þriðja ríkisins,
sérstaklega Hitler og Göbbels,
eru fjandsamlegir þesskonar
skopi. Gölibels hataði mjög
Simpli-zissimus og eigandanum
Karl Arnold, var það ekki alveg
ókunnugt. Ifann vissi hlca hvers
•??»
hann mátti vænta. Og jafnskjótt
og Hitler tók við völdum, bað
hann um viðtal við Göbbels.
Hann fór til hans með Þórs-
hamarsmerki á handleggnum
og fullvissaði liann um, að liann
hefði lengi verið fylgismaður
Hitlers og lofaði öllu góðu.
Simpli-zissimus fékk leyfi til
að lialda áfram að koma út, en
liætti að birta liáðmyndirnar og
sögurnar, sem höfðu gert það
lieimsfrægt í meira en þrjá tugi
ára. En Göbbels lét ekki þar við
sitja. Haim liótaði hvað eftir
annað að banna útgáfu þess og
sýndi á þann liátt, live mjög
hann hatast við það.
Hver er orsök þess, að
stjórnendur þriðja rikisins eru
svo fjandsamlegir pólitískum
liáðsögum og -myndum? Hitler
lét eitt sinn þetta álit sitt i ljós:
„Ilið pólitískaháð er lítilmann-
legt. Sá, sem hefir það í frammi,
sýnir að liann skilur ekki sann-
an mikilfengleik. Þess vegna er
þetta svo handliægt vopn fyrir
Gyðingana. Þjóðverji tekur sér
aldrei slíkt vopn i hönd“.
Landaí’fæði
útvarpsins*
Sigurður Einarsson liélt því
fram fyrir skömmu í útvarpinu,
að Zagrep væri höfuðborg Júgó-
slavíu. Skólahörnum kemur
þetta nokkuð spánskt fyrir, þvi
að þeim er kent að Belgrad
(Beograd) sé liöfuðborg þess
lands. Fréttaþulnum væri hins-
vegar vorkunnarlaust að vita,
eins og flestir gera, að Zagreb
eða Agram er lielsta borgin i
fylkinu Iíróatíu, og merkur
sögustaður.
Hinn fréttaþulur útvarpsins
liefir gjarnan sögulegar stað-
reyndir að engu, þótt liann á
liinn bóginn með semingi sín-
um gefi í skyn, að livert orð
pÆR
REYKJA
FLESTAR
TEOFANI
Annast kanp og sö!n
Veðdeildapbréfa og
KFeppnlánasj óðsbréfa
Garðar Þorsteinsson.
Vonarstræti 10. Sími 4400. (Heima 3442).
Kaupmenn!
Munið að birgja
yður upp með
MEDAL
hveiti i 5
pok u m.
60LD
sé vandlega vegið og metið, áð-
ur en það framgengur af hans
munni. Hann vakti Pirandello
upp frá dauðuin og taldi hann
nú orðinn forseta ílalska fræða-
félagsins, „í stað D’Annunzio“,
sagði hann, sem reyndar aldrei
hafði verið meðlimur, hvað þá
forseti þeirrar stofnunar. Og nú
setur hann liinn látna konung
Georg V'. aftur til rikis í Bret-
lund.
*) Heimsfrægt þýskt skopblað.
tlRÓI HÖTTUR og menn hans. — Sögur í myndum fyrir börn.
88. UMKRINGDUR.
Ménn Rauða Rogers búast nú til að umkringja
Hróa. En hann tn'egður hnífnum á háls hon-
um og hótar honum bráðum bana, ef hann
skipi þeim ekki að nema staðar.
En Roger tekst að ná taki á úlnlið Hróa og
segir: — Ekki skal af því verða. Nii ert þú
á mínu valdi. Varðmenn, komið hingað. Ráð-
ist aftan að honum.
Þeir herða upp hugann og koma aftan að
honúm. Er-nú ekki annað sýnt, en að Hrói
verði að láta lífið þarna fyrir höndum
þeirra, eða verður honum bjargað?
NJÓSNARI NAPOLEONS. 98
hver liefði þá alveg vafalaust gengið i milli,
og þar sem Gerard og vesalings konan áltust
við, var þilfarið nú autt, en eftir nokkurar
nínútur komu nokkurir skipsmanna, og er
Anna lieyrði fótatak þeirra var sem liún fengi
yfirnáttúrlega krafta, því að hún sleit sig af
Gerard, og áður en nokkurum tókst að stöðva
liana liafði liún hlaupið að borðstokknum. Og
á næsta andartaki hafði hún hent sér útbyrðis.
Gerard henti sér þegar útbyrðis á eftir henni.
Hann gerði það án nokkurrar umhugsunar, því
að ef liann liefði hugsað sig um hefði hann á-
‘yktað, að það væri liesta lausnin fyrir Önnu,
að losna úr viðjum þessa lífs. En ósjálfrátt
liafði þegar vaknað löngun í liuga hans til þess
að bjarga henni, eins og eðlilegt var, þar sem
um ungan, liraustan mann var að ræða. Og
nú hófst barátta í öldum vatnsins milli manns
á besta aldri og miðaldra konu, sem var ákveð-
in í að leita dauðans. Örvæntingin hafði gefið
önnu nýtt þrek. Tvívegis tókst henni að vefja
handleggjunum um háls Gerards og draga
hann með sér í vatnið, og hann varð að beita
öllum lcröftum sinum til þess að koma í veg
fyrir, að henni tækist að draga hann niður æ
dýpra, og komast aftur upp á yfirborðið, en í
síðasta skiftið er lionum tókst það misti liún
meðvitundina í örmum lians. Sennilegt er, að
hjarla hennar liafi bilað skyndilega, en nú
voru menn að koma þeim til hjálpar. Bátur
liafði verið setlur á flot og Gerard gat synt
með Önnu að bátnum og var hún dregin upp
í hann. Og svo kiptu bátsmenn Gerard upp í
hátinn. Mannfjöldinn fyrir framan gistihúsið
hafði nú fengið veður af því, að eitthvað enn
meira „spennandi“ væri að gerast niðri við
höfnina og nú æddi allur múgurinn þangað.
Hinum skartbúna, giklvaxna manni hafði ver-
ið komið fyrir í klefa, sem var ramlega læst-
ur, og fleira mundi ekki gerast þar í bili, en
niðri við höfnina var eitthvað að gerast. Ung-
ur maður, sögðu menn, hafði kastað sér í vatn-
ið til þess að bjarga konu, sem liafði reynt að
fremja sjálfsmorð — og ef bátinn hefði ekki
horið að í tæka tíð hefði hann vafalaust drukn-
að líka. Enginn hafði séð all, sem gerðist, en
menn létu aðdáun sína í Ijós, er Gerard steig
á land með Önnu í fanginu. Tveir lögreglu-
menn komu og tóku liana, en það var í svip
eins og Gerard vildi ekki sleppa henni. Hann
-fann það á sér, að liún væri dáin, jafnvel áður
en maður nokkur, sem stóð nálægt honum,
hvíslaði því að honum. Gerard fanst hún létt
sem barn. Ef liann hefði verið emn mundi hann
hafa kyst enni hennar. Augu hennar voru lukt
— munnurinn opinn til liálfs. Og nú var feg-
urð algers friðar yfir andliti hennar. Vesalings
Anna! Hún hafði fengið livíld.
Gerard lét lögregluinennina taka við henna.
„Hver er hún?“ spurði annar lögreglumað-
urinn.
„Eg hefi ekki hugmynd um það“, sagði liann.
„Hún stóð á þilfarinu rétt lijá mér og eg vissi
ekki fyrri til en hún kastaði sér í vatnið. Eg
henti mér út á eftir lienni ....“
„Það var vasklega gert“, sagði einhver í hópn-
um og margir létu aðdáun sína í ljós á ný.
„Straumar mætast hérna“, sagði einhver og
kinkaði kolli eins og hann vissi sínu viti.
„Og valnið er svo kalt“, sagði kona ein í
hópnum, „herramaðurnn fær vafalaust lungna-
hólgu“.
En Gerard hafði eklcert hugsað um sjálfan
íUig, en nú — alt í einu, er konan mælti svo,
*;fór hann að skjálfa. Það var enn sólskin, en
i'skugga bar á, þar sem hann stóð, og það var
jjsvalt í forsælunni. Honum varð hrollkalt. Og
Tilt í einu tók einliver í handlegg lians og sagði:
„Komið með mér, herra minn. Konan mín
mun annast yður“.
Og maðurinn bælti við:
„Hann þarf að fá svart, heitt kaffi“.
Gerard heyrði alt þetta, en eins og í leiðslu.
Einhver fékk honum hatt.
„Hatturinn yðar, lierra. Hann fanst á þilfar-
inu“.
Gerard setti hann á höfuð sér og lét leiða sig
á brott. Hann fann stöðugt meira til kulda-
lirollsins og er hann gekk frá vatninu heyi'ði
liann, að skipið lagði frá bryggjunni.
Maðurmn, sem fór með liann heim til sín,
var lyfsalinn í þorpinu. Hann var ákaflega vin-
gjarnlegur. Hann vildi alt fyrir Gerard gera og
ekki var kona lyfsalans síðri. 1 Lyfsalinn fór
með Gerard inn í bakherbergi í lyfjabúð sinni
og hjálpaði honum til að afklæðast. Það var
hlýtt í herberginu, sem var móti sól. Og lykt