Vísir - 13.05.1938, Blaðsíða 2

VíSIR
um uin amian þátt svipaðrar
tegunaar i ostjorn ianasins, en j
þao er oii kaupsK.rmu-ponuK.ni
og oigarnar a pvi svioi sem pro-
ast liala uuair iianuarjaori
stjórnannnar og náo iienaki á
öliuin atvmnmekstri lanas-
manna, bemunis iyrir þao aö
rikisstjornm iieiir att iií sitt
undir þvi að vera næguega
taumiipur við Aipyöusainnanti
isiauas. Pað er kunnugt mai að
s. i. 10 ar neiir aiarei veno gero-
ur svo samnmgur um kaup og
kjor ao eitki nan verio aukm
friöinai og iiækkað kaupgjaid
hvermg sein a sienuur og vnan-
iega ai aourneinuum asiæoum.
liagur Iramieiosiunnar og ijar-
hagsgeta ianusms iienr a pessu
svioi, jaínt sem i iaunamaium,
verið aiveg lagt tii imoar.
Enn er pessi siel'na i iuiium
gangi og verour áreioaniega a-
fram meoan su stjórn situr sem
á iif sitt unuir lunum svonefnda
Aiþyðufiokki. Aíleiöingarnar
eru nokkuð kunnar eii verða
aldrei skyrðar tii íuiis. Eg skai
nú laka tvö dæmi þessu tii sönn-
unar, sitt úr hvorum aðai at-
viimuvegi. Eg ætla ekki aö draga
fram myndirnar úr lifi okkar
skuidugu, aðþreugdu dreifóu
bændanna sem fiesla er búið að
dæma til einyrkjuliokurs og
fjárhagsslegrar eymdar. Ekki
heldur fná útgerðarmönnum
sem undantekningarlitið eru
orðnir eignalausir og von-
sviknir. Nei, eg skal taka dæmin
þar sem aðstæðan er best og úr
rekstri sjálfrar hæstvirtrar
stjórnar. Að gefnu tilefni skal
eg fyrst víkja nokkru nánar að
því sem fulltrúi Bændafl. drap
á, sem sé rekstur ríkisbúanua á
Vífilsstöðum og Iíieppi. Því
fremur hef eg ástæðu lil að
víkja að þessu af því sá ræðu-
niaður þekkli sýnilega ekki or-
sakir þeirrar útkomu sem
hann drap á, og var sú sameig-
inlega árið ’37, að þó engin leiga
væri reiknuð eftir höfuðstólinn,
lönd, liús, bústofn og áliöld, sem
er að matsverði um 300 þús. kr.
virði, þá var samt 6 þús. kr.
halli á búrekstrinum.
Þessi búskapur liefir lengst
af gengið prýðilega, enda búin
verið lieppin með bústjóra. Þó
hefir gengið stórum betur á
Vífilsstöðum, því ríkið liefir
lagt í það hú aðeins 26 þús. kr.,
en þar er nú höfuðstóll upp á
160 þús. kr. Hvernig stendur þá
á þessari eindæma útkomu
1937, þarna þar sem aðstaðan
er best á landinu. Allur liey-
skapur tekinn á vélafæru lúni
og nýmjólkin keypt á 28 aura á
staðnum. Þegar eg fór að at-
huga liverju þetta gegndi sá eg
að orsökin er ein, og hún er
ekki oflitið mjólkurverð, lield-
ur liitt, að vorið 1936 var gerð-
ur vinnusamningur við verka-
iyðsieiag her í neykjavik sem
rasKaoi onum fyrn regium.
Þessuin samnmgi var kugao ími
á raösmenn huamia, auovitaö
að þeim nauougum, al stjornar-
nemd niasspnaiaiina, undn'
forystu heisia launraóanauis
stjornarinnar, þhigm. iNoröur-
lsiiröniga, Viimunuar Jonsson-
ar.
Aðalatriðin eru svona: Karl-
menn haia 110 kr. á mánuöi i
y2 ánð og 100 kr. y2 ai’io og
kvenmenn /5 kr. á man. y2 ariö
og óo kr. y2 árið. Alt verkaióik
heiir fntt íæoi, húsnæöi og oli
vmnufot. Vinnutimi er 9y2
tinu a uag. Ef iengur er unniö,
t. d. viö heyþurk, þá er yín--
vimiukaup eoa in i vmnuuma
næstu aaga. Ef giitir inenn bua
utan heimdis ber húunum að
greiöa þeim 100 kr. á mánuði
íyrir fæöi og liúsnæði. Ait
verkafóik fær hálfsmánaðarfri
um há siáttinn með fuilu kaupi
og alt árió fri einn dag i viku,
hvernig sem á stendur. T. d.
verða bústjórarnir að kaupa
annað fóik 1 dag í viku allan
veturinn til að annast búpen-
ingsliirðingu og raskar það vit-
aniega ölium reglum um hirð-
ingu eins og gefur að skilja.
Þessi samningur mun nú vera
eins dæmi i landbúnaði að
minsta kosti á Norðurlöndum.
Áður en hann var gerður, þurf tu
bústjórarnir árlega að neita
fleiri tugum af fólki um vinnu,
svo þörf búanna var ekki til að
dreifa. Eftir nánustu upplýsing-
um koslar samningur þessi, l. d.
Vifisstaðabúið 5—6 þús. la'. á
ári i beinum framlögum en ó-
beina tjónið er miklu meira eins
og útkoman ber vott um.
Þið skuluð nú bændur góðir
og aðrir landsmenn, sem fyigið
stjórnarflokkunum við hverjar
kosningar, liugleiða það, livernig
þetta dæmi gefur myndina af
manndómi ríkisstjórnar ykkar.
(Niðurl.)
VÍSIS KAFFIÐ
gerir alla glaða.
Kaupið vönduðustu
Dívana eg
ottómana
lijá Ágústi Jónssyni, liúsgagna-
smið, Mjóstræti 10. Sími: 3897.
Saumum
Pergament og Slifel skerma
eftr pöntunum.
Skermabúdin
Laugavegi 15.
Koma pisku knatt-
spjrnumannanna.
tírvalslið íslendinga verður iítið
samæft.
Óðum líður að komu þýsku
knattspyrnumannanna, en
þeirra mun vera von um 25.
júní.
Knattspyrnumenn vorir æfa
nú af kappi og iiyggja á liefnd-
ir fyrir hrakfarir þær, er þeir
fóru á sínum tima í Þýslcalandi.
Samæfingar hjá úrvalsliði
voru hefjast þó ekki fyr en eft-
ir íslandsmót, en það byrjar 7.
júní og verður lokið um 20., ef
vel viðrar, svo að i alt verða
samæfingarnar líklega 3 til 4.
Þetta úrvalslið á svo að mæta
þaulæfðum þýskum flokki, sem
1 verða lildega einvörðungu
reyndir knattspyrnumenn, sem
oft hafa verið i éldinum áður.
í þýska liðinu, sem kom
liingað seinast, og reyndist full
erfitt, vöru að sögn þýskra
blaða aðeins 3 reyndir knatt-
spyrnumenn, liitt voru nýliðar.
I úrvalsliðinu verða menn úr
félögum, sem liafa óhka „tak-
tik“ og virðist því þessu liði sér-
staklega nauðsynlegar góðar
samæfingar.
Það kom til mála að byrjað
yrði að æfa úrvalsliðið löngu
fyr en nú hefir verið ákveðið,
en svo er mikli innbyrðis kepni
milii félaganna, að forráða-
menn 2 félaga vildu ekki heyra
annað en þetta fyi'irkomulag.
Vegna innbyrðis keppni ætlum
við að verða hinu þýska úrvals-
liði að bráð.
Þjóðverjarnir lieyja liér 4
leiki og verða 2 við 2 efstu fé-
lögin á íslandsmólinu, en hinir
2 við úrvalsliðið, og á sá seinni
að gilda sem millilandakapp-
leikur. Úrslit þessa leiks verða
birt i flestum blöðum álfunnar,
sem úrslit annara millilanda-
kappleilca, sem Þýskaland tekur
þátt í.
B.
Hveiti!
GLADIATOR
í 25 kg. pokum, ódýrt.
Njálsgötu 14. — Njálsgötu 106.
Nýkomið:
Milcið úrval af kvensokkum
úr silki, ísgarni og bómull.
Barna- og unglingasokkar,
mjög laglegar sportskyrtur með
liálfermum fyrir lierra og margt
fleira. —
V
3 .2
*o ío
3
w
'O
U
3 U
Já 'CS
® - §j>
Hárgreiðslustofan Perla.
Bergstaðastr. 1. Sírni 3895.
Vesturgötu 42. Símar 2414,2814
og Framnesveg 14. Sími 1119.
Kauptnenn!
Munið að birgja
yður upp með
60LD MEDAL
hveiti í 5 kg.
p o k u m.
HRÓI HÖTTUR og menn hans. — Sögur í myndum fyrir börn.
90. VEGGURINN BILAR.
Þau komast óáreitt út í kastalagarð-
ínn, hlaupa yfir hann þveran og
upp í einn turninn.
— FarÖu inn í fangaklefann til Ei-
ríks og Litla-Jóns. Á me'Öan skal
eg tefja fyrir hermönnunum.
y
Hann lætur þá elta sig upp á þak
eins turnsins og hrópar til þeirra
háÖsyrði jafnframt.
KomiÖ, drengir mínir, hrópaði
hann, — Eg skal sigra ykkur með
berum höndum, En uin leið losn-
ar steínninn, sem'hann stendur á-
NJÓSNARI NAPOLEONS. ÍOO
spurninga. Hafði liann sofið vel? Var honum
iieitt — lirollurinn horfinn? Hafði hann hóstað
meðan hann lá fyrir? Eða linerrað? Og svo
framvegis. Og Gerard fullvissaði þau um, að sér
liði vel — og gæti þakkað það góðvild þeirra.
Hann langaði til að komast á brott sem fyrst,
til þess að geta verið einn og hugsað i næði, en
lijónin voru ákafari en svo, að þau vildi missa
þennan gest sinn þegar i stað. Þau liöfðu svo
margt að segja. Var hann elcki hetjan i ævin-
týrinu, sem gerst Iiafði? Nei, þau gátu ekki látið
tækifærið ganga úr greipum sér íil þess að
niasa við liann fram og afiur. Slíkt iækifæri
bauðst ekki á hverjum degi.
„Hafið þér lieyrt það?“ sagði M. Leonir við
hann, „að konan, sem þér björguðuð, var þýsk-
ur njósnari?“
„Já,“ svaraði Gerard, „eg heyrði, að þið voruð
að tala um það rétt í þessu.“
Frú Leonir andvarpaði, krosslagði hendurnar
og sagði:
„Hvað segið þér um þetta, iierra minn —
konan var njósnari.“
„Það er víst ástæðulitið að liarma örlög henn-
ar,“ sagði Leonir.
Konan lians gerði krossmark og hélt áfram:
„Að geta gert slíkt fyrir guði og samvisku
sinni — hún hefir dáið án þess að iðrast synda
sinna“.
Gerard svaraði þessu engu. Það liefði verið
tilgangslaust. En i lijarta lians var ekki nokkur
vafi um það, að þegar vesalings Anna gengi
fyrir liástól Drottins mundi lienni vevða alt fyr-
irgefið. Feginn Iiefði Gerard viljað geta sloppið
á brott frá þessu heiðarlega, en þröngsýna fólki,
þegar í slað, en það gat liann ekki. Leonir hafði
nú náð haldi á einum hnappnum á jakka haus
og héit áfram að taia, þegar kona hans þagnaði,
en liún lél oflasl dæluna ganga. Þau lýstu öllu
nákvæmlega fyrir Gérard, eins og þau teldi
sjálfsagt, að hann iðaði i skinninu að lieyra frá-
sögn þeirra. Maðurinn, sem liafði verið hand-
tekinn rétt áður en konan kastaði sér í vatnið,
liafði veri'ð leiddur þangað, sem líkið var. í
fyrstu hafði hann neitað því með öllu, að hann
hæri nokkur lcensl á konuna. En lögreglan í
Evian var slóllug — hún þekli svona bragða-
refi — lögreglustjórinn var í rauninni afhurða-
máður, sögðu þau lijónin, Leonir og konan lians.
Hann neyddi manniim til þess að leysa frá
skjóðunni með ótal brögðuni og flóknum spurn-
ingum, uns hann varð að játa alt •—- að hún
liefði verið konan hans og hún hefði verið fé-
lagi hans í njósnastarfinu.
„Og þeir liafa flutt hann til Tlionon“, gat
Leonir skoíið inn í og var svo æstur, að hami
næstum sleit hnappinn af jakka Gerards, —
„og hann verður skotinn í fyrramálið i dögun.“
0,g hin gilda frú Leonir andvarpaði og tók
þar við, sem maður hennar liætti:
„Mér væri satt að ségja ekki fjarri skapi að
fara og sjá, þegar þorparinn verður líflátinn.
Ilugleiðið, lierra minn, að þessi þorpai;i liafði
selt Frökkum livert hernaðarlega leyndannálið
á fælur öðru — og það var konutetrið, sem
kom þeim til lians, en hann seldi þau í hendur
fulltrúa Bismarks,“
Sennilega hefði Gerard orðið að hlýða lengi
á alt það, sem Leonir og kona lians höfðu ura
þelta alt að segja, en nú kvað við eimpipublást-
ur. Það var skip að koma. Og hugsanir þeirra
heindust í aðra átt. Vildi liann lcomast lil Genf
þá um kvöldið. Hann gæti komist á öðrum bát
síðar — og ef hann vildi heiðra þau með návisl
sinni við kvöldverðarhorðið, væri nægur thni,
kysi hann að fara i þeim bát. Og ef hann kysi að
gista lijá þeim væri það þeim sönn ánægja að
hafa liann sem gest þeirra til morguns. Nú
hafði hinn lágæti lyfsali náð svo góðu taki á
Gerard, að liann lxétt lionum rígföstum, meðan
hann útskýrði fyrir lionum liversu vel hann
mundi sofa í rúminu í gestalierhergínu — kon-
an tians liefði saumað koddaverin — og sæng-
urnar væri svo mjúkar, að aðrar eins fyndist
ekki, þólt leitað væri um alt Frakkland.
Gerard var orðinn óþolinmóður og honum
var dálitið gramt i geði, en hann var of vel upp
alinn, of fágaður til þess að láia lijónin í nokk-
uru verða vör óþolinmæði, og hann félst á að
bíða og snæða kvöldverð með þeim, en sann-
leikurinn var sá, sagði hann, að hann hefði kom-
ið lil Evian i þeim tilgangi að liitta vin, sem
annaðhvort kæmi þá um kvöldið eða kæmi
snemma í fyrramálið :— og liefði þeir niælt sér
mót í nýja gistihúsinu. Og jiar liefði hann fyr-
irfram ákveðið að gista. Þetta létu hin ágætu
hjón sér vel lynda og frú Leonir fór fram í eld-