Vísir - 30.09.1938, Blaðsíða 6

Ví SIR
Föstudaginn 30. september 1938.
«
Qjróltaljöll yrði sennilega of
dýr ríns og sakir standa) skil-
yrðislaust mesta nauðsynjamál
alLm Jieirra, sem stunda hvers
kyns íþróttír. Það ætti að sitja
fyrír grasvöllunum og leikvang-
Snnm i Skerjafirði, því að þó að
Siiið siðarnefnda sé nauðsynlegt,
gjá lengir hið fyrra æfingatím-
ann að miklum mun og það ger-
et allan munmn, að mínu átiti.
Þeir, sem iðka frjálsar íþrótt-
ír og knattspyrnu, ná vart meiri
ffuilkomnun en þeir liafa náð nú,
@S öllum skilyrðum óhreyttum.
Sþróttaskýlið yrði því fyrsta
sporíð til meiri framfara.
Eg hefi ahugað þetta mál
lengi og átt tal við kunningja
minn, ungan verkfræðing, sem 1
hefir gert kostnaðaráætlun yfir
ijvggingu slíks skýlis, 40x60 m.
að stærð, meðstálgrind, og
myndi kostnaður vart fara fram
úr 80 þúsundum króna.“ f
Guðmundur hefir fylgst allra
manna hest með íþróttamálum
vorum, og er því manna kunn- ,
ugastur þörfum okkar á þessu
sviði. |
Að endingu vil eg fyrir hönd
mína, og efast ekki um, að þar .
taki fleiri í sama streng, þakka
Guðmundi fyrir lians ágæta og
óeigingjarna starf s.l. 20 ár í
þágu iþróttanna.
G. S. G. j
i
'Tannskoðun d 1.000.000
skólabörnum.
Nýlega fór fram i Ameriku tannskoðun á einni mil-
jón skólabörnum. Skoðunin leiddi í ljós að livert barn
Iiafði að meðaltali tvær tennur skemdar. Því eldri
sem börnin voru þvi fleiri tennur voru skemdar. —
Rannsóknir sýndu að tannskemdir stóðu börnunum
it'yrir þrifum og leiddu stundum til alvarlegra sjúk-
áóma. Litlar mataragnir, er leynast á milli tannanna
og sem tannburstinn nær ekki til, mynda hinar skað-
legu gerlasýrur, er valda rotnun tannanna. —
Til þess að veita þessari plágu viðnám, þá er nauð-
svnlegt að berjast gegn sýklunum í hvert sinn sem
iennurnar eru burstaðar.
Þá haráttu má heyja fyrirhafnarlaust og á vísinda-
legum grundvelli með þvi að nota SQUIBB-tannkrem.
Það vinnur gegn sýrunum og drepur hina skaðlegu
sýrusýkla. í þvi eru engin efni sem skaðað geta tenn-
ur og tanngóma. Jafnvel hinn viðkvæmasti harns-
xnunnur jx)lir það.
SQ U I B B Urem
■..... Skaldskapur ■■■■■■
Verkmóð og lúin situr stund við brunn,
hún eys upp drykk, er þér saga þessi kunn,
það er vitskan sjálf við vísdómsins hnd.
fyrir neðan brattann við háan fjallstind,
hún er þreytt af því svo fáir voga sér á,
þær bröttu leiðir er passa liún má.
Smábapnaskóli í
aiisfuFbæmim
tekur til starfa 1. okt. UppL kl. 10—12 í síma 1891.
KRISTÍN BJÖRNSDÓTTIR.
Aleinn situr drengur föðurhúsum í,
hann liugsar um fagurt og bjart sumarský,
það settist á fjallstind og sveipaði heiðarhrún,
langt var þangað sem það var, og græn voru tún.
Eitt sinn út í buskann aleinn hann fór
upp á tindinn háa var hugurinn stór.
t
En aldrei komst hann alveg upp á þann liáa tind
því hann var ekki manngengur fyrir nokkra kind,
en upp á liárri heiði lieiðartjörn liann sá
og allavega steinar — láu þar til og frá,
liann liorfði á sig í heiðartjörn tindinum lijá
og alt var svo fallegt og já, já, já.
Vindur steig á vatnið, vöslaði lygnu teig,
andblærinn var Ijúfur er lirærðist loftsins veig,
drengurinn andaði hrjóstið fult i himinstærri lind
svo geislaði liann sér út í heiminn í fallegri mynd
og allir voru hissa liversu langt hann fór
bara til að anda, og nú var liann orðinn stór.
Það er sagt að einu sinni dreymdi liann draum,
þá var liann búinn að vera lengi i heimsins glaum,
ertu búinn að gleyma, heyi'ði hann sagt,
þegar þú andaðir við liiminsins takt,
þú ert þessi vitska fjallshrunninum hjá,
sem búinn ert að ausa öllu þér frá.
Þá vaknaði maðurinn, trúirðu því,
eg vil vera drengur aftur á ný,
eg vil koma til þín aftur, fjallslindin mín,
þú ert móðir náttúra, eg sakna þin.
Ef öldungur er ungmeyja heiminum í,
þá eru kerlingarnar drengir, er nokkurt vit í því,
finst þér rétt að trúa, að annað sé en það er,
þó andrúmsloftið sé misjafnt hjá bæði mér og þér.
Einu sinni löngu seinna jái-nfugl flaug
yfir tindinn háa — og þá var saga þessi — orðin spaug.
J. S. Kjarval.
TIL MINNIS!
Raíðhreinsað
horskaiýsi ir. 1
með A og D fjörefnum.
Fæst alltaf.
Sig. Þ. Jðnsson,
Laugavegi 62. - Sími 3858.
Jdeim LídurVel
sem reykja
HREINS-sápaspæniF
eru framleiddir úr hreinni sápu.
.1
I þeim er enginn sódi. Þeir
lejTsast auðveldlega upp, og það
er fullkomlega örugt að þvo úr
þeim hin viðkvæmustu efni og
fatnað. Reynið Hreins sápu-
spæni, og sannfærist um gæðin.
Höfum fyrirliggjandi úrval af
Lofl og
lampaskermum
Saumum eftir pöntunum.
Skepmabúðin
Laugavegi 15.
Hinir eftirspurðu
Leslampar
eru komnir. Höfum einnig
margar tegundir af leslampa-
skermum við allra liæfi.
Skepmabúðin
Laugavegi 15.
HRÓI HÖTTUR og menn hans — Sögur í myndum f jTÍr börn. 200. ÓTTAST UM WYNNE.
— Sir Ivan hefir æst riddarana — Þér eruð líka í hættu, Hrói. — Eg er hálfhræddur um föSur — En Wynne lávarður er í engn
gegn Wynne. — Þá hlýtur hann — Eg þarf ekkert aB óttast. Sher- y’ðar. Það er svo stutt þangað til minni hættu, þótt hann ráði nitS-
og Rauðstakkur að vera í hættu. wood-skógurinn mun veita mér einvígi'S á aö fara fram. urlögum Hugos. Hugo á fjölda
næga vemd. vina.
XEYNDARMÁL 80
HERTOG AFRÚ ARINN AR
Eg heilsaði að hermanna sið — og líkti eins
vel eftir þýskurn foringjum og eg gat.
„Ein — hvers vegna hafið þér þá komið þessa
leið stórhertogafrú?“ spurði von Offenburg.
„Hvers vegna fóruð þér ekki um Aachen “
,„Ja,“ sagði hún hugsi, „um Aix-la-Chapelle —
|>aS var stungið upþ á því...“
„Hafið þér ekki lieyrt, að öllum hernum hefir
verið safnað saman þar?“ hvíslaði liersliöfðing-
ínn.
„Það er satt,“ sagði hún, „en mér lék ekki
Iiugur á að fara nærri belgisku landamærun-
«m. Eg hefði aldrei getað fyrirgefið sjálfri mér,
ef eg hefði ekki verið nærstödd á landamærum
Frakklands og Þýskalands í styrjaldarbyrjun.“
„Eg hylli yður sem herdeildarforingja sjö-
smdu riddaraliðssveitarinnar í Lautenburg,“
sagðí von Offenburg og kysti á hönd hennar.
„Get eg orðið yður til aðstoðar á nokkum
hátt?“
„Vissulega getið þér það,“ svaraði hún. „Vitið
jþér að varðmenn yðar ætluðu að liandtaka mig
rétt áðan. í raun og veru ætti eg að hiðja yður
um varðflokk, en eg held að riddarar yðar geli
ekki fylgt eftir bifreiðinni minni. En mega þeir
ekki fylgja mér að ystu varnarstöðvunum til
þess að koma í veg fyrir, að eg verði fyrir frek-
ara ónæði.“
„Við verðum að hafa hraðan á. Það er bráð-
um komið undir morgun og eg vil vera við
landamærin, þegar sól rís.“
Hershöfðinginn lét sækja eyðublað, fylla það
út og skrifaði sjálfur undir.
„Með þetta gagn í höndunum munuð þér ekki
verða fyrir ónæði. Villerupt í Frakklandi er að
eins mílu og fjórðung úr mílu frá landmærun-
um og að eins þrettán mílur hér frá. Þér verðið
komnar þangað eftir tæpan hálftíma. En búist
ekki við að sjá neina franska hermenn. Ríkis-
stjórnin liefir skipað þeim að hörfa tvær mílur
frá landamærunum, til þess að koma í veg fyrir
árekstra.“
Hann liló hæðnislega, hásum rómi.
Nokkurir riddarar fylgdu okkur frá Thion-
ville, en þegar við vorum búin að aka hiálfa aðra
mílu á Audun-le-Roman veginum livíslaði stór-
hertogafrúin að mér:
„Þeir eru góðvildin sjálf — en þreytandi til
lengdar.“
Og alt í einu lét hún bifreiðina fara með
fylsta hraða. Og þegar eg leit um öxl stuttri
stundu síðar voru riddararnir liorfnir.
Morgunsvalinn lék um mig, enni mitt og
augu. Og mér fanst eg liressast og styrkjast,
og nú fór eg að hugsa skýrara. Eg fór að hugsa
um konuna, sem við tdið mér sat, hvað hún
hafði mikið í sölurnar lagt fyrir mig. Og nú
áttum við að skilja og aklrei að hittast aftur.
Eg horfði fram undan — á hæðir míns fagra
Frakklands — og mikil viðkvæmni greip mig.
Og eg var enn algerlega á valdi þessara áhrifa,
er stórhertogafrúin stöðvaði bifreiðina svo
skyndilega, að eg rak liöfuðið í rúðuna fyrir
framan mig.
An þess að mæla orð af vörum benti slórher-
togafrúin iá landamæravarðstöð svo sem tíu
skref til liægri við veginn.
Eg varð hrærður við að sjá landamærastaur-
inn, málaðan svartan og hvitan öðrum megin,
rauðan, hvítan og hláan hinum megin. Frakk-
landsmegin — þar sem alt mitt var.
Eg horfði á stórhertogafrúna og eg fyltist
fögnuði er eg sá viðkvæmnina, ástúðina í aug-
um liennar, svip hennar öllum, á þessari skiln-
aðarstund okkar.
Það var ekki orðið hjart — að eins farið að
bregða birlu. Bifreiðinni ók hún nú svo hægt
að hún hreyfðist vart — það var sem hún vildi
láta mig njóta unaðarins með sér stundarlcorn
enn, vfir að vera saman, þar sem blómabreiður
nærðust döggvotar í kuli morgunsins bcggja
megin vegarins.
Alt í einu greip eg í liandlegg hennar. Hún
stöðvaði bifreiðina. Beint fram undan. Á liæð-
inni efst kom riddari í ljós — og eg sá þegar,
að liann var úr franska riddaraliðinu. Brátt
komu tveir til í ljós. Svo fleiri, tíu, tuttugu, heil
riddarasveit.
Þeir riðu hratt í áttina til okkar.
„Nú verðið þér að vaða elginn,“ sagði stór-
liertogafrúin brosandi.
Það var yfirforingi, sem fyrstu reið, dökkur
á hár, en allfölur í andliti. Hann lieilsaði með
sverðinu og baðst leyfis að sjá vegabréf okkar.
„Eg verð að kannast við, lierra minn,“ sagði
stórhertogafrúin, „að við höfum engin skilríki
sem þér munuð taka gild, þvi að eg geri ráð